“Το Αγόρι Με Τα Χρυσά Μάτια” του Δημήτρη Μιχαλέτου

Ποιο είναι το αγόρι µε τα χρυσά µάτια που εµφανίζεται στον ονειρικό κόσµο; Από που πηγάζουν οι αστείρευτες δυνάµεις του; Ποιόν σκοπό εξυπηρετεί;

Από την Ελλάδα, την Ισπανία και τη Γαλλία, ως την Κίνα και τις Η.Π.Α, πέντε, άγνωστοι µεταξύ τους, έφηβοι βασανίζονται από τα ίδια ερωτήµατα. Πολύ σύντοµα, η αναζήτηση απαντήσεων θα τους οδηγήσει να εµπλακούν σε µια ξέφρενη περιπέτεια στον κόσµο των ονείρων.

Αναγκασµένοι να παραµερίσουν τις διαφορές τους και να συνεργαστούν προκειµένου να επιβιώσουν, οι πέντε έφηβοι θα συστήσουν µια ετερόκλητη οµάδα, η οποία θα βρεθεί αντιµέτωπη µε θανάσιµους κινδύνους, σατανικά πλάσµατα και σκοτεινά µυστικά. Τα όρια, αλλά και οι αντιλήψεις, των πέντε εφήβων θα δοκιµαστούν πέρα από κάθε προσδοκία.

Υπάρχουν κάποια βιβλία, που καθώς τα διαβάζω αισθάνομαι μια αισιοδοξία για τον χώρο του φανταστικού στην Ελλάδα. Βιβλία που είναι καλογραμμένα, που οι ήρωες και οι ιστορίες σε κερδίζουν από τις πρώτες σελίδες, που οι συγγραφείς τους είναι νέοι άνθρωποι και έτοιμοι να πάνε τη λογοτεχνία ένα (ίσως και πολλά) βήματα παραπέρα.

Ένα τέτοιο βιβλίο διάβασα πρόσφατα. Πρόκειται για το πρώτο μέρος της διλογίας Το αγόρι με τα χρυσά μάτια - Βιβλίο 1ο: Το κάλεσμα του Δημήτρη Μιχαλέτου, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή.

Καταρχάς, να σταθώ στην όμορφη και στοχευμένη δουλειά, που έγινε στο εξώφυλλο. Τα στοιχεία που το συνθέτουν είναι άκρως αντιπροσωπευτικά και ικανά να σε βάλουν στο κλίμα του βιβλίου, πριν καν ανοίξεις την πρώτη σελίδα. Πέντε φιγούρες νεαρών σε ένα δάσος και στο επάνω μέρος βρίσκεται το αγόρι με τα χρυσά μάτια. Δίνω έξτρα μπόνους στο εξώφυλλο για την χρυσοτυπία στον τίτλο και επειδή οι φιγούρες αντιστοιχούν ακριβώς στα χαρακτηριστικά των πέντε ηρώων.

Ξεκινώντας λοιπόν, γνωρίζουμε σιγά σιγά τα πέντε παιδιά. Βλέπουμε στοιχεία για τον χαρακτήρα τους, μαθαίνουμε το περιβάλλον στο οποίο ζουν, τους ανθρώπους που είναι κοντά τους. Γενικά, ο συγγραφέας μας δίνει ένα καθαρό ψυχογράφημα των ηρώων καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Όλοι είναι συνηθισμένα παιδιά κι όμως ο καθένας έχει το δικό του στίγμα, τη δική του φωνή και σύμφωνα με τη χώρα στην οποία μεγαλώνει, τα βιώματά του και τον χαρακτήρα του. Καθένας προσθέτει τη δική του πινελιά. Κανένας δεν ξεχωρίζει, κανένας δεν επισκιάζει τον άλλο. Υπάρχει μια διακριτή ισότητα, που θεωρώ δύσκολο να επιτευχτεί όταν υπάρχουν πέντε πρωταγωνιστές.

Τους ήρωες τους ενώνει κάτι παράξενο: βλέπουν στον ύπνο τους όνειρα με το αγόρι με τα χρυσά μάτια. Στην ουσία δηλαδή, έχουμε έναν κόσμο παράλληλο με τον πραγματικό, τον Ονειρόκοσμο, που διέπεται από τους δικούς του κανόνες. Εκεί, τα πράματα δεν είναι πάντα ευχάριστα και τα παιδιά καλούνται να το μάθουνε με έναν δύσκολο τρόπο. Πρέπει να αντιμετωπίσουν κινδύνους, μα πάνω απ’ όλα καλούνται να πάρουν δύσκολες αποφάσεις και να αφήσουν πίσω το νεαρό της ηλικίας τους, βάζοντας μπροστά την τόλμη, το θάρρος και τη φιλία.

Μιλάμε για ένα young adult μυθιστόρημα, που όμως από μέσα του πηγάζει ξεκάθαρα η ωριμότητα. Ενώ όλες οι σκέψεις και πολλές φορές οι πράξεις των ηρώων αντικατόπτριζουν το νεαρό της ηλικίας τους, πουθενά δεν αισθάνθηκα ότι ο συγγραφέας εκμεταλλεύτηκε αυτή την άγουρη σκέψη τους, για να δικαιολογήσει καταστάσεις ή για να προχωρήσει την πλοκή προς το συμφέρον του.

Η γραφή είναι κατάλληλη για το κείμενο και για το είδος που εκπροσωπεί. Ταιριαστή με όλο το ύφος της ιστορίας, χωρίς περιττές πομπώδεις προσθήκες. Άμεσες περιγραφές, που κατευθείαν σου δημιουργούν απίστευτες εικόνες. Είναι καταπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο αισθάνεσαι ότι μπαίνεις και εσύ μέσα στο όνειρο και νιώθεις πως χτίζονται ολόγυρα σου αυτά που εξιστορούνται. Πουθενά δεν υπάρχουν μακροσκελείς αναλύσεις. Παίρνεις τα βασικά στοιχεία και έπειτα είναι σαν να συμμετέχεις και εσύ σε αυτή τη δημιουργική διαδικασία της εκάστοτε εικόνας ή τοπίου. Έτσι η ανάγνωση κυλάει γρήγορα, τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο και η αγωνία σου αυξάνεται.

Αυτό που με “δυσαρέστησε”, είναι πως δυστυχώς δεν έχω στα χέρια μου το δεύτερο μέρος! (Οι πληροφορίες μου λένε ότι δεν αργεί πολύ). Όμως, θα παραδεχτώ πως το τέλος του βιβλίου, αν και δεν είναι το τέλος της ιστορίας, με άφησε ικανοποιημένη. Σίγουρα υπάρχουν ακόμη ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί. Επίσης, η τύχη των ηρώων και του αγοριού με τα χρυσά μάτια είναι αβέβαιη. Επιπλέον, ανυπομονώ να βρεθώ στον Ονειρόκοσμο. Αλλά ο τρόπος με τον όποιο ολοκληρώθηκε το πρώτο μέρος είχε κάτι από δικαιοσύνη και μου άφησε μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Ελπίζω ο Τείθος (ο κακός του Ονειρόκοσμου) να μην μου την πάρει εύκολα στο δεύτερο βιβλίο!

Μέσα μου μια φωνή, πάντως, με προειδοποιεί πως τα θετικά μου συναισθήματα δεν θα κρατήσουν για πολύ! Ε, Δημήτρη;