Πεμπτουσία (Η Γη των Αμόλυντων ΙΙΙ), του Ευάγγελου Ιωσηφίδη

•

Μετά από πολλές περιπέτειες, η τριάδα έχει φτάσει σε ένα δύσκολο σταυροδρόμι. Σκοτεινές μέρες ξημερώνουν για τη χερσόνησο Ίστεν, καθώς βυθίζεται στο χάος και τον πόλεμο.

Ο Ντάρον χαράζει το δικό του μονοπάτι, αντιμέτωπος με πρωτόγνωρα διλήμματα. Η Λίβυ θα αναγκαστεί να ξεπεράσει τα όριά της για να προστατεύσει όσους αγαπάει, όμως τα μυστικά της είναι ικανά να της κοστίσουν ό,τι πολυτιμότερο έχει. Ο Κάυλ καλείται να εξερευνήσει την πιο επικίνδυνη μαγεία απ’ όλες – αυτήν που μπορεί να ανατρέψει τα πάντα…

Σε αυτό το τρίτο μέρος της Γης των Αμόλυντων, η φιλία και οι δεσμοί της τριάδας θα δοκιμαστούν όσο ποτέ άλλοτε. Θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν τα κειμήλια των Αμόλυντων και να σταματήσουν την καταστροφή που έρχεται;

Το βιβλίο Πεμπτουσία είναι το τρίτο της σειράς επικής φαντασίας με γενικότερο τίτλο Γη των Αμόλυντων. Όσοι έχουν διαβάσει τα δύο πρώτα βιβλία, γνωρίζουν την τριάδα Κάυλ, Λίβυ και Ντάρον που έφυγαν από το χωριό τους με τη μάγισσα Αλύσσα για να εκπαιδευτούν ως μάγοι και να αναζητήσουν σε όλη τη χερσόνησο Ίστεν τα αρχαία κειμήλια των Αμόλυντων.

Στο δεύτερο βιβλίο, ο συγγραφέας μάς είχε αφήσει με μια μικρή γεύση του τι θα επιφύλασσε τις μεταξύ σχέσεις των ηρώων και το πως αυτές θα εξελίσσονταν. Βέβαια, δεν έχω σκοπό να διαρρεύσω σκηνές και διαλόγους, έτσι θα προσπαθήσω να κρατήσω όσο πιο spoiler free το κείμενο. Το μόνο που θα πω είναι πως αυτό το βιβλίο κρύβει μια φλόγα μέσα του.

Το τρίτο βιβλίο λοιπόν, η Πεμπτουσία, έρχεται με ανατροπές, μαγικές σκηνές, επικές μάχες και μυστικά που έρχονται να ανατρέψουν τα πάντα. Ο Κάυλ βρίσκεται στη μέση ενός μεγάλου πολέμου, τόσο εσωτερικού όσο και εξωτερικού, και με τις δυνάμεις του θα προσπαθήσει να επιβληθεί και να βγει νικητής από τα εμπόδια που θα έρθουν στο δρόμο του. Μαζί με πρόσωπα από το παρελθόν θα συνεχίσει την αναζήτηση των χαμένων κειμηλίων, αλλά τίποτα δεν θα είναι εύκολο. Σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο υπάρχει και μια διαφορετική περιπέτεια, ένας συνεχόμενος αγώνας, ανατροπές και μυστικά που περίμεναν χρόνια να βγουν στο φως.

Το παρόν βιβλίο είναι, θεωρώ, το πιο ώριμο από τα μέχρι στιγμής της σειράς. Η πλοκή του είναι καλοδουλεμένη και παρόλο που στην ουσία κινείται με σπονδυλωτές ιστορίες, όλες φαίνεται πως οδηγούν κάπου και δεν υπάρχουν αυθαίρετα για να γεμίσουν σελίδες.

“Το σκοτάδι του Ωκεανού είχε γίνει ένα μαζί του. Είχε ηρεμήσει εκεί μέσα, είχε ξεχάσει τα πάντα. Γύρω του σιωπηλά νερά, που έφταναν ως την άκρη του οπτικού του πεδίου. Δε θα έβλεπε ποτέ τίποτε άλλο. Δεν τον ένοιαζε τίποτε άλλο. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο”

Βλέπουμε τους βασικούς ήρωες να ωριμάζουν, να δυναμώνουν, να αλλάζουν και ταυτόχρονα να προσπαθούν να βρουν τη δική τους ταυτότητα. Δεν είναι πλέον η τριάδα, αλλά κάθε ένας μια μεμονωμένη οντότητα που προσπαθεί να δείξει και να αποδείξει την αξία του. Ταυτόχρονα, ένιωσα πως οι ήρωες έγιναν πιο αληθινοί, πως πέταξαν το χάρτινο περιτύλιγμά τους και ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μου. Υπήρξαν, βέβαια, στιγμές που αναρωτήθηκα γιατί ο Κάυλ λειτουργούσε τόσο αντιφατικά σε σύγκριση με το τι είχε κάνει σε παρόμοιες συνθήκες στο παρελθόν, αλλά δικαιολογείται τόσο από την ηλικία του όσο και από τα όσα έχει βιώσει στο μακρόχρονο ταξίδι του. Είναι λογικό οι σκηνές πολέμου να σε μεταμορφώνουν, να σε αλλάζουν, να σε κάνουν ακόμα και αντιδραστικό ή αντιφατικό. Και μιας και αναφέρθηκα στον πόλεμο, ο οποίος είναι μια κινούμενη απειλή σε όλα τα βιβλία της σειράς, δεν μπορώ να μη σχολιάσω το πόσο δυνατές ήταν οι περιγραφές στις συγκεκριμένες σκηνές. Όλες οι σκηνές μάχης ήταν απολαυστικές και γεμάτες μαγεία και δράση.

Οι περιγραφές ήταν για άλλη μια φορά γλαφυρές, όπως και στα δύο προηγούμενα βιβλία, δίνοντας την απαραίτητη ζωντάνια στον κόσμο. Υπήρξαν μερικές που ήταν περισσότερο εντυπωσιακές, αλλά υπάρχει μία που ξεχώρισα. Η σκηνή με την κυρά της Λίμνης θεωρώ πως είναι η πιο δυνατή σε όλο το βιβλίο, μιας και ο συνδυασμός της περιγραφής, του λόγου, της μαγείας, της αύρας και του μηνύματος ήταν τόσο αρμονικός που έκαναν αυτή τη σκηνή επική.

Γενικότερα, το τρίτο βιβλίο της σειράς είναι αρκετά καλοδουλεμένο, που φαίνεται πως γράφτηκε και επιμελήθηκε με μεράκι και αγάπη.

Το μόνο αρνητικό που βρήκα ήταν οι πάρα πολλές ερωτήσεις από την πλευρά του κεντρικού ήρωα και το γεγονός πως ένιωθα πως όλες μου οι απορίες έπρεπε να λυθούν μέσα από ερωτοαπαντήσεις. Φυσικά, αυτό είναι προσωπική άποψη και δεν αναιρεί όλα τα προτερήματα και την όλη μαγική αύρα που αισθάνθηκα διαβάζοντας το βιβλίο. Ένα βιβλίο που παρά τον όγκο του δε με έκανε στιγμή να βαρεθώ. Ένα βιβλίο που κλείνει με ένα ανατρεπτικό φινάλε, που αλλάζει τα δεδομένα, τα όσα ξέραμε και πιστεύαμε και αφήνει τον αναγνώστη με το στόμα ανοιχτό και ένα μεγάλο καρδιοχτύπι για τη συνέχεια.

Όπως ανέφερα και παραπάνω, στο βιβλίο Πεμπτουσία αποκαλύπτονται αρκετά μυστικά που απαντούν σε ερωτήματα και απορίες που είχαν δημιουργηθεί στα δύο προηγούμενα βιβλία. Αυτό δε σημαίνει πως ο αναγνώστης θα πάρει όλες τις απαντήσεις που έχει, μιας και υπάρχει ένα ακόμα βιβλίο σε αναμονή που θα κλείσει την τετραλογία. Ποιοι είναι οι πραγματικοί Αμόλυντοι; Γιατί χρειάζεται η Αλύσσα τα αρχαία κειμήλια; Που βρίσκεται ο τέταρτος φίλος της παρέας; Και ένα σωρό άλλα ερωτήματα που προσδοκώ πως θα έχω τη δυνατότητα να μάθω στο επόμενο βιβλίο, που θα δώσει και το φινάλε της σειράς.