Συνέντευξη | A Diadem of Dead Stars - O Pilgrim μας ξεναγεί σε μονοπάτια σκοτεινά...

Συνέντευξη | A Diadem of Dead Stars - O Pilgrim μας ξεναγεί σε μονοπάτια σκοτεινά...

Τους A Diadem Of Dead Stars τους είχα ανακαλύψει τυχαία το 2015 κατά την διάρκεια μιας διαδικτυακής μου περιπλάνησης. Η ονομασία τους, που παρέπεμπε στο ντεμπούτο των Wolves In The Throne Room, στάθηκε αφορμή να ακούσω αρχικά το “Profaning The Ground” ΕΡ και στην συνέχεια το άλμπουμ “The Mist Bearer”. Καλύπτοντας ένα ηχητικό φάσμα που εκτεινόταν από το dark ambient του πρώτου έως το ατμοσφαιρικό black metal του δεύτερου ήταν φανερό πως διέθεταν πλούσια γκάμα επιρροών. Κυρίως όμως προσωπικότητα και ουσία που τους ξεχώριζαν από τον σωρό. O άνθρωπος που κρυβόταν πίσω τους –μιας και μιλάμε για one man band– ήταν ο Pilgrim που είχα την ευχαρίστηση να γνωρίσω λίγο καιρό αργότερα. Ακολουθώντας το μοναχικό του μονοπάτι ήταν προφανές πως ήθελε να χαράξει τον δικό του δρόμο, μακριά από τα trends της ελληνικής και όχι μόνο σκηνής.

Το “Kingdoms Bathed In Golden Light” του 2016 με την ποικιλία εναλλαγών και ταχυτήτων επάνω σε στιβαρές μελωδικές βάσεις, την υποδειγματική χρήση πλήκτρων και τα εύστοχα ακουστικά περάσματα ήταν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του είδους του. Σε ένα υποιδίωμα που μαστίζεται από άνευρη και ανούσια καταθλιπτική επανάληψη, οι ADoDS εμφύσησαν φρεσκάδα, προοδευτικότητα και γλυκόπικρη μελαγχολία. Ιδιαίτερη μνεία επιβάλλεται να γίνει στο 20λεπτο “Earth’s Bereavement”, το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ. Η ανατριχιαστική απαγγελία του ποιήματος “Ύπνος” του Καρυωτάκη από τον Δημήτρη Χορν ήταν η κορυφαία του στιγμή. Κάτι που επαναλήφθηκε λίγα χρόνια αργότερα και στο “Furrow Of Woes” ΕΡ με μια εξίσου εξαιρετική απόδοση του “Πόλις” του Καβάφη.

Το ενδιαφέρον του Pilgrim για την λογοτεχνία δεν είναι επιφανειακό αφού διατηρεί δύο projects που σχετίζονται άμεσα με το Φανταστικό! Οι Seal Of R’Lyeh είναι ένα minimal dark ambient σχήμα που περιστρέφεται θεματικά γύρω από το έργο του H. P. Lovecraft. Οι τίτλοι των κομματιών είναι χαρακτηριστικοί και ο ατμοσφαιρικός τους ήχος σε ταξιδεύει στην βυθισμένη πόλη κάτω από τα κύματα – εκεί όπου ο Κθούλου κοιμάται κι ονειρεύεται –  και στα απέραντα μεσοαστρικά κενά. Αντίστοιχα oι Barak Tor κινούνται στον epic - dungeon synth χώρο επηρεασμένοι από την ηρωική φαντασία και από συγγραφείς όπως ο Howard, ο Moorcock κλπ. Κάποιες στιγμές τους θυμίζουν πρώιμες δουλειές του Mortiis ενώ άλλες μου φέρνουν στο μυαλό παλιά role playing games και βάρβαρους ήρωες. Όπως καταλαβαίνει κανείς έχουμε να πούμε πολλά και ενδιαφέροντα με τον Pilgrim. 

1. Κώστα με μεγάλη μου χαρά σε καλωσορίζω στην Λέσχη Φανταστικής Λογοτεχνίας Καρδίτσας!

Γιώργο σε χαιρετώ και εγώ με τη σειρά μου και σε ευχαριστώ για το χώρο και τον χρόνο γι’ αυτή τη συνομιλία.

2. Σε ποια ηλικία αποφάσισες να ασχοληθείς με την μουσική; Ποιοί μουσικοί θεωρείς ότι σε έχουν επηρεάσει και τι σου αρέσει γενικότερα να ακούς;

Τα πρώτα μου μουσικά ερεθίσματα ήρθαν σε αρκετά μικρή ηλικία, από μία μικρή, αλλά ουσιαστική συλλογή βινυλίων που είχε ο πατέρας μου. Περίπου στα έξι μου εκτέθηκα στους ήχους των Deep Purple, Led Zeppelin, των Pink Floyd και του Βαγγέλη Παπαθανασίου γεγονός το οποίο ριζώθηκε μέσα μου και με ακολουθεί έως και σήμερα. Σταδιακά – όπως και σε κάθε φυσική εξέλιξη των πραγμάτων – ήρθε και το heavy metal στην προεφηβική μου ηλικία. Ο άξονάς μου υπήρξε πάντα το heavy metal, με τα υπό-ιδιώματα που αυτό αγκαλιάζει, διανθίζοντάς τον και με άλλα ηχοχρώματα. Είναι λίγο επιπόλαιο να σου αναφέρω επιγραμματικά δέκα – για παράδειγμα – καλλιτέχνες που μ’ έχουν επηρεάσει, διότι η σύνθεση μουσικής είναι μια διαδικασία αθροιστική αν θες, ένα αποτέλεσμα πολύ-παραγοντικό, όπου φαινομενικά μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει κάποιες κοινές αναφορές σε μεμονωμένους καλλιτέχνες ή συγκροτήματα, στο βάθος όμως κουβαλάει όλη την πορεία του προσώπου έως εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Σε επίπεδο ακροατή τώρα, αρέσκομαι και απολαμβάνω να ακούω ότι είναι ικανό να μου κινήσει το υποσυνείδητο και να ερεθίσει την ψυχή μου, έχοντας πάντα μία φυσική ροπή προς το σκοτεινό, μελαγχολικό υπόβαθρο και έκφανση.


The Mist Bearer (2014)

3. Με τους Hierophant’s Descent και τους Angstridden υποθέτω πως είχες κάνει τα πρώτα σου βήματα. Βραχύβιες μπάντες που κυκλοφόρησαν από ένα ΕΡ αποτίοντας φόρο τιμής στην ελληνική και στην νορβηγική black metal σκηνή αντίστοιχα. Πες μας περισσότερα γι’ αυτές. Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;

Δίψα για μουσική. Οι Angstridden ήρθαν πρώτοι... Δημιουργήθηκαν όταν ήμουν φοιτητής στην Κοζάνη. Εκεί γνώρισα και τον Μάριο, που έκατσε πίσω από τα τύμπανα. Οι απόψεις, μουσικές και μη, υπήρξαν κοινές και πέραν της μπάντας ήμασταν αδερφοί. Ζούσαμε μια πολύ έντονη περίοδο της ζωής μας, φορτισμένη αρνητικά, σε ένα μέρος που ουσιαστικά σιχαινόμασταν για πολλούς και διάφορους λόγους. Οι πρώτες μέρες ύπαρξης του συγκροτήματος υπήρξαν κι αυτές δύσκολές, διότι το ένα και μοναδικό studio που υπήρχε στην πόλη ήταν κλειστό. Όλη αυτή η λύσσα και η αποστροφή έπρεπε να διοχετευτεί και το αποτέλεσμα μας δικαίωσε. Η πλάκα είναι ότι δεν το κάναμε βάσει σχεδίου (θα ακουστούμε έτσι ή θα παίξουμε αυτό), ήταν αποτέλεσμα καθαρού ενστίκτου. Αν αξίζει να αποτίνω μνεία σε κάτι ως επιρροή ή οπτική σκοπιά, αυτό θα ήταν αβίαστα το “Filthgrinder” των Satyricon (Rebel Extravaganza), το οποίο αποτύπωνε στο έπακρο τη στάση μου στα πράγματα τη δεδομένη περίοδο της ζωής μου. Η όλη διαδικασία της ηχογράφησης ήταν μια φοβερή εμπειρία (χωρίς εννοείται να λείπουν τα παρατράγουδα), τα live... η συστηματική αλληλογραφία με άλλα συγκροτήματα... ήταν μια ταραγμένη αλλά ωραία περίοδος. Δεν ξέρω αν θα είχα το ψυχικό απόθεμα να την ξαναπεράσω, αλλά σίγουρα την θυμάμαι έντονα και αρκετές φορές τη νοσταλγώ. Οι Hierophant’s Descent ήρθαν στη συνέχεια, αρκετά χρόνια μετά, όταν μετακόμισα στην Αθήνα. Τον πρώτο καιρό με φιλοξενούσε ο επί χρόνια φίλος μου και συντοπίτης από τον Βόλο, Δημήτρης, που ανέλαβε το μπάσο και τους στίχους. Σε αντίθεση με τους Angstridden, η δημιουργία των Hierophant’s Descent έγινε “στρατευμένα”. Όντας και οι δύο λάτρεις του παλιού ελληνικού ήχου, ο οποίος επί δεκαετίες είχε εκλείψει εν ονόματι της εξέλιξης, η ιδέα ήρθε και κούμπωσε. Η συμφωνία εκείνο το ανίερο βράδυ, ήταν η δημιουργία μουσικής με στεγανά. Μουσική η οποία δεν θα ξέφευγε από τα όρια των βδελυρών πρώτων ημερών των συγκροτημάτων που λατρέψαμε. Μετά έγινε και αυτό μόδα, οπότε και αποφασίσαμε να χαθούμε μέσα στις σκιές από όπου και ξεπηδήσαμε.

4. Ποιές ήταν οι συνθήκες που σε οδήγησαν στην απόφαση να προχωρήσεις μόνος; Παρατηρώντας την συνολική σου εξέλιξη πιστεύω πως έπραξες σωστά όμως όλα έχουν κάποιο κόστος. Κάποιες σκέψεις σου επάνω σε αυτό.

Το διαζύγιο με τις παραπάνω περιπτώσεις, ήρθε σχετικά ειρηνικά θα έλεγα. Όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, η φθορά του χρόνου, η απόσταση (η Κοζάνη που τόσο μισούσαμε ήταν η κόλλα που μας κράταγε ενωμένους, μετά σκορπίσαμε), η διαφοροποίηση στο όραμα, η μη σύμπνοια απόψεων και ιδεών, θέτει νομοτελειακά τα πράγματα σε μία λήθη. Σου μένει όμως πάντα αυτή η εσωτερική ανάγκη της δημιουργίας την οποία και δεν μπορείς να καταπνίξεις, είτε έχεις συνοδοιπόρους σε αυτό, είτε είσαι μόνος. Βαδίζοντας μόνος σου, περιορίζεσαι αναμφίβολα. Νιώθω όμως ικανοποιημένος με τα όσα ενδεχομένως κατάφερα. Δεν το μετανιώνω και ούτε φαίνεται ότι υπάρχει περίπτωση να αλλάξει κάτι επάνω σε αυτό. Σίγουρα είναι αρκετές εκείνες οι φορές που μου λείπει ή νιώθω την ανάγκη αν θες, να συνυπάρξω μουσικά και να αλληλοεπιδράσω με άλλα άτομα. Γνωρίζοντας όμως τον εαυτό μου και το πώς αυτός δυσκολεύει με το πέρασμα των χρόνων, η συνύπαρξη είναι κάτι το οποίο φαντάζει αδύνατο.


Kingdoms Bathed In Golden Light (2016)

5. Πως κατέληξες στην ονομασία “A Diadem οf Dead Stars”; Από πού αντλείς έμπνευση;

Η μουσική και το όλο κλίμα φέρνουν συγκεκριμένες εικόνες στο μυαλό. Οι ήχοι της φύσης, οι τίτλοι των κομματιών και οι στίχοι –όποτε υπάρχουν– σκιαγραφούν συγκεκριμένες ανησυχίες και ίσως αναπόληση εποχών που έχουν ξεχαστεί ή χάνονται.

Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος μεγάλωσε σε ένα μικρό χωριό που το κυκλώνει ο κάμπος έξω από το Βόλο. Ένα μέρος στο οποίο εκτείνονται απαλοί λόφοι, απέραντες εκτάσεις από χρυσά στάχυα και με μια βουκολική μυρωδιά να πλημμυρίζει τον αέρα. Έφυγα από εκεί για σπουδές και έκτοτε επιστρέφω ως επισκέπτης. Οι ADoDS, δημιουργήθηκαν ακριβώς γι’ αυτό το λόγο. Εξυμνεί, στο μεγαλύτερο μέρος του, τον τόπο που άφησα πίσω και μαζί με αυτόν ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού μου. Ίσως για μένα, σε αυτό που αναφέρεις ότι χάνεται, είναι η δική μου εποχή, εκείνη η εποχή που ανατράφηκα κάτω από τον καθαρό ουρανό και εκείνα τα χρόνια που δεν πρόκειται να επιστρέψουν, παρά μόνο ως μία ανάμνηση, γλυκόπικρη και αρκετά μελαγχολική. Εδώ να σου πω ότι τα samples τα οποία χρησιμοποιώ κατά καιρούς μέσα στα κομμάτια μου, δεν είναι τοποθετημένα τυχαία ή επειδή θέλω απλά να δώσω περισσότερο έμφαση στο εκάστοτε σημείο. Βιώνω κάθε τους λέξη, κάθε συλλαβή. Αντικατοπτρίζουν με τραγική ακρίβεια την πίκρα και την μελαγχολία, τις ανησυχίες και τους φόβους μου. Όσον αφορά στο όνομα. Είναι συνδυαστικό. Από τη μία αποτελεί προφανώς παραφθορά του πρώτου δίσκου των Wolves In The Throne Room. Κατά δεύτερον στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (12, 1-17) αναφέρεται:

“Ύστερα φάνηκε ένα μεγάλο θαυμαστό σημάδι στον ουρανό: Μια γυναίκα ντυμένη τον ήλιο, με το φεγγάρι κάτω απ’ τα πόδια της, και στο κεφάλι της στεφάνι με δώδεκα αστέρια”

φτιάχνοντας τις δικές μου παρομοιώσεις και “σβήνοντας” τα αστέρια από το στέμμα της.

6. Κατά πόσο οι μνήμες και τα βιώματα που υπάρχουν μέσα μας, ακόμα και σε κυτταρικό επίπεδο, επιδρούν στον τρόπο που προσεγγίζουμε τις όποιες καταστάσεις; Το γεγονός ότι έχεις ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής σου στην επαρχία (με τις όποιες δυσκολίες και πλεονεκτήματα) πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει την αντίληψη, την οπτική σου γωνία και κατ’ επέκταση την θεματολογία και τον τρόπο έκφρασης σου;

Πιστεύω ότι τα βιώματα που αποκομίζουμε ενσυνείδητα ή ασυνείδητα έως τα 5 ή 6 μας χρόνια μας καθορίζουν και για το υπόλοιπο της ζωής μας. Εκεί θέτονται οι βάσεις πάνω στις οποίες αναπτυσσόμαστε και εξελισσόμαστε στην μετέπειτα πορεία – όποια και αν είναι αυτή. Προηγουμένως αναφέρθηκα στη σύνθεση, όπου την χαρακτήρισα ως μια διαδικασία αθροιστική και πολύ-παραγοντική. Έτσι ακριβώς πιστεύω ότι πλάθεται και η οπτική γωνία και αντίληψη του κάθε ανθρώπου. Το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται, το περιβάλλον το οποίο τον περικλείει, οι προσλαμβάνουσες οι οποίες τον πολιορκούν σμιλεύουν τον χαρακτήρα. Δεν μπορώ να σου πω αν εκτιμώ λιγότερο ή περισσότερο πράγματα (αγαθά) ή καταστάσεις από έναν άνθρωπο ο οποίος μεγάλωσε σε ένα αστικό κέντρο. Σίγουρα η πρόσβαση σε πολλά πεδία ήταν εξαιρετικά περιορισμένη ή κατά περιπτώσεις ανύπαρκτη, καθώς και η εξέλιξη ορισμένων θεμάτων υπήρξε βραδείας ανάφλεξης σε σχέση με τους ρυθμούς μιας μεγαλούπολης. Τότε μπορεί να με πείραζε, τώρα είμαι σίγουρος ότι έγινε σωστή ζύμωση, παρά τα όποια εμπόδια.

7. Κάνε μου μια αποτίμηση της πορείας των ADοDS. Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου μέχρι στιγμής;

Αγκαλιάστηκε από το πρώτο ανέβασμα στη σελίδα μου στο Βandcamp. Βέβαια υπήρξε μια μερίδα που με κατέκρινε εξαιτίας του ονόματος, αλλά αυτό ήταν κάτι που κράτησε για λίγο. Η πρόθεσή μου ήταν (και συνεχίζει να είναι) απλά να ηχογραφήσω με οποιοδήποτε εφικτό μέσο (δεν είμαι επαγγελματίας μουσικός, ούτε κατέχω τεχνικές γνώσεις ηχολήπτη), αυτό που μου ερχόταν στο νου και ένιωθα ότι ήθελα να το εξωτερικεύσω, αποδεσμευμένος από “πρέπει” και στεγανά. Αυτή η κίνηση έλαβε αποδοχή. Συγκυριακά, προσφάτως κυκλοφόρησε η συλλογή “Emerald Sunsets” (III Damnation), που περιλαμβάνει ep’s & demos από το 2020 και έπειτα. Με χαρά λαμβάνω mail από κόσμο ο οποίος μου λέει πόσο χαρούμενος είναι που είδε νέα κυκλοφορία. Υπάρχει ένα fanbase τελικά το οποίο δεν το περίμενα ότι θα υπήρχε και αυτό με ευχαριστεί. Είναι ωραίο να υπάρχει έστω και ένας εκεί έξω ο οποίος συμμερίζεται αυτό που κάνεις.

8. Πως αποφάσισες να δημιουργήσεις τους The Seal Of R’Lyeh και τους Barak Tor και ποιες εσωτερικές ανάγκες εξυπηρετούν; Tι είδους κοινό δείχνει να τους προτιμά; Ποιός ο ρόλος της λογοτεχνίας στη ζωή σου; Ξέρω πως τέτοιες επιλογές είναι δύσκολες όμως θα μπορούσες να αναφέρεις μερικούς συγγραφείς ή έργα που ξεχωρίζεις;

Δύο διαφορετικά θέματα. Θα προσπαθήσω να τα συμπυκνώσω, αν και θα ήταν ωραία κουβέντα αν βρισκόμασταν ποτέ ξανά από κοντά. Ας ξεκινήσουμε με τους The Seal of R' Lyeh... με το διάβασμα δεν τα είχα και πολύ καλά, όπως και τα περισσότερα παιδιά. Όταν δε, άκουγα τη φράση “εξωσχολικό βιβλίο” άλλαζα δρόμο. Το μόνο που τρελαινόμουν να διαβάζω ήταν τα κόμικς του “Κόναν ο Βάρβαρος”. Κάπου στο γυμνάσιο – και όπως συμβαίνει πάντα – ο πολύ κοντινός μου φίλος, μου έδωσε να διαβάσω το O Τύμβος του Χ.Φ. Λάβκραφτ που και εκείνος είχε διαβάσει πρόσφατα. Ήταν η εποχή που άρχισα να μπαίνω στο black metal, οπότε η συγκυρία ήταν καταπληκτική, η μύηση αλησμόνητη. Το βιβλίο κυριολεκτικά το ρούφηξα με αποτέλεσμα να αρχίσω να ψάχνω και άλλα βιβλία του. Ανακάλυψα ότι υπήρχε ένα βιβλιοπωλείο στο Βόλο (Λιαναρίδης), ο οποίος είχε τα άπαντα και όχι μόνο. Ο τύπος είχε επαφές με τον Γιώργο Μπαλάνο και γενικά για επαρχιακό κατάστημα είχε πολλές “ψαγμενιές” στον δεύτερο όροφο. Εκεί γνωρίστηκα και με τις εκδόσεις Ωρόρα και τις φοβερές της ανθολογίες. Ο Λάβκραφτ λοιπόν και ο κύκλος του, μου άσκησε φοβερή επιρροή. Ένα Αυγουστιάτικο βράδυ λοιπόν, μετά από αρκετά χρόνια (2008), βρέθηκα μόνος με ένα δανεικό συνθεσάιζερ στο υπόγειο του πατρικού μου σπιτιού. Εκεί άρχισε το ηχητικό μου ταξίδι στους Ονειρόκοσμους του Λάβκραφτ και των Εκλεκτών Φίλων του, ένα ταξίδι το οποίο δεν σταματά και κατά καιρούς με ξυπνά από τη λήθη και με τραβάει σε καινούργια σύμπαντα. Οι δουλειές μου παρουσιάστηκαν στο περιοδικό Mystery, μετά από προσωπικό ενδιαφέρον του Γ. Ιωαννίδη, ο οποίος όταν παρουσίασε το βιβλίο του Νεκρονομικόν – Το Μονοπάτι του Μαύρου Θεού πριν χρόνια στα Εξάρχεια, μου έκανε την τιμητική πρόταση να δανείσω την μουσική μου ως μουσικό χαλί της παρουσίασης.


Barak Tor - March of The Triumphator (2016)

Οι Barak Tor από την άλλη πλευρά ήρθαν ως εξής: Έχοντας πάει στο πατρικό μου για λίγες μέρες χειμερινής ανάπαυλας, σκάλιζα την ντουλάπα του δωματίου μου (κρύβουν πάντα σκελετούς ή αναμνήσεις) και ήρθα αντιμέτωπος με το κουτί από το επιτραπέζιο Hero Quest. Όπως σου είπα τρελαινόμουν με τα κόμικς του Κόναν (και τις ταινίες, προφανώς), οπότε ένα παιχνίδι με τη φιγούρα του Βάρβαρου στο κουτί, σίγουρα σαν παιδί δεν θα με άφηνε ασυγκίνητο. Ήρθα, λοιπόν, αντιμέτωπος με όλες εκείνες τις αναμνήσεις και την ευχαρίστηση που είχα πάρει παίζοντας το εν λόγω επιτραπέζιο ή τις ώρες που χάζευα εκείνες τις περίτεχνες μινιατούρες που με τον τρόπο τους σε καλούσαν στον δικό τους ηρωικό κόσμο για καινούργιες περιπέτειες. Έντυσα αυτές τις αναμνήσεις, λοιπόν, με μουσική. Τις εμπειρίες μου μέσα σε έναν άλλου είδους φανταστικό κόσμο, από εκείνον του Λάβκραφτ. Και τα δύο αυτά project, ευτυχώς ξεκίνησαν αρκετό καιρό πριν ο όρος dungeon synth κατακλείσει το διαδίκτυο και τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Ο κόσμος που ενδιαφέρεται είναι ασκαρδαμυκτί. Από επικάδες μέχρι άτομα που ακούν noise / experimental (κυρίως για τους TSoR). Μακράν η αγαπημένη μου αισθητική έχει να κάνει με ονόματα όπως ο Λάβκραφτ, Σμιθ, Χάουαρντ, Μάχεν, Τάνιθ Λι, Μάριον Κρόφορντ (συγκλονιστικός!), Μούρκοκ, Βάγκνερ, έπειτα Χ.Τζ. Γουέλς, Όργουελ, ορισμένα του Κινγκ, Καβάφης, Καρυωτάκης, Καζαντζάκης, Νίτσε και λοιπούς.

9. Από τις επιλογές σου αντιλαμβάνομαι πως δεν αφήνεις τίποτα στην τύχη. Ακόμα και το artwork που συνοδεύει τις εκάστοτε κυκλοφορίες είναι πάντοτε προσεγμένο. Πιστεύεις ότι οι τέχνες είναι συγκοινωνούντα δοχεία; Ποια είναι γενικότερα τα ενδιαφέροντά σου;

Είναι άρρηκτα συνδεδεμένα, έτσι νομίζω και να σου εξηγήσω γιατί. Η διαδρομή είναι διπλή, ξεκινώντας από μέσα προς τα έξω, ώστε να καταλήξει ανάποδα. Σαν δημιουργός έχεις ένα όραμα. Φυσικά το πρωταγωνιστικό στοιχείο είναι η μουσική (μιας και με αυτή καταπιάνομαι). Υπάρχει ένα όραμα και μια σημειολογία την οποία πρέπει να “ντύσεις” και να μεταφέρεις προς τα έξω (στον αποδέκτη) και πρέπει να το κάνεις με ακρίβεια, ώστε να γίνεις κατανοητός. Ένα ωραίο logo, ένα προσεγμένο artwork, ένα ωραίο layout, είναι στοιχεία που όχι μόνο αγκαλιάζουν τη δουλειά σου, αλλά είναι και ένα μέσο ώστε να επικεντρώσεις το ενδιαφέρον κάποιου ώστε να σε ανακαλύψει. Έτσι ξεκινάει η διαδρομή από έξω προς τα μέσα, προς την ουσία δηλαδή, πορεία που θα την ακολουθήσει ο ακροατής. Μην ξεχνάς τις δικές μας εποχές, όπου δεν υπήρχε πρόσβαση στο ίντερνετ (με ένα κλικ ακούω τα πάντα) ή αν υπήρχε ο όγκος ήταν λιγότερος σε σχέση με σήμερα καθώς και ότι το χαρτζιλίκι ήταν περιορισμένο, με αποτέλεσμα να ποντάρουμε σχεδόν συνέχεια σε αγορές ενός δίσκου ακολουθώντας αυτά τα κριτήρια. Βέβαια αν μας έβγαινε “πατάτα” αυτό είναι άλλη κουβέντα, όμως ένα στοιχείο για να επικεντρωθούμε κάπου ήταν η τέρψη του οφθαλμού, το αισθητικό μέρος. Εκτός της μουσικής, διάβασμα, κινηματογράφος, ζωγραφική...


"The Light That Burns" single (2020)

10. Έχεις κάνει αρκετά πράγματα τα τελευταία χρόνια. Ζούμε σε δύσκολους καιρούς, κατά πόσο όμως αυτό αποτελεί κίνητρο και σε ποιες περιπτώσεις γίνεται εμπόδιο; Μπορεί να σκοτώσει μια σκληρή καθημερινότητα την θέληση για δημιουργία;

Ζούμε σε μια εποχή υπερπροσφοράς και υπερκαταναλωτισμού. Οι ρυθμοί είναι φρενήρεις, η προσφορά και η ζήτηση στα ύψη, αλλά το θεμελιακό επίπεδο μηδαμινό ή εξαιρετικά ατροφικό. Σίγουρα μια πεζή καθημερινότητα που λειτουργεί με την απολυτότητα του κουτιού της ρουτίνας και της άβουλης ικανοποίησης επίκτητων και άνευ ουσίας επιθυμιών, ναι είναι ικανή να αποστραγγίξει και το τελευταίο ίχνος θέλησης εκτροχιασμού από τα τετριμμένα, αυτός είναι και ο σκοπός άλλωστε. Ιδεατές απολαύσεις, διαμορφωμένες ηδονές, στείρες αντιδράσεις. Όπως το τσιμέντο μιας μεγαλούπολης κρύβει τον ήλιο και σε καταπλακώνει, έτσι και οι ρυθμοί αυτής της ζωής αντλούν και το τελευταίο ίχνος πνευματικού οξυγόνου, καταντώντας τον άνθρωπο να ζει, όπως ζει, με υπό-βοηθήματα και από τα σκουπίδια. Κάποιοι από εμάς ξυπνάνε που και πού, από εκείνη την εσωτερική Ανάγκη / Θέληση που σιγοκαίει μέσα μας τη φλόγα της Αναζήτησης και της Δημιουργίας, βγάζοντάς μας από αυτόν τον τεχνητό λήθαργο. 

11. Πως σκέφτεσαι να κινηθείς; Tι μπορούμε να περιμένουμε στο μέλλον;

Η συλλογή των A Diadem of Dead Stars “Emerald Sunsets” (III Damnation) μόλις κυκλοφόρησε και είναι διαθέσιμη και από τη δική μου σελίδα αλλά και από αλλού. Γράφω καινούργιο υλικό, το οποίο δεν ξέρω ακόμα πότε και αν θα πάρει τελική μορφή. Το ίδιο ισχύει και για τους Barak Tor. Ο δρόμος είναι σκοτεινός και αβέβαιος, γεμάτος εκπλήξεις, όπως ήταν πάντα άλλωστε. 

12. Ο τελευταίος λόγος σε σένα!

Σ’ ευχαριστώ πολύ από καρδιάς γι’ αυτή την κουβέντα Γιώργο και για την στήριξή σου όλον τον καιρό. Σου εύχομαι Υπομονή και Δύναμη. 

Ήταν τιμή μου Κώστα και θέλω να σε ευχαριστήσω και εκ μέρους της ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.Κ για την τόσο ουσιαστική αυτή συνέντευξη. Σου εύχομαι με τη σειρά μου αστείρευτη θέληση και πάθος για δημιουργία.

Για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τα μουσικά projects του Pilgrim:

https://www.facebook.com/ADiademofDeadStars
https://adiademofdeadstars.bandcamp.com
https://thesealofrlyeh.bandcamp.com

https://baraktor.bandcamp.com/

A Diadem of Dead Stars- Emerald Sunsets (Ill Damnation Productions)

Η συλλογή ”Emerald Sunsets” είναι η καινούρια κυκλοφορία των ADoDS. Περιέχει το ”The Furrow of Woes” EP και τα singles “The Light That Burns”  και “...Of Green Pastures”. Είναι η πρώτη φορά που τα συγκεκριμένα είναι διαθέσιμα σε φυσική μορφή (βινύλιο, κασέτα και cd) αφού πιο πριν είχαν κυκλοφορήσει μόνο σε ψηφιακή.

Τα πρώτα τρία κομμάτια ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα από τους ADoDS. “Furrow of Woes” και το επώδυνο σκάλισμα της ψυχής μας ξεκινά. Ατμοσφαιρικό black metal αγέρωχο κι επιβλητικό, με συναισθηματικό βάθος, ποικιλία, ζωντάνια κι αυθεντικότητα. Η συνθετική ωριμότητα, η διάθεση πειραματισμού και η συνύπαρξη έμπνευσης, οράματος και ικανοτήτων τους δίνουν φτερά για να πετάξουν. “And Swallows Flew Away From This Land” και η τρίχα σηκώνεται κάγκελο στο άκουσμα της Έλλης Λαμπέτη και του Δημήτρη Χορν:

“Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις...”

Χωρίς να το έχεις καταλάβει, σβήνεις μαζί με τις ακουστικές κιθάρες στο fade out, η μελαγχολία σε λυγίζει όμως το ριφ του “The Light That Burns” σε στυλώνει ξανά στα πόδια σου. Εδώ οι “Φωνές” του Καβάφη ακούγονται χαμηλά – και δικαιολογημένα αφού η συγκεκριμένη είναι demo ηχογράφηση – όμως εκτός αυτού, τα πάντα είναι δυνατά και καθαρά. Το ορχηστρικό τελείωμα κατεβάζει ιδανικά τους τόνους και η μετάβαση στο κλίμα του επόμενου κομματιού γίνεται ομαλά. Το “...Of Green Pastures” το συνέλαβε ο Pilgrim κατά την διάρκεια μιας περιπλάνησης στην φύση της ιδιαίτερής του πατρίδας. Πρόκειται για ένα ήσυχο, ακουστικό ταξίδι στον τόπο και στον χρόνο, με φωνητικές αρμονίες  που μπολιάζουν κάτι από την άγρια λιτότητα του ηπειρώτικου, ορεινού τοπίου στον κάμπο. Μια ήρεμη αναπόληση με folk μελαγχολικές πινελιές κι έντονο το άρωμα της ελληνικής, μουσικής παράδοσης. Επειδή έχει γίνει κατά καιρούς – από άλλους –  κακή χρήση των συγκεκριμένων στοιχείων, να τονίσω πως εδώ είναι μετρημένη και υποδειγματική. Ο καλύτερος τρόπος για να κλείσει το Emerald Sunsets που με διάρκεια μισής περίπου ώρας, είναι πλήρες και χορταστικό. Όσοι είστε φίλοι του συγκροτήματος σπεύστε κι όσοι δεν τους γνωρίζετε πάρτε μια καλή γεύση τώρα που γυρίζει. Ξέρω από προσωπική πείρα πως το sold out δεν απέχει πολύ.