Διαβάσαμε | 'Οι Θεοί του Καταραμένου Δέντρου'

Διαβάσαμε | 'Οι Θεοί του Καταραμένου Δέντρου'


Δύο υπερβατικά ταξίδια ξεκινάνε κάτω από το φως του κόκκινου φεγγαριού· ένα για να σώσει τον κόσµο και ένα για να τον καταστρέψει. Τη νύχτα που συνδέει ανθρώπους και θεούς δύο νέοι, απεγνωσµένοι από τον σύγχρονο υλιστικό τρόπο ζωής, ζητάνε βοήθεια από τα ανώτερα όντα. Ο Δαίδαλος, παλεύοντας να ξεπεράσει το σκοτεινό παρελθόν του, θα ταξιδέψει στους Ολύµπιους θεούς. Ο Δάντης, ψάχνοντας τον πραγµατικό του εαυτό, θα συµµαχήσει µε τον Λόκι, µε σκοπό να φέρει το Ράγκναροκ. Τι συµβαίνει όµως όταν οι δηµιουργοί µας δεν είναι αυτό που νοµίζουµε;

 

Οι Θεοί του Καταραμένου Δέντρου του Κοσμά Χατζηιωαννίδη είναι ένα βιβλίο που προσωπικά θεωρώ ελκυστική επιλογή, όταν μιλάμε για βιβλία φαντασίας. Το μικρό του μέγεθος, η ενδιαφέρουσα θεματολογία, το κομψό εξώφυλλο που φέρει έναν αέρα απόκρυφου μυστικισμού, σε συνδυασμό με το αινιγματικό κείμενο του οπισθόφυλλου αλλά και το χαμηλό κόστος αγοράς, είναι εύκολο να σε σαγηνέψει και να σε οδηγήσει στην απόκτησή του ώστε να ανακαλύψεις από πρώτο χέρι αν όντως πρόκειται για ένα βιβλίο που δύναται να σε παρασύρει κατά την ανάγνωσή του.

Σίγουρα, είναι ένα ιδιαίτερο ανάγνωσμα. Πλούσια φαντασία, γοργή αφηγηματική ροή, ωραία χρήση της μυθολογίας και ενδιαφέρουσες ιδέες συνδυάζονται αρμονικά για να δώσουν μια αφήγηση που εξερευνά –με έναν αέρα κυνισμού ίσως– φιλοσοφικά και πολιτικά μηνύματα, έχοντας ως έρεισμα την καταστροφική φύση του ανθρώπου και τον εκφυλισμό που αποφέρει η εξουσία. Και οι δυο ιστορίες (νουβελέτες) μου άφησαν την αίσθηση πως βρισκόμουν σε μια παρέα που καθόταν γύρω από τη φωτιά στο βουνό ένα φθινοπωρινό βράδυ και άκουγα κάποιον να μου διηγείται μια ωραία ιστορία φαντασίας. Είχα αυτή την αίσθηση, την ατμοσφαιρική διάθεση που μόνο οι δοξασίες, οι μύθοι και οι θρύλοι μπορούν να εμφυσήσουν μέσα μου. Η γραφή είναι ιδιαίτερα συγκροτημένη και συμπαγής. Υποσχόμενη, σίγουρα. Θα ήθελα περισσότερα σχήματα λόγου, περιγραφές και λεπτομέρεια σε κάποια σημεία, αλλά νομίζω πως ο συγγραφέας βρίσκεται σε καλό δρόμο, όσον αφορά την ποιότητα με την οποία αποτυπώνει τις σκέψεις του στο χαρτί. Υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης και εξέλιξης, ειδικά σε θέματα ανάπτυξης και διαλόγων, όμως δεν μπορώ παρά να δηλώσω ικανοποιημένος από το συγκεκριμένο θέμα.

Η διεισδυτική ματιά του συγγραφέα στα φιλοσοφικά ζητήματα που θέτει εν μέσω της αφήγησης ήταν απολαυστική. Κατ’ εμέ ανυψώνει το κείμενο, του προσδίδει βάθος και ουσία. Δεν μπορεί κανείς να πει πως τα 'Μονοπάτια' στερούνται προσωπικότητας, με λίγα λόγια. Η δεύτερη ιστορία νομίζω πως είναι και η καλύτερη, σίγουρα ήταν αυτή που κράτησε το ενδιαφέρον μου σε υψηλά επίπεδα, δίχως αυτό να ατονήσει ούτε στιγμή.

Τώρα, σε αυτό που θα ήθελα να δω διαφορετικά. Στην πρώτη ιστορία, κυρίως, αποκόμισα την αίσθηση πως οδηγηθήκαμε υπερβολικά γρήγορα στην κλιμάκωση. Κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν αφύσικο όλο αυτό. Ήθελα να δω περισσότερο χώρο στο κείμενο, έναν πιο αργό και φυσιολογικό ρυθμό. Η όλη ιδέα με το κόκκινο φεγγάρι και την αλληλεπίδραση με τους θεούς είναι αρκετά ιντριγκαδορικη και θεωρώ πως αξίζει να ασχοληθεί κανείς και σε ευρύτερο πλαίσιο, από το οποίο μπορεί να βγουν ωραίες και μεγάλες ιστορίες. Γενικά θυμίζει προοίμιο το βιβλίο ή αυτό που είπα προηγουμένως, προφορική διήγηση γύρω από τον κύκλο της φωτιάς. Το μικρό μέγεθος αποτελεί δέλεαρ, μα έρχεται και με ένα τίμημα. Ο αναγνώστης παίρνει μια γεύση από τους κόσμους που πλάθει ο συγγραφέας, μα δεν προλαβαίνει να δεθεί μαζί τους και μυηθεί απόλυτα στο σκηνικό που εδραιώνεται στα βάθη του μυαλού του. Σίγουρα όμως αρκεί για να γνωρίσει τη νέα, ιδιαίτερη κοσμοπλασία του Κοσμά Χατζηιωαννίδη, που είναι ικανή να εξάψει τη φαντασία, να προβληματίσει και να ταξιδέψει. Είναι, πάραυτα, μια γνωριμία που αφήνει θετική επίγευση στο τέλος. Θέτει γερά θεμέλια στην επιθυμία να εξερευνήσει κανείς νέες ιστορίες από το συγκεκριμένο σύμπαν, να δει πρωτότυπους τρόπους που ο συγγραφέας θα επιλέξει να χρησιμοποιήσει ώστε να παντρέψει τις συνθήκες του παρόντος με τις επιταγές του αρχαίου παρελθόντος, που διέπεται από διαχρονικούς μύθους των νεκρών θρησκειών αλλά και την ιδεοληψία των ξεχασμένων, παλαιών χρόνων.

Εν κατακλείδι, η ουσία είναι πως το βιβλίο μου κράτησε καλή συντροφιά και μου άφησε καλές εντυπώσεις, δίχως να με απογοητεύσει. Μου κέντρισε την περιέργεια, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου και με έπεισε για τις δυνατότητες του συγγραφέα. Επομένως, με ασφάλεια μπορώ να πω πως αναμένω την επόμενη δουλειά του Κοσμά Χατζηιωαννίδη με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.