Watch Me | Carrie

Watch Me | Carrie


I’m back! Αυτή την εβδομάδα στο Watch me κάνουμε μια αναδρομή στον παρελθόν παρέα με τον πολύ καλό μου φίλο και ιδρυτή της Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας Καρδίτσας, Θανάση Λάμπρου. Πάμε, λοιπόν, να θυμηθούμε την Carrie.

Το Carrie είναι μια από τις διασημότερες ταινίες τρόμου που γυρίστηκαν ποτέ. Βγήκε στις αίθουσες το 1976, σε σκηνοθεσία Brian De Palma, με σενάριο του Lawrence D. Cohen. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Stephen King του 1974 και ήταν το πρώτο που εκδόθηκε και το πρώτο που μεταφέρθηκε στο σινεμά.

Η πλοκή της ταινίας είναι απλή. Η Carrie White, μια ντροπαλή, έφηβη κοπέλα που προστατεύεται από την αυταρχική, θρησκόληπτη μητέρα της, απελευθερώνει τις τηλεκινητικές δυνάμεις της μετά την ταπείνωση που δέχεται από τους συμμαθητές της στο χορό αποφοίτων του σχολείου.

Στην πραγματικότητα όμως  το Carrie είναι μια ταινία πολύ βαθύτερη σε νοήματα. Πραγματεύεται ζητήματα όπως ο εκφοβισμός και τα αποτελέσματα που έχει στην ψυχοσύνθεση ενός εφήβου, αλλά και θέματα όπως η θρησκεία και η εμμονή με αυτή και τέλος η εκδίκηση. Όλα αυτά στα πλαίσια του υπερφυσικού. Σύμφωνα με το βιβλίο, οι δυνάμεις της Carrie μεταδίδονται γενετικά, αλλά εκδηλώνονται μόνο στις γυναίκες, ενώ και οι δύο γονείς της ήταν φορείς. Οι δυνάμεις της, αφού είχαν κατασταλεί κατά την παιδική της ηλικία, εξαπολύθηκαν μετά την πρώτη της εμμηνόρροια.

Ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία της ταινίας είναι η σχέση μεταξύ της Carrie και της οργισμένης, καταπιεσμένης Ευαγγελικής μητέρας της. Μιας γυναίκας που διεκδικεί τη δύναμη της “καλοσύνης” με τόσο τυραννικό πάθος που την μετατρέπει σε κακία. Ο χαρακτήρας της Margaret White είναι ενός υστερικού ανθρώπου που χρησιμοποιεί την “άγάπη” στον Χριστιανισμό ως ένα φαύλο όπλο για να νικήσει τη σεξουαλικότητα της κόρης της, αλλά και τη δική της.
Το Carrie αναφέρεται ευρέως από τους κριτικούς και τα μέλη του κοινού ως η καλύτερη προσαρμογή του μυθιστορήματος ανάμεσα στις πολυάριθμες ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές που βασίζονται στον χαρακτήρα, καθώς και μία από τις καλύτερες ταινίες που βασίζονται σε βιβλία του Stephen King. Προσωπικά θεωρώ το Carrie μια από τις καλύτερες μεταφορές βιβλίου στον κινηματογράφο ενώ είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες τρόμου. Δείτε το!

Ξέρατε ότι

Η ταινία ήταν υποψήφια για δύο Oscars, Ά και ΄Β Γυναικείου Ρόλου για τη Sissy Spacek στον πρωταγωνιστικό ρόλο, το οποίο και κέρδισε, και την Piper Laurie στο ρόλο της μητέρας.

Αν και υπήρξαν τρεις εκδόσεις του “Carrie” και ένα sequel, η έκδοση του 1976 είναι η μόνη που αρέσει στον ίδιο τον Stephen King. Στην πραγματικότητα, όταν σχεδίαζαν να κάνουν ριμέικ το 2013, ρώτησε ανοιχτά: “Το ερώτημα είναι γιατί; Όταν το πρωτότυπο είναι τόσο καλό”.

Το τέλος της ταινίας είναι διαφορετικό από το τέλος του μυθιστορήματος, αλλά ο Stephen King δήλωσε ότι του άρεσε το τέλος της ταινίας περισσότερο.

Είναι ένα από τα πιο συχνά απαγορευμένα βιβλία στα σχολεία των Ηνωμένων Πολιτειών, λόγω της βίας, της εξύβρισης, του σεξ μεταξύ ανηλίκων και της αρνητικής άποψης της θρησκείας της Carrie.


Χαιρετώ όλους τους φίλους και τις φίλες της στήλης Watch Me και ευχαριστώ την Κατερίνα Ελευθερίου που με φιλοξενεί στο σημερινό άρθρο, για να γράψω και εγώ λίγα λόγια για την συγκεκριμένη ταινία. 

Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν ήμουν ποτέ αναγνώστης των βιβλίων του Στίβεν Κινγκ. Ποτέ όμως! Αρνούμουν, σχεδόν πεισματικά, να διαβάσω έστω και μία παράγραφο από κάποιο από τα βιβλία του. Θα μου πείτε, μα καλά χωρίς να διαβάσεις κάποια ή έστω κάποιο από τα έργα του, πως είναι δυνατόν να είσαι τόσο αρνητικά προκατειλλημένος; Έχετε δίκιο, απλά το συγγραφικό σουπερσταριλίκι και η άκρατη εμπορευματοποίηση στην λογοτεχνία ήταν πάντα δύο παράμετροι που με απωθούσαν και με τον Στίβεν Κινγκ μου είχε καθήσει λίγο περισσότερο στραβά εξ' αρχής. Ανεξήγητα και χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο ως προς το πρόσωπο του.

Anyway, τα χρόνια πέρασαν και αποφάσισα κάποια στιγμή να δοκιμάσω να διαβάσω, κυρίως κάποια από τα essential μυθιστορήματα του για αρχή, ώστε να αποκτήσω μια προσωπική εικόνα για αυτό το μεγαθήριο της παγκόσμιας λογοτεχνίας που ακούει στο όνομα Στίβεν Κινγκ. Ότι και να πείτε, έχετε δίκιο. Απλά μαγεύτηκα. Από την γραφή του, το ταλέντο του, την ατμόσφαιρα των έργων του, από το “εκτόπισμα” που ο ίδιος έχει στην παγκόσμια κατάταξη των συγγραφέων τρόμου και μυστηρίου. Πλέον, εκτός από φαν του “Βασιλιά”, δηλώνω και μεταμέλεια για όλα αυτά τα χρόνια που άφησα να περάσουν χωρίς να απολαμβάνω τα βιβλία του. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ, θα μου πείτε!

Σκεπτόμενος, λοιπόν, από που να το πιάσω και να ξεκινήσω το διάβασμα, κατέληξα ότι η καλύτερη αρχή στα βιβλία του συγγραφέα ήταν κυριολεκτικά από την... αρχή! Έτσι λοιπόν το “Κάρι” ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα και έκτοτε αρκετά από τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ κοσμούν την βιβλιοθήκη μου (η αλήθεια είναι ότι έχω πολύ δρόμο ακόμα...)

Το Carrie (1976) είναι μία από τις πολύ λίγες, από τις μετρημένες στα δάχτυλα, μεταφορές κάποιου από τα βιβλία του Κινγκ που μπορείς να πεις ότι στέκεται με αξιοπρέπεια στην μεγάλη οθόνη. Δυστυχώς, αν και πρόκειται για έναν υπερεπιτυχημένο συγγραφέα, πολλές από τις ταινίες -ειδικά του παρελθόντος δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Θεωρώ ότι δεν είμαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να γράφει άρθρα για κινηματογράφο. Μπορώ να απολαύσω μια καλή ταινία, μπορώ να διακρίνω τα θετικά και τα αρνητικά σημεία, αλλά σίγουρα υπάρχουν άλλοι που μπορούν να το κάνουν καλύτερα από μένα. Σήμερα, ωστόσο, μάλλον “καταχράστηκα” την φιλοξενία της Κατερίνας, για να γράψω δυο λόγια περισσότερο ως ένας ενθουσιώδης νέος αναγνώστης του έργου του Στίβεν Κινγκ, παρά ως σινεφίλ. Ειδικά μιας και το πρώτο βιβλίο της καριέρας του, το “Κάρι” ήταν η εισαγωγή μου στο συγγραφικό του σύμπαν.

Προχωρόντας λοιπόν στο κυρίως θέμα του σημερινού αφιερώματος, η ταινία Carrie θεωρώ ότι διακατέχεται από μια εξαιρετική ατμόσφαιρα, καθοδηγούμενη σκηνοθετικά από τον Μπράιαν Ντε Πάλμα, έναν σκηνοθέτη που χάρισε στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα τόσες και τόσες αξέχαστες κινηματογραφικές επιτυχίες. Είναι αλήθεια ότι σε μια ταινία, εκτός από τις ερμηνείες, αυτό που με τραβάει και μπορεί να με κάνει να κολλήσω με αυτή είναι το πως σενάριο και σκηνοθεσία μπορούν να χτίσουν αυτή την λεγόμενη ατμόσφαιρα που επιζητώ κάθε φορά. Θέλω μια ταινία να μπορεί να με κάνει να βουλιάξω μέσα σε αυτή, νιώθοντας και ο ίδιος μέρος της. Ο Μπράιαν Ντε Πάλμα νομίζω οτι το κατάφερε. Το έκανε με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε να σκεφτεί, για να αποδώσει όλο το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα του βιβλίου στην μεγάλη οθόνη. Προσωπικά, λατρεύω αυτή την 70-ίλα που υπάρχει διάχυτη στην ταινία. Στους ηθοποιούς, στις ερμηνείες, στις γωνίες λήψης, στα πλάνα.

Η προσέγγιση του Carrie, από τον Μπράιαν Ντε Πάλμα, διαθετει μια Χιτσκοκ-ική ματιά. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε, εμένα μου βγάζει αυτή την αίσθηση, και σίγουρα δεν το κάνω για να ξεκινήσω κάποιου είδους ανελέητου war of words στα σχόλια! Αν θυμάστε σας είπα και στην αρχή ότι δεν είμαι ο καταλληλότερος για να μιλάω και να γράφω για ταινίες. Τώρα, αν συμφωνείτε με αυτό, it's ok!

Είναι όμως τo Carrie πραγματικά μια ταινία τρόμου;

Η αλήθεια είναι ότι ακροβατεί επικίνδυνα. Τόσο πολύ, σαν ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί, που πάει να πέσει είτε από την μία μεριά είτε από την άλλη. Φυσικά, όπως είναι κατανοητό, μιας και η ταινία εμπεριέχει το υπερφυσικό στοιχείο, τοποθετείται αυτόματα στην κατηγορία τρόμου, τουλάχιστον με βάση τα προσωπικά μου κριτήρια. Ή μήπως τελικά όχι; Είναι μια ταινία εκδίκησης. Η εκδίκηση που έρχεται σαν λύτρωση, σαν ένας μονόδρομος που αναγκαστικά πρέπει να ακολουθήσεις μετά την συνεχόμενη και ακατάπαυστη καταπίεση. Μια καταπίεση που φτάνει να κατηγορήσει, να καταπιέσει και να ενοχοποιήσει ακόμα και την ίδια την ανθρώπινη φύση!

Όπως είναι φυσικό, σε κάθε κινηματογραφική μεταφορά βιβλίου, υπάρχουν και οι απαραίτητες προσαρμογές που γίνονται, έτσι ώστε η ταινία να γίνει πιο αποδεκτή και φιλική στο μάτι του θεατή! Ειρωνεία το φιλική, θα μου πείτε, έτσι; Σίγουρα όμως, όσοι από εσάς που διαβάζετε αυτή την στιγμή το άρθρο, έχετε διαβάσει το βιβλίο και έχετε δει την ταινία, δεν νομίζω να σας απογοήτευσαν τελικά οι διαφορές που παρατηρήσατε. Αναμφισβήτητα, ένα από τα πιο χτυπητά και ιδιαίτερα σημεία είναι και το διαφορετικό τέλος της ταινίας σε σχέση με του βιβλίου. Είναι σημείο αναφοράς, όταν αποφασίζει κάποιος να μιλήσει για την ταινία. Το κατανοώ απόλυτα. Το κινηματογραφικό τέλος του Carrie, το έκανε πιο απόκοσμο. Πιο μεταφυσικό και ατμοσφαιρικό. Πιο κινηματογραφικό, εν τέλει. Στο κάτω κάτω της γραφής εδώ άρεσε στον Στίβεν Κίνγκ, εμάς θα χαλούσε;

Κάπου εδώ λέω να κλείσω το σημερινό άρθρο, μιας και σε γενικές γραμμές δεν έχω να σας πω κάτι περισσότερο. Παρασκευή σήμερα και σίγουρα το Carrie αποτελεί μια εξαιρετική κινηματογραφική πρόταση για το βράδυ σας! Αν πάλι έχετε επιλέξει να βγείτε ή να δείτε κάτι άλλο, τότε ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσετε το βιβλίο μέσα στο Σαββατοκύριακο, αν δεν το έχετε κάνει ακόμα. Αυτά από μένα...

Να προσέχετε...

Fun fact: Το βίντεοκλιπ του τραγουδιού Cirice των heavy rockers Ghost (ναι, τα έχουμε ξαναπεί σε παλιότερο “Stainless Steel” άρθρο-αφιέρωμα σε αυτούς, τρελοί σινεφίλ και οι ίδιοι!), είναι βαθιά επηρρεασμένο από την ατμόσφαιρα και το κλίμα της ταινίας Carrie. Νομίζατε ότι δεν θα το συνδύαζα κάπως με την μουσικη; Με μένα μιλάτε! Για τσεκάρετε το παρακάτω βίντεο...

Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Επιλογή και Κλειδάριθμος