“Όταν κλείνω τα μάτια” του Γιώργου Μεσολογγίτη

“Μετριέται το σκοτάδι που κρύβεται μέσα μας;

Οι εκδόσεις Οξύ με χαρά παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του ανερχόμενου Έλληνα συγγραφέα τρόμου Γιώργου Μεσολογγίτη Όταν Κλείνω τα Μάτια.

Το πρώτο βιβλίο τρόμου Έλληνα συγγραφέα που εκδίδουν οι εκδόσεις Οξύ είναι πλέον πραγματικότητα και είχαν έναν καλό λόγο για να το κάνουν, τη συγγραφική πένα και τη φαντασία του Γιώργου Μεσολογγίτη.

Επτά ιστορίες, επτά όνειρα, επτά εφιαλτικές πραγματικότητες. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα συναντήσετε σαν παλιόφιλους, αυτά που σας έκαναν (και ακόμα το κάνουν) να μην κοιμάστε τα βράδια. Γιατί όταν το κάνετε, βρίσκεστε εκεί: στην κόλαση.

Όταν Κλείνω τα Μάτια, μια νεαρή ξεσκεπάζει το έρεβος της Αθήνας· μια γυναίκα τρέχει μακριά από την απώλεια· μια παρέα ανακαλύπτει την κόλαση που ξερνάει η μισαλλοδοξία· ένας άνδρας έρμαιο του φόβου του, αντιμετωπίζει την άβυσσο· ένας κώδικας επικοινωνίας γίνεται το όπλο ενός άνδρα κόντρα στην μαφία· μια ακατανόητη ανάσταση εκ νεκρών πραγματοποιείται· ένα ασανσέρ-καθαρτήριο στο κέντρο της Αθήνας τρέφεται με μίσος”.

Το Όταν κλείνω τα μάτια, του Γιώργου Μεσολογγίτη, είναι μία συλλογή με διηγήματα. Όπως λέει και ο τίτλος του βιβλίου, καθένα από αυτά τα διηγήματα θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας εφιάλτης, που βλέπουμε κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια μας.

Ο συγγραφέας έχει κάνει μια βουτιά στα άδυτα του ασυνείδητου και έχει αγγίξει τις πιο σκοτεινές χορδές της ανθρώπινης ύπαρξης. Ενώ σε πολλά διηγήματα είναι διάχυτο το στοιχείο του παραφυσικού και του τρόμου, αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση, ήταν ότι οι πραγματικά χειρότεροι εφιάλτες βασίζονταν αποκλειστικά στο ανθρώπινο στοιχείο. Δηλαδή, σίγουρα τα στοιχεία φαντασίας ενίσχυσαν την εικόνα της σκοτεινιάς των διηγημάτων, αλλά αυτό που με τρόμαξε περισσότερο είναι ότι αναρωτήθηκα: ως πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος; Πόσο και ποια τέρατα κρύβονται μέσα μας, περιμένοντας να αποκαλυφθούν και να βγουν την κατάλληλη στιγμή;

Ο συγγραφέας δεν χρησιμοποιεί εξωπραγματικά γεγονότα μόνο για να εντυπωσιάσει, αλλά περιγράφει τις καταστάσεις, όπως ακριβώς θα τις βίωνε ο ήρωας της κάθε ιστορίας και έτσι δίνει μια αμεσότητα με την γραφή του, η οποία σε καμία περίπτωση δεν προσπαθεί ούτε να υποκριθεί, ούτε να δείξει τα πράγματα πιο ακραία για να τραβήξει την προσοχή. Με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης είναι σαν να βρίσκεται στο μυαλό του ήρωα και βιώνει την κάθε ιστορία από μέσα, κάνοντας ακόμη πιο δυνατό το αναγνωστικό αποτέλεσμα.

Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, και αυτό φαίνεται απ’ το πόσο εύκολα κυλάνε οι σελίδες του βιβλίου, μας περιγράφει την κάθε ιστορία με έναν τρόπο διαφορετικό. Εντύπωση μου έκανε, ότι στην ιστορία Το Ρέκβιεμ της Ανδρομάχης έχει μπει με τόση μεγάλη επιτυχία στο γυναικείο μυαλό, που με φόβισε πραγματικά η ακρίβεια αυτή. Παρά την κρυμμένη ευαισθησία και τον συγκαλυμμένο συναισθηματισμό, δεν διστάζει να περιγράψει με λεπτομέρειες δύσκολες καταστάσεις. Θαύμασα τη γραφή του, για τον τρόπο με τον οποίο έχει βάλει την τρόμο μέσα στον ρεαλισμό.

Όσον αφορά την κάθε ιστορία, μπορώ να πω ότι διαφέρουν τόσο σε πλοκή και σε επιμέρους λεπτομέρειες, κάνοντας την συλλογή αυτή ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Όμως, εκεί που θέλω να σταθώ, είναι στο ότι μέσα από αυτές τις ιστορίες τρόμου λαμβάνουμε πάρα πολλά μηνύματα κοινωνικά, μηνύματα για τη φιλία, για τον έρωτα, τις ανθρώπινες σχέσεις. Αυτές οι κοινωνικές προεκτάσεις και η ανθρωποκεντρική προσέγγιση κάνουν τις ιστορίες ακόμη πιο αληθοφανείς.

Γενικά, οι ιστορίες τρόμου είναι οι αγαπημένες μου, απλά θεωρώ ότι είναι αρκετά δύσκολο πολλές φορές για τον συγγραφέα να πρωτοτυπήσει. Σε αυτό το σημείο, το βιβλίο μπορώ να πω ότι δεν με απογοήτευσε καθόλου. Όλες οι ιστορίες είχανε την δική τους φωνή και ήτανε κάτι τόσο εξεζητημένο που δεν το έχω ξανασυναντήσει.

“Το φρέαρ της Χάλι”: Σε αυτή την ιστορία δύο άγνωστοι, που δουλεύουν στην ίδια εταιρία, τυχαίνει να βρεθούν στο ίδιο ασανσέρ που για κάποιο λόγο σταματάει. Όταν το ανθρώπινο μυαλό περιορίζεται, ποιες είναι οι συνέπειες; Μια ιστορία που με προβλημάτισε αρκετά, καθώς βγάζει δύο ανθρώπους από την ρουτίνα τους και εκεί που νομίζεις ότι τα πράγματα είναι φυσιολογικά συνειδητοποιείς ότι δεν είναι!

-“Οδός ευτυχίας”: Ίσως η πιο σοκαριστική ιστορία που διάβασα. Ξεκινάει από ένα σημείο και καταλήγει στο ίδιο σημείο, αλλά ο κύκλος αυτός που κάνει είναι τόσο απροσδόκητος, που μέχρι να φτάσεις στο τέλος δεν καταλαβαίνεις γιατί υπάρχει αυτή η αρχή. Είναι μια ιστορία μιας παρέας παιδιών, που ζούνε σε ένα χωριό και αποφασίζουν να κάνουν μια εξερεύνηση στο δάσος αναζητώντας μια στοιχειωμένη καλύβα. Αυτά τα παιδιά θα μπορούσαν να ήμουν εγώ με την παρέα μου, θα μπορούσατε να ήσασταν εσείς. Τι κατάληξη θα έχει;

-“Διαγραφή 17”: Όταν έχεις απογοητεύσει ένα παλιό σου φίλο και σου δοθεί η ευκαιρία να επανορθώσεις, θα το κάνεις; Ακόμη κι αν ο φίλος σου είναι νεκρός; Ποια είναι τα όρια του ανθρώπινου μυαλού, όταν προσπαθεί να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό και να σωπάσει τις ερινύες; 

-“Το ρέκβιεμ της Ανδρομάχης”: Κάθε απώλεια, που βιώνουμε στη ζωή μας, είναι σαν να χάνουμε ένα κομμάτι από την ψυχή μας. Αυτό συνέβη και στην Ανδρομάχη. Το θέμα, βέβαια, πάντα είναι να προσπαθούμε να συνεχίσουμε. Αυτό προσπάθησε να κάνει και η Ανδρομάχη, αλλά τα κατάφερε τελικά; 

-“Τέλειο άγαλμα”: Μια ιστορία φαινομενικά πολύ φυσιολογική, μιας και αφορά μια κοπέλα, η οποία έχει έρθει από την επαρχία στην Αθήνα αναζητώντας την τύχη της. Ξέρει ότι είναι πάρα πολύ όμορφη και ότι η ομορφιά της είναι το κλειδί, το οποίο μπορεί να της δώσει αυτά που ονειρεύεται: χρήματα και ασφάλεια. Κάθε μέρα συναντάει διάφορους πελάτες, κάποιοι από τους οποίους είναι σταθεροί. Τι θα γίνει όμως, όταν θα αρχίσει να ανακαλύπτει τα μυστικά κάποιου που την ενδιαφέρει; Θα συνειδητοποιήσει ότι τελικά κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μένουν στο σκοτάδι, παρά να συνειδητοποιούμε ότι είναι βγαλμένα απ’ το σκοτάδι.

-“Είμαι”: Πρόκειται για μια ενδοσκόπηση ενός μυαλού, που είναι πολύ ιδιαίτερη. Ένας εσωτερικός διάλογος, που πιστεύω κανείς δεν θα ήθελε να κάνει με τον εαυτό του!

-“Τα κελιά”: Αυτήν η ιστορία ήταν ένα απ’ τα πολύ δυνατά χαρτιά του συγγραφέα, γιατί είχε ένα μοναδικό τρόπο να με προβληματίσει. Αν θα έπρεπε να κρατήσω μία κουβέντα, είτε από αυτό το διήγημα είτε από όλο το βιβλίο, αυτή θα ήταν “είμαστε ευτυχισμένοι όταν μπορούμε να λησμονήσουμε”. Ένας οδηγός ταξί, αναλαμβάνει μια κούρσα αργά το βράδυ. Μια κοπέλα του ζητάει να την πάει κοντά σε μια εκκλησία. Εκεί η περιέργειά του θα τον οδηγήσει σε μέρη που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται. Τι τίμημα θα υπάρχει;

Σαν γενικό σύνολο, είναι σίγουρα ένα βιβλίο τρόμου, που το προτείνω ανεπιφύλακτα και που θεωρώ, ότι αν είστε λάτρεις της του συγκεκριμένου είδους, θα πρέπει να υπάρχει στην βιβλιοθήκη σας. Χαίρομαι πάρα πολύ, που οι Έλληνες συγγραφείς έχουνε φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα περιμένω την επόμενη δουλειά του Γιώργου με αγωνία και με ένα σφίξιμο στην ψυχή. Και αυτό το θεωρώ απόλυτη επιτυχία για έναν συγγραφέα τρόμου.

Ο Γιώργος Μεσολογγίτης γεννήθηκε στο Μαρούσι τον Απρίλιο του 1983. Τα παιδικά του χρόνια ήταν μοιρασμένα σε Σαλαμίνα και Πειραιά γεμάτα φαντασία και παιχνίδι. Το όνειρο του ήταν να γίνει αθλητικός ρεπόρτερ, πράγμα που πέτυχε την τριετία 2013-2016, αφού πρώτα δούλεψε ως Τεχνικός Η/Υ όπου αρχικά είχε σπουδάσει, υπάλληλος γραφείου, οδηγός ταξί κ.α. ενώ σήμερα, εργάζεται σαν κειμενογράφος και social media manager σε διαφημιστική εταιρεία. Έχει εργαστεί στα sites superbasket.gr και aftodioikisi.gr, ενώ πέρασε και ένα φεγγάρι από το ραδιόφωνο του Σπορ FΜ. Από το 2013, διατηρεί το προσωπικό του site αφιερωμένο στη rock μουσική και την geek κουλτούρα, το schoolofrock.gr. Έχει διακριθεί με βραβεία και υποτροφίες για λογοτεχνικά και δημοσιογραφικά του κείμενα, ενώ η δεύτερη αγάπη του είναι η μουσική.