"2071" , μέρος I

Κοίταξε μέσα από την σπασμένη πόρτα και είδε στο βάθος του διαδρόμου τρείς ανθρώπους με μαύρες στολές, κράνη και όπλα να τρέχουν προς αυτόν, δείχνοντας τον με το ένα τους χέρι. Κατάλαβε ότι έρχονταν για αυτόν και έπρεπε να τρέξει πάλι όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Για άλλη μια φορά σηκώθηκε στα πόδια του και άρχισε να τρέχει κατά μήκος του δρόμου. Δεν είχε προσέξει πριν τον κόσμο που υπήρχε, όπου είχε σταματήσει και τον κοιτούσε με απορία, μα δεν τον ενδιέφερε κιόλας. Συνέχισε να τρέχει κάνοντας ελιγμούς για να αποφύγει τους ανθρώπους, προσέχοντας να μην πέσει πάνω τους και χάσει την ορμή του. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, ήταν σίγουρος ότι θα τον έφταναν αυτοί οι παράξενοι άνθρωποι.  Ξάφνου, ένα χέρι τον αρπάζει και τον τραβάει μέσα σε ένα στενό. Σαστίζει όταν βλέπει μια κοπέλα και έναν γεροδεμένο άντρα, με τα ίδια ρούχα, να του ζητάνε να τους ακολουθήσει γρήγορα. Δεν έκατσε να το σκεφτεί καν, καθώς δεν είχε και άλλη επιλογή. Πλέον, οι ελπίδες του για βοήθεια, βασίζονταν εξ ολοκλήρου πάνω τους. Συνέχισε να τρέχει μαζί τους στο στενό όταν στο τέλος του, ένας τρίτος άνθρωπος, τους ανοίγει μία πόρτα προς τα έξω, από την πλευρά του αριστερού τοίχου και γρήγορα οι τρείς τους, μπαίνουν μέσα. Η πόρτα έκλεισε πίσω τους και ο ίδιος κάθισε στον τοίχο να ξαποστάσει. Δεν άντεχε άλλο να τρέχει, πεινούσε και ένιωθε τόσο αδύναμος, ώστε με το ζόρι μπορούσε να κάτσει άλλο όρθιος. Βρίσκονταν σε μία κουζίνα μόνο οι τέσσερεις τους.

"Τζακ, είσαι εντάξει;" ρώτησε η γυναίκα και άπλωσε το χέρι της προς τον ώμο του, όταν ο ίδιος ασυναίσθητα της τίναξε το χέρι με το δικό του. Σήκωσε το κεφάλι του απορημένος και την κοίταξε
-"Εγώ είμαι ο Τζακ;", την ρώτησε
-"Ναι Τζακ, δεν μας θυμάσαι; Είμαστε φίλοι σου. Τι σου συνέβη και έχεις εξαφανισθεί τόσο καιρό;"
-"Πόσο καιρό έχω εξαφανισθεί; Δεν θυμάμαι τίποτα", απάντησε απορημένος
-"Λείπεις εδώ και έναν μήνα, χωρίς κανένα σημάδι ζωής και ξαφνικά ο Τζον και εγώ, σε βλέπουμε μέσα στη μέση του δρόμου, να σε κυνηγάνε άντρες της Ι.Π.Κ. Ευτυχώς που σε βρήκαμε εμείς και δεν σε έπιασαν, γιατί ποιος ξέρει τι μπορεί να σου συνέβαινε", του απάντησε με ανακούφιση
-"Τι είναι η Ι.Π.Κ. και γιατί με κυνηγάει;", ρώτησε απορημένος
-"Ιατρική Πτέρυγα Κόμματος. Αυτοί φροντίζουν για τις ασθένειες και την περίθαλψη του κόσμου"
-"Πιστεύω ότι χρειάζεται λίγη ξεκούραση και μπορεί τότε να θυμηθεί. Μου φαίνεται λίγο σοκαρισμένος, Σάρα", είπε ο τρίτος άντρας
-"Έχεις δίκαιο, Πολ. Ας τον πάμε πάνω στο δωμάτιο του να κοιμηθεί"
-"Γιατί να με κυνηγάνε όμως; Τι τους έχω κάνει; Μήπως είμαι άρρωστος;", ρώτησε ανήσυχος ο Τζακ
-"Αν ήταν όντως κάτι τέτοιο, πίστεψε με, δεν θα ζούσες τώρα", είπε ο Πολ
-"Το κόμμα δεν ανέχεται άρρωστους και επικίνδυνους ανθρώπους. Απλά τους σκοτώνει επί τόπου και κανένας δεν μαθαίνει τίποτα", συνέχισε
-"Αφού δεν είμαι άρρωστος, γιατί να με κυνηγάνε; Δεν καταλαβαίνω"
-"Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος λόγος για αυτό. Εξάλλου μη ξεχνάς, το κόμμα βλέπει και ακούει τα πάντα. Θα είναι δύσκολο να σε κρύψουμε εδώ. Μπορεί να σε βρουν ανά πάσα ώρα και στιγμή και αν γίνει κάτι τέτοιο θα μπλέξουμε όλοι μας", είπε ο Τζον
-"Ηρεμήστε όλοι σας, μην κάνετε σαν παιδιά, θα τα αντιμετωπίσουμε όλα μαζί σαν οικογένεια, όπως κάναμε πάντα", είπε η Σάρα, ακουμπώντας τα χέρια της στοργικά τους ώμους των Πολ και Τζον.

Ο Τζακ έσκυψε το κεφάλι του και ζήτησε από τη Σάρα να τον οδηγήσει κάπου για να μπορέσει να ξεκουραστεί, αλλά κάτι μέσα του δεν ένιωθε εντάξει. Ούτε το όνομά του, ούτε οι "φίλοι" του, ούτε το μέρος, ούτε τίποτα. Ένιωθε ότι έπρεπε να φύγει από εκεί το συντομότερο. Για την ώρα χρειάζονταν όμως λίγη ξεκούραση και φαγητό, μέχρι να σκεφτεί τι μπορεί να κάνει. Ακολούθησε τη γυναίκα που τον οδήγησε έξω από την κουζίνα, διέσχισε έναν διάδρομο προς τον ανελκυστήρα, τον οποίο κάλεσε.

-"Είμαι πολύ πεινασμένος", είπε στη γυναίκα
-"Μην ανησυχείς, ο Πολ θα σου ετοιμάσει το αγαπημένο σου γεύμα για να σε καλωσορίσει και πάλι κοντά μας", του χαμογέλασε τρυφερά και έγειρε το κεφάλι της προς τον ώμο του
-"Πραγματικά μου έλειψες Τζακ", του είπε καθώς άνοιγε η πόρτα του ανελκυστήρα μπροστά τους. Μπήκαν μέσα και η γυναίκα πάτησε το κουμπί με το νούμερο 40.

Ο Τζακ παρέμεινε σιωπηλός σε όλη τη διάρκεια της αναμονής, προσπαθώντας συνεχώς μήπως και θυμηθεί το παραμικρό. Είχε χαθεί στις σκέψεις του, όταν τον διέκοψε η Σάρα λέγοντάς του, "Πολύ σιωπηλός είσαι, είσαι σίγουρα εντάξει;"

-"Εντάξει είμαι μην ανησυχείς, απλά χρειάζομαι φαγητό και ξεκούραση, αυτό είναι όλο", είπε, μα δεν μπόρεσε να κρύψει καλά το ψέμα του στη Σάρα. Βλέπεις, τον ήξερε πολύ περισσότερο από όσο φανταζόταν ο ίδιος.

Ο ανελκυστήρας σταμάτησε και η πόρτα άνοιξε μπροστά τους. Για μια στιγμή νόμιζε οτι ανέβαιναν για ώρες, μα ήταν μόνο μερικά λεπτά. Συνέχισαν τον δρόμο τους περνώντας πολλές άλλες πόρτες με διαφορετικά νούμερα η κάθε μια απ’ έξω.

-"Που πηγαίνουμε;", ρώτησε ο Τζακ
-"Σε ένα άδειο διαμέρισμα της πολυκατοικίας για να κρυφτείς. Βλέπεις εγώ και ο Τζον είμαστε οι καθαριστές, ενώ ο Πολ δουλεύει στην κουζίνα, και έτσι έχω κλειδιά από παντού", είπε χαμογελώντας η Σάρα μέχρι που έφτασαν στην δικιά τους πόρτα, με το νούμερο 40.998, στο τέλος του μεγάλου διαδρόμου. Η Σάρα ξεκλειδώνει την πόρτα και μια οσμή οικειότητας τον λούζει, μένοντας έκπληκτος από το πόσο μικρός ήταν ο χώρος του δωματίου.

Σκέφτηκε ότι πρέπει να ήταν περίπου 20 τετραγωνικά όλο κι όλο. Ίσα ίσα χωρούσε ένα διπλό κρεβάτι, με μια μικρή τηλεόραση απέναντι και ένα κομοδίνο στο πλάι. Το δωμάτιο είχε ένα μικρό παράθυρο, με ένα τραπεζάκι και 2 καρέκλες αντικριστά η μία στην άλλη. Μια μικρή πόρτα, μισάνοιχτη δεξιά από την εξώπορτα, όπου στέκονταν, αποκάλυπτε μέσα μια μικρή τουαλέτα, ένα ντους, ένα νιπτήρα και ένα καθρέφτη.

Η Σάρα τον έπιασε από το χέρι και τον έσυρε μέχρι το κρεβάτι τους όπου ξάπλωσαν μαζί. Ξεκίνησε να τον κοιτάει στα μάτια με ένα γλυκό χαμόγελο και του είπε με την υπέροχη φωνή της, "Πραγματικά μου έλειψες. Κόντεψα να τρελαθώ όταν εξαφανίστηκες. Αν δεν ερχόσουν, δεν ήξερα τι θα έκανα χωρίς εσένα".  Ξαφνικά χάθηκε το χαμόγελο και δάκρυα κύλησαν από τα υπέροχα μελιά μάτια της. Ο Τζακ, από την άλλη, δεν ένιωθε τίποτα απολύτως. Το βλέμμα του ήταν ψυχρό και απαθές όταν την κοιτούσε να κλαίει, σαν να μην τον ένοιαζε καθόλου η Σάρα. Σαν να μην ένοιωσε ποτέ τίποτα για αυτή. Εξάλλου, δεν θυμάται τίποτα, σήμερα τη γνώρισε πρώτη φορά, μα μέσα του ένοιωθε, ότι την ήξερε δεκαετίες και ότι είχε ζήσει όλο αυτό δεκάδες φορές. 

Η Σάρα όταν κατάλαβε ότι δεν τον νοιάζει, θύμωσε και σηκώθηκε από το κρεβάτι. Κατευθύνθηκε προς το παράθυρο, το άνοιξε, έκατσε σε μια καρέκλα και άναψε ένα τσιγάρο ατενίζοντας προς τα έξω. Ο Τζακ, πάλι, δεν νοιάστηκε και απλά έκλεισε τα μάτια του από την κούραση. Η πόρτα χτύπησε, η Σάρα ξεφύσησε τη τζούρα από το τσιγάρο της, το πέταξε από το παράθυρο και πήγε να ανοίξει την πόρτα. Δεν ήταν άλλος από τον Πολ που έφερε το φαγητό. Η Σάρα δεν μίλησε καν, πήρε το φαγητό, του έκλεισε την πόρτα χωρίς καν να του μιλήσει, το άφησε στο μικρό τραπέζι και συνέχισε να κοιτάζει έξω. Ο Τζακ άνοιξε τα μάτια, σηκώθηκε από το κρεβάτι και έκατσε στο τραπέζι, ξεκινώντας να τρώει λαίμαργα το φαγητό. Η Σάρα τον κοιτούσε καθώς έτρωγε, με ένα περίεργο ύφος που εκνεύριζε τον Τζακ, αλλά δεν έκανε τον κόπο να της μιλήσει.

Η Σάρα τσαντίστηκε ακόμα περισσότερο και τράβηξε προς το μπάνιο. Είχε ανάγκη από ένα καυτό ντους για να χαλαρώσει. Παράλληλα, ο Τζακ τελείωσε το γεύμα του, χωρίς όμως να έχει χορτάσει, αλλά δεν τον ενδιέφερε μιας και βρήκε την ευκαιρία να απολαύσει τη μοναξιά του. Κοίταξε για πρώτη φορά έξω από το παράθυρο και παρατήρησε τον κόσμο. Το βλέμμα του τράβηξε ο ουρανός που ήταν κατακόκκινος, με τα σκούρα γκρι σύννεφα του. Αναρωτήθηκε αν ο ουρανός είχε πάντα αυτό το χρώμα. Δεν του άρεσε αυτό το κόκκινο του αίματος. Ένιωθε μέσα του ότι δεν ήταν αυτό το πραγματικό χρώμα του ουρανού. Έβγαλε το κεφάλι του από το παράθυρο και κοίταξε κάτω. Έβλεπε τους ανθρώπους σαν κουκίδες και πιο κάτω έβλεπε ιπτάμενα οχήματα να κινούνται σε διάφορες κατευθύνσεις. Γύρω του συνέχισε να βλέπει πολυκατοικίες του ίδιου ύψους με της δικιάς του, αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν του τράβηξε το βλέμμα, συνεχίζοντας να κοιτάει τον κατακόκκινο ουρανό. Είχε κλείσει τώρα το παράθυρο, μας και οι θόρυβοι της πόλης του έφερναν πονοκέφαλο. Θα πάρει καιροό να τους συνηθίσει, σκέφτηκε.

Όσο κοιτούσε έξω από το παράθυρο, η Σάρα γύρισε και έκατσε στην απέναντι καρέκλα, φορώντας το μπουρνούζι της. Ο Τζακ για άλλη μια φορά δεν την κοίταξε καν. Φαινόταν χαμένος στις σκέψεις του πάλι...