“Αίμα από ασήμι” της Αγγελίνας Παπαδημητρίου

Πώς θα ένιωθες αν ξυπνούσες στο απόλυτο σκοτάδι; Εκεί, όπου κρύβονται οι χειρότεροι φόβοι σου;

Η Ναντίν έχει από μικρή το χάρισμα να κλείνει τα μάτια και να ταξιδεύει με την ψυχή της στον αστρικό κόσμο. Μέχρις ότου, αυτό που ως τώρα τη βοηθούσε να ξεφεύγει από τις δυσκολίες μετατράπηκε σε κίνδυνο για την ίδια της την ύπαρξη. Στο τελευταίο της ταξίδι δεν επιστρέφει στο σώμα της, αλλά ξυπνά σε ένα μέρος ζοφερό, όπου το Σκότος κυριαρχεί και κρύβει πλάσματα βγαλμένα από τους πιο τρομακτικούς εφιάλτες.
Όμως, εκεί δεν είναι μόνη. Για πρώτη φορά στη ζωή της βρίσκεται μαζί με άλλους αποκομμένους αστρικούς ταξιδευτές, που μοιράζονται το ίδιο χάρισμα. Για πρώτη φορά νιώθει ότι ανήκει κάπου. Και παρ' όλα αυτά, θα κάνει τα πάντα για να επιστρέφει στην κανονική της ζωή και στους ανθρώπους που αγαπά.
Πρέπει να δαμάσει τις νέες δυνάμεις που έχει αποκτήσει και να βοηθήσει το Φως στην αιώνια μάχη του, παραμένοντας σε έναν κόσμο όπου οι ισορροπίες είναι λεπτές, ενώ ένα και μόνο λάθος αρκεί για να χαθούν τα πάντα.
Η Ναντίν καλείται να επιλέξει ανάμεσα στις δικές της επιθυμίες και στο να βοηθήσει σε μια αρχέγονη μάχη, όσο οι Δαίμονες καραδοκούν στο σκοτάδι, έτοιμοι να την κατασπαράξουν.

Το συγκεκριμένο βιβλίο το είχα αγοράσει σχεδόν από την πρώτη μέρα της έκδοσής του, αλλά άργησα να το πιάσω στα χέρια μου, μιας και τα αδιάβαστα είχαν αρχίσει να γεμίζουν τη βιβλιοθήκη και πίστευα πως είναι αρκετά ογκώδη, με αποτέλεσμα να μεταθέτω την ανάγνωσή του για αργότερα. Τελικά, παρότι έχει πολλές σελίδες, η ανάγνωσή του κυλάει σαν νεράκι. Ούτε που κατάλαβα πότε διάβασα 420 σελίδες.

Το βιβλίο είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας φαντασίας, με ένα αρκετά πρωτότυπο σύστημα μαγείας, αν μπορώ να το θέσω έτσι, και μια αύρα σκοτεινής ακαδημίας.

Το Αίμα από Ασήμι περιστρέφεται γύρω από τη Ναντίν, μια νεαρή φοιτήτρια που συχνά κάνει αστρικά ταξίδια για να μπορέσει να ξεφύγει από την πραγματικότητα. Πριν συνεχίσω, να αναφέρω πως εδώ βρήκα ένα αρνητικό, μιας και πέρασαν αρκετές σελίδες μέχρι να μάθω το όνομα της πρωταγωνίστριας. Θα μου πείτε το ανέφερε στο οπισθόφυλλο και δε θα έπρεπε να γκρινιάζω για μια τέτοια λεπτομέρεια, αλλά επειδή είμαι άνθρωπος που πολλές φορές δε διαβάζει τα οπισθόφυλλα των βιβλίων (ναι, το κάνω πολύ συχνά αυτό), το βρήκα λίγο δυσνόητο στην αρχή και αποσυντονιστικό το να μην ξέρω πως λένε την κεντρική ηρωίδα.

Σε ένα από τα αστρικά της ταξίδια, λοιπόν, η ψυχή της βρίσκεται παγιδευμένη σε μια άλλη διάσταση (μην τρομάξετε και το θεωρήσετε spoiler, αφού η συγκεκριμένη σκηνή ανήκει στο πρώτο κεφάλαιο) και από εκεί και έπειτα η Ναντίν θα αρχίσει να φοιτά σε μια ακαδημία που έχει φτιαχτεί με σκοπό να προφυλλάσει και να εκπαιδεύει άτομα σαν εκείνη.

Από την πρώτη σελίδα η συγγραφέας κάνει ένα δυναμικό ξεκίνημα, αφού σε βάζει στο κλίμα της ιστορίας. Στην πρώτη σκηνή βλέπουμε την Ναντίν στο απόλυτο και τρομακτικό σκοτάδι και έπειτα η συγγραφέας κάνει μια πολύ καλά δομημένη αναδρομή στο παρελθόν, προσπαθώντας να μας δείξει την επίγεια ζωή της ηρωίδας, καθώς και τις σκέψεις και τα όσα συναισθήματα βιώνει, τα οποία μας αποκαλύπτουν σταδιακά τους λόγους που επιθυμεί να ξεφεύγει από την πραγματικότητα, πραγματοποιώντας τα αστρικά της ταξίδια.

Η πρωτοπρόσωπη γραφή βοηθάει τον αναγνώστη να ταυτιστεί με την ηρωίδα, να αφουγκραστεί τους φόβους και να νιώσει το μέγεθος της ψυχικής της κατάστασης. Υπήρχαν, βέβαια, στιγμές που υπήρχε μια εσωτερική γνώση της ηρωίδας, που γενικά με βρίσκει ενάντια όταν έχουμε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αλλά δεν επηρέασε αρνητικά την όλη ανάγνωση του κειμένου. Σε όλο το βιβλίο, η ηρωίδα, και ο αναγνώστης μαζί, μαθαίνει τον νέο κόσμο που θα πρέπει να ζήσει. Συνάπτει φιλίες και ένα ερωτικό σκίρτημα λαμβάνει χώρα. Το ρομαντικό κομμάτι δίνει την ανάλαφρη και τόσο αναγκαία νότα στο όλο κείμενο, κάνοντας το ακαδημαϊκό κλίμα λιγότερο τρομακτικό.

Εδώ να τονίσω πως το μυθιστόρημα διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά νεανικής λογοτεχνίας, παρότι η ηρωίδα είναι άνω των δεκαοχτώ, και για αυτό θεωρώ πως θα μπορούσε κάλλιστα να διαβαστεί και από εφήβους. Δεν πρόκειται για ένα σκοτεινό μυθιστόρημα, αλλά για ένα low fantasy έργο, το οποίο μου έφερε στο νου τον Χάρι Πότερ και μια αγαπημένη μου σειρά φαντασίας, την Προφητεία των Αδερφών. Μια ακαδημία, καθηγητές, δεκάδες μαθητευόμενοι και ανάμεσά τους η Ναντίν, που προσπαθεί να βρει την ισορροπία της σε έναν νέο κόσμο, αλλά ταυτόχρονα και μια διέξοδο από αυτό, δύο αντικρουόμενες επιθυμίες που εναλλάσσονται σε όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους.

Ομολογουμένως, δεν υπάρχουν αρκετές σκηνές μάχης, αλλά είναι λογικό να συμβαίνει μιας και πρόκειται για το πρώτο μέρος της σειράς και η συγγραφέας δίνει προτεραιότητα στην κοσμοπλασία, δίνοντας πληροφορίες στον αναγνώστη για τον κόσμο της ακαδημίας.

Στα αρνητικά του βιβλίου θα αναφέρω πως κάποιες φορές δεν μπορούσα να καταλάβω την ηρωίδα και οι αντιδράσεις της δεν έβγαζαν νόημα σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία της. Για παράδειγμα, η φιλία και το δέσιμο που αναπτύχτηκε με τόσο γρήγορους ρυθμούς ανάμεσα στην ηρωίδα και άλλα μέλη της ακαδημίας μου φάνηκε βιαστική και παράξενη. Τέλος, υπήρχαν μερικά στοιχεία που δεν μπόρεσα να οπτικοποιήσω ή να τα αντιληφθώ, περισσότερο τεχνικού ζητήματος, αλλά δε θα τα αναφέρω αυτή την στιγμή έτσι ώστε να μην σας αποκαλύψω κάτι από την ιστορία.

Στα θετικά του βιβλίου τώρα είναι η γρήγορη ροή, ο απλός και λιτός λόγος, που δεν κουράζει, η αποφυγή επανάληψης και το γεγονός πως κάθε τι που υπήρχε μέσα στο βιβλίο οδηγούσε κάπου και δεν είχε γραφτεί για να γεμίσει σελίδες. Παρότι είχα μαντέψει αρκετά στοιχεία, το τέλος φέρνει μια μικρή ανατροπή, που σε κάνει να αναρωτιέσαι για το ποιες θα είναι οι μετέπειτα εξελίξεις. Πιστεύω πως το δεύτερο βιβλίο θα έχει να δώσει ακόμα περισσότερα, μιας και πλέον έχουμε μάθει τον κόσμο, και θα μπορέσουμε να ζήσουμε τη μαγεία, τη δράση και την ένταση της ιστορίας.

Τέλος να τονίσω πως τα αστρικά ταξίδια, ως μια προσπάθεια να ξεφύγεις από τη ζοφερότητα ή την άνοια της πραγματικότητας και της καθημερινής ζωής, θα μπορούσαν να παραλληλιστούν με τα αναγνωστικά ταξίδια. Βέβαια, εμείς ως αναγνώστες δεν εγκλωβιζόμαστε στους κόσμους αυτούς, όπως η Ναντίν, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω...