“Σημάδι από Στάχτη (Σκοτεινά Όντα #1)” της Νέλλης Κουρκούλη

•

Ο θάνατος δεν είναι το τέλος.

Ο θάνατος είναι η αρχή.

Η αρχή του εφιάλτη.

Έπειτα από ένα τροχαίο δυστύχημα, η Άννα καταλήγει σε έναν άλλο κόσμο, όπου βασιλεύουν η παράνοια και τα βασανιστήρια. Εκεί εγκλωβίζονται οι ψυχές των σκοτεινών όντων, καταδικασμένες να υπηρετούν τους πιο βδελυρούς δαίμονες. Σύντομα ανακαλύπτει ότι αυτός ο ζοφερός τόπος ονομάζεται Υπόκοσμος και ότι τα πλάσματα που κατοικούν σε κάθε του γωνιά είναι τόσο φρικτά που ούτε η Κόλαση μπόρεσε να τα ανεχτεί.

Μόνο που η ίδια δεν έχει καμιά δουλειά να βρίσκεται ανάμεσά τους. Είναι σίγουρη ότι η παρουσία της εκεί είναι ένα τεράστιο λάθος. Τώρα πρέπει να βρει έναν τρόπο να δραπετεύσει. Για να τα καταφέρει, θα χρειαστεί να δημιουργήσει τις πιο απρόσμενες και επισφαλείς συμμαχίες, αλλά και να δοκιμάσει τα όρια της αντοχής της καθώς θα αναγκαστεί να περάσει μέσα από μια σειρά δοκιμασίες που θα αφήσουν πάνω της ένα ανεξίτηλο σημάδι. Κι όλα αυτά, κάτω από τη σκιά μιας αρχαίας Προφητείας.

Θα μπορέσει να βρει διέξοδο;

Θα αντέξει απέναντι σε όλα όσα θα ανακαλύψει;

Το βιβλίο Σημάδι από Στάχτη είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως και ταυτόχρονα το πρώτο μέρος μιας τριλογίας φαντασίας (Σκοτεινά Όντα). Όσοι με γνωρίζουν ξέρουν την αγάπη που τρέφω για τα βιβλία φαντασίας, κάθε κατηγορίας. Και παρότι έχω διαβάσει αρκετά βιβλία, το συγκεκριμένο είχε τη δύναμη να ξεχωρίσει με τον δικό του τρόπο, ξεφεύγοντας από τα τετριμμένα. Η συγγραφέας έχει πλάσει έναν κόσμο, τον Υπόκοσμο, όπου ζουν διάφορα σκοτεινά όντα (νεράιδες, τελώνια, δαίμονες, μάγοι...) που καταλήγουν εκεί μετά τον επίγειο θάνατό τους.

Όταν η Άννα, μετά από ένα ατύχημα, βρεθεί στον Υπόκοσμο, θα αρχίσει να αναρωτιέται γιατί βρίσκεται εκεί, μιας και δεν είχε ποτέ υπερφυσικές δυνάμεις. Με συμμάχους, αλλά και εχθρούς, θα προσπαθήσει να βρει τη θέση της μέσα στον Υπόκοσμο και να βρει απαντήσεις στα ερωτήματά της. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Μετά την είσοδό της στον Υπόκοσμο, η Άννα θα βρεθεί αντιμέτωπη με δυσκολίες, δοκιμασίες, προδοσίες, πόνο και έναν μεγάλο αγώνα που κινείται “υπογείως”. Είναι ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα, με διάχυτα κοινωνικά μηνύματα, αγωνία και πολλή φαντασία. Το βιβλίο ρέει γρήγορα και οι σελίδες γυρίζουν ασταμάτητα.

Οι περιγραφές είναι απολαυστικές, και παρότι δεν είμαι ένθερμη υποστηρίκτρια των περιγραφών (τολμώ να ομολογήσω πως πολλές φορές προσπερνώ περιγραφές αν μου φαίνονται ανούσιες ή μακροσκελείς χωρίς λόγο), διάβασα κάθε μία χωρίς να αφήσω ούτε λέξη και αυτό σημαίνει πολλά. Η ροή της ιστορίας είναι γρήγορη, ο λόγος δεν κουράζει, οι διάλογοι είναι μελετημένοι και δοσμένοι με το διαφορετικό ύφος του κάθε χαρακτήρα, οι σκηνές μάχης είναι απολαυστικές και η αγωνία κορυφώνεται σταδιακά όσο οι εξελίξεις τρέχουν. Από ένα σημείο και μετά δεν μπορούσα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου και το έπαιρνα παντού μαζί μου.

Το πιο σημαντικό στοιχείο που με εξέπληξε, παρόλα αυτά, ήταν το πόσο μελετημένοι ήταν οι χαρακτήρες του βιβλίου, κύριοι και δευτερεύοντες, έτσι που όλοι τους ήταν ρεαλιστικοί και όχι καρικατούρες της ιστορίας. Κάθε χαρακτήρας είχε τη δική του προσωπικότητα, τη δική του φωνή, ξεχωριστές αρετές και ελαττώματα, έτσι που έμοιαζαν αληθοφανείς και μπορούσα να ακούσω μέχρι και το διαφορετικό ηχόχρωμα του καθενός μέσα μου. Υπήρξαν χαρακτήρες που συμπάθησα και άλλοι που αντιπάθησα. Την Άννα, την πρωταγωνίστρια του βιβλίου, δεν μπόρεσα να την κατανοήσω σε αρκετά σημεία, καθώς υπήρχαν στιγμές που φερόταν διαφορετικά από ότι θα περίμενε κανείς. Βέβαια, υπάρχει μία λεπτομέρεια μέσα στο βιβλίο (δε θα πω περισσότερα για να μην κάνω σπόιλερ) που σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας της να δικαιολογεί τη συμπεριφορά της, αν και προδικάζω πως θα υπάρχουν περισσότερες αποκαλύψεις για εκείνη στα επόμενα βιβλία.

Φυσικά, από το βιβλίο δεν έλειπε η φιλία και ο έρωτας και ενώ ανήκει στην κατηγορία των New Adult, θεωρώ πως θα μπορούσε κάλλιστα να διαβαστεί και από νεαρότερες ηλικίες.

Τέλος, το φινάλε του πρώτου βιβλίου είναι αρκετά ιδιαίτερο και ευφάνταστο. Παρότι είναι τριλογία, το τέλος είναι δοσμένο με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσε να κλείνει και ένα αυτοτελές βιβλίο. Βέβαια, ο αναγνώστης θα απομείνει με μερικές απορίες, που είναι λογικό να υπάρχουν αφού σε μια τριλογία δεν περιμένω να δοθούν όλες οι απαντήσεις από την αρχή.

“...Σπασμένα γυαλιά και μέταλλο καρφώθηκαν στο δέρμα της, τόσο βαθιά που διαπέρασαν τα όργανα και συνέθλιψαν τα κόκαλα. Κάπου στο βάθος άκουγε κραυγές. Μέσα στην παραζάλη και το σοκ σκέφτηκε ότι έμοιαζαν με τις δικές της κραυγές. Στο τέλος μύριζε αίμα, γευόταν αίμα, έβλεπε μόνο αίμα, ώσπου έκλεισε τα μάτια”

Άραγε, ο θάνατος είναι το τέλος; Και αν υπάρχει μια Κόλαση για το τέλος, τότε πως θα έμοιαζε; Διαβάστε το και μπείτε στην ιστορία του Υπόκοσμου. Είμαι σίγουρη πως θα κερδίσει και τις δικές σας εντυπώσεις.