Διαβάσαμε | 'Σκιές' του Σταύρου Θάνου
Ο Ανδρέας, έχοντας αφήσει πίσω τον θάνατο του αδερφού του, έχει πλέον μια φυσιολογική ζωή, εάν υπάρχει κάτι τέτοιο... Μια σειρά από περίεργες συμπτώσεις και γεγονότα τον κάνουν να αμφισβητεί την πραγματικότητα και όλα όσα συνέθεταν την μέχρι τώρα ζωή του. Ο Νίκος, ο αδερφός του, ζητά βοήθεια... Οι σκιές του παρελθόντος επιστρέφουν κι ένα ντόμινο αποκαλύψεων τον φέρνει αντιμέτωπο με τα όριά του. Κρυμμένα μυστικά και αληθινές Σκιές...
Οι Σκιές του Σταύρου Θάνου αποδείχτηκε ένα βιβλίο που ξεπερνά τις προσδοκίες μου από τον ελληνικό εκδοτικό χώρο. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα σχετικά σύντομο, που επενδύει πολύ στο μυστήριο και την ατμόσφαιρα. Σκιαγραφείται η ιστορία ενός νεαρού φωτογράφου, ο οποίος βρίσκεται μπλεγμένος σε μια περιπέτεια μυστηρίου, την ώρα που η προσωπική του ζωή είναι αρκετά ιδιάζουσα. Η απώλεια του αδερφού του τον έχει στοιχειώσει και όλη του η παρέα έχει σημαδευτεί από αυτήν, κάτι που κάνει πιο δύσκολη την απόφασή του να προχωρήσει παρακάτω. Κι όταν το κάνει, τα πάντα ανατρέπονται.
Κεφάλαια
Τα κεφάλαια του βιβλίου είναι πολλά και μικρά. Αυτό δίνει την ευκαιρία στον συγγραφέα να χτίσει τη δράση σε κάθε κεφάλαιο και να φτάσει την αγωνία στο κορύφωμά της στο τέλος τους, όπου συνήθως υπάρχει cliffhanger, το εφαλτήριο δηλαδή για να διαβάσει ο αναγνώστης παρακάτω. Αυτή η τεχνική με ανάγκασε να προβώ σε μία συνήθεια που είχα όταν ήμουν παιδί: έκρυβα την τελευταία σειρά ή παράγραφο με το ελεύθερο χέρι μου, ώστε να μη διαβάσω καταλάθος το περιεχόμενό της. Γενικά, το στήσιμο αυτό του βιβλίου με βοηθούσε να οριοθετώ την ανάγνωση θεατρικά, σαν να χωριζόταν το έργο σε σκηνές.
Το βιβλίο επίσης χωρίζεται σε πέντε μέρη, καθένα από τα οποία ξεκινά με μια ωραία διατυπωμένη πρόταση. Πέντε σημεία όπου η ιστορία του πρωταγωνιστή παίρνει άλλη τροπή και οδηγούμαστε όλο και πιο κοντά στο κλείσιμο και την ουσία της ιστορίας.
Ιδέες
Οι ιδέες του έργου είναι πολλές, με μία να κυριαρχεί. Αυτή η μία ιδέα μου άρεσε διότι δεν ήταν κάτι εφήμερο, απλό ή πρόχειρο. Αντίθετα, διέπει το σύνολο του έργου αλλά και τις μικρές λεπτομέρειές του, όπως και όλες τις οπτικές του, κάτι που ο αναγνώστης ανακαλύπτει στην πορεία. Από σημείο σε σημείο αλλάζει και το ύφος του βιβλίου: από το μυστήριο πηγαίνει στην περιπέτεια, μετά στη φαντασία και στη συνωμοσία. Έχει μέσα σπαρμένες κάθε είδους θεωρίες και ιδέες, που αφήνουν ίχνη για τον αναγνώστη. Αυτό που με ικανοποίησε στο τέλος ήταν το πάντρεμα των πολλών, μικρών ιδεών του συγγραφέα, καθώς και ο επαναστατικός τρόπος που αυτές αποδόθηκαν.
Εξώφυλλο
Όσον αφορά το εξώφυλλο, μου άρεσε πολύ αυτή η καλλιτεχνική απεικόνιση. Ίσως είναι δική μου παράλειψη, αλλά, ενώ έχω δει πολλά εξώφυλλα τα τελευταία χρόνια, δεν έχω ξαναδεί σε έργο αυτή την τεχνοτροπία. Παραπέμπει όντως σε σκιές, σε χαμένα πρόσωπα, σε αναζητήσεις, σε αναμνήσεις και σε μια ατμόσφαιρα που αποδίδεται πλήρως στο έργο, μαζί με τα προαναφερθέντα στοιχεία. Σπάνια βλέπω τόσο ταιριαστό εξώφυλλο, που λίγα λέει και πολλά εννοεί.
Συνολικά
Αυτό το βιβλίο αποδείχτηκε ένα μικρό διαμάντι. Από τα καλύτερα αναγνώσματα της χρονιάς. Είχα ήδη κάποιες προσδοκίες, έχοντας διαβάσει τη νουβέλα Ο Δαίμων του τυπογραφείου από τον ίδιο συγγραφέα, αλλά το βιβλίο ξεπέρασε και αυτές. Λιτό, ευκολοδιάβαστο, μεστό, σε μια Ελλάδα που όλοι γνωρίζουμε και αποδίδεται αρκετά πειστικά και ξυπνά βιώματα. Συνολικά, πιστεύω πως βρήκα τον συγγραφέα που μου ταιριάζει στο μέγιστο ως αναγνώστη (βρήκα πολλά στοιχεία μου στον Σταύρο Θάνο, οπότε ίσως μεροληπτώ εν μέρει). Τέλος, για μένα ήταν μια απόδειξη πως η ποιότητα κρύβεται πίσω από τις κάμερες και τους βαρύγδουπους τίτλους. Λιτός τίτλος, μίνιμαλ εξώφυλλο, μηδέν κριτικές, καμία παρουσία ή συζήτηση σε βιβλιομάδες. Κι όμως, άξιζε όσο λίγα...