Προτάσεις | Πάμε... Halloween!

Η συντακτική ομάδα της Λέσχης Φανταστικής Λογοτεχνίας Καρδίτσας σας προτείνει για την ημέρα του Halloween...

Προτάσεις | Πάμε... Halloween!

Στις 31 του Οκτώβρη, λένε, τα όρια μεταξύ των κόσμων των ζωντανών και των νεκρών γίνονται θολά. Το ξημέρωμα της 1ης Νοεμβρίου σηματοδοτεί την έναρξη μιας περιόδου που διαχρονικά έχει συνδεθεί με την έλευση του χειμώνα και το μαράζωμα της φύσης. Κρύο και σκοτάδι, βροχή και χιόνι· θάνατος παντού, η ζωή τίθεται σε αδράνεια. Σύμφωνα με τις κέλτικες παραδόσεις τα φαντάσματα επιστρέφουν στη γη. Εμείς προσωπικά δεν θα συνιστούσαμε να ντυθείτε με παράξενα κουστούμια για να τρομάξετε τους νεκρούς ώστε να σας αφήσουν ήσυχους, μα να μείνετε στη θαλπωρή του σπιτιού σας και να γιορτάσετε το Halloween με τον πλέον ασφαλή τρόπο: απολαμβάνοντας πράγματα που σας αρέσουν να κάνετε. Οι δικές μας προτάσεις, λοιπόν, για το πώς να περάσετε εκείνο το βράδυ είναι οι εξής:

 

Βαγγέλης Ιωσηφίδης

Μιας και το Χάλοουιν πλησιάζει, αξίζει να γίνουν κάποιες αναφορές στο θέμα του τρόμου. Πρόκειται για ένα θέμα που παίρνει πολλές προεκτάσεις. Προσωπικά, όσο απεχθάνομαι τα ξεκοιλιάσματα και τα βασανιστήρια, τόσο λατρεύω την ατμόσφαιρα, την αγωνία και το μυστήριο, τα οποία συνδυάζονται φοβερά με τον τρόμο, στη σωστή δοσολογία. Έχω αρκετές σχετικές προτάσεις από τον χώρο της τέχνης συνολικά.

Από τον χώρο της ξένης μουσικής, θα σας ταξιδέψω στο μακρινό 1993, όταν η σειρά The X-Files έκανε το ντεμπούτο της. Τα βράδια, όταν οι τηλεοράσεις έπαιζαν το μυστηριακό και απόλυτα ξεχωριστό μουσικό κομμάτι και η σειρά ξεκινούσε… τα παιδιά ήξεραν πως είναι η ώρα για ύπνο και οι γονείς πως ήρθε η ώρα της ανατριχίλας. Επενδυμένο με εικόνες από κάθε είδους θεωρία συνωμοσίας που προκαλούσαν το ανθρώπινο μυαλό να φοβηθεί, το opening theme της σειράς έχει αφήσει ιστορία κι ακόμα οι περισσότεροι το θυμόμαστε. Ακόμα και σήμερα ανατριχιάζουμε στα πρώτα δευτερόλεπτα, πράγμα που δείχνει πόσο μας έχει αγγίξει το συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι και η σειρά γενικότερα.

Στον χώρο της ελληνικής μουσικής σκηνής, ένα αρκετά πιο πρόσφατο τραγούδι. Από τον μουσικό Jamoan, το διπλό μουσικό κομμάτι Η Πτώση των Θεών / Ο Δρόμος για τη Λευτεριά, ένα δεκάλεπτο μουσικό ταξίδι, επιβλητικό όσο λίγα. Το δεύτερο μέρος του δείχνει την ελευθερία μετά την απελπισία, αλλά το πρώτο δείχνει την απελπισία μετά την πτώση. Κι αν η εισαγωγή αφήνει τη φαντασία να χαράξει αμαρτωλά μονοπάτια, οι στίχοι ντύνουν τη σκέψη με εικόνες μακάβριες και δαιμονικές…

Αν μου ζητούσαν να προτείνω μόνο μία ταινία τρόμου, αυτή θα ήταν το The Uninvited, του 2009. Μακριά από τα κλασικά horror stories, προτρέπει τον θεατή να σκεφτεί, να ψάξει, να ανακαλύψει… Τα στοιχεία είναι πολλά, η πλοκή κρύβει περισσότερα απ’ όσα δείχνει και το μυστήριο δε δείχνει να λύνεται εύκολα, με τη σκηνοθεσία να δίνει ρέστα. Όποιος έχει δει, ξέρει. Οι ερμηνείες πολύ καλές, η έρευνα έχει πολύ καλό ρυθμό και τα πάντα, όσο εξωφρενικά κι αν δείχνουν, εξηγούνται πλήρως, δίνοντας στον θεατή μια λύτρωση μετά την αγωνία.

Από λογοτεχνία τρόμου, πάλι οι προτάσεις μου θα είναι δύο. Από την ξένη λογοτεχνία, ποιος δε θυμάται τη σειρά Ανατριχίλες του R.L.Stine; Από τη συλλογή αυτή θα ήθελα να ξεχωρίσω ένα βιβλίο, που δίνει κι άλλα στοιχεία πέρα απ’ τον τρόμο. Είναι το νούμερο 10, Το Φάντασμα της Διπλανής Πόρτας. Πέρα από τα στοιχεία τρόμου που έχει να δώσει στον νεαρό αναγνώστη, έχει και κάτι παραπάνω… που με έκανε να το κρατήσω στη μνήμη μου για πολλά χρόνια. Θα έλεγα πως ο συγγραφέας είχε μεγάλη έμπνευση, διότι ξεπέρασε κάθε κλισέ κι έδωσε κάτι πρωτόγνωρο και μοναδικό στον αναγνώστη. Όσο για την ελληνική λογοτεχνία τρόμου, το τελευταίο διάστημα στα χέρια μου έπεσε μια συλλογή διηγημάτων, το 10 Διαταραγμένα Διηγήματα, του Γιάννη Αθανασίου Τοτονίδη. Ο τίτλος είναι αντιπροσωπευτικός. Αντί να αναλώνεται σε αηδιαστικές, υπερβολικές περιγραφές που προσπαθούν απεγνωσμένα να σοκάρουν, καταπιάνεται με φόβους βαθείς και αρχέγονους. Δεν έχω καταφέρει να τελειώσω ακόμα το βιβλίο, λόγω της αγάπης μου για την ψυχική μου υγεία.

-♦-

Μιχάλης Δαγκλής

Το Χάλοουιν ήταν η γιορτή που πάντα ζήλευα. Σαν παιδί (αλλά και έφηβος) φάνταζε τέλεια στα μάτια μου. Να ντύνεσαι τέρας και να κοψοχολιάζεις τον κόσμο έχοντας σαν πρόσχημα το έθιμο; Ελάτε, σε ποιο παιδί δεν αρέσει αυτό; Πλέον το Χάλοουιν γιορτάζεται σχεδόν όλο το μήνα στην Αμερική, ενώ στην Ελλάδα το βιώνουμε κυρίως μέσα από ταινίες – άντε και κανα στόλισμα σπιτιού, ενώ δειλά-δειλά έχουν ξεκινήσει να γίνονται και πάρτι-χάλοουιν όπου πρέπει να πας ντυμένος (σαν τις Απόκριες, αλλά με θέμα τον τρόμο).

Στο μυαλό μου έχω συνδυάσει την συγκεκριμένη γιορτή με αμερικάνικες κωμοπόλεις το φθινόπωρο (να’ ναι καλά ο Κάρπεντερ για αυτό). Μία ταινία που θεωρώ πως της αξίζει περισσότερη προσοχή είναι το The Town That Dreaded Sundown του 2014. Διαδραματίζεται σε μια μικρή πόλη, όπου την νύχτα της 31ης Οκτωβρίου η πρωταγωνίστρια με το αγόρι της είναι σινεμά και βλέπουν μια ταινία που έχει τον ίδιο τίτλο με αυτή που παρακολουθούμε εμείς, οι θεατές! Να αναφέρουμε πως αυτή η παλιότερη ταινία είναι πραγματική και βγήκε το 1976. Αναφέρεται σε αληθινούς φόνους που συνέβησαν το 1946 (πέντε θάνατοι) στην πόλη Texarkana από τον επονομαζόμενο "PhantomKiller". Ο δολοφόνος δεν βρέθηκε ποτέ και η υπόθεση παραμένει άλυτη. Οπότε έχουμε ένα meta-remake / sequel μιας παλιότερης ταινίας που βασίζεται σε πραγματικούς φόνους! Ο σεναριογράφος του Scream θα ένιωθε πληρότητα. Εδώ έχουμε τον "PhantomKiller" να επιστρέφει και να τρομοκρατεί τους κατοίκους. Το ενδιαφέρον της ταινίας όμως δεν σταματά σε αυτό. Είναι καλοσκηνοθετημένη, βαριά, με γραφικούς φόνους και όμορφη κινηματογράφηση. Ότι πρέπει για μια βραδιά Χάλοουιν.

To The Witches (1990) είναι η ταινία που έκανε ο Nicolas Roeg, ο σκηνοθέτης του Don’t Look Now (1973), μεταφορά από το βιβλίο του Roald Dahl. Παρότι πρόκειται για παιδικό παραμύθι, σας πληροφορώ πως είναι αρκετά τρομαχτική και ικανή να σημαδέψει τις παιδικές ψυχούλες. Αφηγείται την ιστορία ενός μικρού αγοριού που ανακαλύπτει πως στην πόλη του υπάρχει ένα κονκλάβιο από μάγισσες. Εκείνες τον πιάνουν και τον μεταμορφώνουν σε ποντίκι, και ύστερα προσπαθούν να τον σκοτώσουν, μα αυτός ξεφεύγει και πρέπει τώρα να βρει τρόπο να τις σταματήσει προτού αρπάξουν και άλλα παιδιά. Το τρομαχτικό στην ταινία αυτή είναι πως μάγισσα μπορεί να είναι η οποιαδήποτε γυναίκα: η θεία σου, η υπηρέτρια, η δασκάλα, η μπέιμπι-σίτερ. Τις καταλαβαίνεις από αυτό το στοιχειωτικό βλέμμα που δίνουν. Φανταστείτε πόσο τρομαχτικό είναι αυτό για τα παιδιά που έχουν ανακαλύψει τι συμβαίνει (φυσικά δεν τα πιστεύει κανείς) και πρέπει να προφυλάσσονται από τους πάντες – ακόμα και από τις μητέρες τους. Το The Witches διαλύει την ασφάλεια που νιώθει ένα παιδί για τους γονείς του και σου λέει πως μέσα τους μπορεί να κρύβονται τέρατα που σε καραδοκούν. Είσαι μικρός, αδύνατος, και ο κίνδυνος είναι οι μεγάλοι. Η σκηνή όπου οι μάγισσες σχίζουν από πάνω τους την ανθρώπινη σάρκα και φανερώνουν την αληθινή μορφή τους (καραφλές, γλοιώδεις, με γαμψές μύτες, σάπια δόντια κλπ) με τρομοκρατεί ακόμα και σήμερα. Έτσι κάνεις σωστά ένα σκοτεινό παραμύθι. Φυσικά υπάρχει και κωμωδία μέσα και περιπέτεια, μα η συνολική αίσθηση της ταινίας είναι ανατριχιαστική. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τρέιλερ του ριμέικ από την HBO. Παρότι συμπαθώ τον σκηνοθέτη Robert Zemeckis (Back to the Future) το τρέιλερ δεν με ικανοποίησε για διάφορους λόγους: είναι φορτωμένο με κακά CGI εφέ (τα ποντίκια στην προηγούμενη ταινία ήταν puppets και έδειχναν πιο αληθοφανή), οι μάγισσες δεν δείχνουν να είναι τόσο τρομαχτικές όσο στο παλιό και η Αν Χάθαγουέι δεν με ανατριχιάζει τόσο όσο η Αντζέλικα Χιούστον.

Pestilence λέγεται η κόμικ πρόταση μου. Απαρτίζεται από δύο τόμους και διαδραματίζεται στο Μεσαίωνα κατά την πανδημία του "Μαύρου Θάνατου". Το κόμικ λέει το εξής: και αν ο "Μαύρος Θάνατος" ήταν η πρώτη μη-καταγεγραμμένη επιδημία από ζόμπι; Ναι, από ζόμπι. Η ιστορία γίνεται εφιαλτική όχι μόνο από τους νεκροζώντανους που θα σε φάνε ζωντανό, αλλά και από την σαπίλα που ήταν ο Μεσαίωνας. Η βρωμιά στην εξουσία, η βαρβαρότητα, η διεφθαρμένη Εκκλησία, όλα αποκαλύπτονται με άγριο και μη απολογητικό τρόπο.
Μια ομάδα πολεμιστών συγκροτείται προκειμένου να βρουν τρόπο να σώσουν την Ευρώπη. Το κόμικ διαθέτει ένα εξαιρετικό, λεπτομερέστατο σχέδιο που σε κάνει να χαζεύεις κάθε πάνελ. Η βία (ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική) εκρήγνυται και τα κορμιά πέφτουν σαν μύγες. Το Pestilence δημιουργεί ένα ανυπόφορο κόσμο, σαν κακό εφιάλτη. Έχει γραφικές σκηνές και δεν λυπάται για τίποτα... και είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε, καλλιτέχνες που τολμάνε!

-♦-

Γρηγόρης Δημακόπουλος

Φανταστείτε το εξής· το σκοτάδι πυκνό, οι δρόμοι άδειοι. Τη νύχτα ζωντανεύουν μονάχα οι σκόρπιοι ήχοι. Τα βήματά σας αντηχούν μονότονα καθώς διασχίζετε βιαστικά την άσφαλτο, προσπαθώντας να αποφύγετε τη λάσπη που μαζεύτηκε ξανά στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Το κορμί σας ριγεί, η ψύχρα δυναμώνει. Οι σκιές που σαλεύουν στο βάθος τρεμοπαίζουν· το φύσημα του ανέμου παρασύρει τα χαρτιά που κείτονται πεταμένα κατάχαμα, πλάι στον κάδο των σκουπιδιών. Ένα βαθύ πορτοκαλί φως βάλλεται από το παράθυρο του αρχοντικού, πέρα από τον ψηλό αυλόγυρο που γειτνιάζει με το πλακόστρωτο της αγοράς. Το αντιφέγγισμα μιας σκαλισμένης κολοκύθας διαχέεται εκεί, όμως η λάμψη της δεν επαρκεί για να φωτίσει τη σκοτεινή, ραχιτική μορφή που σας περιμένει ακίνητη στο κατώφλι. Είναι 31 Οκτώβρη. Σύμφωνα με όσα λένε οι παλιοί, τούτη τη νύχτα φαντάσματα διασχίζουν τη γέφυρα που συνδέει τον κόσμο των νεκρών με τον κόσμο των ζωντανών. Θα αδράχνατε τη σιδερένια καγκελόπορτα; Θα μπαίνατε σ’ εκείνη την αυλή για να τιμήσετε το έθιμο, αγνοώντας το τρίξιμο που κάνουν οι σκουριασμένοι μεντεσέδες, και να πείτε trick or treat στη μορφή που σας κάνει νεύμα να πλησιάσετε; Λοιπόν, για μένα η απάντηση είναι εξαιρετικά απλή γι’ αυτό και θα μοιραστώ μαζί σας τις εξής προτάσεις σχετικά με το πώς μπορεί κανείς να περάσει εκείνο το βράδυ δίχως να χρειαστεί να εγκαταλείψει ούτε λεπτό την ασφάλεια του σπιτιού του:

Ο Edgar Allan Poe δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να διαβάσετε μια συλλογή που περιλαμβάνει μερικές από τις καλύτερες ιστορίες ενός συγγραφέα που με το έργο του άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στη λογοτεχνία και ενέπνευσε εκατομμύρια άλλους; Μέσα στο Edgar Alan Poe: 21 Ιστορίες και το Κοράκι θα βρείτε τα εξής διηγήματα, που ξεχώρισα ως τα καλύτερα: Το προσωπείο του κόκκινου θανάτου, Μαρτυριάρα καρδιά, Ο μαύρος γάτος, Βερενίκη, Το πηγάδι και το εκκρεμές, Η πτώση του οίκου των Άσερ, Λιγεία, Το Κοράκι και το Κάθοδος στο Μάελστρομ. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας: το βιβλίο αξίζει να διαβαστεί μόνο και μόνο για το κλασικό διήγημα Το προσωπείο του κόκκινου θανάτου, που προσωπικά θεωρώ το κορυφαίο διήγημα που έχω διαβάσει στη ζωή μου. Βαθιά ατμοσφαιρικό και αλληγορικό, θεωρώ πως δεν υπάρχει πιο ταιριαστή ιστορία να διαβάσει κανείς ανήμερα του Halloween.

Βασισμένο στο A Christmas Carol του Charles Dickens, η ιστορία του Ghosts αποτελεί καρπό της δημιουργίας ενός φοβερού καλλιτεχνικού διδύμου, του Jeph Loeb και του Tim Sale που έδωσαν μερικές από τις καλύτερες ιστορίες του Σκοτεινού Ιππότη, όπως το Long Halloween, Haunted Knight (καταλαβαίνετε πως ουσιαστικά σας προτείνω κι άλλα comics!) και το Dark Victory. Η συγκεκριμένη ιστορία ταιριάζει απόλυτα με τη θεματική του Halloween, καθώς ο Bruce Wayne δέχεται την επίσκεψη τεσσάρων πνευμάτων στον ύπνο του, που έχουν έναν κοινό σκοπό απέναντι στον τιμωρό του εγκλήματος της Gotham City. Η υποβλητική ατμόσφαιρα, τα βαθιά νοήματα αλλά και η ουσιαστική έλλειψη του alter ego του Bruce Wayne δίνουν μια ξεχωριστή αισθητική στο έργο που προσωπικά μου αρέσει πολύ.

Για ταινίες θα προτείνω δυο, αναλόγως την όρεξη που θα έχετε εκείνη την ημέρα. Αν επιθυμείτε να δείτε μια ιστορία τρόμου, και δεν έχετε πρόβλημα η επίδραση της ανατριχίλας να διαρκέσει 2 ώρες όπως συνέβη σε εμένα, μπορείτε να δείτε το Paranormal Activity. Αν θέλετε να δείτε (ή να ξαναδείτε) μια κλασσική ταινία σκοτεινής φαντασίας που ανήκει στο πάνθεον των καλύτερων ταινιών όλων των εποχών, νομίζω πως το Κοράκι είναι η καλύτερη επιλογή. Βαριά και σκοτεινή  ατμόσφαιρα, αγάπη, μίσος, εκδίκηση, με φόντο την επιστροφή από τον θάνατο, το Κοράκι είναι μια ιστορία που έχει χαράξει με πύρινα γράμματα τον δρόμο της προς την καρδιά μου.

Από μουσική, το Halloween theme, από τον John Carpenter. Νομίζω πως τα λόγια για αυτό το theme είναι περιττά. Όταν θέλω να χρησιμοποιήσω μουσική υπόκρουση για ένα τρομακτικό σκηνικό, αυτό το κομμάτι παίζει στο background. Στη διαπασών.

Τέλος, από παιχνίδια θα προτείνω δυο. Πρώτο είναι το P.T. του Hideo Kojima. Πρόκειται ουσιαστικά για το… demo ενός παιχνιδιού που δεν κυκλοφόρησε ποτέ, το Silent Hills. Το P.T. δεν υπάρχει πουθενά αυτή τη στιγμή για να το κατεβάσει κάποιος, με αποτέλεσμα να έχει αποκτήσει μυθικό status. Αν γνωρίζετε κάποιον που το έχει αποθηκευμένο στο PS4 του, σπεύστε να το δείτε. Πρόκειται για μια καταπληκτική horror εμπειρία που βασίζεται σε μια απλή και συνάμα ευφυέστατη ιδέα. Ο πρωταγωνιστής είναι παγιδευμένος σ’ έναν αέναο βρόχο. Είναι υποχρεωμένος να διασχίζει τον ίδιο διάδρομο, ξανά και ξανά. Μόνο που κάθε φορά κάτι αλλάζει εκεί, στο στενό και περιοριστικό πλαίσιο των δυο αντικρινών τοίχων. Στην αρχή είναι απλά ερεθίσματα και αντικείμενα, αυτά που παρουσιάζονται ως διαφορετικά. Στη συνέχεια όμως τα πράγματα κλιμακώνονται, με αποτέλεσμα να μένει ο παίκτης με κομμένη την ανάσα. Το παιχνίδι σύντομα μετατρέπεται σε εφιάλτη, από τον οποίο θέλεις απαραιτήτως να ξεφύγεις. Και το ωραίο είναι πως αυτός ο εφιάλτης δεν τελειώνει ποτέ… Το δεύτερο παιχνίδι είναι το Little Nightmares, ένα παιχνίδι γρίφων με νοσηρή ατμόσφαιρα, αλληγορική διάθεση και άκρως ανατριχιαστικά σκηνικά που ξυπνάνε τον τρόμο των παιδικών εφιαλτών στο μυαλό μας. Το τελικό κεφάλαιο έχει μείνει μέσα μου ως ένα από τα πιο ανατριχιαστικά σκηνικά που βίωσα ποτέ στην οθόνη της τηλεόρασής μου.

-♦-

Κατερίνα Ελευθερίου

It’s Halloween time! Αυτή είναι η πιο ωραία περίοδος να δείτε τρομακτικές ταινίες, να διαβάσετε ιστορίες τρόμου και φυσικά να φτιάξετε κολοκύθες!!! Η δική μου πρόταση λοιπόν για αυτές τις ημέρες περιλαμβάνει δύο ταινίες που θεωρώ ότι ανταποκρίνονται στο πνεύμα του Halloween.

Από τη μία, το Poltergeist, ένα ατόφιο θρίλερ του 1982 που σκηνοθετήθηκε από τον Tobe Hooper και γράφτηκε από τον παραγωγό Steven Spielberg. Η πλοκή επικεντρώνεται σε μια οικογένεια της οποίας το σπίτι εισβάλλεται από κακόβουλα φαντάσματα που απαγάγουν τη μικρότερη κόρη τους και τις προσπάθειες της οικογένειας να την φέρει πίσω στον πραγματικό κόσμο. Αξέχαστη παραμένει ακόμη η μικρή Carol Anne, την οποία υποδυόταν η Heather O’Rourke, και φυσικά η σκηνή μπροστά στην τηλεόραση. Φαντάσματα, εξορκισμοί και ένα στοιχειωμένο σπίτι, σε ένα από τα πιο αγαπημένα θρίλερ όλων των εποχών. Και όλα αυτά εν μέσω του Halloween!

Από την άλλη, το Beetlejuice, μια απολαυστική μαύρη κωμωδία του 1988 σε σκηνοθεσία Tim Burton. Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από ένα πρόσφατα νεκρό ζευγάρι, τους Alec Baldwin και Geena Davis στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, που γίνονται φαντάσματα που στοιχειώνουν το πρώην σπίτι τους, και ένα ενοχλητικό, απαίσιο poltergeist με την ονομασία Beetlejuice, που στην ταινία ενσαρκώνεται από τον εκπληκτικό Michael Keaton, από το Netherworld που προσπαθεί να τρομάξει τους νέους κατοίκους. Το Beetlejuice είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες του Tim Burton, ο οποίος μεταφέρει άψογα την ατμόσφαιρα του Halloween. Η ταινία έχει υπέροχα σκηνικά και κοστούμια καθώς και άφθονες δόσεις black humor.

So enjoy the films and don’t forget…trick or treat!

-♦-

Θανάσης Λάμπρου

Κεριά, σκαλισμένες κολοκύθες, τρομακτικός διάκοσμος, ιστορίες με τέρατα και φαντάσματα, μεταμφιέσεις επηρεασμένες από θέματα τρόμου και … trick or treat! Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της γιορτής του Halloween, όπως το γνωρίζουμε, και το οποίο γιορτάζετε με αυτό τον τρόπο, κυρίως, στην Αμερική. Τα τελευταία χρόνια όμως έχει κάνει πολύ έντονα την εμφάνισή του και στην χώρα μας, με όλο και περισσότερο κόσμο να συμμετέχει στον “εορτασμό” του, να διασκεδάζει με τις αμφιέσεις που επιλέγει, ακόμα και να στολίζει το σπίτι του με την απαιτούμενη horror αισθητική. Για εκείνο το βράδυ λοιπόν, αλλά και όχι μόνο, σας παραθέτω μερικές από τις προτάσεις μου, οι οποίες θεωρώ ότι ταιριάζουν με το Halloween μιας και αγγίζουν την ατμόσφαιρα την οποία η συγκεκριμένη ημέρα αποπνέει.

Η ταινία Ο Λαβύρινθος (1986) είναι μία από τις επιλογές που μου ήρθαν πρώτες στο μυαλό, μιας και συνδυάζει όλα εκείνα τα στοιχεία φαντασίας μαζί με μια σκοτεινά παραμυθένια ατμόσφαιρα. Η 16χρονη Σάρα (Τζένιφερ Κόνελλι), εύχεται να πάρει μακριά της, ο Τζάρεθ (Ντέιβιντ Μπάουι) ο βασιλιάς των goblins, τον μικρό αδερφό της που αναγκάζεται να του κάνει babysitting. Ως εκ του θαύματος η ευχή της πραγματοποιείται και η Σάρα ξεκινάει ένα αλλόκοσμο ταξίδι έχοντας να αντιμετωπίσει μια μεγάλη περιπέτεια, μιας και πρέπει να φτάσει στο κέντρο ενός αχανούς λαβυρίνθου στον οποίο βρίσκεται το κάστρο του Τζάρεθ, ο οποίος κρατάει όμηρο τον αδερφό της. Αντίπαλοι της ο χρόνος και οι δόλιες παγίδες που έχει να αντιμετωπίσει στην πορεία της από τους υποτακτικούς του Τζάρεθ, πριν αυτός μετατρέψει τον αδερφό της σε goblin. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ταινίας είναι ότι όλα τα φανταστικά πλάσματα που πρωταγωνιστούν σε αυτή είναι δημιουργήματα του Τζιμ Χένσον, του δημιουργού του The Muppets. Ο Λαβύρινθος αποτελεί μία από τις “σκοτεινές” κινηματογραφικές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων και η ημέρα του Halloween αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία για να ταξιδέψουμε ξανά μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του.

Το βιβλίο της Αγγελικής Ράδου, Φάντασμα στο Χιόνι: Πνεύματα, θρύλοι και ταφικά έθιμα στην Ιαπωνία είναι η μία εκ των δύο προτάσεων μου όσον αφορά τα βιβλία που επέλεξα. Το συγκεκριμένο βιβλίο διέπεται από μια εξαιρετική έρευνα και καταγραφή των στοιχείων αυτής, όσον αφορά τις παραδόσεις, τους θρύλους και την κουλτούρα των Ιαπώνων γύρω από τους νεκρούς τους, τα ταφικά έθιμα, τα πνεύματα (τα ονομαζόμενα γιουρέϊ), τις λαϊκές διηγήσεις, φτάνοντας μέχρι τους αστικούς θρύλους που έχουν αναπτυχθεί στην Ιαπωνία του σήμερα. Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο το οποίο θα σας μεταφέρει από τον κόσμο εκεί πέρα (anoyo) μέχρι τον κόσμο εδώ γύρω (konoyo). Το δεύτερο βιβλίο που επέλεξα να σας προτείνω είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους όσους αρέσκονται στην λογοτεχνία τρόμου. Πρόκειται για το Σκιές – Ιστορίες Φρίκης, το οποίο αποτελεί μια συλλογή 12 ιστοριών τρόμου μερικών εκ των γνωστότερων εκπροσώπων του είδους, όπως οι Χ.Φ. Λάβκραφτ, Κλαρκ Αστον Σμιθ, Ρόμπερτ Χάουαρντ, Ώγκαστ Ντέρλεθ και άλλοι. Το βιβλίο είχε κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Σελεφαϊς του Γιώργου Μπαλάνου και αργότερα επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Ωρόρα. Πέραν της σκοτεινής και απόκοσμης ατμόσφαιρας που αποπνέει η συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων, αποτέλεσμα της “πένας” των συγγραφέων που περιλαμβάνονται σε αυτή, οι οποίοι αποτυπώνουν τα ερεβώδη πεδία των κόσμων της φαντασίας και τις σκοτεινότερες γωνιές του ανθρώπινου ψυχισμού, αποτελεί και μια άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση του ίδιου του Γιώργου Μπαλάνου (ο οποίος επιμελείται και μεταφράζει την συλλογή), όπως αυτή εκφράζεται  στους προλόγους πριν από κάθε διήγημα, αποτελώντας σήμα κατατεθέν του βιβλίου. Λάτρεις του τρόμου, αναζητήστε το!

Κλείνοντας, θα ήθελα να συμπεριλάβω και μια πρόταση από τον χώρο της μουσικής –ειδικότερα αν αρέσκεστε σε πιο heavy metal μονοπάτια- Φυσικά, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον King Diamond, ο οποίος καταφέρνει να εντάξει εξαιρετικά, χτίζοντας μοναδικά σκοτεινή ατμόσφαιρα στα τραγούδια του, τα στοιχεία τρόμου και μυστηρίου. Κάθε δίσκος του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια ιστορία τρόμου… μετά μουσικής! Σπονδυλωτές ιστορίες, αλλά και αυτόνομα τραγούδια συνυπάρχουν μέσα στο Spider’s Lullabye, που κυκλοφόρησε το 1995, με την χαρακτηριστική φωνή του King Diamond να εναλλάσσεται ανάλογα την “εξιστόρηση” των στίχων του και την μουσική στην οποία συμβαδίζουν το καλοπαιγμένο, δυναμικό και εμπνευσμένο heavy metal με τα επιβλητικά πλήκτρα! Ακόμα και αν δεν είστε φανς του metal ήχου, βάλτε το να παίζει, βρείτε τους στίχους και αφεθείτε στο μακάβριο νανούρισμα της αράχνης…

-♦-

Γιώργος Καβάλλος

Έχοντας μεγαλώσει με τους Simpsons στην τηλεόραση, πάντα ένιωθα ένα ξενέρωμα τον μήνα του Οκτωβρίου, βλέποντας τους ξένους να γιορτάζουν αυτή την φαινομενικά διασκεδαστικότατη γιορτή ενώ εμείς εδώ στην Ελλάδα είχαμε να λέμε ότι είναι η... γιορτή των Αγίων Πάντων. Αυτό δεν είναι γιορτή, είναι το Χριστιανικό αντίστοιχο του σάντουιτς ποικιλία απ’ όλα. Όταν λοιπόν, αρκετά μεγαλύτερος, ανακάλυψα ότι έχει καθιερωθεί σαν έθιμο (με πολλά εισαγωγικά) να παίζουμε όσα πιο πολλά horror παιχνίδια γίνεται μέσα στον Οκτώβριο, ενθουσιάστηκα. Ένας από τους πρώτους γνωστούς Twitch streamers μάλιστα, ο DansGaming, αφιέρωνε ολόκληρο τον Οκτώβριο σε δύο και τρία παιχνίδια horror κάθε μέρα. Ωραία, είπα, θα κάνω και εγώ κάτι αντίστοιχο, τουλάχιστον ένα παιχνίδι κάθε βδομάδα. Η πραγματικότητα, βέβαια, είναι συνήθως πολύ πιο ωμή. Αρχικά, κατάφερνα να παίζω ένα παιχνίδι horror όλο τον μήνα. Τα τελευταία χρόνια, από την άλλη, έχω κάποια παιχνίδια που παίζω μόνο γύρω στο Halloween από λίγο κάθε φορά, και ίσως, λέω ίσως, κάποια χρονιά να καταφέρω να τα τελειώσω κιόλας.

Το πρώτο από αυτά είναι το Dead End Road, ένα horror racing game. Ναι, καλά διαβάσατε. Ραλάκι τρόμου. Πως γίνεται αυτό; Εύκολα, απλά συνδυάζεις την οδήγηση με ένα τέρας να σε κυνηγάει. Στο Dead End Road λοιπόν, είμαστε ένας ανώνυμος... κάποιος, που επειδή δεν έχει δει πολλές ταινίες τρόμου στη ζωή του, αποφασίζει να κάνει μια συμφωνία με τις δυνάμεις το σκότους για να αποκτήσει αυτό που θέλει πιο πολύ στη ζωή του. Προφανέστατα το όλο σχέδιο πάει κατά διαόλου, και ο ήρωάς μας αναγκάζεται να μπει στο αμάξι του και να φτάσει στο σπίτι μιας ηλικιωμένης κυρίας που θα τον σώσει, πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα. Με το που ξεκινάει το παιχνίδι, η πρώτη τρομάρα είναι ήδη εκεί και μας περιμένει. Το τιμόνι είναι στα δεξιά. Απεταξάμην. Για τις πιο παραδοσιακές του στιγμές τρόμου, όμως, το παιχνίδι δανείζεται τα sanity effects του παλαιότερου Eternal Darkness: Sanity’s Requiem όπου στην οθόνη μας γίνονται διάφορα περίεργα, σχεδιασμένα πιο πολύ για να παίξουν με το μυαλό του παίκτη παρά του πρωταγωνιστή. Η διαφορά είναι ότι στο Dead End Road μπορούν όμως και να μας σκοτώσουν. Το παιχνίδι έχει μια αισθητική Playstation 1, που κάποιους μπορεί να τους ξενίσει, ενώ (μάλλον) ηθελημένα αρνείται να εξηγήσει το τι ακριβώς πρέπει να κάνει κάποιος για να επιβιώσει στον παράξενο κόσμο του πέρα από το να οδηγάει γρήγορα, αλλά μόνο και μόνο για την ιδέα, πιστεύω ότι αξίζει να το δει κανείς. Είναι όμως και διαολεμένα δύσκολο, και για αυτό θέλει πολλή υπομονή. Για την οποία δεν φημίζομαι.

Το δεύτερο παιχνίδι στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ ονομάζεται Lone Survivor, και ανήκει στην κατηγορία Survival Horror, και είναι γενικά πιο... λογικό από το Dead End Road, αν και μοιάζει σε αρκετά σημεία με το τελευταίο. Στο Lone Survivor, υποδυόμαστε άλλον έναν ανώνυμο χαρακτήρα, ο οποίος ξυπνάει μια μέρα σε ένα post-apocalyptic περιβάλλον, χωρίς να έχει ανάμνηση του τι έχει συμβεί και γιατί όλα τα διαμερίσματα της πολυκατοικίας του είναι εγκαταλελειμμένα εδώ και χρόνια, από ό,τι φαίνεται. Ο πιο εύκολος και γρήγορος τρόπος να περιγράψει κανείς το Lone Survivor είναι ως ένα δισδιάστατο Silent Hill, καθώς δανείζεται πολλά από το τελευταίο, ειδικά στο θέμα της οπτικής παρουσίασης και της εφιαλτικής ατμόσφαιρας που δημιουργεί. Από την άλλη, βέβαια, όπως και το Dead End Road το Lone Survivor δεν εξηγεί τίποτα απολύτως για το τι πρέπει να κάνει κανείς για να προχωρήσει στο παιχνίδι, οπότε και αυτό παίζει με τα όρια της υπομονής μου. Ίσως κάποια επόμενη χρονιά, να είναι η χρονιά του...

Για κλείσιμο, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα παιχνίδι που έχω τελειώσει άλλα όλο λέω θα ξαναπαίξω, άλλο ένα indie παιχνίδι με το όνομα Count Lucanor. Αν το Lone Survivor είναι ένα Silent Hill στις δύο διαστάσεις, εδώ έχουμε ένα Silent Hill στο στιλ του Legend of Zelda. Πολύ ιδιαίτεροι γρίφοι, μια εξαιρετική και ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, και μια ιστορία που βασίζεται σε παραδοσιακές ιστορίες της Καταλονίας. Φοβερό παιχνίδι και ίσως αναφερθώ πιο αναλυτικά κάποια στιγμή, αλλά αφού δεν έχω τελειώσει τα υπόλοιπα, το replay του Count Lucanor θα συνεχίσει να αναβάλλεται...