Ο Επηρμένος Θεός | 10 ποιήματα

Ο ΕΠΗΡΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ

Σαγηνεύομαι απ’ τα αστέρια, τους κομήτες,
τους μεγαλοπρεπείς γαλαξίες
που εγώ ο ίδιος δημιούργησα
Παίζω μουσική, γλυκές μελωδίες
με την άφθαρτη άρπα μου
για τους αστεροειδείς και τους διάττοντες αστέρες
Τους μαγεύω και μαγεύομαι
απ’ τις απειράριθμες σιωπές του Σύμπαντος
Ωθώ τους αρχαίους θεούς
και τα αρχέγονα πνεύματα
σε τρελό χορό, σε περίπλοκες πιρουέτες ιερής μανίας
Βαστάω σφιχτά μέσα στις φούχτες μου
τον αέρα, τη φωτιά, τη γη, το νερό
Με υπακούν τυφλά της φύσης τα στοιχεία
Στο σκοτεινό σκηνικό του χάους
κάνω θαύματα πρωτάκουστα
που δεν τα κατανοεί ο νους των ανθρώπων
και των επουράνιων πλασμάτων
Μέσα στην αιώνια νύχτα
ξεδιπλώνω πανάρχαια μυστήρια
και ντύνω με αυτά
τους αγγέλους και τους δαίμονες μου
Ύστερα πλανεύω την καρδιά τους
με φιλιά και αγκαλιές,
μυώντας τους στις απόκρυφες γνώσεις
μισοπεθαμένων ονείρων
Είμαι ο Αιώνιος Δημιουργός
της ευωχίας και της μοναξιάς,
του έρωτα και του πόνου
Είμαι ο Σίβα και ο Μαρδούκ,
ο Άγνι και η Άσβηστη Αλήθεια
Είμαι το Τέλος και η Αρχή,
το Παν και το Κενό,
το Πλήρωμα του Χρόνου και η ατελεύτητη αιωνιότητα
Είμαι ο Ποιητής της λησμονιάς μα και της μνήμης
Είμαι Αυτός που είμαι
Είμαι ο Ων
Άγγιξε με, νιώσε με, φίλα με
μαζί να λειώσουμε σαν κεριά
απ’ την ηδονή του ανείδωτου κόσμου
που κρύβεται μέσα μας

ΜΑΤΙΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡAΝΙΟ ΚΑΘΡEΦΤΗ

Κοιτάζομαι στο κάτοπτρο του Σύμπαντος
Τα μάτια μου δύο φλεγόμενα αστέρια
Με το άπλετο φως τους
ετοιμάζονται να διαλύσουν
το σκοτάδι της αιώνιας νύχτας
Πόνο, δάκρυ, γύμνια
δεν κρύβει η ψυχή μου
Μόνος ήρθα μέχρι εδώ
έρμαιο της λησμονιάς
και του πεπρωμένου
που σαν αδηφάγες σκιές
με οδήγησαν σ'ένα ταξίδι
χωρίς επιστροφή,
σε μια πορεία βαθιά
στο άπειρο που ερωτεύτηκα εκ των υστέρων
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη
του διαστήματος
Στοργικά το βλέμμα μου
αγγίζει το αναλλοίωτο της ύπαρξης μου
Αφήνω των ματιών μου
τ' αστέρια ν' ανατείλουν
επάνω απ' την ειρκτή των δισταγμών
που αιώνες τώρα φυλάκιζε το είναι μου
στης υδρογείου τη μιαρότητα

ΠAΝΤΑ ΚΑI ΠΑΝΤΟΤΕ

Πάντα θα νιώθω
την αγάπη σου να με αγγίζει
σα δροσερό αεράκι
μέσα στο μαγευτικό ηλιοβασίλεμα
Πάντα θ' αφήνω
τη ψυχή μου να γαληνεύει
μέσα στις γαλάζιες, βαθιές θάλασσες
των επηρμένων ονείρων σου
Πάντοτε θα επιτρέπω
στην καρδιά μου να συγκρούεται
με το ακαθόριστο πεπρωμένο του έρωτα μας
Θ' αργοσβήνω κάθε στιγμή
σαν ετοιμοθάνατη σκιά
των πόθων που δεν τολμούν να ζωντανέψουν
μα δεν αφήνονται έρμαιο
στο αναπόφευκτο σούρουπο
της μοναξιάς και της απώλειας
Κράτησε με μέσα
στην πορφυρή αγκαλιά σου
Μη με παρατάς μόνο μου
μέσα στην σκοτεινιά της αιώνιας νύχτας
Νιώθω σα γλυκόλαλο πουλί
που ξέρει πως σε λίγο
θ' αποχωριστεί τα εγκόσμια από πείνα
και τιτιβίζει όσο πιο μελωδικά μπορεί
για να ξεγελάσει τον αμείλικτο χρόνο

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Βγήκα με ορμή στο διάστημα
Η αιώνια νύχτα
με συμπαραστάθηκε
στην έξοδο μου στ'άστρα
Όλες πλέον οι στιγμές
είναι δικές μου,
όλες οι σκέψεις,
όλες οι προσδοκίες,
όλες οι αναμονές,
όλες οι απουσίες
των ονείρων
που δεν τόλμησα να κάνω
Έβγαλα την στολή
της θλίψης και της μοναξιάς
που κολλούσε επάνω μου,
δηλητηριάζοντας το δέρμα των πόθων μου
Ύψωσα το ανάστημα της ψυχής μου
Ανέλκυσα το ναυάγιο
των αμφίβολων μου ημερών
Βρήκα θησαυρό,
το κέλυφος του χρόνου,
τον έρωτα και τα φιλιά
των άχραντων μυστηρίων
της βαθύτερης ύπαρξης μου
Προχώρησα με βιάση
στο εξώτερο Σύμπαν
των πιο ενδόμυχων επιδιώξεων μου

Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ

Σιωπηλός ο ουρανός
και το διάστημα μια άφωνη πληγή
Ταξιδεύω μέσα στη διαφάνεια του απείρου
Του Σύμπαντος η σιγή ψιθυρίζει γλυκόλογα
στα παράξενα όνειρα μου
Ο χωροχρόνος μέσα στην εκστατική γαλήνη
συνευρίσκεται με τους ανυπόμονους πόθους μου
Βέλος φωτιάς μοιάζω
μέσα στο απαστράπτον κορμί
του διαστρικού μου οχήματος
Ο θάνατος δεν προλαβαίνει να με αγγίξει
Ταξιδεύω μέσα στην αθανασία
της χαοτικής μου μοναξιάς
Νοιώθω έρμαιο της άφθαρτης αρμονίας της
Σκύβω το κεφάλι και προσκυνώ το ατελεύτητο
μιας καινούργιας επουράνιας ζωής

Η ΚΛΕΨΥΔΡΑ

Αγγίζουμε έκπληκτοι
το εύθραυστο κορμί του χωροχρόνου
Θρυμματίζεται μέσα στα φοβισμένα χέρια μας
Σαν σιωπηλή άμμος
βυθίζεται στη μία πλευρά
της κλεψύδρας της ζωής μας
Η άλλη πλευρά παραμένει άδεια
Έρημη μήτρα που δε γεννάει τίποτα
Ποιος μας οδηγεί
στα λασπωμένα μονοπάτια
αμφίβολων ημερών;
Ποια κατεύθυνση σκοτεινή
μας δείχνει ν'ακολουθήσουμε;
Ποιος μας κρύβει
τον αληθινό προορισμό μας;
Ποιος τεμαχίζει τ' αστέρια μας,
ωθώντας μας στις όχθες
του αναπόφευκτου μας τέλους
άλαλους, ανίδεους, ανήμπορους;
Ποιος μας βυθίζει
στη θάλασσα του ανώφελου,
στερώντας μας ακόμη
και την ηλιαχτίδα του έρωτα,
συντρίβοντας τους ανθούς της Άνοιξης μας;
Ποιος μας σπρώχνει
με βία στον άσκοπο θάνατο;
Ποιος στριφογυρίζει άσπλαχνα
την κλεψύδρα της ζωής μας,
παρατώντας μας
χωρίς όνειρα και πόθους
στο κενό της μέρος;
Ποιος είναι αυτός
ο αόρατος, άγνωστος εχθρός μας;

TΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Πότε θα φθάσουμε στον Ήλιο, μητέρα;
Αρκεί η θαλπωρή της αγκαλιάς σου
να μας ταξιδέψει μέχρι εκεί;
Φθάνουν τα δάκρυα σου
να σχηματίσουν ένα ουράνιο ποτάμι
που θα μας οδηγήσει
σε αυτό το ελπιδοφόρο αστέρι;

Πότε θ' αγγίξουμε τον Ήλιο, μάνα;
Μήπως θα τρέχουμε
αδιάκοπα πίσω του
χωρίς ποτέ να τον προλαβαίνουμε;
Διασχίζοντας τον άχρονο χρόνο,
τεμαχίζοντας σε μικρά κομμάτια
την αδιάφορη αιωνιότητα,
μήπως κατορθώσουμε να καβαλικέψουμε
τις ηλιαχτίδες, μητέρα;

Ας πλοηγήσουμε το σκάφος μας, παιδί μου
ανάμεσα από τ' αστέρια και τους κομήτες,
βαστώντας στη μνήμη μας
τον πόθο και το όνειρο
να βρεθούμε κάποτε μέσα στο αιώνιο φως
της υπέρτατης αλήθειας του

ΕΣΥ ΕΔΩ

Ήρθες κι εσύ εδώ
επάνω στον ίδιο πλανήτη που κατοικούν
τα όνειρα μου
Εσύ εδώ
και η παρουσία σου
μια ολόκληρη αποικία ανείπωτων πόθων
Με τυλίγει το πάθος μου για εσένα σαν αχλή
που να δω μπροστά μου μ'εμποδίζει
Πόση λαχτάρα να καταδυθώ επιτέλους
στη δίνη της αγκαλιάς σου
Στα φιλιά και στα χάδια σου
να βυθιστώ γλυκό ναυάγιο της ευτυχίας
που αιώνες τώρα στερήθηκα μακριά σου
Ήρθες κι εσύ εδώ
να περπατήσεις μαζί μου
μέσα στους ανθισμένους κήπους
της καινούργιας μου ζωής
Πόσους κομήτες απέφυγες,
πόσους αδέσποτους αστεροειδείς,
πόσες αδηφάγες μαύρες τρύπες,
πόσες εκρήξεις άστρων πεθαμένων
πριν από πολύ καιρό,
ποια βελούδινη άβυσσος
δεν κατόρθωσε να σε πλανέψει;
Και τώρα να' σαι εδώ σιμά μου,
στην καρδιά μου ζητώντας να κρυφτείς
ξανά ανέλπιστη ερωμένη!
Ήρθες κι εσύ τελικά εδώ
στο ουράνιο σώμα των μεγάλων υποσχέσεων
για μια νέα αρχή
στις εποχές του φωτός και της ευωχίας,
για ένα νέο ξεκίνημα
στα μεσημέρια της έκστασης
ενός απαστράπτοντος κόσμου
που τώρα πια
θα είσαι μέσα του κι εσύ.

OΙ ΣΚΙEΣ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΩΝ

Ακαθόριστες σκιές μας ακολουθούν
στα μονοπάτια της ζωής μας
Ερυθρά μάτια σα να βγήκαν
από φθαρμένες απεικονίσεις δαιμόνων
ή από τα βάθη της πυρακτωμένης αβύσσου
Αναίτια μας κυκλώνουν,
μας ακινητοποιούν,
μας εγκλωβίζουν
μέσα σε συρματοπλέγματα που μυρίζουν
καταναγκαστική εργασία,
βασανιστήρια, θάνατο
Πληγωμένοι κυλιόμαστε
επάνω σε ξερά χόρτα και αρχαίες πέτρες,
έχοντας ένα αστέρι στο στήθος μας
Οι ζοφερές σκιές μας σπρώχνουν βίαια
στο στόμα κολασμένης υψικαμίνου
μα δεν υποτασσόμαστε
Παλεύουμε
με τις καμένες σάρκες μας
τη μαύρη μοίρα μας
Θα κρατήσουμε
τη μνήμη μας άσβηστη
να τη βαστήξουν μέσα στις φούχτες τους
οι απόγονοι μας
Μόνο σφίξε με στην αγκαλιά σου
μια τελευταία φορά
πριν μας ρίξουν οι δαιμονικές μορφές
μέσα στη φωτιά
του αναπόφευκτου μας τέλους

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Θα φύγω στο άπειρο,
Καβαλικεύοντας μια ηλιαχτίδα
Απ' τα ουράνια σώματα
θα στάζει η μοναξιά μου
Θ' αναζητήσω
το μονάκριβο μου αστέρι
μέσα στην ομορφιά του να κρυφτώ,
μέσα στο ζωογόνο φως του,
μέσα στις πολύχρωμες
πτυχές της ανόθευτης ζωής του,
στα ίχνη των μεγάλων υποσχέσεων του
για την αποκάλυψη της άγνωστης αλήθειας μου
Για χάρη του άστρου μου θα ταξιδέψω
σε ολόκληρο το Σύμπαν,
ψάχνοντας τα χαμένα κομμάτια του εαυτού μου
που δε γνώρισα ακόμη απασχολημένος
καθώς ήμουν με τις φθαρτές,
καθημερινές μου υποθέσεις
στη μαρτυρική Γη