“Άτλας Έξι” της Olivie Blake

•

Μυστικά. Προδοσία. Aποπλάνηση. Δύναμη. Είστε στην Αλεξανδρινή Λέσχη.

Η γνώση είναι σφαγή. Δεν μπορείς να την αποκτήσεις χωρίς θυσία.

Η Αλεξανδρινή Λέσχη, κρύπτη της χαμένης γνώσης από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της αρχαιότητας, είναι η μεγαλύτερη μυστική λέσχη μάγων ακαδημαϊκών στον κόσμο. Όσοι κερδίσουν μια θέση ανάμεσα στους Αλεξανδρινούς θα εξασφαλίσουν μια ζωή πλούτου, δύναμης και κύρους. Μόνο μια φορά κάθε δέκα χρόνια, έξι μοναδικά ταλαντούχοι μάγοι επιλέγονται για τις δοκιμασίες.

Οι έξι επίλεκτοι είναι η Λίμπι και ο Νίκο που ασκούν απίστευτο έλεγχο στην ύλη, η Ρέινα, φυσιογνώστρια, που κατανοεί τη γλώσσα της φύσης, η Παρίσα, τηλεπαθητική, που αποπλανεί για να διαβάσει τη σκέψη των άλλων, ο Κάλουμ, χειραγωγός, με παραισθητικές ενέργειες που μετατρέπει όποιον θέλει σε πειθήνιο πλάσμα, και ο Τριστάν που αναγνωρίζει τα ξόρκια και τις ψευδαισθήσεις.

Όταν οι υποψήφιοι στρατολογούνται από τον μυστηριώδη Άτλας Μπλέικλι, μαθαίνουν ότι θα έχουν στη διάθεσή τους έναν χρόνο για την τελική επιλογή. Ποιος έχει τη θέληση και την ικανότητα να τα καταφέρει, ενώ η πραγματικότητα θολώνει μέρα με τη μέρα και η ηθική αρχίζει να διαβρώνεται;

Αν οι έξι υποψήφιοι αποδείξουν στον εαυτό τους ότι είναι οι καλύτεροι, θα επιβιώσουν, τουλάχιστον οι περισσότεροι...

Το Άτλας Έξι ήταν ένα βιβλίο το οποίο περίμενα με ενθουσιασμό, μιας και ανήκει στο είδος του dark academia, το οποίο αγαπώ, ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με fantasy. Ωστόσο με απογοήτευσε σε τεράστιο βαθμό. Δεν είναι η πρώτη φορά που την παθαίνω με τα βιβλία που γίνονται διάσημα μέσα από πλατφόρμες όπως το TikTok. Λένε ότι η μία φορά που θα συμβεί κάτι είναι τυχαίο, η δεύτερη σύμπτωση και η τρίτη μοτίβο, οπότε κάπου εδώ το grain of salt μου γίνεται ολόκληρη σακούλα.

Το Άτλας Έξι λοιπόν είναι το πρώτο βιβλίο τριλογίας και είναι γραμμένο από την Olivie Blake, της οποίας αποτελεί το πρώτο έντυπο βιβλίο, καθώς είναι περισσότερο γνωστή ως συγγραφέας fanfiction σε διαδικτυακές πλατφόρμες. Το Άτλας Έξι αρχικά κυκλοφόρησε ως αυτοέκδοση στο Kindle, το 2020, έγινε viral μέσω TikTok και στη συνέχεια κυκλοφόρησε σε έντυπη μορφή από τις εκδόσεις Tor Publishing Group, αφού πρώτα πέρασε από κάποιο editing. Το οποίο συγκεκριμένο editing, λυπάμαι που θα το πω, αλλά στην Ελλάδα το λέμε “όσα βλέπει η πεθερά”. Η πεθερά με μυωπία, πρεσβυωπία και τα γυαλιά της ξεχασμένα στο σπίτι στο χωριό.

Στο Άτλας Έξι, βρισκόμαστε σε έναν εναλλακτικό δικό μας κόσμο, στον οποίο η ύπαρξη της μαγείας είναι δεδομένη, ευρέως γνωστή και συνυφασμένη στην καθημερινότητα. Ο οργανισμός που κατέχει και προφυλάσσει όλη τη γνώση που αφορά τη μαγεία είναι η Αλεξανδρινή Λέσχη, η οποία έχει πρόσβαση σε ό,τι απέμεινε από τη θρυλική Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ο Άτλας, υψηλόβαθμο στέλεχος της Λέσχης, προσεγγίζει έξι διαφορετικά άτομα από όλο τον κόσμο και τους προτείνει μία θέση “εκπαιδευόμενου” σε αυτήν. Όποιος αριστεύσει, θα αποκτήσει την πολυπόθητη ιδιότητα του μέλους της Λέσχης και πρόσβαση σε αστείρευτη γνώση. Τα έξι αυτά άτομα κλείνονται μαζί σε μία έπαυλη για έναν χρόνο για να μαθητεύσουν. Μόνο οι πέντε από αυτούς όμως θα γίνουν δεκτοί στη Λέσχη. Ένας θα χρειαστεί να χάσει τα πάντα.

Όλα αυτά ακούγονται εξαιρετικά ενδιαφέροντα, και πραγματικά η ιστορία είχε τα φόντα να αποδειχθεί καταπληκτική, ωστόσο αυτό δεν συνέβη. Η κοσμοπλασία του βιβλίου συμπυκνώνεται στα λίγα που ανέφερα στην παραπάνω παράγραφο. Δεν βλέπουμε περισσότερα, δεν μαθαίνουμε περισσότερα, δεν έχουμε ιδέα γιατί είναι η Λέσχη είναι σημαντική, τι κάνει, τι δεν κάνει. Το βιβλίο διαδραματίζεται κατά 90% σε εσωτερικούς χώρους, το οποίο είναι απολύτως ok, αν αυτοί περιγράφονταν ώστε να γίνονται διακριτοί, αλλά δυστυχώς απουσίαζαν οι περιγραφές σε τραγικό βαθμό. Υπήρχαν δωμάτια. Και διάδρομοι. Και μια αίθουσα διδασκαλίας. Καμία προσπάθεια να χτιστεί η οποιαδήποτε εικόνα και αίσθηση χώρου και τοποθεσίας και αλληλεπίδρασης με αυτά.

Οι έξι χαρακτήρες φαίνονται αρχικά και εκείνοι γεμάτοι υποσχέσεις ότι θα είναι ενδιαφέροντες. Τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, με διαφαινόμενη περίπλοκη δυναμική και σχέσεις. Και εδώ όμως η συγγραφέας πήρε κάτι και δεν ήξερε τι να το κάνει. Μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρων. Πιο επίπεδοι και από διπλωμένο χάρτινο κιβώτιο. Οι ηλικίες τους κυμαίνονται ανάμεσα στα 20 και τα 30: οι δύο μικρότεροι μόλις αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο, άλλοι είναι εργαζόμενοι, με καριέρες... κι όμως όλοι συμπεριφέρονται σαν κακομαθημένα 12χρονα, σε σημείο να νομίζεις ότι βλέπεις κακό επεισόδιο στην αμερικάνικη βερζιόν του Skins (στο οποίο όλα ήταν κακά επεισόδια παρεμπιπτόντως). Κανένα κίνητρο δεν χτίζεται επαρκώς, καμία συμπεριφορά δεν δικαιολογείται. Μου έφερε στον νου πώς βλέπει τους ακαδημαϊκούς κάποιος ο οποίος δεν έχει ουδεμία σχέση με αυτόν τον χώρο: αλαζόνες, ψηλομύτηδες, ο ένας να μαχαιρώνει τον άλλον πισώπλατα γιατί έτσι είναι αυτοί οι κακοί αθρώποι, τι θέλετε τώρα! Ευχαριστούμε, πραγματικά αυτό που μας έλειπε ήταν λίγη ακόμα δαιμονοποίηση των επιστημόνων και των ακαδημαϊκών.

Το μεγαλύτερό μου πρόβλημα με το βιβλίο όμως αποδείχθηκε το σύνηθες πρόβλημα με τα dark academia βιβλία: ότι ο/η συγγραφέας ξεχνάει ότι γράφει academia και αναλώνεται σε μία ροζουλί σαπουνόπερα. Όχι, academia δεν σημαίνει ότι έβαλα δυο πλισέ φούστες, πέντε καρό γιλέκα, πράσινα φώτα στη βιβλιοθήκη και νυχτερινά πέρα δώθε στους κοιτώνες και ξεμπέρδεψα. Μάντεψε: χρειάζεται να κάνουν και αυτό το πώς το λένε, μωρέ, κοίτα να δεις… Α, ναι: ΜΑΘΗΜΑΤΑ. Είναι εκεί για να σπουδάσουν. Ναι, όλοι ως φοιτητές περάσαμε ένα σεβαστό ποσοστό του χρόνου μας σε κυλικεία και καφετέριες, αλλά τα μαθήματα εξακολουθούσαν να υπάρχουν. Στο Άτλας Έξι λοιπόν, οι χαρακτήρες μας κάνουν μαθήματα μαγείας και έρευνα. Για τι κάνει έρευνα ο καθένας; Γιατί είναι σημαντική η κάθε έρευνα; Shrug, δεν μας νοιάζει. Αρκεί που υπάρχει σεξ. Τι μαθήματα μαγείας κάνουν; Ασχολούνται με νοητικές και ψυχικές δυνάμεις, όπως η τηλεπάθεια, ασχολούνται όμως πιο σημαντικά και με υλικές δυνάμεις, με κοσμικές δυνάμεις, τη βαρύτητα, τον χωροχρόνο, πράγματα που θα έπρεπε να μας προκαλούν δέος, ανατριχίλα, αγωνία... και από αυτά δεν περιγράφεται σχεδόν τίποτα. Λυπάμαι, αλλά αν οι μάγοι μας είναι τόσο δυνατοί ώστε να δημιουργήσουν μία δική τους μικρή μαύρη τρύπα, θα χρειαστώ μία καλύτερη περιγραφή από ό,τι αν μου έλεγες ότι μαγείρεψαν ρεβύθια. Ακόμα και μία κατσαρόλα ρεβύθια όμως μπορεί να γίνει κάτι μνημειώδες και ξεχωριστό από την πένα κάποιου ικανού συγγραφέα. Αλλά όχι εδώ. Εδώ, σεξ. (Και παντελής άγνοια της επιστήμης της φυσικής επίσης. Flash να δεις στο CW, περισσότερο νόημα θα βγάλει το χάος του χωροχρόνου. Barry, συγγνώμη που τσαντιζόμουν με αυτά που έκανες, δεν ήξερα.)

Συνολικά, ήταν ένα βιβλίο του οποίου την ανάγνωση δεν χάρηκα καθόλου. Όχι μόνο από άποψη πλοκής, ροής και όσων προανέφερα, αλλά και από άποψη γλώσσας. Αφύσικη, επιτηδευμένη γλώσσα, με πλουμιστό λεξιλόγιο, που η παραμικρή εξέταση πίσω από κάθε πρόταση φανέρωνε την έλλειψη ουσίας. Σαν παιδί που προσπαθεί να μιμηθεί τον τρόπο ομιλίας των μεγάλων. Η Olivie Blake είχε φοβερές ιδέες, αλλά κατ’ εμέ τις χειρίστηκε κάπως άτσαλα, με αποτέλεσμα και το τέλος να απογοητεύει, και τα plot twists να δημιουργούν αμηχανία αντί για ενθουσιασμό. Ίσως με την εμπειρία που αποκτά και την τριβή με το κοινό τα επόμενα της σειράς να είναι καλύτερα, και το εύχομαι. Κι εδώ αναρωτιέται κανείς: τόσο λάθος δηλαδή κάνουν τόσοι και τόσοι που το αποθεώνουν; Όχι. Η προσωπική μου αναγνωστική εμπειρία δεν ακυρώνει την εμπειρία κανενός άλλου. Εμένα δεν μου ταίριαξε, αλλά ενδεχομένως να ενδιαφέρει αναγνώστες που δεν θέλουν περιγραφές και προτιμούν τις χαρακτηροκεντρικές ιστορίες, όπου κάθε κεφάλαιο θυμίζει θεατρικό μονόπρακτο. Πάντως, οφείλω να σημειώσω ότι η σκληρόδετη έκδοση των εκδόσεων Διόπτρα είναι εξαιρετική, εύχομαι να ακολουθήσουν κι άλλες.