Διαβάσαμε με πόσους τρόπους μπορείς να πεθάνεις στην Berlin
Καλωσορίσατε στην Μπερλίν...Την πόλη όπου δεν ξημερώνει ποτέ!
Μια πόλη όπου οι απέθαντοι συμβιώνουν με τους ζωντανούς. Μια πόλη που την έκταση της σήψης και της διαφθοράς της ξεπερνά μονάχα το αιώνιο σκοτάδι της. Μια πόλη που θα μπορούσε να είναι η Κόλαση, αν κάποιος είχε αντικαταστήσει τις φωτιές και τους λάκκους με το θειάφι με ατσάλινους ουρανοξύστες και επιβλητικά κτίρια που ξεφυτρώνουν μέσα από το χάος της δαιδαλώδους ρυμοτομίας της.
Μια πόλη των νεκρών ονείρων και των χαμένων ψυχών.
Μια τέτοια ψυχή είναι και ο Ράντολφ Κάρτερ, ιδιωτικός ντετέκτιβ για μικροϋποθέσεις που μετά βίας τού εξασφαλίζουν τα απαραίτητα χρήματα για τα ποτά του στο Los Antiguos, το μπαρ όπου περνά τον περισσότερο καιρό του.
Όταν όμως ένας μυστηριώδης πελάτης θα τον προσλάβει για μια υπόθεση που αρχικά μοιάζει να είναι μια απλή περίπτωση κλοπής και εξαφάνισης, ο Κάρτερ θα μπλεχτεί σε έναν ατέρμονο λαβύρινθο τρόμου και αίματος που οδηγεί μέσα από τα στενά δρομάκια και τις αγορές της Μπερλίν στο κατώφλι του άλλου κόσμου...
Στο οπισθόφυλλο διαβάζω πως πρόκειται για ένα “παραφυσικό, urban, neo-noir comic” και εγώ τρελαίνομαι για τέτοιους χαρακτηρισμούς. Το επιβλητικό μέγεθος του τόμου, το εξαιρετικό σκίτσο, η μίξη νουάρ αστυνομικού του '30 με στοιχεία horror είναι κάτι πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα (τουλάχιστον από όσο γνωρίζω) οπότε δεν γινόταν να μην το αποκτήσω με το που κυκλοφόρησε.
Το Berlin αποτελεί το love child των Αθανασιάδη και Κούρτη. Είχα πάρει μια γεύση της συνεργασίας τους από το 5ο τεύχος του περιοδικού Μπλε Κομήτης (το οποίο ήρθε και έφυγε από τις ζωές μας σαν... κομήτης) και είχα εντυπωσιαστεί με το πόσο δουλειά είχε πέσει σε κάθε πάνελ και τι δημιουργικό ταλέντο υπήρχε από πίσω. Οι σκιάσεις, οι έντονες γραμμές και το καθαρό σκίτσο, μου είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον. Προφανώς οι εκδόσεις Jemma Press είδαν το ίδιο οπότε και τους έδωσαν το βήμα για να αναπτύξουν πλήρως την καλλιτεχνική τους φαγούρα.
Η Berlin είναι μια φανταστική πόλη. Όσο εντυπωσιακή είναι αρχιτεκτονικά, άλλο τόσο μίζεροι είναι οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί. Υπάρχει βρωμιά, εγκληματικότητα, ναρκωτικά, πόρνες, βία κτλ. Α, και βρέχει. Συνέχεια. Ο ήρωας μας είναι ένας σκληρόπετσος ντετέκτιβ που θα αναλάβει να βρει μια γυναίκα εκ μέρους της μαφίας. Στη διαδρομή θα διασχίσει τα χειρότερα σημεία της πόλης και θα ανακαλύψει πολλά περισσότερα από ότι θα ήθελε.
Το βιβλίο κινείται με τα πρόσημα μιας ιστορίας νουάρ, κάτι που βοηθάει και το ασπρόμαυρο σκίτσο. Υπάρχει αφήγηση, σκοτάδι, καημός, τζαζόμπαρα, femme fatale, ενώ όλοι είναι καλοντυμένοι - ακόμα και οι κακοί. Όλα αυτά δένουν τέλεια με την ζοφερή ατμόσφαιρα της πόλης και τους τερατώδεις κατοίκους της. Οι πιο συνηθισμένοι είναι οι βρικόλακες (όσοι αρέσκονται τσεκάρετε και αυτό), μα υπάρχουν μπόλικα ακόμα τερατάκια για να χορτάσει το μάτι σας. Δεν μας δίνεται ποτέ κάποια εξήγηση για το πως προήλθαν ή βρέθηκαν όλοι αυτοί μαζί. Ίσως και να μην έχει σημασία, πάντως το κόμικ δεν ασχολείται με το παρελθόν.
Δεν γίνεται να μην αναφέρουμε την πόλη. Η Berlin αποτελεί χαρακτήρα του βιβλίου (είναι ο πρωταγωνιστής θα έλεγα) και έχει πέσει χρονοβόρα δουλειά για την παρουσίαση της. Υπάρχει λεπτομέρεια ακόμα και στην παραμικρή γωνιά του background. Τα πάνελ όπου η μορφή της πόλης ξεδιπλώνεται σε όλη τη σελίδα θα σας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Πραγματικά εξαιρετική δουλειά, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κόμικ σχολές του εξωτερικού.
Με μπέρδεψαν λίγο οι κανόνες όσον αφορά τους βρικόλακες. Στην αρχή βλέπουμε τον ήρωα να παλουκώνει έναν από αυτούς στην καρδιά. Έπειτα όμως πληροφορούμαστε πως το ασήμι λειτουργεί επάνω τους και έπειτα οι μάχες γίνονται μόνο με όπλα και σφαίρες. Όμως σε μια άλλη σκηνή ένας βρικόλακας δείχνει να θεραπεύεται αυτόματα (όπως ο Γούλβεριν) ύστερα από τον πυροβολισμό που δέχτηκε, την στιγμή που άλλοι πεθαίνουν από παρόμοια τραύματα. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι ισχύει τελικά και σε ποιους. Πάντως το να σκοτώνονται οι βρικόλακες με πιστόλια θεωρώ πως αφαιρεί λίγο την γοητεία τους. Δεν είναι τόσο τρομαχτικοί αν μπορείς απλά να τους πυροβολήσεις.
-Η παρακάτω παράγραφος περιέχει ένα μικρό σπόιλερ. Αν δεν θέλετε να το διαβάσετε, απλά προσπεράστε την-
[Είχα διαβάσει σε μια παρουσίαση πως το κόμικ είναι Λαβκραφτικό, ενώ στις σημειώσεις στο τέλος διαβάζω πως έχει κάτι από 'Κθούλου'. Ναι, έχει κάτι που φέρνει σε Λάβκραφτ αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση. Ας σταματήσουμε επιτέλους να βάζουμε τέρατα με πλοκάμια στις ιστορίες μας και να τα βαφτίζουμε 'λαβκραφτικά'. Τα βιβλία του Λαβκραφτ δεν αφορούν τέρατα, όπως και Το Αυτό του Κινγκ δεν αφορά τον κλόουν. Ο τρόμος του Λάβκραφτ δημιουργείται από αυτό που δεν μπορείς να αντιληφθείς με τις αισθήσεις σου αλλά το πιάνεις 'περιμετρικά'. Από την απόγνωση όταν αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι μια ασήμαντη ύπαρξη μπροστά σε κάτι τόσο μεγαλειώδες και τρομερό που δεν έχεις καν την ικανότητα να το αντιληφθείς στην ολότητα του. Τούτο λεχθέντος, ευχαριστήθηκα την κλιμάκωση αν και έκλεισε λίγο απότομα]
Είναι εύκολο να πεθάνεις στην Berlin. Αν δε σε σκοτώσει το οργανωμένο έγκλημα, θα το κάνει κάποιο τέρας ή κάποια πληγωμένη πρώην. Κλείνοντας το κόμικ δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα, ενώ διψούσα για περισσότερες περιπέτειες. Παρά την τερατώδη φύση της, έχει κάτι αυτή η πόλη που σε σαγηνεύει. Είμαι σίγουρος πως παρόμοια αισθάνεται και ο ήρωας της για αυτό παραμένει εκεί. Χαίρομαι που η Jemma Press συνεργάστηκε με δυο ταλαντούχους δημιουργούς. Ο τόμος τιτλοφορείται σαν ο 'Πρώτος Θάνατος', οπότε ευελπιστώ πως θα δούμε και κάποια συνέχεια.
Πρόκειται για τις καλύτερες δουλειές που θα βρείτε στην ελληνική κόμικ σκηνή. Έχει δράση, έχει ερωτισμό, βαθιές σκιές και μπόλικους ιδιόμορφους χαρακτήρες. Είναι ένα κόμικ που θέλει να σε εντυπωσιάσει όταν γυρίσεις την επόμενη σελίδα και ξέρετε κάτι; Το καταφέρνει περίφημα. Το ελληνικό κόμικ τρόμου κινείται και θα πρέπει να το στηρίξουμε όλοι.
Το Berlin κυκλοφορεί σε βιβλιοπωλεία και online shops.