“Ο Φάρος του Κένεμπεκ”, της Σόνιας Σαουλίδου
Υπάρχει ένα νησί όπου οι νεκροί κινούνται ανάμεσα στους ζωντανούς! Εδώ βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Μία εβδομάδα στο νησί και δεν έχω παρατηρήσει την παραμικρή κίνηση πέρα απ’ αυτές των ζώων και των πτηνών που κουρνιάζουν στη μυστικιστική αγκαλιά της Φύσης. Ακούω τα πουλιά, αφουγκράζομαι τους υπόκωφους ήχους του δάσους, παρατηρώ την ορμή του ποταμού και τις εναλλαγές του καιρού, όμως από ανθρώπινη ζωή το νησί του Κένεμπεκ μοιάζει λειψό.
Εδώ δεν υπάρχει τίποτα να κάνει κάποιος. Δεν υπάρχουν μαγαζιά, δεν υπάρχει εκκλησία, δεν υπάρχει ταχυδρομείο, δεν υπάρχει τίποτα. Υπάρχουν μόνο τα λιγοστά σπίτια που στέκουν σαν κουφάρια. Ένας παλιός φάρος σαν γέρος ερημίτης. Κι ένα νεκροταφείο, που σε βαθιές τρύπες μέσα στο νοτισμένο χώμα του είναι θαμμένοι όλοι οι πρώτοι κάτοικοι. Παλιοί κάτοικοι που άφησαν τα κόκαλά τους σ’ αυτό το νησί, μα –κάπου διάβασα– οι ψυχές τους δραπέτευσαν από τους τάφους και σκόρπισαν παντού σαν ομίχλη. Ένα σωρό υπερβολές για αλλόκοτες λευκές σκιές από ψυχές του άλλου κόσμου που πότε χορεύουν μες στο πυκνό δάσος και πότε αιωρούνται πάνω απ’ τον ποταμό δημιουργώντας παράξενους αντικατοπτρισμούς στο νερό.
Σ’ αυτή την απομονωμένη γη αγοράσαμε το καινούργιο μας σπίτι. Εγώ για να απομακρυνθώ από τις τραγικές μνήμες της απαγωγής του μωρού μας κι ο άντρας μου... από την πρώην ερωμένη του. Την Έμμα. Τη γλυκιά μου Έμμα...
Έχοντας διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία της Σόνιας Σαουλίδου, Το ακρωτήρι των κοραλλιών και έπειτα Το αμάρτημα της κυρίας Ρέμικ τα οποία με άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις, ανυπομονούσα για την νέα της εκδοτική δουλειά. Το βιβλίο Ο φάρος του Κένεμπεκ κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2022 από τις εκδόσεις Bell και έδειχνε για μένα το ιδανικό δώρο γενεθλίων. Ήθελα να το αποκτήσω από την ημέρα αποκάλυψης του εξώφυλλου, και αυτό γιατί το στυλ γραφής και τα θέματα που έθιξε η συγγραφέας στα προηγούμενα βιβλία της διαπίστωσα πως μού ταίριαζαν πολύ.
Σε ένα βιβλίο, όσο αγωνιώδες και τρομακτικό και αν είναι, αν λείπουν οι κοινωνικές αναφορές και αν δεν παρέχεται στον αναγνώστη στη σωστή ποσότητα το δραματικό στοιχείο, απουσιάζει αναλόγως η δυνατότητα σε αυτόν να δεθεί και να ταυτιστεί σε κάποιο βαθμό με τους ήρωες των σελίδων του. Και αυτό ακριβώς είναι εκείνο που ανυψώνει το πόνημα του δημιουργού. Η ισορροπία. Πόσοι όμως μπορούν να το πετύχουν αυτό; Το ψυχολογικό θρίλερ, όπως και ο τρόμος σαν λογοτεχνικά είδη, εκτός από απαιτητικά μπορεί να αποδειχτούν λίαν ριψοκίνδυνα για τους συγγραφείς. Γιατί πώς επιτυγχάνει κάποιος να δώσει την αγωνία των ηρώων του στήνοντας σκληρές και ζοφερές εικόνες αλλά ταυτόχρονα να είναι αποδεδειγμένα ανθρώπινος και να καταφέρει να πείσει; Και αφετέρου, πώς μπορεί ο συγγραφέας να ξετυλίξει το δράμα του δουλεύοντας πάνω σε τέτοια κείμενα χωρίς να καταντήσει ψεύτικος, μίζερος και υπερβολικός;
Όλες οι παραπάνω αστοχίες, που ομολογουμένως δεν τις συναντάμε τόσο σπάνια στα αναγνώσματά μας, απουσίαζαν παντελώς από το εν λόγω βιβλίο. Αν με εξέπληξε; Ναι! Περισσότερο από όσο περίμενα. Το εξώφυλλο, άκρως ατμοσφαιρικό, με είχε προετοιμάσει για το κλίμα. Υποψιαζόμουν, παρατηρώντας το, ότι η υπόθεσή του αφορούσε μια ιστορία φαντασμάτων, μια κατάρα, ή μια αποτρόπαια κληρονομιά μιας οικογένειας που έπρεπε να παραμείνει κρυφή στο πέρασμα των χρόνων. Τι από όλα ήταν και κατά πόσο έπεσα μέσα στις προβλέψεις μου, δεν μπορώ να το απαντήσω με βεβαιότητα. Η ουσία βρίσκεται αλλού. Στο να διαβάσεις πίσω από τις γραμμές, να μπορέσεις να διακρίνεις κάτω από την επιφάνεια... Αν τα καταφέρεις, αν παραμείνεις συγκεντρωμένος στην πλοκή, θα αποζημιωθείς για την επιλογή σου και θα συγκλονιστείς βαθιά.
Εν προκειμένω, λοιπόν, χωρίς σπόιλερ, τα οποία απεχθάνομαι. Στην αρχή συναντάμε μια οικογένεια που αποφάσισε να στήσει τη νέα της ζωή στο ήσυχο νησάκι του ποταμού Κένεμπεκ και να ανακουφιστεί από τις πληγές του παρελθόντος... Μέχρι εδώ όλα καλά και ξεκάθαρα. Ωστόσο, στη μέση του βιβλίου, η συγγραφέας δίνει μια γερή κλωτσιά στο κουβάρι της ιστορίας και όλα δείχνουν ρευστά. Τι ακριβώς συμβαίνει; Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί της υπόθεσης; Ποια μυστικά μπορεί να τους ενώνουν; Υπάρχει η μοίρα ή κάτι άλλο ικανό να τους κρατά δεμένους σε ένα σύμπαν διαρκώς εναλλασσόμενο; Δεν χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο. Από το κομβικό σημείο όπου όλα φαίνονται να αλλάζουν σχήμα και μορφή, ομολογουμένως έμεινα και εγώ με το στόμα ανοιχτό και δεν μπορούσα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου, προσπαθώντας να βρω την άκρη του νήματος. Η τελική εκδοχή που παρουσίασε η συγγραφέας είναι μια ιδέα που μέχρι τώρα δεν είχα συναντήσει σε άλλα βιβλία που έπεσαν στα χέρια μου και ήταν κάτι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον και μου προξένησε χαρά και ικανοποίηση.
Ένας διάλογος προς το τέλος του βιβλίου με άγγιξε βαθιά. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω αυτές τις γραμμές και μπαίνω σε σκέψεις. Ωστόσο, αν οι ίδιοι τυγχάνει να το έχετε κοντά σας, σας αποτρέπω από το να τρέξετε να διαβάσετε αυτό το σημείο. Όχι γιατί θα γίνει κάποια τεράστια αποκάλυψη, αλλά γιατί πρόκειται για μια εξαίσια κορύφωση, πολύ σοφά τοποθετημένη. Εδώ οι λέξεις κλειδιά είναι : “αρτιότητα”, “ισορροπία”. Δεν χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο παρά να περιγράψω την αίσθηση που μου άφησε η ανάγνωσή του βιβλίου Ο φάρος του Κένεμπεκ, και μπορεί να ακούγεται κάπως περίεργο αλλά πραγματικά αυτό ένιωσα.
Το πέρασμα των σελίδων του έμοιαζε με την αίσθηση να πετάς έναν χαρταετό και τη στιγμή που προσπαθείς να τον κατεβάσεις και να τον φέρεις κοντά σου αυτός σπάει το σκοινί, ανεβαίνει ψηλότερα και χάνεται πίσω από τα σύννεφα. Όταν νομίζεις ότι τον έχασες για πάντα, επανεμφανίζεται, κατεβαίνει σταδιακά προς το μέρος σου αλλά έχει αλλάξει ολωσδιόλου σχήμα και μορφή. Αυτός ο “χαρταετός” είναι το σύμβολο μιας ιδέας, μια αλήθειας που πρέπει να κατακτήσουμε, να κατανοήσουμε και με βάση αυτήν να πορευτούμε.
“...δεν μπορεί. Πρέπει να σταματήσει… Ω, το πεπρωμένο, το πεπρωμένο...”
Επενδύστε οπωσδήποτε τον χρόνο σας σε αυτό το βιβλίο, ιδίως αν είστε λάτρεις των μυστηρίων. Μόνο κερδισμένοι θα βγείτε από αυτό! Έχει βρει ήδη τη θέση του στο ράφι της βιβλιοθήκης με τα βιβλία που έχω ξεχωρίσει και αγαπήσει.