Βιβλιοκριτική | "Η τελευταία νύχτα της Αδέρας"

Πληροφορίες έκδοσης

Τίτλος: Η τελευταία νύχτα της Αδέρας
Συγγραφέας: Μιχάλης Δαγκλής
Εκδόσεις: Υδροπλάνο
Ημ. έκδοσης: 15/7/2020
ISBN: 978-618-5453-51-0
Σελίδες: 504











 

Από το οπισθόφυλλο

Ο Σίμος Σουλιώτης, είναι ένας άντρας ποτισμένος με κυνισμό, που στα 35 του χρόνια ξοδεύει τη ζωή του σε αλκοόλ και τσιγάρα στα σκοτεινά μπαρ της Αθήνας, ενώ – περιστασιακά – εργάζεται στο γραφείο ερευνών ενός παλαίμαχου ιδιωτικού ντετέκτιβ.

Η ζωή του θα ανατραπεί και θα απειληθεί από τη μια στιγμή στην άλλη, όταν θα βρεθεί, στην καρδιά του χειμώνα, αποκλεισμένος στην Αδέρα, ένα ορεινό χωριό, κάπου στην ανατολική Πελοπόννησο, για την – φαινομενικά εύκολη –  υπόθεση εξαφάνισης μιας έφηβης κοπέλας.

Τίποτα όμως δεν είναι αυτό που φαίνεται… Κι όσο οι κάτοικοί της δείχνουν φιλικοί στο πρόσωπό του, τόσο περισσότερο κρύβουν ένα θανατερό κι επικίνδυνο μυστικό που θα οδηγήσουν τον Σίμο σ’ έναν ασφυκτικό κλοιό θέτοντας τη ζωή του – και όχι μόνο – σε κίνδυνο.

Καθώς έρχεται αντιμέτωπος με τους εσωτερικούς του δαίμονες και τα βαθιά του σκοτάδια όσο οι μνήμες του παρελθόντος ξυπνάνε σε κάθε του βήμα, ανακαλύπτει ότι τα σκοτάδια και οι δαίμονες στην Αδέρα είναι πολύ πιο επικίνδυνα, απειλητικά και πέρα από κάθε λογική…

Κι όσο το χιόνι πέφτει βαρύ πάνω από το μυστηριώδες χωριό, τόσο ο Σίμος εγκλωβίζεται σε αυτό και τους παράξενους κατοίκους του, μην μπορώντας να διαφύγει με κανέναν τρόπο, βυθιζόμενος όλο και περισσότερο στα δίχτυα μιας ανατριχιαστικής υπόθεσης που θα τον φέρει σε αδιέξοδο.

Ένα ανατριχιαστικό θρίλερ που κόβει την ανάσα…

♦

Κριτική βιβλίου

Η αλήθεια είναι πως είχα μεγάλη περιέργεια να διαβάσω το συγκεκριμένο έργο. Το "Η τελευταία νύχτα της Αδέρας" είναι το τρίτο βιβλίο του Μιχάλη Δαγκλή που εμφανίζεται στα βιβλιοπωλεία, μετά τη συλλογή διηγημάτων "Αγαλήνευτα Βάθη", από τις εκδόσεις Ωκεανίδα, και τη δεύτερη συλλογή "Ζωώδες Ένστικτο" που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το βιβλίο που σας παρουσιάζω. Ο λόγος που με έκανε να αδημονώ να το πιάσω στα χέρια μου είναι πως όταν είχα τελειώσει τα "Αγαλήνευτα Βάθη" είχα εντυπωσιαστεί από τις ικανότητες του συγγραφέα, αλλά και από τις δυνατότητες που είδα να διαφαίνονται στον όχι και τόσο μακρινό ορίζοντα. Τα διηγήματα έδεναν αρμονικά το στοιχείο της ατμόσφαιρας με τις περιγραφές, την ομαλή ροή της αφήγησης, τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ιδέες, τη σφιχτοδεμένη δράση και τη στρωτή γραφή, και με αιχμή του δόρατος το σασπένς που έχτιζαν παρουσίαζαν ένα ομοιογενές σύνολο που αν έπρεπε να τοποθετηθεί σ’ ένα φάσμα αναγνωστικό, θα ήταν ανάμεσα στο αξιοπρεπές (για κάποιους) και στο διαβάζεται με κομμένη την ανάσα (για εμένα). Όταν τελείωσα τα Αγαλήνευτα Βάθη, έκανα τις εξής σκέψεις: α) αυτό το βιβλίο απαντά με τον πλέον εμφατικό τρόπο για το πόσο ικανοί είναι οι Έλληνες συγγραφείς του τρόμου / θρίλερ σήμερα και β) ο συγγραφέας του είναι πολύ καλός, και σε σημεία-σημεία αξιοζήλευτος στην τέχνη του, όμως πώς θα τα κατάφερνε άραγε σ’ ένα ολοκληρωμένο μυθιστόρημα; Θα ήταν εξίσου ικανός και σε μεγάλη φόρμα διήγησης, όπου οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές; Αυτό το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, λοιπόν, μου τριβέλιζε στη σκέψη έκτοτε. Όμως, από τη στιγμή που το "Η τελευταία νύχτα της Αδέρας", το πρώτο μυθιστόρημα του Μιχάλη Δαγκλή, από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, έφτασε στα χέρια μου διέλυσε σε σύντομο χρονικό διάστημα όλες μου τις αμφιβολίες.

Το βιβλίο είναι ένα σκοτεινό και αγωνιώδες θρίλερ που διαβάζεται με καταιγιστικούς ρυθμούς και θεωρώ πως δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους fans του είδους. Χαρακτηρίζεται από εξαιρετική ατμόσφαιρα, άψογο ρυθμό, σφήνες  καυστικότητας, ωραίες ιδέες, βιαιότητα, και –φυσικά– τρομερό σασπένς που είναι και το σημείο κατατεθέν του συγγραφέα. Νομίζω πως στις τελευταίες 150 σελίδες του βιβλίου τα δάχτυλά μου είχαν αρπάξει φωτιά, καθώς γυρνούσα τις σελίδες. Καιγόμουν να διαβάσω παρακάτω, να δω την κατάληξη της ιστορίας. Σημειωτέον, ο συγκεκριμένος ρυθμός ανάγνωσης δεν με χαρακτηρίζει ως αναγνώστη, είναι όμως χαρακτηριστικός της ποιότητας βάσει της οποίας ο συγγραφέας στήνει το σκηνικό του και ξεδιπλώνει την αφήγηση. 

Η βασική ιδέα δεν είναι τρομερά πρωτότυπη, είναι όμως δυνατή και κατάλληλη να υφάνει κανείς γύρω της μυθοπλασία, γιατί πατάει σε γερά θεμέλια που βασίζονται σε υπαρκτά γεγονότα. Για ακόμα μια φορά βγάζω το καπέλο στον Μιχάλη διότι κατόρθωσε να φτιάξει μια ιστορία σε ελληνικό setting που όχι μόνο δεν ξενίζει, μα ίσα-ίσα ταιριάζει υπέροχα με την πλοκή και δεν φαντάζει καθόλου ανοίκεια. Για εμένα αυτό είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο και ευαίσθητο σημείο, να πείθεις και τον πλέον δύστροπο αναγνώστη για την αληθοφάνεια του έργου σου (στο συγκεκριμένο ζήτημα, δηλώνω πως είμαι αρκετά στρυφνός), και στην προκειμένη περίπτωση τα κατάφερε περίφημα.  

Στα δυνατά σημεία του βιβλίου μπορεί κανείς να συμπεριλάβει τις πρωτότυπες –στη συντριπτική πλειοψηφία τους– παρομοιώσεις, αλλά και την επιβλητική ατμόσφαιρα της Αδέρας, στοιχεία για τα οποία οφείλω να τονίσω πως υπήρξαν εμφανή σημάδια βελτίωσης από το προηγούμενο έργο του συγγραφέα. Η ροή είναι επίσης εξαιρετική, όπως και ο ρυθμός απόδοσης της πληροφορίας. Τολμώ να πω πως είναι ελάχιστα τα σημεία εκείνα που αναγνώστης δεν θα βρει αρκετά ενδιαφέροντα να διαβάσει. Ο συγγραφέας εμπλέκει έξυπνα το μυστήριο και το βαρύ χειμωνιάτικο σκηνικό, σ’ ένα σκοτεινό ανάγνωσμα που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τα 2/3 του βιβλίου, ενώ στη συνέχεια μπολιάζει τη διήγηση με σοκ, αγωνία και δράση, προσφέροντας μπόλικες δόσεις αδρεναλίνης στον αναγνώστη. 

Στα προτερήματα του βιβλίου θα αναφέρω οπωσδήποτε και τον πρωταγωνιστή του έργου. Ο Σίμος Σουλιώτης είναι ένας χαρακτήρας με τον οποίο θαρρώ λίγοι θα ταυτιστούν, μα πολλοί θα συμπαθήσουν. Είναι ένας κυνικός μπαρόβιος τύπος, ένα... αλάνι θα έλεγα, εθισμένος στις καταχρήσεις και στον περιθωριακό τρόπο ζωής. Ήταν ενδιαφέρον να διαβάζεις την ιστορία από τη δική του οπτική γωνία, υπό τη σκιά της γκρίζας ηθικής που τον διακατέχει, και να αναζητάς (ή να αποζητάς) το κατάλληλο νήμα της σκέψης ώστε να παρακολουθείς και να δικαιολογείς τις πράξεις του. Δεν το είδα να έρχεται, όμως μέχρι το τέλος κατέληξα να νοιαστώ γι’ αυτόν. Μέσα από την ιδιόρρυθμη ιδιοσυγκρασία του ο συγγραφέας βρίσκει την ευκαιρία να στηλιτεύσει συμπεριφορές και να σχολιάσει τα κακώς κείμενα της εποχής, πράγμα που προσωπικά καλοδέχτηκα ως ιδέα. Γενικά, νομίζω πως αξίζει να αναφέρω πως όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου ήταν αρκούντως ικανοποιητικοί, ακόμα κι εκείνοι με τα πλέον σκοτεινά κίνητρα.

Τα στοιχεία εκείνα που δεν μου άρεσαν στο βιβλίο είναι λίγα και ουσιαστικά αποτελούν προσωπικές μου αποτιμήσεις. Υπήρξαν στιγμές στην αρχή του βιβλίου που η συχνότητα εμφάνισης των βωμολοχιών εν μέσω της αφήγησης (είπαμε, ο Σίμος είναι αλάνι), με ξένισαν, όπως και η συχνότητα με την οποία εκείνος καταφεύγει στο αλκοόλ και στις καταχρήσεις. Δεν με διακατέχει κάποιου είδους σεμνοτυφία, απλά προσωπικά κρίνω πως δεν είναι απαραίτητο στα λογοτεχνικά κείμενα να υπάρχει μια πλειάδα χαρακτηρισμών που να τονίζουν υπέρ του δέοντος το αυτονόητο, δηλαδή πως πολλοί άνθρωποι σήμερα μιλάνε, σκέφτονται, και πράττουν μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Επίσης, υπήρξαν 2-3 ακραίες σκηνές που με έκαναν να μορφάσω, και τις οποίες έκρινα περιττές, καθώς δεν είχαν να προσφέρουν κάτι πέρα από το λεγόμενο shock factor. Τέλος, κάποιες αποκαλύψεις θα προτιμούσα να μην υπήρχαν καθώς θεωρώ πως αποδυναμώνουν τα κίνητρα βασικών χαρακτήρων της ιστορίας παρά ενδυναμώνουν την πλοκή.

Ολοκληρώνοντας την άποψή μου, θα ήθελα να δηλώσω πως το "Η τελευταία νύχτα της Αδέρας" με άφησε απολύτως ικανοποιημένο. Μου κράτησε εξαιρετική συντροφιά στις καλοκαιρινές μου διακοπές και με έκανε να κατασταλάξω στην άποψη μου πως ο Μιχάλης Δαγκλής είναι ένας από τους πλέον αξιόλογους Έλληνες συγγραφείς τρόμου & θρίλερ της χώρας. Είμαι πεπεισμένος πως αν δώσετε μια ευκαιρία στο τελευταίο του πόνημα δεν θα σας απογοητεύσει, και ποιος ξέρει, ίσως συμφωνήσετε μαζί μου πως στο εγγύς μέλλον δύναται να ξεχωρίσει ως ένας από τους πιο ταλαντούχους μυθιστοριογράφους της γενιάς μας!