Προτάσεις | This is Halloween... movie time!

Προτάσεις | This is Halloween... movie time!


Το “Halloween” μας ανατριχιάζει κάθε φορά...
Το “Friday the 13th” αναστατώνει τα βράδια μας...
Το “Hocus Pocus” μας διασκεδάζει με την κωμική φαντασία του...
Το “A Nightmare On Elm Street” στοιχειώνει τα όνειρα μας
...
Το “Beetlejuice” μας χαρίζει απλόχερα το μαύρο χιούμορ του...

Ατελείωτη η λίστα με τις τόσες και τόσες κλασσικές, πλέον, ταινίες τις οποίες έχουμε αγαπήσει, τις έχουμε δει και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε. Αποφασίσαμε, λοιπόν, στο σημερινό συλλογικό μας άρθρο να σας προτείνουμε κάποιες ταινίες οι οποίες δεν ανήκουν στις κλασσικές επιλογές των νυχτερινών προβολών του Halloween. Ταινίες καινούργιες, πιο πρόσφατες αλλά και κάποιες παλαιότερες που πιστεύουμε να εντάξετε στο πρόγραμμα σας και να σας κεντρίσουν και εσάς το ενδιαφέρον όπως και σε εμάς. Ελπίζουμε να περάσετε όμορφα αυτό το σαββατοκύριακο του Halloween, να τρομάξετε όσο περισσότερο μπορείτε, να διαβάσετε βιβλία και να δείτε ταινίες παρέα με τους φίλους και την οικογένεια σας.

Για τους υπόλοιπους, όχι δεν είχαμε Halloween και στο χωριό μας, αλλά θα το απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε!

Ελπίζουμε το ίδιο και εσείς...

 

Άγγελος Αναγνωστόπουλος
Πρόταση ταινίας: Army of the Dead (2021)

Μετά από πρόταση φίλου, πήρα την απόφαση να δω κι εγώ τη νέα ταινία του Zack Snyder στο Netflix και, πραγματικά, δεν απογοητεύτηκα. Πρόκειται για μια ταινία θρίλερ/δράσης, με πολύ πιστολίδι, αίμα, μυαλά και εντόσθια. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά φυσικά μιλάμε για μια ταινία με ζόμπι! Ναι, ξέρω, ακούγεται κλασική περίπτωση για Halloween, ωστόσο ο Snyder καταφέρνει να δώσει κάτι μοναδικό σε αυτήν την ταινία- ή μάλλον, αρκετά μοναδικά στοιχεία. Μα χωρίς να χρονοτριβούμε άλλο, ας μπούμε στο ψητό.

Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα μετά-αποκαλυπτικό Las Vegas, όπου τα ζόμπι έχουν κυριαρχήσει επί των ανθρώπων. Η αιτία του ξεσπάσματος της επιδημίας δεν είναι εξεζητημένη, αλλά η πιο κοινή πλέον: Μια οργάνωση προσπαθεί να δημιουργήσει υπέρ-ανθρώπους, κάτι πάει στραβά σε μια μεταφορά και το πειραματόζωο ξεφεύγει, σκορπίζοντας τον πανικό σε όλον τον κόσμο. Οι λίγοι εναπομείναντες άνθρωποι στην πόλη είναι συγκεντρωμένοι σε μια κοινότητα, όπου τα πράγματα δεν είναι και πολύ εύκολα. Πρέπει να δουλέψουν για να κερδίσουν τη διαμονή τους, ακόμα και οι πιο μικροί. Πρωταγωνιστής μας, αν μπορούμε να θεωρήσουμε πως η ταινία έχει έναν πρωταγωνιστή, είναι ο Scott Ward (Dave Bautista). Είναι ένας χαρακτήρας με σκοτεινό παρελθόν, που καλείται να συγκροτήσει μια ομάδα προκειμένου να μπουν στην «Επικίνδυνη Ζώνη» των νεκρών και να εκτελέσουν τη μεγαλύτερη ληστεία, ώστε να επιστρέψουν στον Hiroyuki Sanada (Bly Tanaka), ένα αντικείμενο μεγάλης αξίας. Φυσικά, η χρηματική αμοιβή είναι πολύ μεγάλη για να την απορρίψουν, κι έτσι ο Scott, μαζί με άλλους δέκα -μισθοφόρους και απρόοπτες προσθήκες στην ομάδα- ξεκινούν για να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους.

Εδώ συναντάμε μια μεγάλη γκάμα χαρακτήρων, που δε θα κάτσω να αναλύσω. Καλό είναι να αναφέρουμε πως υπάρχει ο ιδιοφυής, ο πονηρός, ο «δεν με νοιάζει τίποτα» κ.ο.κ. Πάντως, όλοι αυτοί οι χαρακτήρες συμπληρώνουν ένα ποικιλόμορφο μωσαϊκό που κάνει την ταινία άκρως απολαυστική.

Το δυνατό χαρτί όμως της συγκεκριμένης παραγωγής δεν είναι οι ζωντανοί, αλλά οι νεκροί χαρακτήρες. Ναι, έχουμε ζόμπι. Έχουμε άμυαλα ζόμπι, σαν κι αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, όμως υπάρχουν και τα «έλλογα» ζόμπι, που ο Snyder παρουσιάζει ως τη μεγάλη δύναμη. Μιλάμε για νεκροζώντανους που έχουν σχηματίσει τη δική τους κοινωνία. Έχουν ηγέτη (τον πιο ενδιαφέροντα ίσως χαρακτήρα της ταινίας), θηλυκά που αναπαράγονται (ναι, καλά διαβάσατε), φύλακες, μια τίγρη-ζόμπι αλλά και τον απλό λαό που υπακούει στις αρχές. Μπορεί οι χαρακτήρες αυτοί να παραμένουν τέρατα, ωστόσο πολλές φορές αποδεικνύονται αρκετά πιο έξυπνοι από τον κάθε μισθοφόρο της κομπανίας. Αυτή η ιεραρχία και η οργάνωση που υπάρχει στην «κοινωνία» τους, είναι που προσωπικά με κέρδισε.

Μερικά άλλα στοιχεία που μου έκαναν εντύπωση και θα ήθελα να αναφέρω, είναι διάφορα easter eggs που μπορεί κανείς να μην προσέξει εξ αρχής, αλλά δίνουν ένα επιπλέον «βάθος» στην ταινία. Αφήνονται υπονοούμενα για UFO (από τις πρώτες κιόλας σκηνές) αλλά και για ζόμπι-ρομπότ! Με λίγα λόγια, ο Snyder τα έχει «πετάξει» όλα μέσα και απλά σου καίει το μυαλό!

Αξίζει να πούμε πως έπονται πολλές ακόμη παραγωγές στο σύμπαν του Snyder, με την κοντινότερη να είναι το “Army of thieves”, που θα βγει αργότερα μέσα στη χρονιά και θα αποτελεί prequel, επικεντρωμένο σε έναν πολύ ενδιαφέροντα χαρακτήρα της κομπανίας μισθοφόρων.

Αυτή λοιπόν ήταν η δική μου πρόταση για το Halloween. Αν θέλετε να δείτε μια διαφορετική, αλλά και πάλι cult ταινία τις spooky μέρες του Οκτώβρη, πιστεύω πως θα απολαύσετε το “Army of the dead” δεόντως!


 

Μιχάλης Δαγκλής
Πρόταση ταινίας: Lake Mungo (2008)

Είναι ταινία μυστηρίου; Είναι ντοκιμαντέρ; Είναι ψυχολογικό θρίλερ; Τρόμου; Δράμα; Το Lake Mungo κυκλοφόρησε το 2008 και είναι όλα αυτά μαζί. Γυρισμένη σαν ψευδο-ντοκιμαντέρ, αφηγείται το χρονικό του θανάτου μιας κοπέλας από πνιγμό και την προσπάθεια της οικογένειας της όχι μόνο να αποδεχτούν το χαμό της, αλλά και να καταλάβουν τι πραγματικά της συνέβη. Μέσα από αρχεία, μαρτυρίες, παλιές βιντεοταινίες, φωτογραφίες κλπ σχηματίζεται το παζλ μιας ανατριχιαστικής (μεταφυσικής) ιστορίας, όπου τα μυστικά που έκρυβε η αποθανούσα στοιχειώνουν τώρα τους αγαπημένους της.

Πρόκειται για μια “ήσυχη” ταινία που εξετάζει την απώλεια, ενώ παράλληλα διατηρεί το μυστήριο. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί, μαζί με κάποιες ανατροπές που έρχονται μετά, είναι τόσο ψυχρή, που σε συνδυασμό με την “αυθεντικότητα” του ντοκιμαντερίστικου στιλ, βγάζουν μια αυθεντική μελαγχολία, μα και ένα τρόμο που μπαίνει αργά μέσα σου. Πρέπει να είναι από τις ελάχιστες φορές που έχω πραγματικά ανατριχιάσει, με την έννοια ότι μου σηκώθηκαν οι τρίχες και μούδιασε η ραχοκοκαλιά μου. Έχουνε κάτι αυτές οι παλιές, θολές φωτογραφίες που ψάχνουν οι πρωταγωνιστές, καθώς και τα βίντεο με την γεμάτη κόκκους εικόνα, καθώς προσθέτονται νέα στοιχεία στο παζλ, που προκαλούν μια αβεβαιότητα στο θεατή, ένα αίσθημα ανασφάλειας.

Πολλές σπουδαίες ταινίες τρόμου έχουν το δράμα στον πυρήνα τους, τον ανθρώπινο πόνο (πχ το Hereditary του 2018 ή οι σειρές του Mike Flanagan όπως το φετινό Midnight Mass). Το Lake Mungo σχεδόν αποδομείται από μια βαθιά μελαγχολία που σκεπάζει σαν παχιά κουβέρτα όλους τους χαρακτήρες, και που έπειτα συνθέτεται εξολοκλήρου με το στοιχείο του φόβου. Ο θρήνος και η διαχείριση της απώλειας είναι τα βασικά συστατικά της και λόγω της ταύτισης μας με αυτές τις έννοιες μπαίνει ομαλά στον θεατή και η έννοια του στοιχειώματος. Μάλιστα, το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης, o Joel Anderson, έχει κάνει μόνο αυτή την ταινία θεωρώ πως συμβάλει στην φήμη της.

Από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του είδους, το Lake Mungo παραβλέφθηκε στην εποχή του (με πολλές ταινίες έχει συμβεί αυτό – το πιο τρανό παράδειγμα είναι το The Thing του 1982 από τον John Carpenter). Ίσως το κοινό ζήταγε άλλο ένα Paranormal Activity, το οποίο είχε κυκλοφορήσει μόλις την προηγούμενη χρονιά. Ίσως πάλι είχε αρχίσει να κουράζεται με τις found footage ταινίες έπειτα την απαρχή του The Blair Witch Project το μακρινό 1999.

Παρόλα αυτά, με την πάροδο του χρόνου η ταινία ωρίμασε στα μάτια των θεατών και κατάφερε να αποκτήσει ένα cult κοινό που την υποστηρίζει σθεναρά μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερη ταινία, που αξίζει της προσοχής κάθε φαν τρόμου, και όχι μόνο, θα έλεγα εγώ.


 

Ευάγγελος Ιωσηφίδης
Πρόταση ταινίας: The Uninvited (2009)

Το 2009, ανάμεσα στις άλλες, βγήκε μια ταινία τρόμου που μου τράβηξε την προσοχή. Το πρώτο ενδιαφέρον στοιχείο της είναι ο τίτλος. “The Uninvited”. Στα ελληνικά μεταφράστηκε ως «Η απρόσκλητη», δίνοντας προσδιορισμό φύλου στον τίτλο, κάτι που δεν ισχύει απαραίτητα στον αγγλικό. Ποιο είναι το θέμα; Ότι θα μπορούσε να είναι «Ο Απρόσκλητος», «Οι Απρόσκλητοι», «Τα Απρόσκλητα», «Οι Απρόσκλητες» και να βγάζει μια χαρά νόημα! Ακόμα κι έτσι πάντως, στο θηλυκό ενικού, δεν είναι ξεκάθαρο σε ποιο άτομο αναφέρεται. Αν δείτε την ταινία θα καταλάβετε. Κι αυτό είναι ένα εξαιρετικά έξυπνο στοιχείο της, που πραγματικά ακόμα και σήμερα με αφήνει άφωνο. Τα έξυπνα στοιχεία όμως δε σταματούν εδώ.

Στις ταινίες τρόμου έχουμε συνηθίσει μέτρια προς κακή σκηνοθεσία, σκηνές δράσης που κάποιες στιγμές θυμίζουν παρωδία και τεχνικά προβλήματα. Γενικά, σε σχέση με ταινίες άλλων ειδών, υπολείπονται σε πολλά στις περισσότερες περιπτώσεις. Έλα όμως που η ταινία αυτή έχει σκηνοθεσία που θα ζήλευε κι ο μεγαλύτερος σκηνοθέτης! Όχι μόνο οι ηθοποιοί παίζουν φοβερά (με την νεαρή τότε Emily Browning να πρωταγωνιστεί), αλλά η ταινία είναι ασύλληπτα έξυπνη, χωρίς να το προσπαθεί. Οι χαρακτήρες και οι υποπλοκές έχουν συνέχεια και συνέπεια, ενώ σκηνοθετικά υπάρχει μια λεπτομέρεια που δεν μπορείς να καταλάβεις στην πρώτη προβολή, αλλά στη δεύτερη αναρωτιέσαι πώς δεν το είχες προσέξει.

Είναι αρκετά τρομακτική (για τα δικά μου δεδομένα σίγουρα), αλλά το βασικό είναι πως, πέρα από κάποια φτηνά κόλπα που έχουν οι ταινίες του είδους, το στοιχείο του τρόμου είναι υπαινικτικό και έχει βαθύτερο νόημα. Υπάρχουν κοινωνικά μηνύματα, χωρίς να προσπαθούν να πάρουν περισσότερη προβολή απ’ όση χρειάζεται, και το βασικό μήνυμα περνάει από την αρχή της ταινίας. “Don’t go home”.


 

Βασίλης Νίκολας Συράκης
Πρόταση ταινίας: Suspiria (1977)

Τολμώ να πω πως δυσκολεύτηκα με την επιλογή ταινίας για την περίοδο αυτήν. Ποια να πρωτοδιαλέξεις; Ήμουν έτοιμος να γράψω απλά «John Carpenter – Άπαντα», αλλά μετά θυμήθηκα πως υπάρχει και μια άλλη πτυχή του κινηματογραφικού τρόμου που δεν συζητιέται ιδιαίτερα, πέρα από τους κύκλους των οπαδών του είδους. Όλοι ξέρουμε τον αμερικάνικο τρόμο με τα ατελείωτα jump scares και τους μανιακούς δολοφόνους, ή τον ιαπωνικό με την στρατιά από μακρυμάλλικα τρομαχτικά κορίτσια. Υπάρχει, όμως, και ο ιταλικός τρόμος. Ένας τρόμος βουτηγμένος στην ατμόσφαιρα, τα χρώματα και την ψυχεδέλεια των δεκαετιών του 60 και του 70. Και πιο λαμπρό παράδειγμα από τον μετρ του ιταλικού τρόμου και του giallo, Dario Argento και το αριστούργημα του, Suspiria;Στο Suspiria μια νεαρή αμερικανίδα, η Suzy Bannion, φτάνει σε μια πόλη της Γερμανίας, όπου σκοπεύει να ξεκινήσει μαθήματα σε μια φημισμένη σχολή μπαλέτου.

Η εξαφάνιση μιας μαθήτριας, όμως, και η αλλόκοτη συμπεριφορά των καθηγητριών κάνει την Suzy να ερευνήσει τι σκοτεινά μυστικά κρύβει η σχολή.

Ο Argento μας προσκαλεί να συμμετάσχουμε σε μια ιστορία βγαλμένη από τους εφιάλτες των αδερφών Grimm και αφήνει τα πλάνα του, αλλά και την μουσική των Goblin, να μιλήσουν περισσότερο από τους διαλόγους. Βουτηγμένο στην ατμόσφαιρα και εικόνες που παραπέμπουν σε σουρεαλιστικά όνειρα, το Suspiria σε σαγηνεύει και σε κρατάει από τα πρώτα του λεπτά, τα οποία είναι αρκετά για να την βάλουν στο πάνθεον των ταινιών τρόμου. Διαθέτει όλα τα συστατικά που απαρτίζουν μια ταινία κατάλληλη για το Halloween: μια μυστήρια έπαυλη καταμεσής σε ένα σκοτεινό δάσος, καταιγίδες, αίμα και ανατριχιαστικά σενάρια.

Αν θέλετε, λοιπόν, μια ταινία, λίγο διαφορετική από τις κλασσικές ιστορίες με φαντάσματα και έχετε βαρεθεί να μετράτε αντίστροφα μέχρι να πεταχτεί/ουρλιάξει η γάτα ή το φάντασμα με το ωχρό make up, τότε το Suspiria θα σας δώσει ακριβώς την spooky ατμόσφαιρα που ζητάτε αυτήν την περίοδο.

Υ.Γ. Το remake/νέα εκδοχή του 2018 είναι από τις σπάνιες φορές που και τα δυο έργα αξίζουν εξίσου, αλλά για εντελώς διαφορετικούς λόγους.


 

Γιώργος Καβάλλος
Πρόταση ταινίας: A Dark Song (2016)

Κατά καιρούς κάθομαι και αναρωτιέμαι γιατί μου αρέσει τόσο πολύ το horror genre, ώστε να κάθομαι και να ψάχνω για ταινίες που δεν είναι γνωστές αλλά οι υπόλοιποι φαν του είδους προτείνουν ως αυτό που λέμε εμείς οι Καρδιτσιώτες must-see. Χωρίς να χρειάζεται να μπω σε πολλές λεπτομέρειες, πριν μερικά χρόνια ήμουν σε μια παράξενη φάση και ένιωθα ότι έπρεπε να δω κάποιο horror, γιατί ήξερα ότι θα με έκανε να νιώσω καλύτερα. Γιατί αυτό το ταξίδι μέσα στο σκοτάδι που περνάνε οι χαρακτήρες τέτοιων ιστοριών θα μου έδεινε και εμένα μια αίσθηση κάθαρσης, που παράλληλα θα σήμαινε ότι όσο άσχημη και αν ήταν η κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, θα την ξεπερνούσα μετά από λίγο. Όσες ταινίες τρόμου και να έχω δει (και πιστέψτε με, είναι πολλές) όμως, λίγες δίνουν στο θεατή αυτή την αίσθηση όσο μια ανεξάρτητη αγγλική παραγωγή του 2016 ονόματι “A Dark Song”.

Η ταινία αυτή είναι  δύσκολη, και μέχρι να καταλάβεις τι είναι αυτό που βλέπεις θα δοκιμάσει την υπομονή σου.

Ευτυχώς όμως επέμεινα, πιθανότατα γιατί η φωτογραφία και η σκηνοθεσία με κέρδισαν από την αρχή, και ας δοκίμαζε τις αντοχές μου το σενάριο. Και λέω ευτυχώς, γιατι οι πολύ καλές ερμηνείες των (μόνο) δύο πρωταγωνιστών σύντομα μου έδωσαν να καταλάβω τι συνέβαινε. Ένιωθα άσχημα και άβολα βλέποντας την ταινία, γιατί και οι πρωταγωνιστές πάσχιζουν να καταλάβουν τι είναι αυτό που συμβαίνει γύρω τους, είναι τόσο αβοήθητοι να αντιμετωπίσουν αυτό που τους συμβαίνει όσο και εμείς που απλά το βλέπουμε.

Τι είναι όμως το Dark Song; Είναι η ιστορία μιας καθημερινής κατά τα άλλα γυναίκας η οποία θέλει να μιλήσει στο νεκρό γιο της, και ενός αυτοαποκαλούμενου μάγου ο οποίος ξέρει ένα περίπλοκο ξόρκι που θα της επιτρέψει να το κάνει πραγματικότητα. Βέβαια, το ξόρκι αυτό κρατάει μέρες ολόκληρες, η διαδικασία είναι επίπονη, παράδοξη και επικίνδυνη, ενώ κατά δικιά του παραδοχή, ο μάγος το έχει δοκιμάσει αυτό το ξόρκι άλλες τρεις φορές, και το πέτυχε μόνο μία.

Όμως η απελπισία της μάνας δεν νοιάζεται ούτε για στατιστικές, ούτε για την άποψή σας.

Κάτι που ξεχωρίζει την ταινία αυτή από τις υπόλοιπες του είδους είναι ότι ενώ οι περισσότερες άλλες ταινίες τρόμου βάζουν τους πρωταγωνιστές τους σε έναν παράλογο και επικίνδυνο κόσμο, όπου οι πρωταγωνιστές πρέπει να επιζήσουν πάση θυσία, εδώ οι χαρακτήρες δεν φαίνεται να νοιάζονται τόσο για την επιβίωσή τους. Η πρωταγωνίστρια δε έχει τέτοια προσήλωση στον στόχο της που δεν την ενδιαφέρει τίποτα άλλο.

Τι; Α, ναι. Απλά να μιλήσει στο γιο της θέλει, φυσικά.

Αξίζει επίσης να αναφέρουμε ότι τα rituals που απεικονίζονται στην ταινία είναι βασισμένα σε πραγματικά rituals του γνωστού και μη εξαιρεταίου Alistair Crowley (Mr. Crowley για τους φίλους του Ozzy), που ήταν γνωστός ως αποκρυφιστής και κόπανος. Ένα τελευταίο πράγμα που πρέπει να αναφέρω είναι το φινάλε της ταινίας. Δεν θα αναφέρω κάποια λεπτομέρεια αλλά για να πω την πάσα αλήθεια, όσο έβλεπα την ταινία μου άρεσε αλλά ήταν ακόμα ένα horror από αυτά που είδα, μου άρεσαν και μετά τα ξέχασα. Το φινάλε τα άλλαξε όλα αυτά και μου έδωσε μια πλήρη αίσθηση κάθαρσης, έκανε το ταξίδι της πρωταγωνίστριας αλλά και του θεατή πιο πλήρες, παραδίδοντας ένα μάθημα στο τι σημαίνει το να μας κάνει πραγματικά καλύτερους ανθρώπους ένα ταξίδι μέσα από την μεταφορική και κυριολεκτική Κόλαση. Δεν υπερβάλλω, εγώ αυτό πήρα από το Dark Song.

Από την άλλη όμως υπάρχουν και οι θεατές που προτιμούν τις ανατροπές που έχουν ως σκοπό να εντυπωσιάσουν, να πιάσουν το θεατή απροετοίμαστο και να σοκάρουν από το πουθενά. Είναι θεμιτό να έχετε αυτή την προτίμηση, στην οποία περίπτωση ίσως θα είναι καλύτερο να δείτε μία ταινία του James Wang.


 

Θανάσης Λάμπρου
Πρόταση ταινίας: The Old Ways (2020)

Θα ήθελα να εξομολογηθώ ότι δεν είμαι φαν των ταινιών τρόμου. Με αναστατώνουν και μου προκαλούν ανησυχία. Ακόμα περισσότερο οι ταινίες τρόμου των τελευταίων ετών που βασίζονται αποκλειστικά σε jump scares και το μόνο που καταφέρνουν είναι να σου χαρίσουν κάποια ελαφρά αρρυθμία, έναν καλό εφιάλτη το βράδυ ή έναν καλό λεκέ στο χαλί από αυτό που έτρωγες ή έπινες εκείνη τη στιγμή. Παρόλα αυτά έχω να σας προτείνω μια ταινία που και τρόμου είναι και καινούργια παραγωγή επίσης. Το “The Old Ways” είναι μια αμερικανική ταινία τρόμου του 2020, σε σκηνοθεσία Christopher Alender, στην οποία πρωταγωνιστεί η Brigitte Kali Canales στον ρόλο της δημοσιογράφου Christina Lopez.

Η Christina, νεαρή δημοσιογράφος με έδρα το Λος Άντζελες πια, φτάνει στην ιδιαίτερη πατρίδα της κάπου έξω από το Βέρα Κρουζ του Μεξικό για να πραγματοποιήσει έρευνα για κάποιο ρεπορτάζ της που αφορά την μυστήρια περιοχή μιας σπηλιάς με το όνομα Λα Μπόκα. Ξυπνάει όμως φυλακισμένη σε ένα μέρος στο οποίο αποδεικνύεται ότι η γριά bruja και ο brujo βοηθός και γιος της προσπαθούν να την απαλλάξουν, μέσα από μια σειρά τελετουργιών εξορκισμού, από τον δαίμονα που υπάρχει μέσα της.

Η ταινία έχει σαν κύριο θέμα της τον εξορκισμό και τις μαγικές πρακτικές όπως αυτές τελούνται στην Νότια Αμερική, την λεγόμενη και brujeria, μια μαγική πρακτική που ασκείται ακόμα και σήμερα και έχει επιρροές από διάφορες άλλες πρακτικές και θρησκείες με σκοπό είτε την άσκηση λευκής είτε μαύρης μαγείας. Η ατμόσφαιρα της ταινίας, καθ’ όλη την διάρκεια της, χαρακτηρίζεται από μια έντονη μεταφυσική, απόκοσμη αύρα (λογικό θα μου πείτε) αλλά και μια κλειστοφοβική σκηνοθετική ματιά που καταφέρνει να σου δημιουργήσει ένα αγχωτικό συναίσθημα καθώς την βλέπεις.

Αν και πρόκειται για μια mid budget ταινία, καταφέρνει και στέκεται επάξια σαν παραγωγή χωρίς να έχει εκείνη την ενοχλητική αίσθηση των ταινιών τρόμου χαμηλού προϋπολογισμού. Από το πρώτο λεπτό της ταινίας μέχρι και το τελευταίο, το The Old Ways καταφέρνει να σε κρατήσει με την ιστορία του και πιστέψτε με, σε συνδυασμό με την σχετικά μικρή διάρκεια του, σχεδόν μιάμιση ώρα, είναι ιδανική για να σε έχει σε συνεχή εγρήγορση. Στα συν της ταινίας το εξαιρετικά σχεδιασμένο ποστερ (ένας από τους λόγους που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και την είδα), καθώς και η ερμηνεία της ηθοποιού Julia Vera στον ρόλο της bruja Luz!

Το “The Old Ways” δεν είναι η ταινία τρόμου που θα σου αλλάξει την ζωή. Είναι όμως αρκετά έξυπνα γυρισμένη, έχει ατμόσφαιρα, σενάριο και καλές ερμηνείες. Ιδανικά, θα μπορούσατε να την συνδυάσετε με μια άλλη κλασσική και αγαπημένη σας για την βραδιά του Halloween σε μια back to back προβολή…


 

Αριστείδης Χριστοφοράκης
Πρόταση ταινίας: Cradle of Fear (2001)

Όσο το Halloween πλησιάζει, εμείς οι λάτρεις της γοτθικής και ρομαντικής κουλτούρας, βρίσκουμε ευκαιρία να έρθουμε πιο κοντά στην κοσμική ενέργεια και τον αρχαίο συμβολισμό της παγανιστικής αυτής γιορτής.

Μια βόλτα στο δάσος, ένα βιβλίο, μια ταινία ή έστω λίγη διακόσμηση αρκεί για να σε φέρει πιο κοντά σε αυτό. Δράττομαι της ευκαιρίας, λοιπόν, για να σας μεταφέρω σε έναν υπέροχο κόσμο, της underground gothic και black metal κουλτούρας της Αγγλίας των ’90s και early ’00s. Εκείνη την εποχή οι Cradle of Filth ήταν, ίσως, στο απόγειο τους. Η εκπληκτική και πρωτοπόρα, για την εποχή, μουσική τους, σε συνδυασμό με την εκκεντρική εμφάνισή τους ήταν ο τέλειος συνδυασμός της επιτυχίας τους. Τότε, προτού η μουσική βγεί από τα “υπόγεια”, όλοι όσοι ανήκαν σε τέτοιου είδους υποκουλτούρες, ήταν αλληλέγγυοι και πάνω κάτω, γνωστοί μεταξύ τους. Αρκετοί καλλιτέχνες πέρα απο το μουσικό φάσμα της gothic και black metal μουσικής, βρέθηκαν μαγεμένοι από αυτή.

Ένας από αυτούς ήταν και ο Alex Chandon, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, ηθοποιός και παραγωγός, ή όπως ο Doug Bradley, γνωστός ως Pinhead, απο την σειρά ταινιών “Hellraiser”, όπου έχει κάνει αρκετές αφηγήσεις σε τραγούδια και video clip, των Cradle of Filth. Ο Alex Chandon ξεκίνησε σκηνοθετόντας τα video clips των Cradle of Filth και έτσι δεν άργησε να τους προτείνει να πρωταγωνιστήσουν στη νέα του ταινία τρόμου, το “Cradle of Fear”, σαφώς επηρεασμένη απο την μπάντα.

Η ταινία είναι χωρισμένη σε 4 μισάωρα τμήματα με 3 διαφορετικές υποθέσεις που ενώνονται στο τέλος. Ο κατά συρροήν δολοφόνος Kemper, βρίσκεται φυλακισμένος, όμως καταφέρνει να εκδικηθεί όσους είναι υπεύθυνοι για αυτό, μέσω του γιού του, γνωστού ως “The Man”, τον οποίο υποδύεται ο Dani Filth, frontman των Cradle of Filth.

Η ταινία συγκέντρωσε θετικές κριτικές, δεδομένου του γεγονότος ότι είναι low budget, χωρίς γνωστούς ηθοποιούς, αλλά πλαισιωμένοι από μέλη, συνεργάτες και φίλους της μπάντας να γεμίζουν διάφορους ρόλους. Παρόλα αυτά, είναι αρκετά gore, με ωραία σκηνικά και εφέ.

Σήμερα, 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία της, είναι γνωστή μόνο ως cult ταινία της εποχής και λατρεμένη από τους θαυμαστές της μπάντας, θυμίζοντάς τους, μια ένδοξη εποχή που τείνει ή έχει ήδη χαθεί στις μέρες μας.