“Αγκάθια και Τριαντάφυλλα” της Sarah J. Maas

“Όταν η νεαρή κυνηγός Φέιρα σκοτώνει έναν λύκο στο δάσος, ένα θηριώδες πλάσμα κάνει την εμφάνισή του και απαιτεί την τιμωρία της. Η Φέιρα μεταφέρεται σε έναν επικίνδυνο, μαγικό τόπο, τον οποίο γνωρίζει μονάχα από τους θρύλους, κι εκεί ανακαλύπτει πως το πλάσμα που την αιχμαλώτισε δεν είναι ζώο, αλλά ο Τάμλιν, ένα από τα θανάσιμα, αθάνατα ξωτικά που κάποτε κυριαρχούσαν στον κόσμο τους.
Κι ενώ η Φέιρα παραμένει κρατούμενη στα κτήματά του, τα αισθήματά της για τον Τάμλιν αλλάζουν και η παγερή εχθρότητα παραχωρεί τη θέση της σε ένα φλογερό πάθος που σαρώνει κάθε ψέμα που της είχαν πει σχετικά με τον υπέροχο, αλλά συνάμα επικίνδυνο κόσμο των ξωτικών. Όμως, μια αρχέγονη, μοχθηρή σκιά απλώνεται και πυκνώνει πάνω από τη χώρα των ξωτικών, και η Φέιρα πρέπει να βρει έναν τρόπο να την εμποδίσει… ή να καταδικάσει τον Τάμλιν -και τον κόσμο του- για πάντα”

Πρώτη επαφή με τη συγγραφέα και γενικά με το είδος (αν μπορούμε να πάρουμε ως δεδομένο ότι ανήκει στο New Adult Fantasy Romance), και εξεπλάγην ευχάριστα. Κυρίως με τη γραφή και τη φαντασία της Maas. Εξεπλάγην ευχάριστα καθώς πάντα υπάρχει η επιφύλαξη και η προσεκτική προσέγγιση σε άγνωστα ύδατα, αλλά τελικά το πρώτο βιβλίο της σειράς αυτής με έβαλε αμέσως στον κόσμο του και ειδικά της πρωταγωνίστριας, της Feyre, χωρίς να το αισθανθώ στιγμή εχθρικό.

Η Feyre είναι μια ικανή κυνηγός, σε επικίνδυνους καιρούς, με μόνο στόχο να θρέψει την πάλαι ποτέ πλούσια και νυν πάμφτωχη οικογένειά της. Από την αρχή καταλαβαίνουμε από τις περιγραφές ακριβώς ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για να έχουμε πλήρη εικόνα για την κατάσταση και την ψυχολογία της Feyre, η οποία φαίνεται να είναι η πιο δυναμική και υπεύθυνη από τις αδερφές της και τον απελπισμένο πατέρα τους. Παρ’ όλα αυτά, είναι μια νεαρή γυναίκα που είναι ξεκάθαρο πως έχει φυγαδεύσει τα όνειρά της σε χώρες ουτοπικές, καθώς προσπαθεί να επιβιώσει στη σκληρή πραγματικότητα. Όλα αλλάζουν, όμως, όταν μια μοιραία μέρα στο παγωμένο δάσος, η Feyre θα σκοτώσει το λάθος θήραμα. Αυτό θα ξεκινήσει ένα ντόμινο εξελίξεων δίχως αποτροπή και θα οδηγήσει την Feyre και εμάς σε μια μοναδική περιπέτεια.

Θετικά

Το Αγκάθια και Τριαντάφυλλα είναι μια παραμυθένια ιστορία φαντασίας που καταφέρνει να κρατήσει τις ισορροπίες σε όλα τα στοιχεία που χρησιμοποιεί, με πιο εμφανές παράδειγμα αυτό του ρομαντικού. Σε κανένα σημείο δεν ένιωσα ότι μονοπωλεί την πλοκή όπως φοβόμουν (όντας πρωτάρης στο fantasy romance). Δεν ακολουθεί το μοτίβο “ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται, αλλά προέχει ο έρωτάς μας κλπ, κλπ”. Γενικά, ως λάτρης της πένας του Bernard Cornwell και του George Martin (σας έχω πρήξει), θέλω το ρομαντικό στοιχείο μέσα, αλλά όπως το χρησιμοποιούν οι συγκεκριμένοι συγγραφείς. Δηλαδή, να προκύπτει από την υπόθεση ως αποτέλεσμα της χημείας των πρωταγωνιστών και των εξελίξεων, χωρίς να πνίγει όλα τα υπόλοιπα ούτε να μοιάζει επιβεβλημένο. Ε, λοιπόν, η Sarah Janet Maas τα καταφέρνει και το αποτέλεσμα είναι ένα μυθιστόρημα που δεν χάνει το ενδιαφέρον του ποτέ και από ένα σημείο και έπειτα σε αναγκάζει να το διαβάσεις ως το τέλος, δίχως να μπορείς εύκολα να σταματήσεις.

Ένα ακόμα θετικό στοιχείο είναι οι χαρακτήρες. Η Feyre, που σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος, αποτελεί το πιο απτό παράδειγμα ηρωίδας χωρίς στερεότυπα παραμυθιού, ούτε με κάποιες δυνάμεις απροσέγγιστες για μας τους κοινούς αναγνώστες. Όμως, στην πορεία αποδεικνύεται πως η γενναιότητα και το πείσμα της να επιβιώσει και να σώσει την οικογένειά της, θα βρεθούν απέναντι σε τρομακτικότερους και πιο θανάσιμους κινδύνους από την πείνα και τη φτώχια. Η Feyre δεν θα διστάσει να θυσιάσει τα πάντα για την καρδιά της και αυτό είναι κάτι που πάντα παρασέρνει τον αναγνώστη που ταξιδεύει με τον ρομαντισμό των παραμυθιών και των θρύλων.

Εκτός από τη Feyre, όμως, κανείς από τους υπόλοιπους δεν ήταν περιττός, ενώ είχαν όλοι δική τους “φωνή” (δεν θα πω αγαπημένο χαρακτήρα γιατί δεν θέλω να σας κατευθύνω, αλλά μάλλον όλοι θα καταλήξουμε να συμφωνούμε για τον ίδιο!). Κανείς δεν ήταν εσκεμμένα αδύναμος, ούτε λιγότερο έξυπνος, προκειμένου να πάρει πόντους η ηρωίδα μας, ίσα-ίσα το αντίθετο. Η ηρωίδα μας, από απλή commoner, κατάφερε με το σπαθί της -ή καλύτερα το τόξο της- αλλά κυρίως με το μυαλό και την επιμονή της, να λάβει τη θέση που της αξίζει ανάμεσα στην ελίτ. Μπράβο, Maas.

Feyre (Artwork: Alice Maria Power)

Τη μυθολογία και το lore του βιβλίου τα βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέροντα. Με εμφανείς επιρροές (για μένα) από τον George Martin, αλλά και γενικά από την pop κουλτούρα των... vampires (παρόλο που δεν θα βρείτε κανέναν από αυτούς, αλλά μεταξύ μας, Sarah, come on...), καθώς και από λαϊκά παραμύθια, συνθέτει ένα υπέροχο και άκρως ενδιαφέρον σκηνικό.

Άνθρωποι, Faeries (πολλών ειδών), High Fae (Ανθρωπόμορφα faeries με μαγικές ιδιότητες, καλλιεργημένα, πανέμορφα, σχεδόν αθάνατα με αυξημένες αισθήσεις κ.λπ. - βρικόλακες φάση γκούχου γκούχου) και αρκετά άλλα πλάσματα, άλλα ανθρωπόμορφα άλλα τερατώδη, με ενδιαφέροντα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα να συμβαίνουν στις περίεργα διαμορφωμένες Αυλές (Courts), ενώ η Feyre προσπαθεί να κατανοήσει τον νέο κόσμο στον οποίο καλείται να ζήσει.

Η Maas έξυπνα μας περνά μηνύματα για την προκατάληψη, τον ρατσισμό καθώς και το αβάστακτο και τοξικό φορτίο που λέγεται “μίσος”. Μας μιλά για την αληθινή/ισχυρή αγάπη που συνδυάζεται με το πάθος, για την αυτοθυσία και την ηθική σε κάθε μας απόφαση και το κόστος αυτών. Well done!

Αρνητικά

Ήταν λίγα και ίσως καθαρά υποκειμενικά, αλλά θα τα αναφέρω.

Στο πρώτο μισό, ο ρυθμός έχει κάποιο πρόβλημα. Ενώ τα πρώτα 8-10 κεφάλαια σε έβαζαν με τα μπούνια στην υπόθεση, μέχρι το 16-17 κάπως για μένα έκανε μια μικρή κοιλίτσα. Και τότε ήταν που δεν κατανοούσα κάποιες από τις σκέψεις της Feyre. Τις βρήκα αρκετά αψυχολόγητες σε μερικά σημεία.

Ένα άλλο αρνητικό ήταν κάποιες σεναριακές ευκολίες, ειδικά όσον αφορά τη μαγεία των High Fae που έμοιαζε τελείως απρόβλεπτη και σε στυλ Superman των ’70s (που με τα μάτια έχτισε ολόκληρο τείχος). Αλλά δεν θα έμενα ούτε θα σταθώ πολύ εκεί, καθώς μιλάμε για το πρώτο βιβλίο της σειράς, οπότε θεωρώ πως πολλά θα μας εξηγηθούν στα επόμενα σχετικά με τη μαγεία και γενικά όλες τις δυνάμεις των High Fae.

Τέλος, θα ήθελα να πω πως προσωπικά βρήκα κάποιες εκφράσεις άστοχες ως προς την απόδοση στα ελληνικά. Για παράδειγμα, αντί για High Fae, η ελληνική απόδοση είναι... “Αρχοντικά”! Αντί για faeries, έχουμε τον αόριστο χαρακτηρισμό... “Ξωτικά”, που εύκολα μπορεί να σε κατευθύνει σε μια συγκεκριμένη εικόνα, αν έχεις στο μυαλό σου τον Elrond! Στην πραγματικότητα, όμως, μιλάμε για νεράιδες περισσότερο ή νύμφες όλων των ειδών, ακόμα πιο σωστά. Τα High Fae (Αρχοντικά! Αλήθεια τώρα;) από την άλλη, στον κόσμο της Maas μπορεί να είναι παρόμοια με τα ξωτικά τα κλασικά, αλλά είναι και πολύ διαφορετικά, πολλά περισσότερα! Ταπεινή μου άποψη πάντα και με κάθε σεβασμό προς την προσπάθεια μετάφρασης και απόδοσης του βιβλίου στην ελληνική γλώσσα.

Συνοψίζοντας...

To Αγκάθια και Τριαντάφυλλα είναι ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα μιας επιτυχημένης σειράς βιβλίων που, διαβάζοντάς το, κατάλαβα γιατί είναι επιτυχημένη. Η Maas αποδεικνύεται μια ικανότατη συγγραφέας που δεν τρομάζει με τις περιγραφές ούτε με τις βίαιες σκηνές (στιγμές γκορίλας) ή γλαφυρές περιγραφές δυσάρεστων καταστάσεων. Ταυτόχρονα, κρατά υψηλό το επίπεδο του αισθησιασμού και του ερωτισμού στις αντίστοιχες σκηνές χρησιμοποιώντας τες φειδωλά χωρίς να υποτιμά τον πολύ ενδιαφέροντα κόσμο που έφτιαξε για να παίξουν μπαλίτσα τα ρομάντζα της!

Θα συνεχίσω να τα διαβάζω!