TV Series | WandaVision

Ο Β.Ν. Συράκης είδε τη σειρά της Marvel WandaVision και μας λέει την απόψη του...

TV  Series | WandaVision

Η σχέση μου με το MCU είναι, με κίνδυνο να πέσετε να με φάτε, χλιαρή. Θεωρώ πως έχει κάποιες εκπληκτικές ταινίες του είδους (The Winter Soldier, Infinity War), αλλά η πλειοψηφία είναι απλά μέτριες προς καλές ταινίες. Τις βλέπεις για ένα δίωρο, περνάς σχετικά καλά, αλλά τις ξεχνάς μέσα σε λίγα λεπτά, κάνοντάς σε να αναρωτηθείς αν όντως είδες κάτι. Οπότε, μετά το ικανοποιητικό τέλος στο έπος των Avengers με το Endgame, δεν ήμουν ιδιαίτερα διατεθειμένος να συνεχίσω να ακολουθώ τα δρώμενα του κινηματογραφικού αυτού σύμπαντος.


Λείπεις...

Και να 'σου το WandaVision, με ένα concept διαφορετικό από τα δεδομένα της Marvel και υποσχόμενο σουρεαλιστικά σκηνικά ντυμένα με το στυλ των sitcom διαφόρων δεκαετιών. Προτίμησα να μη δω trailers και οτιδήποτε μπορεί να μου έδινε μια ιδέα της υπόθεσης και μπήκα τελείως τυφλός, μην γνωρίζοντας τι με περιμένει.

Η βασική πλοκή του WandaVision, λοιπόν, βλέπει τους γνωστούς Avengers Wanda Maximoff (Scarlet Witch στα κομιξίστικα) και το ανδρoειδές Vision, εκεί που η μια είχε εξαφανιστεί μετά το τέλος του Endgame και ο άλλος κείτονταν νεκρός κάπου στα γρασίδια της Wakanda, να βρίσκονται στη δεκαετία του ‘50-‘60 και συγκεκριμένα σε ένα sitcom του στυλ  I Love Lucy και The Dick Van Dyke Show. Ωστόσο, κάτι πιο μυστήριο και δυσοίωνο φαίνεται να κρύβεται πίσω από τα σκηνικά και το ψεύτικο γέλιο που ακολουθεί τους ήρωες μας παντού. Από 'κει και πέρα, τα επεισόδια εξελίσσονται σε μικρά εικοσάλεπτα σενάρια βγαλμένα από το είδος στο οποίο βασίζεται, με μερικές αποκαλύψεις να βγαίνουν σιγά σιγά στη φόρα. Η φόρμουλα του είδους τιμάται δεόντως, με ολόκληρα επεισόδια να είναι γραμμένα και σκηνοθετημένα όπως ακριβώς θα ήταν ένα sitcom της εποχής που δείχνει.


Αχ αυτά τα κενά γεμάτα Valium χαμόγελα των '50s

Είναι περιττό να πω πως, σε θέμα παραγωγής και σκηνοθεσίας, το WandaVision φαίνεται να φοράει περήφανα το budget του, μοιάζοντας σαν κάτι που θα έβγαινε σε αίθουσα κινηματογράφου. Λογικό αν κριθεί ότι πίσω από τη σειρά βρίσκεται η εταιρεία του Μεγάλου Ηγέτη και Άρχοντα του Κόσμου, Mickey Mouse. Οπότε, δε θα σταθώ εκεί.


"Bow to me mortals! Haha!"

Αντ’ αυτού θα σταθώ στα όσα υποσχέθηκε η σειρά και αν κατάφερε να ανταποκριθεί σε αυτά. Το WandaVision, λοιπόν, μας παρουσιάστηκε σαν μια νέα ριζοσπαστική αλλαγή στο πώς η Marvel λέει τις ιστορίες της, αγκαλιάζοντας ακόμα περισσότερο τον σουρεαλισμό των κόμικ, μαζί με πιθανότητες να χωθεί βαθιά σε πράγματα όπως το Multiverse και τη μαγεία, σε βαθμό που δεν είχε κάνει μέχρι στιγμής. Από τη μια, καταφέρνει και δίνει όντως κάτι διαφορετικό, ειδικά στο θέμα των χαρακτήρων, οι οποίοι έχουν χώρο να αναπνεύσουν από τη στιγμή που δεν τρέχουν από τη μια σκηνή δράσης στην επόμενη, ξετυλίγοντας μια ιστορία πιο προσωπική και προσγειωμένη. Αλλά, εν μέρει. Δίνει ένα σουρεάλ σκηνικό με τα sitcom και το μυστήριο του “γιατί συμβαίνει;” σε κρατάει. Αλλά, το παίζει εκ του ασφαλούς. Θέλει να κάνει νύξεις σε παράλληλα σύμπαντα και άλλες διαστάσεις. Αλλά το κάνει ελάχιστα.

Είναι δύσκολο να γράψω για αυτήν τη σειρά χωρίς να μπω σε spoilers και δε διατίθεμαι να γράψω ολόκληρο δοκίμιο, πόσο μάλλον να το διαβάσετε. Θα σταθώ στο τι ένιωσα καθώς την έβλεπα και τι μου άφησε αφού την τελείωσα.

Το WandaVision είναι μια πολύ ευχάριστη σειρά και, για όσο την βλέπεις και αν την αφήσεις να σε βάλει μέσα όπως και έκανα, περνάς πολύ καλά όσο την παρακολουθείς. Έχει αρκετές ευχάριστες εκπλήξεις και ανατροπές που σε κρατάνε να δεις το ένα επεισόδιο μετά το άλλο και στο θέμα μιας πιο προσωπικής χαρακτηροκεντρικής ιστορίας, είναι πετυχημένη, με πολύ καλές ερμηνείες, ειδικά από μεριάς της Elizabeth Olsen.

Ωστόσο, κάτι το εικοσάλεπτο, κάτι ότι είναι μόλις οχτώ επεισόδια, κάτι ότι στο τέλος ξεφουσκώνει κάπως απότομα, αλλά και ο δισταγμός των δημιουργών και της Marvel να ξεφύγει τελείως και να κάνει κάτι σε “David Lynch Presents: WandaVision”, η σειρά δε μένει μαζί σου για παραπάνω από μια-δυο μέρες. Μα θα μου πείτε: “Β.Ν, αξιαγάπητε και εξαιρετικέ συγγραφέα και δαιμόνιο των κριτικών αναλύσεων, είναι τόσο κακό που είναι απλά μια διασκεδαστική απόδραση ολίγων ωρών;” Και θα απαντήσω: όχι. Προφανώς και όχι.

Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα τη σειρά, πόσο μάλλον σε αυτούς τους καιρούς που όλα είναι γκρίζα, και όχι με τον ευχάριστο, νοσταλγικό τρόπο μιας παλιάς σειράς. Το WandaVision σε διασκεδάζει, σε κάνει να μαντεύεις, και σε συγκινεί κιόλας αν το αφήσεις και απλά μπεις μέσα για αυτές τις 4-5 ώρες. Αλλά, δε θα το χαιρετίσω και ως μια φαινομενική επιτυχία, επειδή και παρουσιάστηκε ως κάτι το τόσο ιδιαίτερο και φαίνεται πως, με λίγο χρόνο παραπάνω και λίγο παραπάνω τσαγανό, θα μιλούσαμε για μια εξαιρετική προσπάθεια από τη Marvel να προσπαθήσει να αλλάξει το στυλ της για να μείνει φρέσκια στη μετά-Endgame εποχή της.

Όπως και να 'χει, εγώ συμπάθησα την Wanda και τον Vision ακόμη περισσότερο και θα ήθελα να δω τι θα συμβεί με αυτούς τους χαρακτήρες παρακάτω. Ίσως, αυτό και μόνο, να φτάνει.