Ταινίες | “The Empty Man” : Cult movie, guilty pleasure ή κάτι στο ενδιάμεσο;

Ο Β.Ν. Συράκης ρίχνει μια ματιά σε μια ταινία η οποία ξεχάστηκε όταν κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους, αλλά βρήκε νέα ζωή μέσα από το streaming. Τι είναι τελικά το "The Empty Man";

Ταινίες | “The Empty Man” : Cult movie, guilty pleasure ή κάτι στο ενδιάμεσο;


Υπάρχουν μερικές ταινίες που χάνονται μέσα στο πλήθος, είτε από μάρκετινγκ παράγοντες, είτε επειδή τα studio τα φορτώνουν σε ημερομηνίες που ο κόσμος δεν πατάει σε κινηματογράφους, είτε απλά δεν τις παίρνει κανείς γραμμή. Ωστόσο, μετά το πέρας της κινηματογραφικής τους ζωής αναγεννιούνται σε κάποιο άλλο μέσο (VHS/DVD-Bluray/Streaming) και από στόμα σε στόμα ξαφνικά αποκτούν ένα δικό τους αφοσιωμένο κοινό‧ το λεγόμενο Cult Classic. Ε,  το “The Empty Man” του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη David Prior είναι μια από αυτές.

 

Το μόνο που λείπει είναι το τσιριχτό γέλιο και έτοιμος για Ιστορίες από την Κρύπτη.
(Image by 20th Century Studios)
 

Βασισμένο σε ένα comic της εταιρίας Boom, ο David Prior παίρνει μόνο κάποια βασικά στοιχεία (αν τα παίρνει και αυτά) και φτιάχνει ένα σενάριο φιλόδοξο, αλλόκοτο και εστιασμένο στον υπαρξιακό τρόμο πάνω από όλα. Είναι μια ταινία που θέλει να κάνει τόσα πολλά, να πει τόσα πολλά και να ξεπεράσει το ίδιο του το είδος που, εν τέλει, υποκύπτει σε πολλά σημεία από το βάρος των ίδιων της των φιλοδοξιών. Ωστόσο, το λάτρεψα. Παρά τα προβλήματα του, που είναι αρκετά δε θα το κρύψω, δεν βαρέθηκα ούτε λεπτό και απλά απορροφήθηκα τόσο που ούτε που κατάλαβα πότε πέρασε.

Τώρα, πριν ξεκινήσετε στα σχόλια με τα κατεβατά τύπου “μα Β.Ν., η ταινία έχει χάλια βαθμολογίες, πάτωσε, είναι μάπα και βαρετό” κτλ, τότε ας πω το εξής πρώτα: Δεν - είναι - για - όλους. Τελεία. Ταινίες σαν το “The Empty Man” ανήκουν στο φάσμα αυτών των ταινιών τρόμου που οι μισοί μισούν επειδή είναι βαρετό και αργό, οι μισοί το λατρεύουν επειδή είναι φιλόδοξη και περίεργη. Σκεφτείτε όλες τις ταινίες τρόμου που βγάζει το A24 (The Witch κτλ). Είμαι σίγουρος πως ήδη το 50% από εσάς διαφωνεί μαζί μου.

Το “The Empty Man” είναι ιδιαίτερη περίπτωση ταινίας τρόμου και όχι τόσο λόγω της ίδιας της ταινίας, όσο για το ότι γυρίστηκε και κυκλοφόρησε. Μια ταινία τέτοιου τύπου, με ένα σενάριο τίγκα σε συμβολισμούς και αλληγορίες, από έναν πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη δεν, και επαναλαμβάνω ΔΕΝ, υπήρχε περίπτωση να έχει την στήριξη ενός τόσο μεγάλου στούντιο όσο της 20th Century Fox (R.I.P.). Ίσως την δεκαετία του ’70-’80, αλλά όχι με τα σημερινά στάνταρ. Είναι συνταγή αποτυχίας. Κανένα μεγάλο όνομα σε θέμα ηθοποιών, χωρίς την popcorn προσέγγιση του James Wan, και με έναν σκηνοθέτη ο οποίος φιλοδοξεί να γεμίσει κάθε καρέ με τόσους εικαστικούς συμβολισμούς και στοιχεία για την πλοκή (την έχω δει 2 φορές μέχρι στιγμής και όλη η ταινία αλλάζει όταν ξέρεις το τέλος), το “The Empty Man” έπρεπε να είχε βγει από κάποιο indie studio.
 

Δε θα ησυχάσω μέχρι να μου ανήκει ακόμα και το χαρτί της τουαλετας σας! Χα χα!

 

Έπεσε χρήμα και μάλιστα από μεγάλο studio. Studios τα οποία ή θα βγάλουν μια χ συνέχεια στο “The Conjuring” ή μια low budget παραγωγή για τον Οκτώβριο, όπου φτηνά jump scares σκοτώνουν ηλίθιους έφηβους με μηδενικό gore έτσι για να βγει κάνα χαρτζιλίκι. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα μεγάλο όνομα στήριξε έναν σκηνοθέτη που γυρίζει πρώτη φορά ταινία και ένα σενάριο το οποίο παίζει με τη φύση της πραγματικότητας, ενώ διηγείται μια ιστορία Lovecraftian τύπου τρόμου.

Στα της ταινία όμως. Τι πραγματεύεται το “The Empty Man”; Χωρίς να θέλω να αποκαλύψω πολλά το βασικό στόρι είναι πως ο James, ένας πρώην αστυνομικός, προσεγγίζεται από μια οικογενειακή φίλη για να βρει την εξαφανισμένη της κόρη. Όσο ο James ερευνά την υπόθεση ανακαλύπτει αργά μια πλεκτάνη που περιλαμβάνει έναν τοπικό αστικό θρύλο και μια new age spiritual κομμούνα που παίζει να έχει προσεγγίσει την νεαρή Amanda.

Αυτά είναι τα βασικά.

Η ταινία εξελίσσεται αργά και, σταδιακά, γίνεται όλο και πιο αλλόκοτη. Όπως θα έπρεπε να είναι μια σωστή ιστορία Cosmic Horror. Οι επιρροές από τα έργα του Lovecraft είναι ολοφάνερες και μπλέκονται με την αστυνομική υπόθεση ομαλά, ασχέτως αν μερικές φορές μπορεί να εμφανιστεί μια τρύπα εδώ και εκεί, λόγω του φιλόδοξου του σεναρίου. Όπως και με τον πρώτο κύκλο του “True Detective” το 2014, έτσι και εδώ ο τρόμος δίνεται μέσα από την συνεχή αίσθηση ανησυχίας και υπόνοιας, παρά με τον παραδοσιακό τρόπο των jump scares. Ναι υπάρχουν 1-2, αλλά είναι τόσο σφήνα ανάμεσα στο υπόλοιπο ύφος της ταινίας, που είμαι σίγουρος πως πρόκειται για πρόσθετες σκηνές που ζητήθηκαν από τον σκηνοθέτη στην διαμάχη του με τα νέα κεφάλια της Disney που αντικατέστησαν τον προηγούμενο, υπέρμαχο, παραγωγό της ταινίας.

Υπάρχει κάτι το ανατριχιαστικό στην εικονογραφία και την αισθητική της ταινίας. Από τα πλάνα γυρισμένα με αλλόκοτες γωνίες, τις συνεχείς εμφανίσεις γεφυρών (που συμβαδίζουν τόσο με την μυθολογία του κόσμου, όσο και με τη θεματολογία της πλοκής), την μουσική που είναι ένας υπόκωφος ήχος από βουδιστικό throat singing‧ η ταινία είναι φιλόδοξη στον τρόπο που θέλει να πει την ιστορία της και ο David Prior, όντας κάτι σαν άτυπος μαθητευόμενος του David Fincher, φοράει απλόχερα την επιρροή του τελευταίου, δίνοντας μερικές εντυπωσιακές εικόνες και τόσους θεματολογικούς συνδέσμους που καθιστά την ταινία υποψήφια για πολλαπλές θεάσεις. Ωστόσο, το υπερβολικό του φιλόδοξου χαρακτήρα της, λειτουργεί και κατά της, καθώς πολλά πράγματα περνάνε είτε σε απόλυτη ασάφεια, ή δεν βγάζουν ολοκληρωτικά νόημα.
 

Κλασσική τουαλέτα σε πάρκινγκ της εθνικής.
(Image by 20th Century Studios)

Από θέμα ηθοποιίας οι ερμηνείες βρίσκονται σε καλό επίπεδο, με τον James Badge Dale σε πρωταγωνιστικό ρόλο αυτή τη φορά, να είναι αυτός που κουβαλάει το μεγαλύτερο βάρος της, πράγμα λογικό, μιας και δεν σταματάμε να τον ακολουθούμε από την πρώτη φορά που μας τον δείχνει. Το υπόλοιπο cast, με εξαίρεση τον Stephen Root, κάνει μια σχετικά καλή δουλειά, ωστόσο μοιάζει αρχάριο σε σύγκριση με τον πρωταγωνιστή. Είναι ή πολύ over-the-top ή απλά τηλεοπτικό στο στυλ. Και μιας και μιλάμε για τηλεοπτικό…

Όσα εύσημα και αν έχω δώσει μέχρι στιγμής στον Prior, ένα πράγμα που με κάνει να αναρωτιέμαι αν ήταν θέμα απειρίας, budget/reshoots, ή εικαστική επιλογή του σκηνοθέτη είναι η απότομες αλλαγές στην ποιότητα των πλάνων.  Την μια βλέπεις τα βουνά του Μπουτάν και θαυμάζεις το τοπίο και την αίσθηση απομόνωσης, την επόμενη έχεις μια σκηνή που δυο χαρακτήρες μιλάνε σε μια κουζίνα και νιώθεις ότι βλέπει τηλεοπτικό σήριαλ των ’90s. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί και σπάω το κεφάλι μου. Είναι σαν να έχουν γυρίσει την ίδια ταινία, δυο εντελώς διαφορετικοί σκηνοθέτες.

Το ίδιο ισχύει και για το σενάριο.

Την μια σε βάζει μέσα το μυστήριο και μετά βλέπεις σκηνές και διαλόγους που θα ταίριαζαν περισσότερο σε μια ταινία τρόμου τύπου The Bye Bye Man (ω δι άιρονι).

Γενικά το “The Empty Man” είναι διπολική ταινία. Από την μια, πρόκειται για μια έξυπνη καλογυρισμένη και φιλόδοξη ταινία που ξεπερνάει τα αναμασήματα του είδους και προσφέρει ένα ανατριχιαστικό έργο τρόμου. Από την άλλη, είναι μια ανισσόροπα φτιαγμένη ταινία, που προσπαθεί να κάνει περισσότερα από όσα μπορεί, με αποτέλεσμα να αγγίζει τα όρια του κωμικού και του “χέσε μας ρε μεγάλε”.  Με ένα ακόμα πέρασμα στο σενάριο και κάποιον να καθοδηγεί (όχι να πνίγει) το σκηνοθετικό όραμα του Prior, πιστεύω πως θα είχαμε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα.

Δε θα σας πω αν πρέπει να την δείτε, αν την θεωρώ μοντέρνο καλτ αριστούργημα, ή αν σας αρέσει το Χ σε ταινίες τότε είναι για εσάς. Μπορεί να είναι παρεξηγημένο Cult Classic. Μπορεί να είναι απλά ένοχη απόλαυση για μερικους. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να της δώσετε μια ευκαιρία γιατί, σας αρέσει τελικά ή όχι, τουλάχιστον είναι μια ταινία η οποία προσπάθησε να κάνει κάτι διαφορετικό. Και θα προτιμήσω το διαφορετικό από το να φάω πάλι τα ίδια και τα ίδια...