Βιβλιοκριτική | "Η Εξιλέωση"

Ένα μεταποκαλυπτικό γουέστερν με ενδιαφέρουσες ανατροπές, ωμή δράση και στοιχεία υπερφυσικού...

Βιβλιοκριτική | "Η Εξιλέωση"

Πληροφορίες έκδοσης

Τίτλος: Εξιλέωση
Συγγραφέας: Γιώργος Κωστόπουλος
Εκδόσεις: Συμπαντικές Διαδρομές
Ημ. έκδοσης: 9/3/2015
ISBN: 978-618-5002-65-7
Σελίδες: 320

Από το οπισθόφυλλο

Ο γέρος έδειξε αόριστα κάπου στα δυτικά. «Ταξίδεψε δυτικά», τον συμβούλεψε. «Φτάσε μέχρι τις πόλεις όπου ο ουρανός είναι σκοτεινός από το φλεγόμενο μαύρο νερό. Ρώτα για την συμμορία του Τζεμπεντάια και έχε το νου σου για σημάδια που να υποδηλώνουν την παρουσία τους. Συνήθως ένα ξεκληρισμένο χωριό είναι το σήμα κατατεθέν τους».
Άνοιξε μια κουβέρτα που είχε δίπλα του κι έβγαλε δύο περίστροφα από μέσα, τα οποία παρέδωσε στον νεαρό άντρα. Εκείνος τα περιεργάστηκε φευγαλέα. «Δεν έχω άλλες συμβουλές να σου δώσω. Το μίσος σου θα σε καθοδηγήσει σωστά». Σε έναν κόσμο που έχει πάψει να υπάρχει, ένας άντρας αναλαμβάνει μια σχεδόν ακατόρθωτη αποστολή: να βρει την συμμορία που λυμαίνεται τα απομεινάρια της ανθρωπότητας και που είναι υπεύθυνη για τον θάνατο της οικογένειάς του. Στην μακριά πορεία του ανάμεσα στα ερείπια του πολιτισμού θα έρθει αντιμέτωπος με παράνομους χωρίς ηθικές αναστολές, ακατονόμαστα πλάσματα, αδίστακτους πιστολέρο και, τελικά, με τον ίδιο του τον εαυτό.

Κριτική

Διαβάζοντας τις πρώτες σελίδες της Εξιλέωσης καταλαβαίνεις πως δεν είναι ένα κλασσικο post-nuclear / post-post apocalyptic βιβλίο. Πρόκειται για ένα γουέστερν με τα δικά του, μοναδικά, μεταποκαλυπτικά στοιχεία, που δεν έχω συναντήσει σε κάποια άλλη ιστορία. Ξεκινώντας να διαβάζω το πρώτο βιβλίο του Γιώργου Κωστόπουλου, είδα πως η γραφή είναι ευκολοδιάβαστη και στρωτή. Μου άρεσε πάρα πολύ πως μπαίνει απευθείας στο "ζουμί". Αυτό που το κάνει μοναδικό για μένα δεν είναι τα μεταποκαλυπτικά του στοιχεία ή η κοσμοπλασία (που έρχονται ως επικάλυψη), αλλά ο κεντρικός  χαρακτήρας, καθώς και η τραγωδία που τον συνοδεύει από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως επίσης και και η αποκάλυψη στο τέλος. Η κοσμοπλασία δεν ξεδιπλώνεται στην αρχή, αλλά από τη μέση και μετά. Μου άρεσε και είχε αρκετά καλά και ενδιαφέροντα στοιχεία που με έβαλαν στο ψαχνό. Συνήθως η ανάπτυξη της κοσμοπλασίας γινόταν μέσα από αναδρομές των χαρακτήρων. Παρά τα κάποια κενά που μπορεί να υπήρχαν και η έλλειψη εξηγήσεων, δεν με χάλασε καθόλου, μιας και για μένα "η κατάρρευση" του πολιτισμού είναι περισσότερο η αιτιολογία για την ιστορία που θα ξεδιπλωθεί, παρά το πως έγινε (όπως βλέπουμε συνήθως σε αποκαλυπτικά βιβλία) και αυτό με ικανοποίησε.

Κλείνοντας τα θετικά, πρώτη φορά βλέπω να υπάρχουν στοιχεία του υπερφυσικού και να δουλεύουν τόσο άψογα. Σίγουρα βοηθά το γουέστερν ύφος, παρόλα αυτά το "πείραμα" να τα παντρέψει ο συγγραφέας όλα μαζί πέτυχε και η αποκάλυψη στο τέλος με άφησε άφωνο.

Στα ουδέτερα σχόλια, θα τονίσω -σε αντίθεση με αρκετούς που μου το πρότειναν να το διαβάσω, καθώς και άλλες κριτικές που διάβασα-, ότι καμία σχέση δεν έχει με post apocalyptic περιπέτεια που να μου θυμίζει το παιχνίδι Fallout, με εξαίρεση το εξώφυλλο. Όσον αφορά το ίδιο το κείμενο, υπήρχαν κάποιες μεγάλες προτάσεις (1-2 φορές σχεδόν ολόκληρη σελίδα) που έχανες τι γίνεται. Η ύπαρξη κάποιων λαθών επιμέλειας δεν χαλάνε την αναγνωστική εμπειρία. Αυτό που βλέπω συχνά (και θέλω) σε κάθε post-nuclear / post-apocalyptic βιβλίο, ιδιαίτερα όσα είναι "σχολής Fallout ή Mad Max", είναι πως σε κάνουν να εκτιμάς την ζωή σε έναν καινούργιο κόσμο, το οποίο δεν το βλέπεις στην Εξιλέωση (ούτε ο πρωταγωνιστής ή κάποιος άλλος εξιλεώνεται στο τέλος). Επίσης, δεν έχει καθόλου κωμικά στοιχεία και όλα στον συγκεκριμένο κόσμο είναι "μαύρη μαυρίλα πλάκωσε". Κατανοώ πως πρόκειται για βιβλίο εκδίκησης, αλλά ο άλλος κεντρικός χαρακτήρας (ο Τζέημσον) θα μπορούσε να παρουσιάζει τα πράγματα με διαφορετική οπτική, μιας και πρόκειται κατά κάποιο τρόπο "ιδεαλιστή" που θέλει να καθαρίσει τον τόπο από άτομα όπως τον κύριο ανταγωνιστή.

Αυτό με φέρνει και στο επόμενο στοιχείο που δεν μου άρεσε. Αυτό ήταν η παρουσία του Τζέημσον και της ομάδας του. Πραγματικά δεν υπάρχει καμία σύνδεση με τον κύριο χαρακτήρα, ούτε εξυπηρετεί την πλοκή, παρόλα αυτά "μοιράζεται" το ίδιο real estate σελίδων με τον πρωταγωνιστή. Η εμμονή του για την αποστολή του μου φάνηκε ως αδύναμη αιτιολογία, ιδιαίτερα όταν την συγκρίνεις με ιστορία εκδίκησης όπως έχει ο κεντρικός χαρακτήρας. Η συμμετοχή του μου έδωσε να καταλάβω πως υπήρχε απλά για να αναπτυχθεί η κοσμοπλασία. Αν από το σημείο που ο πρωταγωνιστής φτάνει στην πόλη Μοναξιά και έπειτα ξαναπαίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο τελευταίο μέρος του βιβλίου, δεν θεωρώ πως θα έχανα και κάτι από την πλοκή αν δεν το διάβαζα. Το μόνο που έσωσε την κατάσταση σε αυτά τα σημεία ήταν πως εκεί βρισκόταν το μεγαλύτερο κομμάτι δράσης. 

Οι αναδρομές που υπήρχαν αφορούσαν "καλούς" και "κακούς" χαρακτήρες, αλλά τις περισσότερες φορές δεν βοήθησαν κάπου. Εντύπωση μου έκανε πάντως πως οι ανταγωνιστές δεν είχαν βάθος και ήταν κακοί απλά για να είναι.

Κλείνοντας, δύο πράγματα μου έμειναν στο μυαλό: 

  1. Αυτό που διάβασα ήταν γουέστερν και τα post nuclear / apocalyptic στοιχεία ερχόταν ως συμπλήρωμα.
  2. Οι μάχες, ο κεντρικός χαρακτήρας, και το ανελέητο πιστολίδι με έκαναν να το αγαπήσω τελικά.