To Thimbleweed Park και η παγίδα της νοσταλγίας

Σοκαρίστηκα όταν έμαθα ότι το παιχνίδι Thimbleweed Park κυκλοφόρησε το 2017. Θυμάμαι το Kickstarter campaign του το 2015, αλλά άμα κάποιος μου έλεγε ότι το παιχνίδι κυκλοφόρησε… χθες, θα το πίστευα. Ο χρόνος λοιπόν κυλάει αδυσώπητα γρήγορα, και το πρόβλημα με το γεγονός αυτό (πέρα από το προφανές του πράγματος) είναι ότι κάποια πράγματα ξεπερνιούνται γρήγορα.

Ακριβώς για αυτό το λόγο είναι που η νοσταλγία για τα πράγματα του παρελθόντος είναι ένα μαχαίρι που κόβει και από τις δυο του άκρες. Δεν ξέρω γιατί χρησιμοποίησα τόσες πολλές λέξεις αντί να γράψω απλά "δίκοπο", αλλά ας μην κολλάμε σε μικροπράγματα.

Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Γιατί ο κύριος λόγος ύπαρξης του Thimbleweed Park, αυτό που στο χωριό του θείου μου αποκαλούνε reason d’etre, είναι η νοσταλγία. Ξεκινώντας από τα γραφικά του και μόνο, μιας και έχουν σχεδιαστεί για να θυμίζουν τα αντίστοιχα του "Maniac Mansion", το οποίο κυκλοφόρησε το μακρινό 1989, μέχρι το user interface το οποίο είναι πανομοιότυπο με αυτό των παιχνιδιών της LucasArts από το "Monkey Island 2: LeChuck’s Revenge" (του 1992) και μετά αλλά και στο ίδιο του το gameplay, το οποίο δεν προσπαθεί να κάνει κάτι καινούργιο, παρά μόνο αναλώνεται στα τετριμμένα του είδους point & click adventures, με μικροβελτιώσεις εδώ και εκεί.

 Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν...

Όχι ότι είναι ένα παιχνίδι με καθαρά μόνο του σκοπό να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι όσοι μεγάλωσαν στα 80s και 90s έχουν πλέον αρκετά λεφτά για να τα σκορπάνε σε ανοησίες (αν συλλέγετε εξωγήινους τερατομάχους, σας κοιτάω επικριτικά αυτή τη στιγμή!), μιας και γενικά ως παιχνίδι είναι πολύ υψηλής ποιότητας, γνήσιο τέκνο του Ron Gilbert (γκουγκλάρετέ τον) και της παρέας του. Αλλά αν κάτι υπάρχει μόνο και μόνο για να μας θυμίζει το παρελθόν, ποιος ο λόγος ύπαρξής του; Γιατί να μην παίξουμε απλά τα παιχνίδια του παρελθόντος ξανά;

Πολλά τα ερωτήματα σήμερα, φίλτατοι, οπότε ώρα για απαντήσεις.

Η πιο απλή απάντηση στο παραπάνω ερώτημά μου είναι απλή: γιατί δεν υπάρχει κάτι σαν και αυτό σήμερα. Και αυτό είναι αλήθεια στην περίπτωσή μας. Ενώ στην δεκαετία του 1990 τα point & click adventures ήταν ίσως το πιο δημοφιλές είδος για πολλά χρόνια, αυτό άρχισε να αλλάζει άρδην από τα τέλη της ίδιας εκείνης δεκαετίας, και από τότε τα πράγματα γίνανε ριζικά χειρότερα. Μία μικρή αναγέννηση πήγε να λάβει χώρα κάποια στιγμή εκεί στα μέσα της δεκαετίας του 2000, αλλά και αυτή δυστυχώς ήταν μια απλή αναλαμπή, μιας και τα adventure games δεν συνίστανται για DLC και microtransactions.

Φανταστείτε να κατεβάζαμε DLC τότε με εκείνες τις ταχύτητες!

Αναπόφευκτα, λοιπόν, δημιουργείται ένα κενό στην βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών, όσο μικρό και αν είναι, και εδώ είναι που μπαίνει στην κουβέντα το Thimbleweed Park. Μπορεί να μην είναι κάτι καινοτόμο, μπορεί να μην ξεπερνάει τους κολοσσούς του παρελθόντος σε ποιότητα, μπορεί καν να μην αλλάζει κάποια στεγανά του είδους που υπάρχουν εδώ και τριάντα χρόνια, αλλά...

Αλλά, διάολε, υπάρχει. Και αυτό είναι αρκετό από μόνο του. Γιατί μπορεί κάποιοι τρελοί να ξαναπαίζουν τα κλασικά του είδους κάθε χρόνο (είμαι ένας από αυτούς), αλλά αναγκαστικά, κάτι τέτοιο σε κάνει να βλέπεις τα αρνητικά τους πιο έντονα. Γιατί μπορεί από μόνο του να μην κάνει τη διαφορά, αλλά μπορεί να είναι η έμπνευση για κάποιον άλλο να προσπαθήσει να κάνει τη διαφορά!

Και γιατί, στην τελική, το καλογραμμένο σενάριο, την ατμόσφαιρα και το χιούμορ ενός καλού adventure game δεν τα έχουν πολλά πράγματα στο σύμπαν στο οποίο ζούμε. Και το Thimbleweed Park είναι από τα καλά adventures.

Τι είναι τέλος πάντων το Thimbleweed Park; Χωρίς να αναφερθώ σε πολλές λεπτομέρειες, γιατί το σενάριο ξεφεύγει από οτιδήποτε είδους χαλινάρια από ένα σημείο και μετά, το παιχνίδι πατάει πάνω σε μια πολύ απλή φόρμουλα: μια παράξενη και ερημωμένη από την ανεργία μικρή πόλη στη μέση του πουθενά, ένα πτώμα χωρίς απαντήσεις και μια υπόθεση που γεννάει την μία απορία πίσω από την άλλη. Στη μέση όλων αυτών, οι κεντρικοί χαρακτήρες που πρέπει να λύσουν τις απορίες αυτές, παράλληλα όμως ο καθένας με τη δικιά του -συχνά μυστηριώδη- ατζέντα.

Κάποιες ομοιότητες με τα Twin Peaks και τα X-Files δεν είναι καθόλου συμπτωματικές, αλλά το Thimbleweed Park έχει το δικό του χαρακτήρα οπότε οι ομοιότητες δεν γίνονται ενοχλητικές.

Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας, δύο πράκτορες του FBI (έτσι υποστηρίζουν οι ίδιοι τουλάχιστον) και τρεις κάτοικοι της πόλης Thimbleweed έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια την πόλη, με έναν τρόπο που εμένα μου θυμίζει έστω και λίγο τα παιχνίδια Silent Hill. Μπορεί να μην υπάρχει ο κλασικός τρόμος του Silent Hill, αλλά η Thimbleweed είναι ένα παρανοϊκό και ερημωμένο μέρος, γεμάτο παράξενους κατοίκους με παράδοξες συμπεριφορές. Για να λύσουν το μυστήριο, οι πρωταγωνιστές θα πρέπει να έρθουν σε άμεση αντιπαράθεση με αυτή την παράνοια και την ίδια την πόλη. Και υπάρχει λόγος που οι πόλεις σπάνια αλλάζουν με το πέρασμα του χρόνου, ενώ οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται.

Πες τα, Ray...

Για την αποφυγή οποιονδήποτε παρεξηγήσεων, το Thimbleweed Park δεν είναι παιχνίδι τρόμου, αλλά όμως είναι παρών συνεχώς ένα συναίσθημα μυστηρίου, σαν όλοι να ξέρουν κάτι που εμείς οι παίκτες δεν δικαιούμαστε να μάθουμε, σαν ένα παράξενο όνειρο από το οποίο δεν μπορούμε να ξεφύγουμε. Στην τελική, τρομακτικό δεν είναι και αυτό;

Ένας από τους κύριους λόγους που τα point & click adventures δεν είναι πλέον τόσο δημοφιλή όσο ήταν 30 χρόνια πριν (εκτός από το γεγονός ότι έχουν περάσει κυριολεκτικά τρεις δεκαετίες από τότε) είναι απλός: το gameplay τους βασίζεται αποκλειστικά στο λύσιμο γρίφων. Στην αρχή ήταν εύκολο, λίγα παιχνίδια, άρα οι γρίφοι έμοιαζαν μοναδικοί. Όταν όμως όλες οι εταιρίες βγάζανε adventure games όπως σήμερα βγάζουν battle royale shooters, οι γρίφοι άρχισαν να επαναλαμβάνονται. Η λύση που σκαρφίστηκαν οι designers της εποχής ήταν να αρχίσουν να βγάζουν… περίεργους γρίφους. Όσοι είστε παλιοί στο internet ξέρετε για το Gabriel Knight 3 και το μουστάκι της γάτας. Με κάτι τέτοιους περίεργους γρίφους τα adventures χάσανε ακόμα και το κοινό που τους είχε απομείνει, και δυστυχώς το Thimbleweed Park δεν κάνει τίποτα για να αλλάξει την κατάσταση αυτή. Αντίθετα έχει και το ίδιο κάποιους γρίφους που δεν θα λύσει κάποιος εύκολα εκτός και αν πάει για ένα χαλαρωτικό μπάνιο στα νερά της λίμνης Μινετόνκα. Αυτός είναι άλλωστε ένας από τους κυριότερους λόγους για τους οποίους αναφέρθηκα στα αρνητικά της νοσταλγίας στην αρχή του άρθρου.

Βέβαια, το ίδιο το παιχνίδι αποδέχεται αυτούς τους περιορισμούς του είδους, μιας και μεταξύ άλλων μας βάζει (αν θέλουμε) να ψάξουμε για 100 κόκκους… σκόνης στο παιχνίδι, τα οποία έχουν κυριολεκτικά το μέγεθος ενός pixel, άρα κάνουμε ένα κυριολεκτικό pixel hunt!

Μας πιάνει μια κτητικότητα με τα πράγματα που μας κάνουν να χάνουμε το χρόνο μας

Κάποιες quality of life βελτιώσεις υπάρχουν, όπως το να μπορούμε να κρατήσουμε πατημένο το αριστερό κουμπί του mouse για να κάνουμε το χαρακτήρα μας να περπατάει συνεχώς αντί να κάνουμε κλικ σαν μανιασμένοι (πως παίζαμε παιχνίδια τόσα χρόνια χωρίς αυτό;) αλλά όχι αρκετές για να πούμε ότι το παιχνίδι προσφέρει κάτι το καινοτόμο, ξανά.

Το ίδιο ισχύει και για το οπτικό κομμάτι του παιχνιδιού, όπως ανέφερα και στην αρχή του άρθρου. Σαφώς και υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτή την απόφαση (budget, ο χρόνος που χρειάζεται να σχεδιαστούν τέτοια μοντέλα, οικειότητα), αλλά ξανά χάνει την ευκαιρία να κάνει κάτι διαφορετικό. Βέβαια, σε ένα σημείο στο τέλος του παιχνιδιού όντως βλέπουμε πως ήταν τα γραφικά το 1987, σαν να μας λέει το παιχνίδι "επειδή δεν είμαστε το God of War δεν πάει να πει πως δεν ρίξαμε και δουλειά στα γραφικά, ΟΚ;" και ναι, το δέχομαι.

Νιώθω, ξανά, σαν να παρουσιάζω το Thimbleweed Park λες και είναι μια (ακόμα) απογοήτευση που μας τάισε το Kickstarter στο βωμό της νοσταλγίας.

Δεν είναι. Είναι ένα πολύ αξιόλογο παιχνίδι, αντάξιο του παρελθόντος του. Έχει φανταστικό χιούμορ, μοναδική ατμόσφαιρα και όλη αυτή η παραξενιά που παρουσιάζει, σιγά σιγά κερδίζει τον παίκτη και τον κάνει κομμάτι του κόσμου της -δεν είναι τυχαίο που ο Ron Gilbert έκανε πάντα τα καλύτερα "σπασίματα" του 4ου τοίχου στα παιχνίδια του.

Ίσως είχα πολύ υψηλές προσδοκίες λόγω του pedigree του παιχνιδιού. Ίσως περίμενα κάτι που θα άφηνε ιστορία αντί για κάτι που θα ήταν απλά πολύ καλό. Ίσως με κακομάθανε άλλες κυκλοφορίες όπως τα δύο Pillars of Eternity που συνδύασαν την νοσταλγία με τα μαθήματα των 20 χρόνων που πέρασαν από τη χρυσή εποχή του είδους τους. Ίσως απλά γερνάω και μου φταίνε τα πάντα (δύσκολο, πάντα γκρινιάρης ήμουν).

Μου αρέσει ο Soren, και ας μην μπορώ να προφέρω το επίθετό του

Ίσως να μην έχουν καν σημασία τα παραπάνω. Ίσως αυτό που έχει σημασία είναι ότι το Thimbleweed Park είναι ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι και για το είδος του αλλά και γενικά, που σίγουρα αξίζει το χρόνο σας. Ναι, μάλλον θα συμφωνήσω με το τελευταίο...