Τόπος Μυστηρίου | 12 ποιήματα

OΜΟΡΦΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Αυτή η ωραία γυναίκα μου μαδάει
κάθε πρωί το δέρμα το μολυσμένο
από ιούς και μύκητες
Συνέχεια μαλώνει μαζί τους
Υψώνει οργισμένα το ποθητό κορμί
της τρυφερότητας και της ευτυχίας,
των μυστικών απολαύσεων
Προσπαθεί να ταιριάξει το ύψος της
με την απόσταση που χωρίζει
το προσωπικό αστέρι μου απ’ την ελπίδα
Παλεύει να μου τραβήξει την προσοχή,
δένοντας στα πόδια μου
καινούργιους πλανήτες
γυαλιστερών πόθων
και στιλπνής ευωχίας

Η ΚΑΘΑΡΣΗ

Απαθής στέκεσαι μπροστά
στην κομματιασμένη σου ημέρα
Την έκοβες αιώνες τώρα
για να βρεις μέσα της το γιατρικό σου
απ’ τους άσπονδους ιούς
και τα ύπουλα βακτήρια
Έφθασες μέχρι το μεδούλι της
μα τίποτα δε βρήκες
Δεν έδειξες συμπόνια 
ούτε στο ιδιωτικό σου Σύμπαν
Διέσχισες με το αστρόπλοιό σου
την αχανή απουσία των ονείρων σου
Τίποτα δεν ανακάλυψες
που να μοιάζει με ίαση
Τώρα κοίτα κάτω στη Γη
Σου προτείνω το χέρι μου ως θεραπεία
Σφίξε το δυνατά και ας ανεβούμε μαζί
την ουράνια κλίμακα της κάθαρσης

ΤΟ ΘΕΪΚΟ ΛΙΚΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Προϋπάρχεις της γέννησης των άστρων
Χορεύεις τρελά πριν τη δημιουργία
των διαστρικών νεφελωμάτων
Ο χορός σου ξυπνάει τις πνοές
των πρώτων όντων στο διάστημα
Είσαι το λίκνο της ζωής
Είσαι η ζωή η ίδια

Ήρθες δαφνοστεφανωμένη απ’ τα βάθη του απείρου
Δημιούργημα είσαι του Θεού που δημιουργείς
Έχεις στην κατοχή σου όλα τα δομικά υλικά
που χρειάζονται για να κτιστούν
οι γαλαξιακές αυτοκρατορίες
Διαθέτεις όλα τα χημικά στοιχεία 
που είναι απαραίτητα για να γεννηθούν
ανθρώπινοι και αλλόμορφοι πολιτισμοί,
άστρα, πλανήτες, αστεροειδείς
Ακόμη και για την ύπαρξη της μαύρης τρύπας
της πιο μεγάλης απ’ όλες 
στο κέντρο του Σύμπαντος
που απορροφά όλα τα όνειρα,
τις επιθυμίες, τους πόθους μας
είσαι η άμεσα υπεύθυνη
Είσαι η πηγή της ζωής
Είσαι η ζωή η ίδια

Είσαι η αρμόδια να εξηγήσεις
την ύπαρξη αερίων και σκόνης
ανάμεσα στους πλανήτες, τ’ αστέρια, τους κομήτες
Είσαι η αιτία για όλα τα κοσμικά φαινόμενα
που κατακλύζουν την καρδιά του διαστήματος
μ’ ελπίδες, ενοχές, πόνο, ευωχία
Είσαι η ονειροφαντασία μας, ο χωροχρόνος μας,
η ονείρωξή μας, ο ονειροχρόνος μας
Η σκουληκότρυπα είσαι που μας οδηγεί ιλιγγιωδώς
στ’ αχανή επίπεδα του εαυτού μας
Είσαι η μήτρα της ζωής
Είσαι η ζωή η ίδια!

Είσαι η κύρια ένοχη για τη φρικτή αναπήδηση
απ’ τις άγνωστες υψικαμίνους της κόλασης
των ιών, των βακτηρίων, των μυκήτων
και όσων άλλων ζοφερών οργανισμών
ταλανίζουν τη χλωρίδα, την πανίδα,
τις ανθρώπινες και τις αλλόκοσμες κοινωνίες
για τις οποίες πάλι εσύ είσαι η βασική ύποπτη
Είσαι ο διασπορέας των ασθενειών, 
των πανδημιών ο αποστολέας
Είσαι το λίκνο της ζωής και του θανάτου
Είσαι η ζωή και ο θάνατος,
η απώλεια και η Ανάσταση μαζί

ΚΑΠΟΙΟΣ

Ακάματε αστροταξιδευτή
νιώθεις μόνος μέσα στην οικουμένη
μα να ξέρεις
πως κάποιος σπουδαίος,
κάποιος απεριόριστα δυνατός,
πολυμήχανος, άφθαρτος, μεγαλειώδης
σε προσμένει ανυπόμονα
επάνω σε κοκκινωπούς πλανήτες
να χαϊδέψει τα όνειρά σου,
να ξεσηκώσει πάλι 
τους κοιμώμενους πόθους σου,
να περιποιηθεί τα τραύματά σου
Σε προσμένει, σ’ έχει αδιάκοπα στο νου του
Ό, τι σου συμβεί είναι έτοιμος,
να στο θεραπεύσει,
να σβήσει πληγές και μνήμες που σε πονούν
Καρτέρα και θα το δεις
στο κάτοπτρο του Σύμπαντος
να σε κοιτάει στοργικά
με τα δικά σου μάτια!

ΚΑΛΛΙΟ ΤΩΡΑ

Ημέρες γεμάτες φως
Ημέρες που βρέχουν επιθυμίες
και πόθους με χρυσές ανταύγειες
Ημέρες που ραγίζουν κάτοπτρα
με τα φλογισμένα τους μάτια
Από καιρό πρόσμενα αυτές τις ημέρες
κι έρχονται τώρα 
που ο ήλιος μου κοντεύει να κρυφτεί
πίσω απ’ τον ορίζοντα
των έσχατων προσδοκιών μου
για μια νέα αρχή στη ζωή μου
Κάλλιο αργά παρά ποτέ
ν’ ακτινοβολήσει η άθλια ζωή μου
επάνω απ’ το ξεγυμνωμένο
απ’ τους άτυχους έρωτες πνεύμα μου
Κάλλιο τώρα που η δύση
χαμηλώνει το κεφάλι της
με σεβασμό μπροστά μου
Μπροστά στο κουρασμένο σώμα μου
Κάλλιο τώρα
που έχω αντικρίσει πια τα οράματα
όλων των κόσμων,
τους αχόρταγους θεούς
να καταναλώνουν με βουλιμία τα όνειρα μου,
τις ψεύτικες θεότητες ν’ αργοσβήνουν 
μέσα στη ματαιοδοξία και την απληστία τους
Κάλλιο τώρα
που έχω δει πια τα φτερά μου να μειώνουν
τα υψιπετή ταξίδια τους
Κάλλιο τώρα
που επιτέλους θα ξεκουραστώ κι εγώ,
τινάζοντας απ’ την πλάτη μου
το βαρύ φορτίο 
των συμπαντικών αναζητήσεων μου

ΑΛΛΟΚΟΣΜΗ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Όταν γνωριστήκαμε, ένα λουλούδι μου χάρισες
απρόσμενο και μοναδικό
απ’ τις αγνές πεδιάδες του νανοπλανήτη σου

Γνώριζα τη γλώσσα του παράξενού σου λουλουδιού
«Τα εύθραυστά μου φύλλα», μου είπε
καθώς το έσφιγγα αμήχανα μέσα στην παλάμη μου,
«την καρδιά σου θα περιζώσουν»
Γνώριζα τη γλώσσα του λιλιπούτειού σου άνθους,
γι’αυτό την αγάπη σου την έκανα φυλαχτό

Σήμερα ξυπνώ από φωτιές και ολολυγμούς
αλλόκοσμων τεράτων που μαστίζουν τη ζωή μου
Παντού ματωμένες πέτρες και μαυσωλεία ονείρων
Το μόνο που έχει παραμείνει άθικτο
είναι το περίεργο άνθος με τη φωνή της τρυφερότητας
να περικλείει τα φύλλα της καρδιάς μου

ΟΥΡΑΝΙΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ

Το πρόσωπό μου ανασύρω
μέσα απ’ τις συστοιχίες των άστρων,
μέσα απ’ τους αστεροειδείς της ψυχής μου
Θολό το αντικρίζω γεμάτο σκόνη
Ξεθωριασμένα τα όνειρά μου
πριν από αμέτρητους αιώνες
Παράτησα πίσω μου την ελπίδα
πως θα παρέμενα ένας μόνιμος κάτοικος της υδρογείου
καθώς χανόμουν μέσα σε κόσμους συμπαντικούς
ολόφωτους και πλανερούς
που δε γνώριζα,
ούτε κι εκείνοι με είχαν ξαναδεί

Και όμως χόρεψα μαζί τους σε παράξενες γιορτές
όπου όλα τ’ απόκοσμα όντα
είχαν γραμμένο στο μέτωπό τους
τ’ όνομά μου
Επάνω σε απόκοσμους τοίχους
στα σύνορα απέραντων αυτοκρατοριών
συνάντησα δυσανάγνωστες επιγραφές
που ανάφεραν τ’ όνομα μου
Και όμως οι αλλόμορφοι ισχυρίζονταν
πως δε με ήξεραν,
ούτε είχαν ακούσει τίποτα
για τους κρυφούς μου πόθους

Δεν κατάλαβα τότε την αθωότητά τους,
ούτε την ατόφια ειλικρίνεια τους
Δεν ήμουν συνηθισμένος
σε τέτοια υψηλά πράγματα στη Γη
Μα όταν με οδήγησαν
ανάμεσα από δαιδαλώδη και ανώνυμα δρομάκια
σε απέραντους τόπους παραδείσιους,
αντιλήφθηκα πως η μνήμη μου
θα γέμιζε πια με ήρεμες, γαλήνιες στιγμές ευωχίας
που θα εξάγνιζαν όλες τις επίγειες
σκοτεινές μου εποχές

ΜΗΝ ΕΝΔΩΣΕΙΣ

Της συμπαντικής πορείας σου τα βήματα μη διακόψεις
Μη διστάσεις μπροστά στον πόνο του αποχωρισμού
απ’ γήινο σου λίκνο
Σκέψου σοβαρά το χρέος που έχεις
απέναντι στις επερχόμενες γενιές

Πρόσεξε τους κομήτες
και τους αστεροειδείς μην σε χτυπήσουν
και το αστρόπλοιό σου αλλάξει
επικίνδυνα τη ρότα σου!
Περιθώρια πολλά δεν έχεις
για μια εξαρχής ανάκτηση
του ποθούμενού σου προορισμού
Τον εαυτό σου κοίταξε να δικαιώσεις
Πάσχισες πολύ γι’ αυτό
Ίδρωσες πολύ
Πόνεσες πολύ
Ενώπιον των αδυναμιών σου μη λιποψυχήσεις
Μην ενδώσεις στους δισταγμούς σου
Παίξε με προσοχή το παιχνίδι του ανέφικτου!

ΜΑΓΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ 

Φίλε,
με το δυναμικό νου και το μουδιασμένο σώμα
το είδωλό μου στον καθρέφτη μεταμορφώνεις
Το κάνεις να καίγεται απ’ τη φωτιά σου
Του προσφέρεις τη δική σου δυνατή βούληση
Του χαρίζεις την Άνοιξη των ονείρων σου,
το θέρος των πόθων σου
Ας φυσάει έξω παγωμένος άνεμος
Ψάχνω να βρω αν έχει πίσω όψη το κάτοπτρο
Αν κάποιος άλλος εισέβαλλε μέσα του
και αντέστρεψε τους όρους της μοναξιάς μου,
γιατί τις νύχτες καθώς χαμηλώνω τα φώτα
η μορφή στον καθρέφτη
δεν είμαι εγώ αλλά εσύ,
εαυτέ μου

ΤΟΠΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ

Το πνεύμα μας ταξιδεύει
στους τόπους των αγγέλων
που μας δείχνουν με τα λεπτά τους δάχτυλα
το δρόμο για τον Ήλιο
Επιμένουν πως υπάρχουν ακόμη
μέρη ελπίδας
που η θύελλα της ανθρώπινης ζωής
δε μπορεί να τ’ αγγίξει
Εκεί αυξάνονται τα όρια της αθανασίας
Εκεί τα χαμόγελα δεν σβήνουν ποτέ
Εκεί όποιοι φθάνουν δε γνωρίζουν πια
τι σημαίνει θλίψη
Εκεί οι κινήσεις των άπτερων σωμάτων
είναι αδέσμευτες και ισορροπημένες
χωρίς βακτηρίες και αμαξίδια,
χωρίς ταμπέλες και διαχωρισμούς
Ήδη αρχίσαμε να μυρίζουμε το μύρο
που αναδύεται απ’ την περιοχή εκείνη
Ήδη βλέπουμε να στεγνώνει 
το δάκρυ των άυλων ματιών μας

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Στο εξώκοσμο δάσος της ομίχλης
συναντήθηκα με το μεγάλο θεό Πάνα
Στα έγκατα μιας λαμπερής πυραμίδας
συνομίλησα μ’ έναν αναγεννημένο Φαραώ
που ζωόμορφοι θεοί 
με πρώτο τον Άνουβι τον σκύλο
οδήγησαν πίσω στη ζωή
Η ψυχή μου σαν τοξότης σημάδεψε
τα πιο μυστηριακά μου όνειρα
καθοδηγημένα απ’ τον Πήγασο
με τα ματωμένα φτερά

Απ’ τα βάθη των αιώνων αντικρίζω τώρα
χαρούμενα ζωηρά πολύχρωμα παιδιά
να παίζουν με το ολόφωτο άστρο
των πιο κρυφών μου πόθων
για τη θεμελίωση μιας νέας ζωής
στην άμμο του διαστήματος

ΤΟ ΥΠΕΡΩΟ

Στο υπερώο της ύπαρξής μου
ζουν ορατοί και αόρατοι κόσμοι
Μια ανάσα τους χωρίζει μεταξύ τους
Οι σκέψεις μου ελεύθερες διασχίζουν
την σιωπηλή κόκκινη γραμμή
Τα όνειρά μου ανεμπόδιστα κυκλοφορούν
ανάμεσα στις νοερές μου πολιτείες,
Κουβαλώντας μια αίσθηση
βαριά, παράξενη, μοναδική
Φως και σκοτάδι
τρυγούν αδιάκοπα τις ημέρες μου

Ουράνια μουσική ξεσηκώνει τους κόσμους μου
σαν επίμονο κάλεσμα απ’ το Δημιουργό
που μπερδεύεται με την πίστη, το θαύμα, 
την ειρήνη της ψυχής
Ξαναχυμάω στη φωτιά της 
με ιαχές και λάβαρα
Θα κατακτήσω πάλι 
το χαμένο μου παράδεισο και την αθανασία