Ταινίες | Resident Evil: Ενα κινηματογραφικό flashback στον δρόμο προς την Raccoon City...

Ταινίες | Resident Evil: Ενα κινηματογραφικό flashback στον δρόμο προς την Raccoon City...


Πίσω στο μακρινό 1993, οι Σίντζι Μικάμι και Τοκούρο Φουτζιγάρα ξεκίνησαν τη δημιουργία ενός καινούργιου βιντεοπαιχνιδιού τρόμου για την πασίγνωστη εταιρία Capcom. Ο Μικάμι το φανταζόταν περισσότερο ως ένα ριμέικ του Sweet Home, επίσης της Capcom, το οποίο είχε κυκλοφορήσει υπό την καθοδήγησή του το 1989. Το καινούργιο πρότζεκτ πήρε την ονομασία Biohazard και η ανάπτυξή του ξεκίνησε. Γύρω στα τέλη της επόμενης χρονιάς, όμως, παρουσιάστηκε ένα σημαντικό πρόβλημα. Τα στελέχη της εταιρίας που είχαν αναλάβει τις προωθητικές ενέργειες του παιχνιδιού στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής διαπίστωσαν ότι το όνομα Biohazard είχε κατοχυρωθεί πρόσφατα από ένα άλλο παιχνίδι DOS. Και μιας και η αμερικάνικη αγορά ήταν –και εξακολουθεί να είναι– από τις ελκυστικότερες παγκοσμίως στον χώρο των βιντεοπαιχνιδιών, η μόνη επιλογή που υπήρχε ήταν η αλλαγή ονόματος.

Η εταιρεία επέλεξε να το κάνει με έναν διαγωνισμό μεταξύ του προσωπικού της. Το τελικό αποτέλεσμα, έμελλε να φέρει δύο λέξεις που πλέον έχουν προφέρει εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο. Resident Evil. (1996 - σήμερα)

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην Ιαπωνία, η τεράστια –πια– σειρά βιντεοπαιχνιδιών εξακολουθεί να κρατάει το όνομα Biohazard.

Το πρώτο παιχνίδι της σειράς εμφανίστηκε στα ράφια των καταστημάτων το 1996 για λογαριασμό του PlayStation (1994 - σήμερα), που τότε κουβαλούσε επίσης την αύρα του νεοφερμένου στον χώρο της βιομηχανίας των βιντεοπαιχνιδιών. Ο συνδυασμός τους έμελλε να είναι ο ορισμός της επιτυχίας. Ακόμα και σήμερα, το παιχνίδι εξακολουθεί να είναι για την Capcom το ντεμπούτο με τις περισσότερες πωλήσεις, με περίπου 8,5 εκατομμύρια παγκοσμίως. Και όπως είναι ευνόητο, ένα τέτοιο πετυχημένο franchise δεν σταματάει στο ένα παιχνίδι. Αντιθέτως συνεχίζεται, καθώς και επεκτείνεται και προς πάσα κατεύθυνση. Κόμικς, νουβέλες και μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, ντοκιμαντέρ, μουσικά άλμπουμ, ταινίες τρισδιάστατων κινουμένων σχεδίων, καθώς και κινηματογραφικές ταινίες συνέθεσαν μια από τις πλέον πολύχρωμες παλέτες στην εμπορική βιομηχανία.

Το άρθρο αυτό θα σταθεί στις κινηματογραφικές ταινίες. Θα πρέπει επίσης να καταστεί εξαρχής σαφές ότι δεν θα γίνει σε κανένα σημείο σύγκριση με τα σενάρια που στηρίζουν τη σειρά των βιντεοπαιχνιδιών, αφού, όπως συχνά συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, παρότι σε μερικά σημεία υπάρχουν έντονες ομοιότητες, σε πολλά περισσότερα οι ταινίες ακολουθούν τον δικό τους δρόμο –και ειδικά οι μεταγενέστερες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η ίδια η Άλις, η πρωταγωνίστρια των ταινιών, η οποία ήταν μια ολοκαίνουργια προσθήκη στο πρότζεκτ. Οποιαδήποτε προσπάθεια σύγκρισης λοιπόν, θα δημιουργούσε σύγχυση και ειδικά σε όσους δεν έχουν καμία επαφή με τα βιντεοπαιχνίδια.

 

Resident Evil (2002)
Επίσημη Πρεμιέρα : 24 Μαΐου 2002 (Ελλάδα)
Σκηνοθεσία : Πωλ Άντερσον
Σεναριογράφος : Πωλ Άντερσον


1. Η πορεία προς την ταινία
Σε σχέση με την προαναφερθείσα επιτυχία του παιχνιδιού και με τις συνέχειές του να βομβαρδίζουν ασταμάτητα τις παιχνιδομηχανές, η πρώτη ταινία άργησε αρκετά να κάνει την εμφάνισή της. Η αλήθεια είναι όμως ότι η Constantin Film σε πρώτη φάση κινήθηκε εξαιρετικά γρήγορα και απέκτησε τα δικαιώματα τον Ιανουάριο του 1997, δίνοντας το σενάριο στον Άλαν Μακ-Ελρόυ, σεναριογράφο πολλών ταινιών του είδους, όπως το Η νύχτα με τις Μάσκες 4 (Halloween 4: The Return of Michael Myers, 1988). Τα πράγματα μπερδεύτηκαν όταν διαφάνηκε ότι η Capcom είχε διαφορετικό όραμα για την ταινία. Ο Μακ-Ελρόυ προσπάθησε να πατήσει επάνω στο σενάριο του πρώτου παιχνιδιού, αφήνοντας όμως έξω κάποιες ονομασίες κλειδιά, όπως η Εταιρεία Ομπρέλα (Umbrella Corporation) και η ομάδα S.T.A.R.S. (Special Tactics and Rescue Service). Η προοπτική αυτή δεν άρεσε και το σενάριο απορρίφθηκε. Ο Μακ-Ελρόυ επέστρεψε και με δεύτερο, αλλά απορρίφθηκε και αυτό, ενώ κάποιες φήμες επί τούτου αναφέρουν ότι δεν γράφτηκε καν από αυτόν αλλά από τον Κέβιν Γουίλιαμσον.

Το εναλλακτικό πλάνο της Constantin Film για σεναριογράφο ήρθε αργότερα το ίδιο έτος, με το πολύ βαρύ όνομα του Τζορτζ Ρομέρο, ενός πραγματικού μαιτρ των ταινιών με ζόμπι. Στο βιογραφικό του έξαλλου υπάρχει και Η νύχτα των ζωντανών νεκρών (Night of the living dead, 1968), η οποία κατά πολλούς είναι η απαρχή της δημοσιότητας των ζόμπι στον σύγχρονο πολιτισμό. Ο Ρομέρο, εκτός από το σενάριο θα αναλάμβανε και τη σκηνοθεσία. Ωστόσο, παρότι –κατά δήλωση του ίδιου– δημιούργησε πέντε ή έξι διαφορετικές, σεναριακές εκδοχές, δεν έμελλε να είναι ούτε αυτός ο άνθρωπος που θα μετέφερε το πρότζεκτ στη μεγάλη οθόνη, αφού υπήρχε διαφωνία στον τρόπο που αυτό θα δινόταν. Ο Ρομέρο ήθελε μια πιο σκληρή προσέγγιση, την ίδια ώρα που η εταιρεία αναλογιζόταν τις επιπτώσεις που θα είχε κάτι τέτοιο σε μεγάλες αγορές ανά τον κόσμο. Κλασικό παράδειγμα η Γερμανία, η οποία απαγορεύει εύκολα τις ακραίες ταινίες. Έτσι, ο μεγάλος αυτός δημιουργός, (ο οποίος απεβίωσε τον Ιούλιο του 2017 σε ηλικία 77 ετών), σταδιακά απομακρύνθηκε τόσο από το σενάριο όσο και από τη σκηνοθεσία.

Σε εκείνο το σημείο η Constantin Film σκέφτηκε μέχρι και να εγκαταλείψει τη μεταφορά του παιχνιδιού στον κινηματογράφο. Κάπου εκεί όμως έπεσε τελικά και η ιδέα του Πωλ Άντερσον, ο οποίος έμελλε να είναι και ο εκλεκτός. Μπορεί και το δικό του σενάριο να πέρασε από κάποιες προτάσεις και αντιπροτάσεις, αλλά από τη στιγμή που η κεντρική του ιδέα συνέπιπτε με τη λογική της εταιρείας, ήταν φανερό ότι στο τέλος θα βρισκόταν και η χρυσή τομή. Μαζί με το σενάριο, ανέλαβε και τη σκηνοθεσία.

2. Υπόθεση
Η Εταιρεία Ομπρέλα, είναι ένας πανίσχυρος οργανισμός που δραστηριοποιείται στον τομέα της ιατρικής και της υγειονομικής περίθαλψης. Στις αρχές του 21ου αιώνα, εννιά στα δέκα σπίτια στις Η.Π.Α. έχουν προϊόντα της και ασκεί μεγάλη πολιτική και οικονομική επιρροή. Οι αληθινές της δραστηριότητες, όμως, είναι μυστικές και έχουν να κάνουν με στρατιωτική τεχνολογία, πειράματα γενετικής και βιολογικά όπλα. Η ιογενής έρευνα και ανάπτυξη της εταιρείας γίνεται σε ένα γιγαντιαίο, υπόγειο εργαστήριο, την Κυψέλη (Hive), το οποίο βρίσκεται κάτω από τη Ρακούν Σίτι (Raccoon City). Το όνομα του ιογενούς όπλου που μελετάται εκεί είναι Ιός-Τ (T-Virus).

Στην πρώτη σκηνή της ταινίας, ένας μυστηριώδης άντρας βρίσκεται εντός της Κυψέλης και πετάει μια κάψουλα του Ιού-Τ στο πάτωμα, προκαλώντας έτσι διαρροή μέσω των αεραγωγών. Και τότε, η Κόκκινη Βασίλισσα, ο τεράστιος υπερυπολογιστής που ελέγχει όλες τις ηλεκτρονικές μονάδες της εγκατάστασης, αποφασίζει να σκοτώσει όλους τους εργαζόμενους, καθώς και τα ζώα που χρησιμοποιούνταν ως πειραματόζωα, για να διασφαλίσει ότι ο ιός δεν θα φτάσει ποτέ στην επιφάνεια της Γης. Επί τούτου, αποφασίζει να σφραγίσει και τις πόρτες.

Τα πραγματικά προβλήματα όμως έρχονται στη συνέχεια. Εξαιτίας του Ιού-Τ οι ζωτικές λειτουργίες των ανθρώπων και των ζώων επανέρχονται, μόνο που πλέον άπαντες έχουν μεταλλαχθεί σε απέθαντα και εξαιρετικά επικίνδυνα σαρκοβόρα πλάσματα. Πέντε ώρες αργότερα, η στρατιωτική ομάδα βιολογικού κινδύνου της Ομπρέλα καταφτάνει στην Κυψέλη. Μαζί τους είναι και η πρωταγωνίστρια, η Άλις, η οποία ανήκει στο προσωπικό ασφαλείας της εταιρείας και κατά τη στιγμή της επίθεσης βρισκόταν στο σπίτι που λειτουργεί ως συγκαλυμμένη είσοδος/έξοδος κινδύνου των εγκαταστάσεων. Σκοπός της ομάδας είναι να κλείσει την Κόκκινη Βασίλισσα και να πάρει πίσω τον έλεγχο του μέρους. Ο υπερυπολογιστής, όμως, δεν έχει σκοπό να παραδώσει τα ηνία ενώ και οι απέθαντοι έχουν να παίξουν τον δικό τους ρόλο σε αυτόν τον χαμό.

3. Εντυπώσεις
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η πλειοψηφία των θεατών που έσπευσαν να δουν το Resident Evil στη μεγάλη οθόνη, γνώριζε και το βιντεοπαιχνίδι –ή τουλάχιστον ήξερε ότι η ιδέα προερχόταν από “ένα βιντεοπαιχνίδι”. Οι άνθρωποι αυτοί, θεωρητικά, ήταν προετοιμασμένοι για μια ταινία γεμάτη με σκηνές δράσης και απότομης εναλλαγής καρέ, εμποτισμένες με συνωμοτικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας και σεβαστές δόσεις τρόμου.

Η ταινία τούς προσέφερε αυτά ακριβώς και αυτός ήταν μάλλον και ο λόγος που ο μέσος όρος των βαθμολογιών που έλαβε στις μεγαλύτερες ιστοσελίδες του διαδικτύου ήταν κοντά στο επτά στα δέκα. Οι περισσότεροι θεατές ουσιαστικά την έκριναν ως μια καλή και ενδιαφέρουσα ταινία, που είχε όμως συγκεκριμένο “ταβάνι”. Στον αντίποδα, οι κριτικοί ήταν αρκετά πιο αυστηροί, με βαθμολογίες που ήταν συνήθως λίγο κάτω του μέσου όρου. Λίγο-πολύ θεώρησαν ότι το Resident Evil στη μεγάλη οθόνη συνέχισε να είναι ένα είδους ρεαλιστικότατο βιντεοπαιχνίδι και όχι “κινηματογράφος”.

Ενδιαφέρουσες και οι δύο εκτιμήσεις, ωστόσο αυτή που μετράει συνήθως περισσότερο είναι η άποψη του κοινού. Καλοί οι κριτικοί και οι ειδικοί, αλλά δίχως θεατές καμία ταινία δεν έχει μέλλον. Και η συγκεκριμένη, όπως αποδείχθηκε, είχε και θα έχει αρκετό ακόμα αφού φρόντισε να είναι τίμια ως προς τις προθέσεις της και να ψυχαγωγήσει τους οπαδούς της με τον τρόπο που εκείνοι προσδοκούσαν. Κατάφερε έτσι να υπερκαλύψει εύκολα και το κόστος παραγωγής της, που ανερχόταν σε 35 εκατομμύρια δολάρια. Τα εκτιμώμενα κέρδη του box office που αναφέρονται στο διαδίκτυο είναι 103 εκατομμύρια δολάρια. Μπορεί η ταινία να άργησε να βρει τον δρόμο της, αλλά όταν τελικά το έκανε, τον έστρωσε με δάφνες εμπορικής επιτυχίας.

4. Η Μίλα Γιόβοβιτς ως Άλις και η Άλις που την ενσάρκωσε η Μίλα Γιόβοβιτς.  
Η “κίνηση ματ” της ταινίας –και όλου του κινηματογραφικού franchise– ήταν κατά γενική ομολογία η κεντρική πρωταγωνίστρια. Η εμφάνιση μιας ολοκαίνουργιας ηρωίδας στον κόσμο του Resident Evil και η συναναστροφή της με παλιούς και γνώριμους, έκανε τους λάτρεις των βιντεοπαιχνιδιών να θέλουν να σπεύσουν στον πλησιέστερο σινεμά για να τη δουν. Κι όταν εκεί τελικά “συστήθηκαν” με την Άλις, αρκετοί εξ αυτών ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά και τη γυναίκα που την ενσάρκωσε, τη Μίλα Γιόβοβιτς. Μία κατά γενική ομολογία πανέμορφη ηθοποιό, η οποία όμως στις καρδιές αυτών των οπαδών έγινε η “Άλις τους“. Μια ζόρικη και σέξι ηρωίδα η οποία δεν φοράει τον βαρύ εξοπλισμό των στρατιωτών αλλά μάχεται ως ένα υπέροχο, θηλυκό πλάσμα που συχνά καταφέρνει το ακατόρθωτο. Με τη Μίλα Γιόβοβιτς να έχει εργαστεί σκληρά για να το πετύχει αυτό. Παραδείγματος χάρη, για να πετύχει στην εντέλεια το εναέριο χτύπημα στο μεταλλαγμένο σκυλί, λίγα δευτερόλεπτα μετά το ορόσημο των πενήντα λεπτών στην ταινία, χρειάστηκε εντατική προπόνηση τριών μηνών.

Για όσους εντόπισαν μια σχετική σύγχυση ανάμεσα στο πότε αναφέρεται η Άλις και πότε η Μίλα Γιόβοβιτς στις προηγούμενες σειρές, να επισημάνω ότι η τοποθέτηση δόθηκε επίτηδες κατ’ αυτόν τον τρόπο για να τονιστεί η αντίστοιχη σύγχυση που προκάλεσε η βασική πρωταγωνίστρια της ταινίας κυρίως στο νεανικό αντρικό κοινό. Όσο για τους υπόλοιπους, άντρες και γυναίκες, νομίζω ότι και πάλι η πρωταγωνίστρια της ταινίας αποτυπώθηκε εύκολα στο μυαλό τους, κάνοντας έτσι το Resident Evil ευκολότερα αναγνωρίσιμο.

 

Resident Evil: Αποκάλυψη (Resident Evil: Apocalypse, 2004)
Επίσημη Πρεμιέρα : 22 Οκτωβρίου 2004 (Ελλάδα)
Σκηνοθεσία : Αλεξάντερ Γουίτ
Σεναριογράφος : Πωλ Άντερσον


1. Η πορεία προς την ταινία
Η μεγάλη επιτυχία που σημείωσε στο box office η πρώτη ταινία, απλοποίησε σημαντικά τα πάντα για τη δεύτερη. Η προπαραγωγή της ξεκίνησε την άνοιξη του 2003, ενώ από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο έγινε το κύριο μέρος των γυρισμάτων. Ο συνολικός της προϋπολογισμός αυξήθηκε κατά 15 εκατομμύρια δολάρια. Ο Πωλ Άντερσον αυτή τη φορά έγραψε μόνο το σενάριο, καθώς παράλληλα είχε να ασχοληθεί και με το Άλιεν εναντίον Κυνηγού (Alien vs Predator, 2004). Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο Αλεξάντερ Γουίτ.

2. Υπόθεση (περιέχει σπόιλερς που σχετίζονται με το πρώτο μέρος)
Η ταινία ξεκινάει ακριβώς από εκεί που είχε τελειώσει η προηγούμενη. Η Άλις κάνει και μια αναδρομή, κατά την οποία ο θεατής βλέπει σε κοφτά στιγμιότυπα αρκετά από τα όσα είχαν διαδραματιστεί. Μαθαίνει έτσι ότι οι μοναδικοί που κατάφεραν να βγουν από την Κυψέλη ήταν ένας περιβαλλοντολόγος ονόματι Ματ, καθώς και η ίδια. Μαθαίνει επίσης ότι οι άνθρωποι που τους περισυνέλλεξαν, θα μετέφεραν τον τραυματία και μολυσμένο πλέον από τον Ιό-Τ, Ματ, σε ένα πρόγραμμα που αποκαλείται Νέμεσις, ενώ την Άλις στη Ρακούν Σίτι.

Μετά τα φλάσμπακς της Άλις, ο θεατής θα δει ότι η προσπάθεια μιας ομάδας στρατιωτών της Εταιρίας Ομπρέλα να ξανανοίξει την Κυψέλη, θα καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία και θα έχει ως συνέπεια την άμεση μόλυνση ολόκληρης της πόλης. Ο επικεφαλής της Ομπρέλα αποφασίζει να ορθώσει ένα ειδικό τείχος γύρω από την πόλη, παγιδεύοντας μέσα σε αυτή χιλιάδες κόσμου, μαζί με τους μεταλλαγμένους. Οι συνέπειες μιας τέτοιας ενέργειας δεν τον ενδιαφέρουν, αφού σκοπός της εταιρείας είναι να ρίξει μερικές ώρες αργότερα μια πανίσχυρη βόμβα, αφανίζοντας τους πάντες, αλλά και περιορίζοντας έτσι και την εξάπλωση του ιού. Η Άλις έχει επίσης εγκλωβιστεί στην πόλη και σύντομα ανακαλύπτει ότι η μοναδική έξοδος διαφυγής της ακούει στο όνομα του Τσαρλς Άσφορντ, ο οποίος της την προσφέρει μόνο αν βρει και του φέρει σώα και αβλαβή την κόρη του, Άντζελα. Η Άλις θα χρειαστεί να παλέψει σκληρά γι’ αυτό. Οι μεταλλαγμένοι είναι ακόμα αγριότεροι, ενώ στους δρόμους της πόλης κυκλοφορεί και μια πολύ μεγαλύτερη απειλή. Το μόνο θετικό είναι ότι στο πλευρό της έχει πλέον και τη δυναμική Τζιλ Βαλεντάιν, πρώην μέλος της S.T.A.R.S., καθώς και μερικούς ακόμα συμμάχους.

3. Εντυπώσεις
Από τη στιγμή που η συνταγή πέτυχε εμπορικά, ήταν αναμενόμενο ότι η ταινία θα κινηθεί στα χνάρια της πρώτης. Η προσθήκη του Χιλιανού σκηνοθέτη Αλεξάντερ Γουίτ προσέδωσε σίγουρα και μια νότα διαφορετικότητας στις σκηνές, αλλά θεωρώ ότι για τον μέσο θεατή ήταν κάτι που πέρασε απαρατήρητο. Αυτό που λίγο-πολύ φάνηκε, ήταν ότι υπήρξε μία, προσεκτικά δοσμένη, μικρή “αύξηση” στο καθετί. Περισσότερες εκρήξεις, περισσότερα εφέ, πιο ζόρικα εχθρικά πλάσματα, μεγαλύτερος χώρος κινδύνου (μιας και πλέον από τις εγκαταστάσεις της Κυψέλης φτάσαμε στο εύρος μια πόλης). Και αφού συχνά ο μέσος θεατής παρομοιάζει τις ταινίες με τα παιχνίδια της σειράς, όλο αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί και με μια αντίστοιχη, gaming ορολογία: το Resident Evil 2: Αποκάλυψη ήταν ένα είδος expansion του πρώτου Resident Evil, που περιείχε περισσότερες αποστολές, περισσότερα τέρατα και μεγαλύτερους χάρτες.

Το αποτέλεσμα εμπορικά πέτυχε και πάλι, αφού κοιτώντας κανείς το box office της ταινίας θα δει ότι τα συνολικά 50 εκατομμύρια δολάρια που επενδύθηκαν, τελικώς απέφεραν περί τα 125 εκατομμύρια δολλάρια.

Με μια γρήγορη ματιά στις μεγαλύτερες σελίδες ταινιόφιλων του κόσμου, θα διαπιστώσει κανείς ότι η άποψη των θεατών για το δεύτερο Resident Evil είναι περίπου στα χνάρια του πρώτου. Υπήρξε μια μικρή πτώση στον συνολικό μέσο όρο κατά μισή μονάδα, (στις περισσότερες ιστοσελίδες κυμαίνεται μεταξύ έξι και εξίμισι στα δέκα), η οποία όμως μάλλον φωτογραφίζει περισσότερο την έλλειψη του αιφνιδιασμού που υπήρξε σίγουρα δύο χρόνια πριν. Κατά τα άλλα, οι δύο ταινίες μοιάζουν να είναι κάτι σαν μια από τα ίδια για το κοινό τους, ένα μείγμα τρόμου, επιστημονικής φαντασίας και καταιγιστικής δράσης με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται κάτι τέτοιο.

Και η άποψη των κριτικών είναι αρκετά κοντά με την αντίστοιχή τους στην πρώτη ταινία, με μια μικρή, σχεδόν αμελητέα μείωση του μέσου όρου των βαθμολογιών τους. Ακόμα και αυτό είχε τις επιπτώσεις του πάντως, αφού τα νούμερα ήταν ήδη χαμηλά.

4. Η Μίλα Γιόβοβιτς γίνεται οριστικά η σημαία του κινηματογραφικού franchise.
Μερικές φορές, ακόμα και οι μεγάλες κινηματογραφικές εταιρείες δεν βλέπουν το αυτονόητο. Στην προκειμένη περίπτωση πάντως, το είδαν –και το είδαν καλά. Η Άλις δεν θυσιάστηκε από πρωταγωνίστρια για να αναλάβει τα ηνία κάποιος άλλος χαρακτήρας από τους ήδη υπάρχοντες στα βιντεοπαιχνίδια, παρότι είναι πολύ πιθανό κάτι τέτοιο να ζητήθηκε από μερίδα φανατικών οπαδών. Αντιθέτως, κατέστη πια εντελώς σαφές ότι στις ταινίες του σύμπαντος του Resident Evil αυτή που θα ειπωθεί θα είναι πρωτίστως η ιστορία της Άλις.

 

Resident Evil: Η εξόντωση (Resident Evil: Extinction, 2007)
Επίσημη Πρεμιέρα : 22 Νοεμβρίου 2007 (Ελλάδα)
Σκηνοθεσία : Ράσελ Μαλκάχι
Σεναριογράφος : Πωλ Άντερσον


1. Η πορεία προς την ταινία
Τα πράγματα κύλησαν με συνοπτικές διαδικασίες. Το Resident Evil: Η Eξόντωση ανακοινώθηκε τον Ιούνιο του 2005, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του Resident Evil: Αποκάλυψη στη Βόρεια Αμερική. Οι παραγωγοί του μάλιστα εμφάνισαν άμεσα και την πρόθεσή τους για να υπάρξει και τέταρτη ταινία, κάτι που δεν άργησε να ανακοινωθεί και επίσημα, χωρίς ωστόσο να δίνονται πολλές πληροφορίες ακόμα.

Ο Πωλ Άντερσον, σταθερά πίσω από το τιμόνι του σεναρίου, σκέφτηκε να δώσει στην τρίτη ταινία μερικές ιδέες που είχε ήδη από την πρώτη. Οι ιδέες αυτές είχαν βγει αναγκαστικά εκτός, αφού οδηγούσαν την Άλις (και τον Ματ, τότε), να κλείνουν την ταινία φτάνοντας σε μια κατεστραμμένη Νέα Υόρκη. Κάτι τέτοιο όμως τον πετούσε εκτός των πλάνων του για την Αποκάλυψη του 2004. Στην Εξόντωση, αντιθέτως, μπορούσαν να βρουν άνετα χώρο αφού ήδη μετά την εισαγωγική σκηνή ο θεατής μαθαίνει ότι παρά της προσπάθειες της Εταιρείας Ομπρέλα, ο Ιός-Τ δεν κατάφερε να περιοριστεί και έφτασε στα μήκη και τα πλάτη της Γης. Απλώς ο Άντερσον μετέφερε την ιδέα της περιπλανώμενης Άλις νοτιότερα, αφού πλέον είχε αποφασίσει ότι η Γη, στην εποχή του Ιού-Τ, θα θύμιζε αισθητά τη μορφή που οι περισσότεροι θεατές γνωρίσαμε στην πασίγνωστη σειρά ταινιών Mad Max (θα ήταν δηλαδή γεμάτη ερημότοπους και άγονα τοπία). Η επιρροή του από την κοσμοπλασία του Mad Max ήταν μάλιστα τέτοια που στην αρχή σκεφτόταν να δώσει στην Άλις ένα σκυλί για σύντροφο στα ταξίδια της, ακριβώς όπως είχε και ο Μαξ στο Mad Max 2: Εκδικητής πέρα από το νόμο (Mad Max: The Road Warrior, 1981).

Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στο Μεξικό και αυτή τη φορά τα ανέλαβε ο Αυστραλός Ράσελ Μαλκάχι. Για να προλάβει μάλιστα να παραμείνει εντός των πλάνων κυκλοφορίας, συνέχισε το έργο ακόμα και κάτω από πολύ υψηλές θερμοκρασίες, με αποτέλεσμα να φτάσει μέχρι και ο ίδιος μια φορά στο νοσοκομείο με συμπτώματα θερμοπληξίας. Εντύπωση προκαλεί επίσης και το γεγονός ότι λόγω της αφόρητης ζέστης, γύρω από τις εγκαταστάσεις της παραγωγής εντοπίζονταν συχνά κροταλίες που έψαχναν βολικά σημεία για να στήσουν τις φωλιές τους.

2. Υπόθεση (περιέχει σπόιλερς που σχετίζονται με τις προηγούμενες ταινίες)
Στα πρώτα της λεπτά η ταινία παίζει έξυπνα με τον θεατή, αφού βλέπουμε ξανά την Άλις λιπόθυμη στην ντουζιέρα, στο σπίτι πάνω από την Κυψέλη. Ουσιαστικά, ακριβώς εκεί όπου ξεκίνησε η πορεία της στην πρώτη ταινία. Μόνο που αυτή τη φορά η κατάληξή της είναι διαφορετική. Κατά την προσπάθειά της να διαφύγει, σκοτώνεται ακαριαία! Στιγμές αργότερα, πάνω από το πτώμα της, εμφανίζεται ο Δρ. Άιζακς, ο οποίος διατάζει δύο βοηθούς του να ξεφορτωθούν το πτώμα της. Και εκείνοι το κάνουν… πετώντας το σε έναν λάκκο που περιέχει ακόμα ένα σωρό νεκρές Άλις!

Στην επόμενη σκηνή, ο θεατής μαθαίνει ότι η Εταιρεία Ομπρέλα απέτυχε –και πάλι– να περιορίσει τον Ιό-Τ. Και αυτή η φορά, ήταν και η καθοριστική. Διαρρέοντας από τη Ρακούν Σίτυ, ο ιός ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Και δεν κατέστρεψε μόνο την ανθρώπινη ζωή. Μέσα σε πέντε χρόνια, αποξήρανε λίμνες και ποτάμια και τη θέση των δασών πήραν αχανείς ερημότοποι. Ολόκληροι οι ήπειροι μετατράπηκαν σε άγονη γη. Όσο για τους λιγοστούς επιζώντες, ήταν πια αναγκασμένοι να ζουν μετακινούμενοι διαρκώς, μακριά από τα παλιά αστικά κέντρα έτσι ώστε να βρίσκονται όσο το δυνατόν μακρύτερα από τις στρατιές των μεταλλαγμένων, αιμοδιψών πλασμάτων. Η Άλις είναι φυσικά μια από τους επιζώντες. Σύντομα θα συναντηθεί και με μια ομάδα, η οποία περιέχει πολλούς γνώριμους από τα βιντεοπαιχνίδια και έχει για ηγέτιδά της την Κλερ Ρέντφιλντ. Η ομάδα σύντομα θα βάλει ως στόχο τη μετακίνησή της στην Αλάσκα, καθώς υπάρχουν φήμες ότι έχει απομείνει ανέγγιχτη από τον Ιό-Τ.

Αυτός που έχει διαφορετικά πλάνα είναι ο Δρ. Άιζακς, αφού προσπαθεί να δημιουργήσει ένα αντίδοτο για τον ιό. Δεν θέλει να επανορθώσει όμως εντελώς τον χαμό, αλλά να επιστρέψει στους μεταλλαγμένους μόνο μέρος της νοημοσύνης τους, προσπαθώντας έτσι να δημιουργήσει μια βάση για μια υπάκουη, μελλοντική εργατική δύναμη. Η βάση του αντιδότου κρύβεται στο αίμα της Άλις. Και αφού με τους κλώνους της (εδώ κρύβεται και η επεξήγηση της αρχικής σκηνής) δεν μπορεί να καταφέρει το παραμικρό, αποφασίζει να αναζητήσει την ίδια την Άλις.

3. Εντυπώσεις
Χωρίς υπερβολές, η φράση “μια από τα ίδια” αρκεί και από μόνη της για να περιγράψει το πώς αντέδρασαν κριτικοί και θεατές στην ταινία. Το κοινό κράτησε τη βαθμολογία ακριβώς στα επίπεδα της προηγουμένης, ενώ στις μεγάλες ιστοσελίδες των κριτικών, παρά τις αυξομειώσεις σε καθεμιά ξεχωριστά, ο μέσος όρος τους χάιδεψε εκείνον του Resident Evil: Αποκάλυψη. Συζητώντας μάλιστα για τα βασικά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν την ταινία, οι μεν θεατές τα βρήκαν διασκεδαστικά, ενώ οι δε κριτικοί τα σχολίασαν (και πάλι) ως “κινηματογράφο κατ’ ευφημισμό”.

Και κάπου εκεί στη μέση, οι παραγωγοί της ταινίας βρέθηκαν να χαμογελούν με νόημα. Μια επένδυση 45 εκατομμυρίων δολαρίων, κατέγραψε κέρδη 146 εκατομμυρίων δολλαρίων!

Το βέβαιο είναι ότι το σενάριο άνοιξε κι άλλο την κοσμοπλασία του όλου franchise, φτάνοντας πια όσο μακρύτερα θα μπορούσε, δηλαδή σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι οπαδοί πάντως, έδειχναν να περιμένουν ακόμα περισσότερα για τη συνέχεια. Για μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του Resident Evil: Η Εξόντωση, σε ένα από τα μεγαλύτερα φόρουμ που σχετιζόταν με την κινηματογραφική σειρά, κυκλοφορούσε η φήμη ότι η επόμενη ταινία θα έστελνε την Άλις στο διάστημα!

4. Η Μίλα Γιόβοβιτς γίνεται... "Μελ Γκίμπσον"
Ένα από τα στοιχεία που σχολιάστηκε περισσότερο στην ταινία ήταν η Mad Max αισθητική της. Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να αντιληφθεί κανείς ότι οι κριτικοί δεν είδαν με ενθουσιασμό αυτή την κίνηση, ούτε ότι αρκετοί  οπαδοί δήλωσαν ακριβώς το αντίθετο. Εμπορικά πάντως ήταν πανέξυπνη κίνηση, αφού το franchise απέκτησε τη μετά-αποκαλυπτική ταυτότητα που επιδίωξε δίχως να πρέπει να εξηγήσει και πολλά, μιας και αρκετά εξ αυτών υπήρχαν έτσι κι αλλιώς στο πίσω μέρος του μυαλού των θεατών λόγω των ταινιών του Mad Max. Ξέφυγε επίσης δίχως πολλά πολλά και από τους “περιορισμούς μέρους” των προηγούμενων ταινιών (επιστημονικές εγκαταστάσεις στην πρώτη και αποκλεισμένη πόλη στη δεύτερη).

 

Resident Evil: Τρισδιάστατη απόδραση (Resident Evil: Afterlife, 2010)
Επίσημη Πρεμιέρα : 21 Οκτωβρίου 2010 (Ελλάδα)
Σκηνοθεσία : Πωλ Άντερσον
Σεναριογράφος : Πωλ Άντερσον


1. Η πορεία προς την ταινία
Όπως προαναφέρθηκε, η ιδέα της ύπαρξης μιας τέταρτης ταινίας Resident Evil –και μάλιστα υπό το όνομα Afterlife– έπεσε στο τραπέζι ήδη από τα μισά του 2005. Οι αρχικές φήμες μάλιστα ανέφεραν ότι αυτή θα ήταν και η τελική ταινία της σειράς. Ωστόσο, ήδη από το φθινόπωρο του 2007 και πριν καλά καλά προβληθεί Η Εξόντωση, κατέστη τελικά σαφές ότι ο σχεδιασμός ήταν πιο μακροπρόθεσμος.

Τα περισσότερα νέα πάντως ήρθαν στα τέλη του 2008. Ο Πωλ Άντερσον συγκεκριμένα δήλωσε ότι ασχολιόταν ήδη με το σενάριο της τέταρτης ταινίας κι ότι αυτή τη φορά, όπως και το 2002, θα αναλάμβανε και τη σκηνοθεσία. Μερικούς μήνες αργότερα επέστρεψε και με νέες δηλώσεις, λέγοντας ότι η νέα ταινία θα σηματοδοτούσε και την απαρχή μιας καινούργιας τριλογίας για το Resident Evil, καθώς κι ότι ο ίδιος στα χέρια του θα κατείχε την τελευταία λέξη της 3D τεχνολογίας έτσι ώστε να της δώσει μια νέα, εντελώς σύγχρονη οπτική. Το πλάνο του έλεγε ότι η Τρισδιάστατη Απόδραση (ή καλύτερα Afterlife) θα έβγαινε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2010, κάτι που και όντως έγινε.

2. Υπόθεση (περιέχει σπόιλερς που σχετίζονται με τις προηγούμενες ταινίες)
Στην αρχή της ταινίας βλέπουμε την Άλις να πραγματοποιεί κατά μέτωπο επίθεση σε μια βάση της Εταιρίας Ομπρέλα στο Τόκυο –η οποία είναι και το παγκόσμιο αρχηγείο της. Στο πλευρό της Άλις βρίσκονται και οι κλώνοι της (που οι θεατές γνώρισαν στην προηγούμενη ταινία). Κύριος στόχος της είναι ο Άλμπερτ Γουέσκερ. Ο Γουέσκερ αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολος αντίπαλος, αφού καταφέρνει να σκοτώσει όλους τους κλώνους της Άλις και να διαφύγει με ένα αεροσκάφος, ανατινάζοντας και τις εγκαταστάσεις. Στο αεροσκάφος, όμως, βρίσκεται κρυμμένη και η Άλις, η οποία θα προσπαθήσει να τον σκοτώσει. Αντί γι’ αυτό, ο Γουέσκερ θα καταφέρει να της καρφώσει στον λαιμό μια σύριγγα με το αντίδοτο του Ιού-Τ, αφαιρώντας της έτσι τις υπερδυνάμεις που εκείνη είχε εμφανίσει στο παρελθόν. Το αεροσκάφος όμως θα μείνει ακυβέρνητο εκείνες τις στιγμές και έτσι θα συντριβεί. Η Άλις θα καταφέρει να βγει ζωντανή από αυτό και να γλυτώσει έτσι και από τον Γουέσκερ.

Έξι μήνες μετά, η Άλις πετάει στην Αλάσκα με σκοπό να βρει την ομάδα της Κλερ Ρέντφιλντ. Όταν τελικά την εντοπίζει, εκείνη έχει στο στήθος της μια περίεργη συσκευή που θυμίζει σκαθάρι, ενώ δε θυμάται τίποτα απ’ όσα της έχουν συμβεί από την τελευταία φορά που συναντήθηκε με την Άλις. Οι δύο κοπέλες ξεκινούν τελικά μαζί για να βρουν απαντήσεις και κάποια στιγμή αναγκάζονται να προσγειωθούν στο Λος Άντζελες, στην ταράτσα ενός κτηρίου που είναι περιτριγυρισμένο από δέκα χιλιάδες νεκροζώντανους. Εκεί πλέον ανακαλύπτουν ότι το Αρκέντια που τόσον καιρό αναζητούσαν δεν είναι τοποθεσία στην Αλάσκα, άλλα ένα τεράστιο πλοίο που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από αυτές. Πλέον πρέπει να βρουν τρόπο να φτάσουν σε αυτό για να καλύψουν και όλα τα προηγούμενα κενά τους.

3. Εντυπώσεις
Μπορεί το πρόβλημα του Ιού-Τ να παραμένει παγκόσμιο, αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας –την ταράτσα του κτηρίου και το πλοίο Αρκέντια– υπάρχει η αίσθηση του “άσχημου στριμώγματος” των ηρώων. Μοιάζει σαν ο σκηνοθέτης να πήρε δύο διαφορετικές καταστάσεις και να τις ζύγισε μαζί. Τώρα, το κατά πόσο το πέτυχε…

…βλέποντας κανείς τις βαθμολογίες του Afterlife στο διαδίκτυο, θα παρατηρήσει μια νέα μικρή πτώση, τόσο στις βαθμολογίες των θεατών όσο και των κριτικών. Ο μέσος όρος των θεατών άγγιξε οριακά το έξι στα δέκα, με τα παράπονα να έχουν να κάνουν κυρίως με το ότι οι ταινίες άρχισαν να ξεφεύγουν τελείως από τη λογική των παιχνιδιών. Εκείνοι οι φανατικοί οπαδοί που μέχρι τώρα ένιωθαν ότι πήγαιναν να δουν το αγαπημένο τους βιντεοπαιχνίδι σε ταινία, φάνηκε ότι άρχισαν να χάνουν αυτό το κίνητρο και έμειναν απλώς με την απόλαυση των τρισδιάστατων γυρισμάτων και των εντυπωσιακών εφέ. Επίσης, η αίσθηση τρόμου άρχισε να μην είναι τόσο ξεκάθαρη, με τις σκηνές δράσης να την υπερσκελίζουν, κάτι το οποίο πρέπει να ήταν σχεδόν βλάσφημο για τη συγκεκριμένη μερίδα σκληροπυρηνικών οπαδών.

Όσο για τους κριτικούς, τα παράπονα άρχισαν να γίνονται πραγματικά μόνιμα, αφού για πολλοστή φορά επισήμαναν ότι οι δημιουργοί της ταινίας αποσκόπησαν μόνο στο box office και ότι δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για να στήσουν μια αξιοπρεπή ταινία, που η πλοκή της να μην είναι απλώς επιδερμική. Πέραν αυτού, μετά το πέρας του Afterlife αναφέρθηκε κι ένας αρκετά μεγάλος αριθμός συμπρωταγωνιστών της Άλις οι οποίοι στο σύνολο των τεσσάρων ταινιών έκαναν το πέρασμά τους από τη μεγάλη οθόνη και στη συνέχεια τα ίχνη τους χάθηκαν εντελώς, δίχως καμία πληροφορία για τη μεταγενέστερη τύχη τους. Το ότι αυτοί προέρχονταν από τα βιντεοπαιχνίδια και ότι η εμφάνισή τους ήταν περισσότερο ένα κλείσιμο ματιού προς αυτή τη μερίδα των θεατών, δεν θεωρήθηκε πειστική εξήγηση. Τέλος, οι κριτικοί εκδήλωσαν και την έντονη ενόχλησή τους για τα cliffhanger τέλη των ταινιών, κάνοντας παραλληλισμούς με τηλεοπτικές σειρές και με επεισόδια που παίζονται από εβδομάδα σε εβδομάδα, κρατώντας τον θεατή σε αγωνία μεν, αλλά για φυσιολογικό διάστημα δε!

4. Μα υπάρχει ο Γουέντγουορθ Μίλλερ…
Ο πρωταγωνιστής του Prison Break κάνει την εμφάνισή του στο Afterlife φυλακισμένος σε ένα κλουβί και ο θεατής κάνει κατευθείαν τον ανάλογο συνειρμό! Και δεν είναι ο μόνος. Υπάρχει ευθεία αναφορά μέχρι και στο βιντεοπαιχνίδι Silent Hill, ενώ, μεταξύ πολλών άλλων δεν λείπει ούτε το “πάγωμα του χρόνου” α-λα Matrix. Είναι προφανές ότι η εταιρεία τα έκανε όλα αυτά επίτηδες και ακόμα προφανέστερο ότι έδωσαν τροφή για επιπλέον αρνητικό σχολιασμό στους επικριτές της, επειδή φάνηκαν να λειτουργούν ως εμπορικά τρικ που μοναδικός τους σκοπός ήταν να κάνουν την ταινία ακόμα πιο “εύπεπτη”. Το βέβαιο είναι ότι το εγχείρημα πέτυχε απόλυτα, αφού η Μίλα Γιόβοβιτς και η παρέα της έκαναν εισπρακτικό ρεκόρ στη σειρά ταινιών, μετατρέποντας τα 58 εκατομμύρια της επένδυσης σε σύνολο εισπράξεων 296 εκατομμυρίων δολλαρίων στο box office.

 

Resident Evil: Η τιμωρία (Resident Evil: Retribution, 2012)
Επίσημη Πρεμιέρα : 20 Σεπτεμβρίου 2012 (Ελλάδα)
Σκηνοθεσία : Πωλ Άντερσον
Σεναριογράφος : Πωλ Άντερσον


1. Η πορεία προς την ταινία
Μετά την τεράστια εμπορική επιτυχία του Resident Evil: Afterlife, η επόμενη ταινία μπήκε γρήγορα μπροστά, με τον Πωλ Άντερσον να αναλαμβάνει και πάλι σενάριο και σκηνοθεσία. Εν τω μεταξύ, η Γιόβοβιτς αποφάσισε να δίνει συχνά πληροφορίες στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, κάνοντας έτσι και μια σούπερ διαφήμιση στην ταινία. Ξεκίνησε δίνοντας τον τίτλο, ενώ συνέχισε να αναστατώνει το κοινό κάνοντας αναφορές για επιστροφή παλιών γνώριμων χαρακτήρων από τα βιντεοπαιχνίδια, καθώς και για μια μεγάλη έκπληξη που σχετιζόταν με το παρελθόν και την προέλευση της Άλις.

Η Τιμωρία έφτασε στη μεγάλη οθόνη δύο χρόνια μετά την Τρισδιάστατη Απόδραση (Afterlife).

2. Υπόθεση (περιέχει σπόιλερς που σχετίζονται με τις προηγούμενες ταινίες)
Η εισαγωγική σκηνή φέρνει τον θεατή ακριβώς εκεί όπου τον άφησε η προηγούμενη ταινία, στην έλευση των δεκάδων αεροσκαφών και ελικοπτέρων της Εταιρίας Ομπρέλα στο πλοίο Αρκέντια. Οι προθέσεις τους είναι άκρως επιθετικές, αφού ξεκινούν τον άμεσο βομβαρδισμό του. Η Άλις βυθίζεται στον ωκεανό, ενώ φροντίζει να προσφέρει στον θεατή και μια –κλασική πια– αναδρομή που σχετίζεται με τα τεκταινόμενα των προηγούμενων ταινιών.

Η Άλις θα ξυπνήσει τελικά σε μια φυλακή της Εταιρίας Ομπρέλα, στην οποία και θα βασανιστεί με τη βοήθεια ηχητικών ερεθισμάτων από την ίδια τη φίλη της, Τζιλ Βαλεντάιν, σε μια προσπάθεια της εταιρείας να ανακαλύψει γιατί η Άλις στράφηκε εναντίον τους. Η Τζιλ ωστόσο δεν λειτουργεί κατά δική της βούληση, αφού φέρει στο στήθος της την περίεργη συσκευή της Εταιρείας Ομπρέλα που θυμίζει σκαθάρι και όπου ο θεατής είδε για πρώτη φορά στην Τρισδιάστατη Απόδραση (Afterlife) και στο στήθος της Κλερ Ρέντφιλντ. Μετά από μια μυστηριώδη κατάρρευση του συστήματος για περίπου δύο λεπτά, η Άλις θα βρεθεί εκτός του κελιού της. Σύντομα θα ανακαλύψει ότι αυτός που τη βοήθησε είναι ο Άλμπερτ Γουέσκερ, ο οποίος θέλει να συνάψει συμμαχία μαζί της για το καλό της ανθρωπότητας. Με την απρόβλεπτη βοήθεια και της Άντα Γουόνγκ, η Άλις θα ανακαλύψει ότι βρίσκεται στις κεντρικές εγκαταστάσεις δοκιμών της Εταιρείας Ομπρέλα, στα στενά του Καμτσάτκα στη Βόρεια Ρωσία. Και τότε ξεκινάει η προσπάθειά διαφυγής της, με την αφετηρία αυτής να είναι στα έγκατα της Γης…

3. Εντυπώσεις
Είναι η ταινία που άρεσε λιγότερο απ’ όλες στο κοινό, με τη βαθμολογία της να πέφτει περίπου στο πεντέμισι στα δέκα. Οι θεατές μπορεί να απόλαυσαν και πάλι καταπληκτικά εφέ και εντυπωσιακές σκηνές δράσης, αλλά για πρώτη φορά ήρθαν κοντύτερα στα λόγια των κριτικών, λέγοντας ότι αυτό που είδαν ήταν περισσότερο ένα βιντεοπαιχνίδι. Και, πράγματι, σε κάποια σημεία η Άλις θα βρεθεί να μάχεται σε τοποθεσίες εντός των εγκαταστάσεων, οι οποίες είναι προσομοιώσεις του Τόκιο, της Νέας Υόρκης και της Μόσχας, λες και είναι πίστες παιχνιδιού. Επίσης, ακόμα και η όλη κατάσταση με τους διάφορους κλώνους και με τις επανεμφανίσεις τους από ταινία σε ταινία, άρχισε να θυμίζει έντονα βιντεοπαιχνίδι που κάποιος το παίζει ξανά και ξανά. Οι κριτικοί, παραδόξως, δεν έριξαν κι άλλο τον μέσο όρο τους, ο οποίος ωστόσο είχε φτάσει έτσι κι αλλιώς σε πολύ χαμηλά επίπεδα ήδη από προηγούμενες ταινίες. Το μόνο που υπογράμμισαν ήταν ότι ενώ η ταινία είχε το μεγαλύτερο ύψος επένδυσης, γύρω στα 65 εκ. δολλάρια, τα κέρδη αυτή τη φορά ανήλθαν σε 239 εκ. δολλάρια. Ήταν δηλαδή 96 εκ. δολλάρια λιγότερα σε σχέση με τα αντίστοιχα της Τρισδιάστατης Απόδρασης (Afterlife). Σε καμία των περιπτώσεων, όμως, δεν θα μπορούσαν να θέσουν αυτό το στοιχείο ως αποτυχία.

4. “Έχουμε τη Μίλα και δεν φοβόμαστε”
Κανένα στέλεχος της παραγωγής δεν δήλωσε κάτι τέτοιο, φυσικά, αλλά ακούστηκε στα χείλη πολλών θεατών, που είπαν ότι η Μίλα Γιόβοβιτς ήταν πια από τις τελευταίες απολαύσεις που απέμειναν άθικτες στη σειρά ταινιών. Όλοι πλέον περίμεναν την έκτη ταινία και το –κατά τον Άντερσον– κλείσιμο της δεύτερης τριλογίας.

 

Resident Evil: Το τελευταίο κεφάλαιο (Resident Evil: The Final Chapter, 2016)
Επίσημη Πρεμιέρα : 26 Ιανουαρίου 2017 (Ελλάδα)
Σκηνοθεσία : Πωλ Άντερσον
Σεναριογράφος : Πωλ Άντερσον


1. Η πορεία προς την ταινία
Για μια ακόμα φορά οι περισσότερες πληροφορίες ήρθαν από τους Πωλ Άντερσον και Μίλα Γιόβοβιτς. Λογικό, αν το σκεφτεί κανείς, αφού ο Άντερσον θα αναλάμβανε και πάλι το σενάριο και τη σκηνοθεσία, ενώ η Γιόβοβιτς θα ήταν η πρωταγωνίστρια. Πέραν αυτού, αξίζει να σημειωθεί ότι οι δυο τους από το 2009 και μετά έγιναν και ζευγάρι, κάτι που έδινε ακόμη περισσότερη βαρύτητα σε οποιαδήποτε πληροφορία τους. Η Γιόβοβιτς, λοιπόν, ήταν αυτή που δήλωσε ότι Το Τελευταίο Κεφάλαιο θα έκλεινε οριστικά την ιστορία της Άλις. Πάνω σε αυτό, ο Άντερσον βρήκε την ευκαιρία να προσθέσει ότι κάτι τέτοιο δεν σήμαινε ότι το κινηματογραφικό franchise είχε φτάσει στο τέλος του, αλλά ότι αντιθέτως υπήρχαν ήδη σκέψεις για έβδομη ταινία, έστω και υπό διαφορετική προσέγγιση.

2. Υπόθεση (περιέχει σπόιλερς που σχετίζονται με τις προηγούμενες ταινίες)
Στην πρώτη σκηνή ο θεατής θα δει ότι εκείνη η προσπάθεια που ξεκίνησε στο κλείσιμο της Τιμωρίας, εκείνη που ο Άλμπερτ Γουέσκερ αποκάλεσε τότε ως η τελευταία αντίσταση της ανθρωπότητας, δεν πήγε καθόλου καλά. Η Ουάσιγκτον είναι πια ένας σωρός από συντρίμμια, μέσα από τα οποία, φυσικά, η Άλις εμφανίζεται αλώβητη. Σύντομα, ο υπερυπολογιστής που συνάντησε για πρώτη φορά πριν από δέκα χρόνια στην Κυψέλη, η Κόκκινη Βασίλισσα, θα έρθει σε επαφή μαζί της και θα την ενημερώσει ότι η Εταιρεία Ομπρέλα ανέπτυξε ένα αερομεταδιδόμενο αντίδοτο που αν απελευθερωθεί, θα καταστρέψει τον ιό-Τ και οτιδήποτε έχει μολυνθεί. Λόγω των γεγονότων του παρελθόντος, η Άλις αρχικά δεν την πιστεύει. Στο τέλος όμως θα αποφασίσει να το ρισκάρει και να πάει ξανά εκεί που ξεκίνησαν όλα. Στη Ρακούν Σίτι και την Κυψέλη.

Έχει μόνο 48 ώρες στη διάθεσή της...

3. Εντυπώσεις
Οι θεατές βαθμολόγησαν Το Τελευταίο Κεφάλαιο περίπου όπως και την Τιμωρία. Υπήρξε μια ισχνή αύξηση του μέσου όρου και τίποτα περισσότερο, ενώ διαβάζοντας κανείς και τις κριτικές τους εδώ κι εκεί θα διαπιστώσει ότι πλέον υπήρχε μια αίσθηση πως “ό,τι ήταν να περιμένουμε από αυτές τις ταινίες, το έχουμε δει προ πολλού.” Υπήρχε ωστόσο και μια μερίδα θεατών που είδε με ελαφρώς καλύτερο μάτι την ταινία, περισσότερο επειδή φάνηκε σαν να ολοκληρώνει έναν έξυπνο κύκλο που άρχισε στην πρώτη ταινία, (μιας και η Άλις επιστρέφει στην Κυψέλη για να κλείσει τους λογαριασμούς της).

Στον αντίποδα, βέβαια, υπήρξαν και αρκετοί θεατές που δεν έμειναν ικανοποιημένοι με τον τρόπο που αυτό έγινε, αφού η πλοκή εστίασε μόνο σε πολύ βασικούς χαρακτήρες, αφήνοντας απ’ έξω μια σειρά συμπρωταγωνιστών της Άλις που πέρασαν σποραδικά από το λευκό πανί και απλά ξεχάστηκαν στο άγνωστο. Όλοι τους εξάλλου βγήκαν από τα βιντεοπαιχνίδια και οι θεατές θα ήθελαν πάρα πολύ να μάθουν την τελική τους κατάληξη. Οι κριτικοί φάνηκαν να ευχαριστιούνται κάπως περισσότερο την ταινία σε σχέση με τις δύο προηγούμενες, ίσως ακριβώς επειδή για πρώτη φορά ένα Resident Evil τελείωσε κανονικά –αφήνοντας μόνο ένα μικρό, αλλά συγχωρητέο παραθυράκι.

Το κλείσιμο της ιστορίας της Άλις πάντως, έγινε με τον πλέον εμφατικό τρόπο, αφού το box office κατέγραψε κέρδη 307 εκ. δολλαρίων, όταν η επένδυση ήταν η δεύτερη μικρότερη του franchise, μόλις 40 εκ. δολλάρια!

 

Και φτάνουμε στο 2021...

 

Resident Evil: Welcome to Raccoon City
Επίσημη Πρεμιέρα : 24 Νοεμβρίου 2021
Σκηνοθεσία : Γιοχάνες Ρόμπερτς
Σεναριογράφος : Γιοχάνες Ρόμπερτς

Σε λίγες μέρες, συγκεκριμένα στις 24 Νοεμβρίου 2021, θα κάνει πρεμιέρα η νέα ταινία Resident Evil: Welcome to Raccoon City. Η υπόθεση της ταινίας θα στηρίζεται στις ιστορίες των δύο πρώτων παιχνιδιών της σειράς, εξυπηρετώντας έτσι ένα remake της πρώτης ταινίας και όχι μια συνέχεια της κινηματογραφικής σειράς που αναλύσαμε μέχρι τώρα. Το Residen Evil: Welcome to Raccoon City είναι μια survival/action horror ταινία και αποτελεί την έβδομη, κατά σειρά, κινηματογραφική μεταφορά της πασίγνωστης σειράς. Την σκηνοθετική επιμέλεια, όσο και το σενάριο, έχει αναλάβει ο Γιοχάνες Ρόμπερτς ενώ στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Κάγια Σκοντελάριο, Χάνα-Τζον Κέϊμεν, Ρόμπι Αμέλ, Τομ Χόπερ, Ντόναλ Λογκ και άλλοι. Όπως βλέπουμε το reboot του Resident Evil, πλήρως ανανεωμένο τόσο από συντελεστές όσο και πρωταγωνιστές αποτελεί μια προσπάθεια να επαναφέρει την αισθητική και το πνέυμα των βιντεοπαιχνιδιών ξανά στο προσκήνιο. Μένει να δούμε αν το εγχείρημα θα είναι επιτυχημένο!

Σας αφήνουμε, λοιπόν, να απολαύσετε την... επιστροφή σας στην Raccoon City με το επίσημο τρέηλερ της ταινίας