Doom: Μια αναδρομή στην ιστορική σειρά!

Γεια σας, με λένε Γιώργο και θέλω να έρθετε μαζί μου σε ένα ταξίδι στο χρόνο. Θα γυρίσουμε στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σχεδόν τριάντα χρόνια πριν (ήμαρτον!) για να ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στα ηλεκτρονικά παιχνίδια της εποχής. Βλέπετε, τα χρόνια εκείνα, εντυπωσιακά γραφικά ήταν αυτά!

Όπως καταλαβαίνετε, μιλάμε για μόνο δυο διαστάσεις, ελάχιστο βάθος στο χώρο όπου μπορούσε να κινηθεί ο παίκτης, γενικότερα όμορφα πράγματα αλλά καμία σχέση με τον κόσμο έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε στην... πραγματικότητα. Αυτό δημιουργούσε μια κάποια αίσθηση παιδικότητας στα παιχνίδια, σαν μια ασχολία για όσο είμαστε μικροί, αλλά όπως και με τα κινούμενα σχέδια, κάτι που θα έπρεπε να το αφήσουμε μεγαλώνοντας. Φυσικά όποιος έχει δει Bojack Horseman ξέρει ότι αυτό δεν ισχύει για τα κινούμενα σχέδια, από την άλλη ούτε και για τα παιχνίδια ίσχυε, ούτε φυσικά και ισχύει. Αλλά αυτή η άβολη αίσθηση παρέμενε.

Έπειτα, μια ωραία πρωία του 1993 (1994 για εμάς στην Ελλάδα, γιατί τότε ήμασταν ακόμα πολύ πίσω) έσκασε η βόμβα που άκουγε στο όνομα Doom. Μια λέξη, τέσσερα μόλις γράμματα, για ένα από τα πιο σημαντικά παιχνίδια ever. Το παιχνίδι εξιστορούσε τη σύγκρουση ανθρώπων και δαιμόνων στα φεγγάρια του πλανήτη Άρη επειδή κάτι επιστήμονες τα κάνανε μαντάρα, αλλά δεν ήταν αυτό το σημαντικό. Ξαφνικά όλες οι τρεις διαστάσεις του πραγματικού κόσμου βρισκόντουσαν μπροστά μας, και μπορούσαμε να κινηθούμε (σχεδόν) όπου θέλαμε. Το μέλλον των παιχνιδιών έδειχνε ιδιαιτέρως ρόδινο, και ήταν μιας και το Doom ήταν ο κύριος λόγος που αργότερα κυκλοφόρησαν παιχνίδια-σταθμοί όπως τα Goldeneye, Half-Life, Halo αλλά και παιχνίδια φαινομενικά άσχετα με την προοπτική πρώτου προσώπου, όπως τα Super Mario 64, Metal Gear Solid, κλπ.

Σας έκανα όλη αυτή την εισαγωγή γιατί άμα απλά βλέπατε αυτό σήμερα...

...θα γυρνάγατε και θα μου λέγατε "τι παλιατζούρα είναι αυτή πάλι ρε Γιώργο; Δε βλέπεται". Πολλά πράγματα στη ζωή όμως είναι θέμα προοπτικής, φίλτατοι. Και όλοι μας, όλοι μας όμως, όταν είδαμε το Doom τότε στα 1990s πάθαμε ένα μικρό σοκ που βασικά δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμα. Δεν ξέρετε πόσοι από εμάς περάσαμε κανά εικοσάλεπτο στο πρώτο δωμάτιο, προσπαθώντας να εξερευνήσουμε κάθε γωνία. Ώσπου κάποια στιγμή ανακαλύψαμε την πόρτα για το επόμενο δωμάτιο, και εκεί απλά το ανθρώπινο μυαλό δεν επαρκούσε για να κατανοήσει το μεγαλείο αυτού που έβλεπε: το παιχνίδι είχε και άλλα δωμάτια; Σατανικό! Μεγαλειώδες!

Δεν ήταν όμως μόνο τα γραφικά ο λόγος που το Doom ήταν κάτι το τόσο πρωτοποριακό. Το Doom, παρέα με το Mortal Kombat του 1992 ήταν τα παιχνίδια που κατά μία έννοια εδραίωσαν την ιδέα ότι τα παιχνίδια μπορούν να περιέχουν βία και να είναι αυτό σημαντικό κομμάτι της ιστορίας και του κόσμου τους. Μπορεί κανένα από τα δύο να μην είχε κάποια ιδιαίτερα σοβαρή ιστορία, αλλά όσο να 'ναι, μέσω αυτών μάθαμε ότι είναι αποδεκτό για τα παιχνίδια να έχουν και τέτοιο περιεχόμενο. Κάποιοι αντέδρασαν τότε, αλλά όμως έτσι οδηγηθήκαμε αργότερα σε εξίσου σημαντικά παιχνίδια όπως Silent Hill 2 και Spec Ops: The Line, τα οποία είχαν μαζί και τη σοβαρή (έως πολύ σοβαρή) ιστορία που λέγαμε νωρίτερα.

Επίσης στην τελική ρε παιδιά, ολόκληρη Κόλαση κάνει ντου στην πραγματικότητά μας, δεν γίνεται να μην το κάνει βίαια!

Πέρα από όλα αυτά, όμως, το Doom έκανε και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Στις αρχές εκείνης της δεκαετίας ήταν που είχαν αρχίσει να εδραιώνονται οι εταιρίες-κολοσσοί του χώρου, που μονοπωλούσαν τα chart της εποχής. Παιχνίδια από ανεξάρτητους δημιουργούς υπήρχαν πάρα πολλά ακόμα και τότε, αλλά οι περισσότεροι δεν τα μάθαιναν καν, ενώ και εμείς που τα γνωρίζαμε τότε σιγά-σιγά τα ξεχνάμε (Solar Winds, θα σε θυμάμαι για πάντα). Το Doom όμως ήταν η δημιουργία, στην ουσία, μιας παρέας 5-6 ατόμων, οι οποίοι τύγχαναν να είναι από εξαιρετικοί και βάλε ο καθένας στον τομέα του, και ως τέτοιοι κυκλοφόρησαν το Doom. Ναι, φίλτατοι, το Doom ήταν αυτό που σήμερα θα λέγαμε indie release. Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί λέω εδώ και περίπου 600 λέξεις ότι ήταν πρωτοποριακό;

Η επιτυχία φυσικά φέρνει συνέχεια. Την αμέσως επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε το Doom 2, όπου οι δυνάμεις της Κολάσεως, τσαντισμένες επειδή τους κατάφερε μόνο ένας απλός φανταράκος στον πλανήτη Άρη, εισβάλλουν κατ' ευθείαν στη Γη. Χαμός και καταστροφή στον πλανήτη μας, οι πόλεις ερημωμένες και οι δρόμοι άδειοι -μια εικόνα ειρωνικά γνώριμη στον άνθρωπο του 2020. Ο απλός φανταράκος με το ευφάνταστο όνομα DoomGuy επιστρέφει στη Γη για να δείξει στις δυνάμεις της Κολάσεως πόσα απίδια πιάνει ο σάκος, τα οποία μάλλον ήταν πολλά γιατί τους κατατροπώνει για δεύτερη φορά.

Τα χρόνια όμως άρχισαν να περνάνε, και οι καταστάσεις που το ίδιο το Doom βοήθησε να αλλάξουν, άλλαξαν με τρόπο που δεν βοήθησε την ίδια τη σειρά. Μετά το 1995 η τεχνολογία στα βιντεοπαιχνίδια άλλαξε πολύ και άλλαξε γρήγορα, η ίδια η id Software ασχολήθηκε με το καινούργιο της πόνημα πλέον, το Quake και τις συνέχειές του, μιας και τα λεφτά πλέον ήταν στα παιχνίδια με πολυγωνικά γραφικά. Η Κόλαση είναι όμως σαν τον/την πρώην που δεν το πιάνει το υπονοούμενο ποτέ, και έτσι έκανε μια τρίτη προσπάθεια το 1997 για να κατακτήσει αυτό τον απροσάρμοστο πλανήτη με το όνομα Γη, στο παιχνίδι Doom 64 που κυκλοφόρησε για την κονσόλα Nintendo 64. Σιγά μην τους άφηνε βέβαια να χαρούν ο DoomGuy, ο οποίος όχι μόνο τους νίκησε ξανά μόνος του, αυτή τη φορά πήρε το αντίσκηνό του και άραξε ("καμπέριασε" για τους γνώστες) στην κόλαση για να δέρνει δαίμονες όλη μέρα. Ζωάρα.

DOOM 3

Έπειτα από ένα τέτοιο συμβάν, χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια, εφτά συγκεκριμένα, για να κυκλοφορήσει ξανά παιχνίδι στη σειρά. Αυτό ήταν το Doom 3 του 2004, ένα παιχνίδι ουσιαστικά reboot τόσο σεναριακά, όσο όμως και σε ύφος και τρόπο παιχνιδιού. Σεναριακά ήταν ίδιο με το πρώτο, κάποιοι επιστήμονες κάνανε πειράματα με κάποια πράγματα που δεν έπρεπε και κάλεσαν τους δαίμονες στον κόσμο μας, μιας και στο μέλλον κανείς ποτέ δεν έχει δει το Event Horizon. Όμως η σημαντική αλλαγή ήταν στον τρόπο που έπαιζε το παιχνίδι. Βλέπετε, στα έντεκα χρόνια που είχαν περάσει από την κυκλοφορία του πρώτου Doom, είχε δημιουργηθεί ένα ολόκληρο υποείδος βασισμένο πάνω του, τα First Person Shooters τα οποία μάλιστα στην αρχή τα λέγαμε Doom-clones. Όταν όμως μια ολόκληρη βιομηχανία ασχολείται με κάτι, καταλαβαίνετε πως το αλλάζει κατά πολύ και αυτό σημαίνει ότι το Doom είχε αρχίσει να χάνει την πρώτη αίγλη του. Για αυτό τον λόγο η id Software (όσοι είχαν μείνει τέλος πάντων, διαβάστε το Masters of Doom) γύρισε το Doom 3 στον χώρο του τρόμου -κάτι όχι εντελώς άσχετο μιας και το πρώτο Doom ήταν όντως τρομακτικό. Όμως ενώ ήταν αξιόλογο παιχνίδι, δεν είχε αυτό το ακατανόμαστο "κάτι" που έκανε τα παλιότερα παιχνίδια ξεχωριστά και δεν έμεινε στο συλλογικό μας υποσυνείδητο για όσο καιρό θα περίμενε κανείς.

Πέρασαν και άλλα χρόνια, όλο και περισσότερα παιχνίδια (Call of Duty, Battlefield) στο χώρο έκλεβαν την αίγλη που είχε κάποτε το Doom το οποίο μάλιστα είχε φτάσει να είναι ένα όνομα που όλοι σεβόντουσαν αλλά κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί πλέον μαζί του. Μάλιστα, κάποια στιγμή στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, έφυγε και το τελευταίο ιδρυτικό μέλος της id Software, ένας από τους καλύτερους προγραμματιστές στην ιστορία του χώρου, o John Carmack (σοβαρά, διαβάστε το Masters of Doom, είναι φοβερό βιβλίο) οπότε το μέλλον έδειχνε πιο ζοφερό και από τα βάθη της κολάσεως στα οποία φάγαμε τα νιάτα μας με τα πρώτα παιχνίδια της σειράς.

DOOM (2016)

Κάπου εκεί ήταν που σαν άλλος DoomGuy ξεπετάχτηκε το Doom (σκέτο, σαν τον φραπέ που δεν πίνω) του 2016 και έσωσε την παρτίδα. Οπτικά πανέμορφο, με το πιο metal soundtrack της δεκαετίας και με gameplay που ήταν ταυτόχρονα φόρος τιμής στα πρώτα παιχνίδια αλλά έχοντας αφομοιώσει πλήρως και όλες τις επιρροές από τα χρόνια που πέρασαν, με τις δαιδαλώδεις πίστες του και το φρενήρη ρυθμό μας θύμισε για τα καλά γιατί το Doom ήταν ο λόγος που μάθαμε να ξεπερνάμε το motion sickness και να παίζουμε με τις ώρες σα να μην υπάρχει αύριο, άξιος κάτοχος του ονόματος που κάποτε ήταν ο άρχοντας στο χώρο των βιντεοπαιχνιδιών.

Μέσα σε όλα αυτά, το νέο Doom κατάφερε να έχει μέχρι και μια ενδιαφέρουσα ιστορία την οποία αφηγείται εντελώς αφαιρετικά, επιτρέποντας σε όποιον θέλει απλά να σκοτώνει δαίμονες να κάνει απλώς αυτά. Αλλά ο DoomSlayer (πήρε προαγωγή μετά από τόσα χρόνια!) πλέον έχει όχι μόνο λόγο ύπαρξης αλλά και εξήγηση γιατί μπορεί και σολάρει μια Κόλαση ολόκληρη. Ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία της ιστορίας ήταν η εξήγηση γιατί όλοι οι δαίμονες ωρύονται τόσο πολύ όταν βλέπουν τον DoomSlayer, αλλά δεν θα σας το πω εδώ, θα ήταν κρίμα.

DOOM Eternal

Κάπως έτσι λοιπόν φτάσαμε στις 20 Μαρτίου 2020 οπότε και κυκλοφόρησε το τελευταίο (έως το επόμενο) παιχνίδι της σειράς, το Doom Eternal. Ξεπερνάμε γρήγορα το γεγονός ότι θα μπορούσαν να το είχαν κυκλοφορήσει στις 13 Μαρτίου που ήταν και Παρασκευή, και επισυγκεντρωνόμαστε στο γεγονός ότι κυκλοφόρησε εντελώς ειρωνικά στο μέσο μιας παγκόσμιας καραντίνας. Έτσι για να μας δώσει κάτι να κάνουμε τώρα που έχουμε όλοι χρόνο. Είναι περίεργη η ζωή, γενικότερα, αλλά το Doom Eternal τουλάχιστον είναι εξαιρετικό, και άξιος συνεχιστής της παράδοσης που έχει χτίσει για σχεδόν τρεις πλήρεις δεκαετίες η μυθική αυτή σειρά.

Αν καταφέρω να το τελειώσω σύντομα, μπορείτε να περιμένετε και ένα πλήρες review. Ως τότε, rip and tear, until it’s done...