Διαβάσαμε | “Αστυφαγία” του Μιχάλη Δαγκλή

Οι ψίθυροι στους δρόμους της πόλης μιλάνε για ένα πλάσμα που κυνηγά τη νύχτα. Έναν θηρευτή που έχει βάλει στόχο ανθρώπους των κατώτερων κοινωνικών τάξεων. Ο Ανίς με τον Τανβίρ είναι παράνομοι μετανάστες που προσπαθούν να επιβιώσουν καθαρίζοντας παρμπρίζ αυτοκινήτων. Υφίστανται καθημερινά κακουχίες και ταπεινώσεις, αλλά σκύβουν το κεφάλι και συνεχίζουν τον αγώνα για το μεροκάματο. Νομίζουν ότι τα έχουν δει όλα. Τίποτα όμως δεν μπορεί να τους προετοιμάσει γι’ αυτό που έρχεται. 
Όταν πέσει η νύχτα, θα είναι οι επόμενοι.
Το σκοτάδι έρχεται.
Η ενσωμάτωση ξεκινά.    
"Ποτέ ξανά η κάθοδος στη σάπια καρδιά μιας πόλης δεν ήταν πιο συναρπαστική."

Ο Μιχάλης Δαγκλής είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους συγγραφείς τρόμου στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Τον πρωτογνώρισα στις συλλογές διηγημάτων Αγαλήνευτα Βάθη και Ζωώδες Ένστικτο. Μετά από το συγκλονιστικό θρίλερ Η τελευταία νύχτα της Αδέρας και την καταιγιστική περιπέτεια Μίνι Καύσωνας, ο συγγραφέας επιστρέφει στο είδος που τον καθιέρωσε στο χώρο. Μόνο που αυτήν τη φορά, ο τρόμος μεταφέρεται στα σκοτεινά σοκάκια μιας μεγαλούπολης.

Η Αστυφαγία είναι μια νουβέλα καθαρού τρόμου και αγωνίας από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. Η ιστορία εκτυλίσσεται στο κέντρο μιας μεγάλης πόλης όπου φτωχοί μετανάστες που καθαρίζουν παρμπρίζ αυτοκινήτων στα φανάρια, εξαφανίζονται χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος. Ο θηρευτής που τους κυνηγάει είναι ένα πλάσμα πέρα από κάθε νοσηρή φαντασία.

Το ταλέντο του συγγραφέα στις περιγραφές και στις σκηνές δράσης είναι εμφανές και σε αυτό το βιβλίο. Είναι μια ιστορία που διαβάζεται με κομμένη την ανάσα. Όπως σε κάθε του δουλειά ο Μιχάλης Δαγκλής πλάθει τις σκηνές τρόμου με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι αδύνατο να μην εντυπωσιαστείς από την ευρηματικότητά του. Δημιουργεί έντονο σασπένς προκαλώντας τον αναγνώστη να ακολουθήσει τον γρήγορο ρυθμό του. Θεωρώ, όμως, την ανάπτυξη των χαρακτήρων ένα πολύ δυνατό όπλο της ιστορίας, επίσης. Οι διάλογοι είναι αυθεντικοί, ενώ ο αναγνώστης βιώνει τον φόβο των χαρακτήρων και συμμερίζεται την αγωνία και την ανάγκη τους να επιβιώσουν για να επιστρέψουν στους αγαπημένους τους. Παράλληλα, ο συγγραφέας κάνει ένα διακριτικό και έξυπνο κοινωνικό σχόλιο όσον αφορά τη φτώχεια και την υποτίμηση των μεταναστών σε άλλες χώρες, χωρίς βέβαια να αλλάζει ύφος ή να γίνεται κουραστικός και να καπηλεύεται το θέμα. Παραμένει μία νουβέλα τρόμου και αρκετές σκηνές στο βιβλίο είναι για γερά στομάχια.

Θεωρώ τον εαυτό μου αρκετά απαιτητική αναγνώστρια, γι’ αυτό συνήθως γράφω και τα στοιχεία που θεώρησα αρνητικά σε ένα βιβλίο ή κάποια πράγματα που προσωπικά δεν μου άρεσαν. Για την Αστυφαγία το μόνο που θα ήθελα να επισημάνω είναι ότι πρόκειται για μια νουβέλα για γερά στομάχια, με ό,τι αυτό εμπεριέχει. Συνεπώς, αν ο αναγνώστης δεν αντέχει την ωμή βία, το gore, δηλαδή, στοιχείο, τότε ίσως δυσκολευτεί σε κάποια σημεία όπου ο συγγραφέας γίνεται αρκετά γλαφυρός. Ο Μιχάλης Δαγκλής είναι πάντα ιδιαίτερα παραστατικός στις περιγραφές του όσων αφορά τις σκηνές βίας. Προσωπικά, δεν ενοχλήθηκα καθόλου! Πραγματικά η Αστυφαγία είναι μια νουβέλα σκοτεινή, ατμοσφαιρική και γρήγορη, χωρίς αρνητικά σημεία ή ανούσιες περιγραφές. Το βιβλίο έχει ανατριχιαστικές σκηνές, δοσμένες με έξυπνο τρόπο. Όπως, για παράδειγμα, στην αγαπημένη μου σκηνή του βιβλίου, κατά τη διάρκεια ενός διαλόγου και εκεί που δεν το περιμένεις, αποκαλύπτεται η πραγματική φύση της απειλής που καταδιώκει τους ήρωες με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει τους αναγνώστες.

Συνοψίζοντας, η Αστυφαγία είναι ένα ιδανικό βιβλίο για τους λάτρες του τρόμου και του σασπενς, το όποιο διαβάζεται κυριολεκτικά απνευστί! Το προτείνω ανεπιφύλακτα!