“Ένα τελευταίο ταξίδι στην Αιωνιότητα”
Χρήστος Ντικμπασάνης
10 Μαΐ 2023 10:40
1
•
Μοναξιά απείρου
Ξέρω πως είμαι
το τελευταίο ον
που έχει αισθήσεις,
η έσχατη μορφή που ξέφυγε
απ' την ολοσχερή καταστροφή της Γης
απροστάτευτη μέσα στο Σύμπαν
Νιώθω θλιβερές απορίες
να ταρακουνουν
τα τοιχώματα του μυαλού μου
Ήταν αληθινή η ζωή
που ζήσαμε οι ανθρωποι
επάνω στην υδρόγειο;
Είναι καταδικασμένη
η ανθρώπινη νοημοσύνη
κάποια στιγμή να πεθανει
μαζι μου;
Δεν ησυχάζω
Σκέπτομαι πυρετωδώς
Ποτέ πριν δεν είχα κάνει
τέτοιου είδους ερωτήματα
στον εαυτό μου
μα τώρα που ταξιδεύω
ολομόναχος μέσα στο διάστημα,
αναζητώντας με μανία κάποιο φιλόξενο πλανήτη
να υποδεχθεί τη μοναξιά μου συνέχεια τρυπούν το νου μου
Το ξέρω με μια τελευταία λέξη θα χαθώ
στην απόλυτη σιωπή
Μα τι θα είναι αυτή,
προσευχή η βωμολοχία;
Το ξέρω πως τα ουράνια σώματα θα με κοιτούν
με θλίψη για το άφωνο τιποτα
που θα προσμένει εμένα
το εναπομείναν ανθρώπινο ον
Πως βρέθηκα εγώ ο άνθρωπος σε αυτήν τη θέση;
Μήπως πρέπει ν' αρχισω
ν' αποχαιρετω τους γαλαξίες
που πρόκειται αναπόφευκτα
ν' αποχωριστω για πάντα;
Βλέπω τ' αστερια να πεθαίνουν
Κάποτε δε θα έχουν τη δύναμη
της αναγέννησης τους
Μια μαύρη τρύπα
θα τα ρουφήξει όλα
μαζί μ' εμενα
Δε θα επιστρέψουμε ποτέ
Ποιος θα θυμάται εξάλλου
πως κάποτε υπήρξε
φως και ζωή,
αφού το γένος των ανθρώπων
έχει αφανιστεί ήδη
από αιώνες;
Ποιος θα μετρήσει
τα κομμάτια
της θρυμματισμενης
αιωνιότητας,
αφού εγώ το ανθρώπινο πλάσμα είμαι το τελευταίο
του είδους μου;
Ουρλιάζω
για την ασημαντότητα μου
και για το μεγαλείο μου
Το ξέρω ατελείωτα έτη
σκότους θ' ακολουθησουν
το χαμό μου
Μια σύντομη αναλαμπή φωτός
είμαι που θα την καταπιεί
λαίμαργα η αιώνια άβυσσος
Μαζί μου θα σβηστεί
η τελειότητα
και η ματαιότητα
όλων των πραγμάτων
Έξοδος διαφυγής
δε θα υπάρξει
Γαλαξίες και παράλληλα Σύμπαντα θα γκρεμιστουν
σε σκοτεινές ρωγμές
του διαστηματος
κι εγώ ο τελευταίος
άνθρωπος στο απειρο
που αναδύθηκα στη ζωή
σα μια απαστράπτουσα λάμψη
της Μεγάλης Έκρηξης,
θα πεθάνω σα μια ασθμαινουσα, αποκαμωμενη
σκέψη, ένα ύστατο αισθανόμενο ον
χωρίς αισθήσεις
Μια υψιπετής κατάρα θα γίνω
η ίσως μια κοσμική κραυγή
ευγνωμοσύνης
προς τον υπέρτατο Θεό
που μου επέτρεψε να υπαρξω
μέσα στη Δημιουργία Του
σαν πρόσωπο και σα γένος
Καθώς η ενέργεια μου
θα χάνεται
μέσα στα μεσοαστρικα κενά
θα με κατακλύσει
ένας οριστικός ύπνος
που θα παίζει
με τα τρυφερά δάχτυλα του
τη μελωδία
της συμπαντικής πορείας μου
στις χορδές των μυστικών
και των αιωνίων αινιγματων
που ποτέ δε βρήκα
την απάντηση τους
Είχα μια ολόκληρη ζωή
για να φανταστώ
τι θα μου λείψει
με την απώλεια
του γένους μου,
με το σβήσιμο του Εγώ μου
μα δεν είχα καιρό
για να λυσω
τέτοιους γριφους
Θα σβήσω, θα πεθάνω, θα χαθώ
Μαζί μου θα καταλυθει
ολάκερο το θεϊκό δημιούργημα
Η γνώση του θανάτου
των ημερών μου
που ποτέ δε θα έρθουν
μήπως με απελευθερώσει όμως;
Μήπως με υποχρεώσει
να επικεντρωθώ στη μαγεία
αυτής εδώ της στιγμής
που αναπνέω ακόμη;
Το μόνο που γνωρίζω είναι
πως το Σύμπαν,
όλα τα Σύμπαντα θα τελειώσουν
μαζί μου
Η μυρωδιά του αχρονου χρόνου
και του αμνημονου χάους
θ' απομεινει μόνη της
στο τέλος...
