Σκληροί τόποι | Μια συλλογή 17 ποιημάτων

ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ 

Δε φοβάμαι την αιώνια νύχτα
Μέσα της ταξιδεύω
εδώ κι αιώνες
Έχω κατακτήσει
ανθοφόρα αστέρια,
άγνωστους πλανήτες,
απ'το λάγνο στόμα 
μαύρων τρυπών έχω ξεφύγει
Ενσωματώθηκα με τους λυγμούς
πλανημένων ονείρων
Δραπέτευσα απ'τα δεσμά
ανούσιων πόθων
Χόρεψα τρελά με τους ίσκιους
των παθών μου
Περιπλανήθηκα στις διαστάσεις
άχρονων επιδιώξεων
Οσμίστηκα τη μυρωδιά
του απόλυτου φόβου,
των εφιαλτών το βρωμερό χνώτο,
των πολέμων την απονιά 
Δεν σκιάζομαι πια
το απύθμενο σκοτάδι
Μέσα του θ' αναζητήσω
την αλήθεια της πρώτης ημέρας
του μαγιάτικου είναι μου

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ 

Θα μπορούσε να συμβεί κάποτε
ακόμη και σ' εμάς τους χαμένους
ταξιδευτές του διαστήματος
Θα μπορούσε να συμβεί κάποια ημέρα
ακόμη και σ' εμάς
τους παράξενους κυνηγούς
των μυστηρίων του Σύμπαντος
Θα μπορούσε να συμβεί κάποια στιγμή
ακόμη και σ'εμάς
τους περίεργους μύστες
μιας μη αποκαλυμένης αλήθειας
Θα μπορούσαμε ν'αγκαλιάσουμε
τους αδελφούς μας συνωμοτικά
και ταπεινά να τους οδηγήσουμε
στον πλανήτη της αιώνιας αγάπης
Θα μπορούσαμε κάποια χαραυγή
να κατοικήσουμε όλοι μαζί
σ'έναν κόσμο που δε θα έχει
βάσανα, θλίψη, πόνο, μίσος 
Θα μπορούσαμε κάποτε να γίνουμε
αληθινοί άνθρωποι

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ

Διαβάζεις το μεγάλο βιβλίο
της ζωής σου
Στην έξαψη της ανάγνωσης
ανθίζουν στο στήθος σου
κρίνα και υάκινθοι,
χαμόγελα μυθικών οριζόντων,
η αγκαλιά μιας ανοιξιάτικης
βροχής ονείρων
Μελετάς την ιστορία σου
που δε γράφτηκε ακόμη 
Θρύλοι της ομορφιάς και του πόθου
για πρωτόγνωρους κόσμους
φυτρώνουν τριγύρω σου,
διώχνοντας την αναλγησία
των δύσπεπτων εποχών,
την απονιά του άκαρδου Χειμώνα
που οι άλλοι άπλωσαν μέσα σου,
τ' αδιέξοδα των προορισμών
που άλλοι όρισαν ν'ακολουθήσεις
Τρέχεις πίσω απ' τις λέξεις
που μάταια παλεύουν να σου ξεφύγουν,
λαξεύοντας στο νου και την καρδιά σου
νοήματα που δε γνώριζες ότι υπάρχουν
Το βιβλίο σου φθάνει
στην τελευταία του σελίδα
Σηκώνεις ψηλά το κεφάλι σου
μα τα φτερά σου
δεν είναι πια σπασμένα
Το αύριο σου αρχίζει ν'αποκτά
σχήμα και μορφή 
Δε θα μένει πια άπραγη η ψυχή σου,
βαστώντας το βιβλίο σου 
το ευεπίφορο
σε μηνύματα ελπίδας 
Πληκτρολογείς με ζέση
στον υπολογιστή σου, 
εγκλωβίζοντας μέσα του
το σώμα του απείρου

ΘΥΜΑΜΑΙ

Θυμάμαι τις αθετημένες πλέον υποσχέσεις 
της επουράνιας αβύσσου 
πώς θα κατακτήσω κάποτε
τους πλανήτες των ονείρων μου,
τους απίθανους κόσμους
του ουρανού που γέμιζαν
τη ψυχή μου με δέος κι ελπίδα
πώς θα πλημμυρίσει το είναι μου
με το ανεξέλεγκτο φως τους
Φοβόμουν όμως
ότι, θα οδηγηθεί σε ασφυξία
η τεράστια ευτυχία μου
Ένιωθα εκτεθειμένος,
αποκαλυμμένος, γυμνός
καθώς μ' ένα μηχανικό άλογο
κάλπαζα προς την ενδοχώρα
των πόθων μου
Τώρα πια έχω διαπράξει
το έγκλημα της πλήρους αποτυχίας
των πιο ποθητών επιδιώξεων μου
Έχω αποποιηθεί πάντως
κάθε ευθύνη
για την εγκατάλειψη και την απώλεια τους
Μόνοι ένοχοι η νύχτα
και το αιώνιο σκοτάδι 
Τώρα θα εξαφανιστώ κι εγώ
μέσα σ' έναν ύστατο ανασασμό 
της καρτερίας 
για μια ζωή καθαρή, εξαγνισμένη

ΑΝΕΒΗΚΑΜΕ ΨΗΛΑ

Ανεβήκαμε στ' αστέρια
να κτίσουμε αποικίες
λαμπερές, υπερκόσμιες, μοναδικές
Εκεί στ' άστρα 
ν' ανάψουμε φωτιές στα όνειρα μας,
ν' ανοίξουμε δρόμους 
να περάσει απαστράπτον το αύριο μας
Πώς έγινε όμως 
και πέτρωσαν τα χέρια μας;
Πώς έγινε 
και πήρε λάθος πορεία η ζωή μας;
Πώς έγινε
και υψώσαμε σταυρούς
για να σταυρώσουμε τους άδολους πόθους μας;
Τώρα δε μας προσμένει καμία ανάσταση
και η περηφάνεια μαςμεταμορφώθηκε σ'ένα άγαλμα
σπασμένο σε χίλια κομμάτια
απ'τη βαριοπούλα της ενδόμυχης μας νύχτας
Τώρα όλοι οι θάνατοι
σκηνοθετούν τη φρικτή μας αποτυχία
Τώρα ακούγονται οι ύστατες ανάσες της ψυχής μας
που μ' ένα απεγνωσμένο φτερούγισμα 
χάνεται για πάντα στην άλλη πλευρά
του αιώνιου σκοταδιού

ΣΚΛΗΡΟΙ ΤΟΠΟΙ

Στον πλανήτη αυτόν των άγουρων υποσχέσεων
το έδαφος έχει δέρμα σκληρό σαν σιωπή
Σφίγγει σα μέγγενη
τα μισοσβησμένα κεριά των πόθων μας
Πνίγει το φως της ψυχής μας
Δεν έχει νερό να μας προσφέρει
Μόνο ζέστη αφόρητη και απελπισία
Δεν αγαπιέται αυτός ο βράχος του ουρανού 
Δεν αγαπιέται
και ας έχουμε αμέτρητη υπομονή
και αντοχή σε περιπέτειες
μέσα σε σκοτεινούς, γκρίζους κόσμους
Που κρύβεται η Άνοιξη
μιας καινούργιας ζωής;
Μόνο ξερολιθιές και άβατοι τόποι
που μέσα στην ατελείωτη νύχτα
γεννούν νέες ενοχές και τύψεις
για ένα θαύμα που ελπίζαμε ν'ανακαλύψουμε 
μα ήταν ήδη χαμένο πριν το συναντήσουμε
Τώρα γευόμαστε μόνο πίκρα, αβάσταχτη θλίψη
και το σβήσιμο των προσδοκιών μας

ΑΥΤΟΣ Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ

Ο έρημος αυτός πλανήτης
δεν είναι πια ο πλανήτης
που κάποτε ήξερα
Αυτός ο ρημαγμένος
από μίσος, απληστία, πολέμους
πλανήτης δεν είναι πια
αυτός που κάποτε αποφάσισα
να κτίσω στη ράχη του την αποικία 
των ονείρων, των πόθων, των ερώτων μου
Δεν έχει πια τα ποτάμια, τις λίμνες, 
τις θάλασσες, τα κρυστάλλινα νερά
των βαθύτερων επιθυμιών μου
Ο άνυδρος αυτός πλανήτης
δεν αποδέχεται πια τη ζωή
Στα μάτια του τα δάκρυα μου
μένουν αναφομοίωτα, ξένα
Το απόσταγμα τους είναι χονδρές σταγόνες
πίκρας, μοναξιάς, πόνου
Τώρα κάθομαι μόνος
στην έρημη όχθη της απελπισίας,
φορώντας το προσωπείο
μιας προσποιητής γαλήνης 
Κάθομαι ολομόναχος,
μελετώντας τα πρόσωπα 
του θανάτου που απλώνονται γύρω μου,
τις αλλοιωμένες μορφές των συντρόφων μου 
που έχασα απ'τα δικά μου λάθη,
τη δική μου ματαιοδοξία
Το είδωλο μου μόνο κινείται αμήχανα 
μέσα στο σπασμένο κάτοπτρο του χωροχρόνου
μα και αυτό σιγά σιγά μεταμορφώνεται 
σ'ενα απαίσιο, απόκοσμο πλάσμα 
εθισμένο σε εικόνες και σκηνές 
ολοκληρωτικού αφανισμού

ΑΓΟΥΡΑ ΟΝΕΙΡΑ

Ακόμη και αν ανακαλύψεις 
την Ιθάκη, επέστρεφε 
Επέστρεφε στ' άγουρα όνειρα σου 
Κράτα τα ζωντανά όσο μπορείς 
Μην τ' αφήσεις να σβήσουν 
σαν κεριά λιωμένα 
Θυμήσου το σώμα σου 
που σπαρταρούσε κάθε φορά 
που τ' αντίκριζες να σε πλησιάζουν 
απ' το βάθος του πολύχρωμου ορίζοντα
Θυμήσου τις φωνές της ευτυχίας 
που δραπέτευαν απ' τα ξεραμένα χείλη σου
κάθε φορά που τα κοιτούσες 
να σκαρφαλώνουν τα τείχη 
του χρόνου και της μνήμης 
Έτσι πολύ ατένισες
τους πρωτόφαντους πόθους σου 
να έρχονται καταπάνω σου γεμάτοι νότες ευωχίας 
Είναι δυνατόν τώρα να λησμονήσεις 
την καταιγίδα του φόβου 
και των δισταγμών σου 
που ανέκοψαν τον ερχομό τους;
Είναι δυνατόν τώρα να ξεχάσεις όλα αυτά 
τα πρώιμα σκιρτήματα της ψυχής σου 
που τόσα χρόνια σε κρατούσαν στη ζωή 
με την ελπίδα της αναγέννησης τους;

ΘΑ ΣΕ ΚΡΑΤHΣΩ

Θα σε κρατήσω για πάντα κοντά μου
Μου δίνεις υποσχέσεις
πως θα ξανάρθει η Άνοιξη
Μέσα στην αιώνια νύχτα
με γεμίζεις μ'ελπίδα και λόγια παρήγορα 
πως θ' ανθίσει ξανά
η καρδιά μου μαζί με τη δική σου
Θα σε κρατήσω για πάντα κοντά μου
Δε θα ταξιδεύω πάντοτε
στους δρόμους της θλίψης και της μοναξιάς
Τώρα που οι ζωές μας συναντήθηκαν επιτέλους,
θ'απολαύσουμε αδιαμαρτύρητα την ένωση τους
Θα σε κρατήσω για πάντα στο πλάι μου
Η αγκαλιά μου θ'αποτρέψει τη φυγή σου 
Η αγάπη μου θα κλείσει ερμητικά
όλες τις διόδους απόδρασης σου
σε κόσμους σκοτεινούς
όπου κανένας ήλιος 
και τίποτα φωτεινό και αληθινό
δε θα σε προσμένει

ΟΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ

Χρόνια κρεμόμασταν
απ' τα χείλη των άστρων
Ψηλαφίζαμε την ουράνια,
ποθητή μας άβυσσο
Κλέβαμε τα μυστικά
της αιώνιας νύχτας
Με το μαχαίρι μας
κόβαμε κομμάτια
απ' τα όνειρα μας
και ξεγελούσαμε την πείνα
της καρδιάς μας
Ύστερα στήναμε
μαρμάρινους σταυρούς
και δέναμε επάνω τους
τους μικρούς μας πόθους 
Την αυγή σκαρφαλώναμε
με ματωμένα γόνατα 
στη ράχη των αστεριών 
μα αντί για τύμβους βρίσκαμε
δακρυσμένα αγάλματα
και αψίδες θριάμβων αφιερωμένες 
στους άγνωστους προορισμούς μας

ΧΑΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Που χάθηκαν τα όνειρα μας
αιώνες τώρα
παρασυρμένα απ'την ορμή
της αιώνιας νύχτας;
Σε ποια άκρη του Σύμπαντος εξορίστηκαν 
απ' τους φόβους, τις αναστολές, τους δισταγμούς μας
και τώρα ψάχνουμε απεγνωσμένα να τα βρούμε;
Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε πως έχουμε
να διανύσουμε αμέτρητα έτη φωτός μέσα στο άπειρο
μέχρι ν' ανακαλύψουμε κάποια θολά τους ίχνη
μα ποτέ δε θα εγκαταλείψουμε την προσπάθεια
έστω και αν καταντήσουμε ακαθόριστες σκιές
στο φως μιας παράξενης ημέρας
γεμάτης αγάλματα
κι αινιγματικές βραχογραφίες
λησμονημένων πόθων και προορισμών

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤ' ΑΣΤΕΡΙΑ

Τι ωραία που πετώ
απ'το ένα αστέρι στο άλλο!
Τι τέλειες πιρουέτες παρουσιάζω
μέσα στους δρόμους
των φωτισμένων μου ελπίδων!
Καβαλικεύω τους κομήτες
και τ'αγριεμένα μάτια
των αστεροειδών
Κάθε ημέρα βγαίνω
στην ηλεκτρισμένη καταιγίδα
και τους ηλιακούς ανέμους,
μοιράζοντας τις αέρινες κινήσεις μου
στους πλανήτες και τους γαλαξίες
Με φθονούν οι μαύρες τρύπες
με το ακίνητο ενεργειακό τους σώμα
Τ' άλλα ηλιακά συστήματα
προσπαθούν να κρατήσουν το ρυθμό
Τα Σύμπαντα παλεύουν απεγνωσμένα 
να διατηρήσουν την παράλληλη πορεία τους
με τα όνειρα, τους πόθους, τη δεξιοτεχνία μου
Πόσο μου αρέσει
να κάνω άλματα μέσα στο απειρο
και να χορεύω
ελεύθερος και ονειροπόλος!

Η ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Εσταυρωμένος υψούμαι
στο χιλιοτρυπημένο ξύλο της συνείδησης μου
Στο μέτωπό μου στέκει
ευδιάκριτη η τιμή των αμαρτιών μου
Το φίδι που ταλάνιζε αιώνες τις σκέψεις μου
το έχω προσφέρει δωρεάν
σε μια ομήγυρη δαιμονισμένων
πριν από πολλά χρόνια
Τώρα έχω γαλήνη στη ψυχή μου
Έχω ήδη μεταλάβει
τον άρτο και τον οίνο
της έσχατης συγγνώμης της
Που είναι όμως
ο ακάνθινος στέφανος μου;
Που είναι ο πορφυρός μου μανδύας;
Που είναι τ' αδιάφορα καρφιά;
Που είναι οι λυγμοί,
οι προσευχές, οι παρακλήσεις μου;
Που είναι η εκούσια υπακοή μου
στο θέλημα του Πατρός μου του επουράνιου;
Που είναι ο εξαγνισμένος θρήνος
της πονεμένης μητέρας μου;
Έτσι γυμνός θα μπω στη χώρα
όπου οι πεθαμένοι σιωπούν
και η Ανάσταση τους δε φαίνεται να έρχεται
απ' τα βάθη των οριζόντων;

ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ

Στην σιωπή των άστρων σου
υποτάσσομαι αδιαμαρτύρητα
μα εσύ αμίλητη
με διώχνεις μακριά σου
Δε φεύγω!
Θα στοιχειώσω,
προσμένοντας ένα βλέμμα σου
Δεν αντέχω άλλο 
την εγκατάλειψη σου
Δε θ' αντέξω 
χωρίς την αίγλη των αστεριών σου
Πώς να οικειοποιηθώ όμως
το φως της καρδιάς σου;
Εγώ ο φθαρτός, ο άψυχος
πώς να λάμψω χωρίς την σπίθα της αγάπης σου;
Δε θα ξεχάσω ποτέ
τα φλεγόμενα λόγια σου
Δε θα ξεχάσω ποτέ
το θορυβώδες του έρωτα σου πρόσωπο
Ποτέ δε θα λησμονήσω
το χάρισμα σου να με ανυψώνεις πιο πάνω
απ' τη μοναξιά και την απόγνωση

ΘΕΟΥ ΠΡΟΤΡΟΠH

Και είπε ο Θεός:
"Μιλήστε μου 
για τα πιο βαθιά σας όνειρα,
για τους απύθμενους πόθους σας
που κρύβετε κάτω 
απ' τα κοράλλια και τις πέτρες
των φόβων, των αναστολών, 
των δισταγμών σας
Πείτε μου
για τις πιο ωραίες προσδοκίες σας
που δεν τολμάτε να φανερώσετε 
ο ένας στον άλλο,
νομίζοντας πως θα σας περάσει 
για αφελείς, ονειροβάτες
Πείτε μου για τις αλυσίδες
που δένουν τα χέρια και τα πόδια
της ελευθερίας σας
Εκμυστηρευτείτε μου 
τα πιο κρυφά σας μυστικά
Ποιος ηδυπαθής άνεμος γλείφει
το κορμί και το μυαλό σας;
Ποιος ενδόμυχος ήλιος χαϊδεύει
πιο λάγνα την καρδιά σας;
Πείτε μου! Μιλήστε μου λοιπόν!"
Μα εμείς δεν ανοίξαμε
τα χείλη της ψυχής μας
Δε ξεστομίσαμε ούτε μια πρόταση
Δε ψιθυρίσαμε ούτε μια λέξη
Μας έκλειναν ερμητικά το στόμα
η υποκριτική σεμνότητα
και ο απόλυτος τρόμος
 

ΔΙΤΤΟΤΗΤΑ

Ποια είσαι εσύ που ισχυρίζεσαι
πώς θα γεμίσεις το κενό της καρδιάς μου;
Εκπέμπεις φως μα και σκοτάδι
Είσαι ντυμένη με νότες ευτυχίας
μα γκρεμίζεις και τοίχους
με την σιωπή σου
Εισβάλεις ξαφνικά 
μέσα στα όνειρα μου
μ' απρόσμενα με βάζεις
να μετρώ τις απουσίες σου
Μου χαρίζεις την απαστράπτουσα
ομορφιά της ζωής
μα με υποχρεώνεις να ζω
με πίκρα και με πόνο
Καλείς το βλέμμα μου
να πλημμυρίσει απ' την πανώρια μορφή σου
μα εξαφανίζεσαι απρόσμενα 
στους διαδρόμους του ουρανού
Από ποιο μακρινό πλανήτη ήρθες
για να με στολίσεις 
με το ελπιδοφόρο χαμόγελο σου
μα και με μια θλίψη
άφατη και σκληρή;
Ποιον ανέφικτο έρωτα κουβαλάς μαζί σου
και σε ποιον άπιαστο χωροχρόνο
με σπρώχνεις να χαθώ;
-Εγώ, μου λες, είμαι η πτώση σου
μα και η ανέλπιστη άνοδος
της ύπαρξης σου
Είμαι η συνείδηση σου η διττή

Ο ΜΙΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΑΔΝΗΣ

Αστροταξιδευτής είμαι
σε πορεία χωρίς προορισμό
Άγνωστη ρότα χάραξα
πριν από αιώνες
μα η μνήμη δε με οδηγεί
σε κανένα φιλόξενο πλανήτη
Πάντα τον ίδιο βραδύκαυστο 
Ήλιο βλέπω
Προχωρώ στους ουράνιους
δρόμους του πουθενά
Αέναους κύκλους εκτελώ
γύρω απ'τα λησμονημένα όνειρα μου
Δεν συναντώ της λύτρωσης μου τη μορφή
Δεσμώτης μιας τρομακτικής μοίρας είμαι 
που δεν έχει πρόσωπο
ούτε και τελειωμό
Ηλεκτρομαγνητικές καταιγίδες
με στροβιλίζουν αδιάκοπα
τριγύρω από έναν αόρατο άξονα
αμφιβολιών γεμάτου ματωμένες παγίδες
Αχαρτογράφητες οι σκέψεις μου
με ωθούν σε μονοπάτια διαστρικά και απρόσιτα
Σε αχάρακτο επουράνιο λαβύρινθο
χάνομαι χωρίς να βαστώ στα χέρια μου
το μίτο της Αριάδνης