Διαβάσαμε | "Στα Όνειρα της Φαντασίας - III.Παιάνες από Ατσάλι" - Συλλογικό

Διαβάσαμε | "Στα Όνειρα της Φαντασίας - III.Παιάνες από Ατσάλι" - Συλλογικό

Παιάνας… Θριαμβευτικό τραγούδι που συνόδευε κάποιον επιτυχή αγώνα ή μάχη. Τον τραγουδούσαν πριν από μάχες, ως καλό οιωνό επιτυχίας, ή ακόμη και σαν πένθιμο εμβατήριο, που συνόδευε πολεμιστές που έπεσαν στη μάχη ή που είχαν κάνει ηρωικές πράξεις κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Στη μυθολογία, την ιστορία, μα κυρίως στη λογοτεχνία, τα σπαθιά που τραγουδάνε είναι πολλά. Αυτά που ψέλνουν τους «Παιάνες από Ατσάλι», μόλις δέκα. Και όλα τους είναι έτοιμα να εμψυχώσουν τους πολεμιστές, να γιορτάσουν τον θρίαμβό τους ή να τους αποχαιρετίσουν στην τελευταία τους κατοικία, όπως τους αξίζει. Με τιμές.


 

Η καλαίσθητη κι εντυπωσιακή σειρά “Στα Όνειρα της Φαντασίας” από την Allbooks συνεχίζεται με αυτό το τρίτο μέρος, τους Παιάνες από Ατσάλι. Με την ηρωική φαντασία ως κεντρικό θέμα της συλλογής, παρουσιάζονται γνωστές πένες αλλά και δημιουργοί που κάνουν το ντεμπούτο τους στην έκδοση. Έχοντας διαβάσει τη συλλογή και κρίνοντάς την συνολικά ως ποιοτική, θα παρουσιάσω ένα προς ένα τα διηγήματα. Ως προσωπική πινελιά, θα δώσω στο κάθε διήγημα το όνομα ενός αρχαίου όπλου, για να τιμήσω τη θεματολογία της συλλογής.

Να πω ένα μπράβο στον Χρήστο Κεσκίνη για την οργάνωση της συλλογικής αυτής δουλειάς, την προσοχή και τον σεβασμό που έδειξε στον κάθε έναν δημιουργό και το έργο του. Απόδειξη είναι η προσωπική εισαγωγή που κάνει στην αρχή κάθε διηγήματος. 

 

1. Κωστής Ανετάκης - Ο Θρύλος του Μαύρου Καβαλάρη

“Το Μελανό Απελατίκι”

 Η συλλογή ξεκινά με ένα εντυπωσιακό διήγημα, από έναν δημιουργό που δε γνώριζα. Ας ξεκινήσω από τη γλώσσα. Είναι τόσο καλοδουλεμένη και τόσο ταιριαστή στην εποχή που περιγράφει, που θα έλεγες πως το διήγημα είναι όντως γραμμένο στη λεγόμενη βυζαντινή εποχή. Οι ιστορικές αναφορές πολλές, ο πρωταγωνιστής πατάει γερά στα πόδια του -ακόμα κι όταν παραπατάει- και σκορπίζει τρόμο και δικαιοσύνη. Η διαμάχη ανάμεσα σε παπικούς και ορθόδοξους, Ρωμιούς και Φράγκους, ανθρώπους και θηρία είναι που γεννά αυτόν τον θρύλο. Και για να μην ξεχνάμε, για να γεννηθεί ένας τέτοιος θρύλος, χρειάζεται μια καλή ιστορία. 

 

2. Χριστόφορος Γεωργίου - Ο Στρογγυλός Θεός

“Η Σφύρα του Πεπρωμένου”

Η γραφή του Χριστόφορου Γεωργίου μου είναι ήδη γνωστή από τα άλλα του έργα. Συνδυάζει την ανθρωπιά με τη σκληρότητα, με εικόνες που προκαλούν το αίσθημα ηθικής του αναγνώστη. Στο συγκεκριμένο διήγημα, τα πάντα είναι καλυμμένα από μια απελπισία πρωτόγνωρη, υπό τις αρπάγες της οποίας άλλοι προσπαθούν να βρούνε την τελευταία γωνιά του Παραδείσου κι άλλοι την εξιλέωση, με ένα ξίφος στο χέρι. Πριν να είναι πολύ αργά. Συμπαθητικοί πρωταγωνιστές, συγκινητική η ιστορία. Το φόντο υπό το πρίσμα του οποίου συνέβαιναν τα τεκταινόμενα, τίποτα λιγότερο από καθηλωτικό. 

 

3. Μιχάλης Γεωργοστάθης - Στη Θηλιά

“Η Γκρίζα Χειροβαλλίστρα”

Αυτό που μου άρεσε στο ύφος του δημιουργού ήταν ο κυνισμός και η ωμότητα, με τα οποία σημαδεύει εξαρχής τον αναγνώστη. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχουν πολύχρωμα ηλιοβασιλέματα. Υπάρχει η δύναμη, η αδυναμία και το δίκαιο του ισχυρού. Η ανθρώπινη ύπαρξη στο γκρίζο, καθώς η απανθρωπιά αναμετριέται με τη δίψα για ζωή, η υποταγή με την αυτοθυσία και ο ιπποτισμός με την απληστία. Κι όλα αυτά βλέποντάς τα μέσα από μια θηλιά, έτοιμη να ρουφήξει τις τελευταίες ανάσες τους. Υπόσχεται έναν κόσμο μεγαλύτερο, μέρος του οποίου είναι το συγκεκριμένο διήγημα.

 

4. Μπάμπης Δρουκόπουλος - Στην Άρντιον τη Λευκή 

“Το Γυαλιστερό Ξίφος”

Από τις περιοχές και τους κόσμους που περιγράφηκαν στη συλλογή, αυτός μου φάνηκε ο πιο πολύχρωμος. Η πρωταγωνίστρια με κέρδισε ακριβώς επειδή είχε παρελθόν, παρόν και μέλλον σκιαγραφημένα με πάθος, ο σκοπός της είχε την αίγλη που άρμοζε και η συνολική προσπάθεια έφερε, πιστεύω, τους ζουμερούς καρπούς της στον αναγνώστη. Ο θρύλος στην πρώτη συνάντηση είχε πρωτότυπα στοιχεία και μαγευτική ατμόσφαιρα. Δεν ήταν τίποτα αναμενόμενο και την πένα τη χειρίστηκε με δεξιοτεχνία σε πολλά σημεία, σαν τους ξιφομάχους που περιγράφονται εντός. Είχα τις αμφιβολίες μου για κάποιες σκηνές αλλά εντάξει, είμαι κι εγώ περίεργος. Επίσης, το κοινωνικό μήνυμα που περνάει είναι λογοτεχνικά δοσμένο, χωρίς διδακτισμούς.

 

5. Χρήστος Κεκές - Ο Απόκληρος

“Το Τόξο του Χρόνου”

Το πιο διαφορετικό από όλα τα διηγήματα της συλλογής. Τίμια ιστορία, με το μυστήριο που χρειαζόταν και οι χαρακτήρες εξυπηρετούσαν τις ανάγκες της πλοκής, η οποία ήταν καλοδουλεμένη. Όλη η ζοφερή πραγματικότητα που χτίστηκε πάνω στην κεντρική ιδέα είχε το νόημά της και τις ανάλογες περιγραφές. Περιγράφει με αρκετό σκεπτικισμό όλα όσα φοβόμαστε. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν ταίριαζε τόσο όσο τα άλλα έργα στο θέμα, πιο πολύ για επιστημονική φαντασία μου έκανε. Αλλά ας είναι. Μια καλή ιστορία είναι μια καλή ιστορία.
 



Σχέδιο του Bakarov

 

6. Λένα Κικίδου - Gunnr

“Το Κοκκινοβαμμένο Στιλέτο”

Εδώ είδα κάτι πρωτόγνωρο. Έναν λανθάνοντα ρομαντισμό με γλυκόπικρη γεύση. Κάνω λάθος; Δεν ξέρω. Και σε αυτό το διήγημα αναγνωρίζω μια δημιουργό που περιγράφει με κυνισμό την ανθρώπινη φύση και αφήνει τα περισσότερα ανείπωτα, σε σημείο που άλλοι θα περιέγραφαν σε πολλές σελίδες. Αυτή η αυτοσυγκράτηση σε όσα πρέπει να ειπωθούν μου αρέσει. Ένα διήγημα, πάντως, με πολύ κοφτή και γρήγορη γραφή, με περιγραφές για χαρακτήρες ικανοποιητικές μέσα στην απλότητά τους και μία πραγματικότητα που πασχίζει να επιζήσει μέσα στον μύθο. Σκανδιναβική μυθολογία, μάχη, όπλα και θάνατος. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

 

7. Χρήστος Κούτσιανος - Ο Σιδεροκέφαλος

“Ο Ασίγαστος Κεφαλοθραύστης”

Το βαρύ πυροβολικό της συλλογής, και από άποψη μεγέθους αλλά και από άποψη κοσμοπλασίας και περιγραφής. Τον Χρήστο τον έχω γνωρίσει μέσα από ανάλογες δουλειές, καθώς χτίζει έναν μεγαλεπήβολο κόσμο, με τη φυλή των Νάνων (Ντβορίνων στα κουτσιανικά) να προβάλλεται κυρίως. Η πληροφορία πολλή, η ορολογία αρκετά ζόρικη και φαίνεται το όραμα του δημιουργού να ζωντανέψει το δημιούργημά του. Το σκαλίζει, θα έλεγες, με την υπομονή και την τέχνη ενός σκαπανέα, που με την αξίνα του χτίζει ένα άγαλμα στα έγκατα της γης. Η ίδια η ιστορία και η αποστολή της, μέσα από το αίμα και τα ουρλιαχτά, παρουσιάζει την αυτοθυσία και το καθήκον ως τις μέγιστες αρετές, ενάντια σε δυνάμεις υπέρτερες και μοχθηρές. Η ηρωική φαντασία υπό το πρίσμα των ντβορίνων, τώρα και στον χώρο σας.

 

8. Σταμάτης Οικονόμου - Η Δοκιμασία του Νάνου

“Ο Στυγνός Πέλεκυς”

Ο Σταμάτης Οικονόμου κάνει ντεμπούτο με αυτό το διήγημα, το οποίο υπόσχεται συνέχεια. Ο πρωταγωνιστής του, ο Βάλραθ, έχει ζωντάνια και ένα πάθος ασίγαστο, ενώ κάθε συνάντησή τουμε εχθρούς συνήθως ξεκινά από γενναιότητα και ορμή και καταλήγει σε νεκρική σιγή. Ένα ακόμα διήγημα σχετικό με τη σκανδιναβική μυθολογία, πολύ πιστό σε αυτήν και με περιγραφές που φανερώνουν καλή γνώση και αγάπη για τους μύθους εκείνους. Η περιγραφή της Νινταβελίρ, του κώδικα ηθικής για Ανθρώπους και Νάνους, της διαμάχης του δίκαιου με το άδικο και των μαχών εντυπωσιακές. Όπως γράφει κι ο Χρήστος Κεσκίνης στην εισαγωγή του, κάλλιστα ο πρωταγωνιστής θα μπορούσε να είναι ο Κόναν. Γνωρίζοντας πόσο αγαπάει ο δημιουργός αυτή την παραδοσιακή γραφή στην ηρωική φαντασία, δεν μπορώ παρά να πω πως η συνέχεια του είδους είναι σε πολύ καλά χέρια.

 

9. Αντώνιος Παναγιώτης Παγώνης - Είμαι Φωτιά

“Το Φλεγόμενο Δόρυ”

Η έκπληξη της συλλογής. Τον δημιουργό δεν τον γνωρίζω και το θέμα πάλι διαφέρει από τα υπόλοιπα της συλλογής. Από το μυστήριο στον τρόμο, κι από τη σιωπή στην αδυσώπητη φρικαλεότητα, το διήγημα αυτό έχει πολλά να πει για τη φύση του ανθρώπου και τη σκοπιά της από τη σύγχρονη εποχή. Θα προτιμούσα κάποια ζητήματα να δοθούν λιγότερο ξεκάθαρα, αλλά η δουλειά έχει γίνει. Μέσα από την απελπισία βαφτίζεται ο νέος άνθρωπος και περνάει σ' ένα στάδιο που περιγράφεται λιτά αλλά αποτελεσματικά. Εκτιμώ το ημερολογιακό στυλ με το οποίο είναι γραμμένο το έργο, προσδίδει το κάτι παραπάνω. 

 

10. Μανώλης Παλαβούζης - Νεκροί στους Τύμβους

“Το Πορφυρό Ξίφος” 

Η συλλογή κλείνει εντυπωσιακά όσο ξεκινάει. Τον Μανώλη Παλαβούζη τον έχω ακουστά από άλλα έργα του αλλά πρώτη φορά πέφτω πάνω σε κείμενό του. Η χρήση της γλώσσας μοναδική, αποτυπώνει όλο το αίσθημα της απελπισίας και της φρικαλεότητας, χωρίς υπερβολές. Είναι ωμός ρεαλισμός, με λογοτεχνική ατμόσφαιρα κι έναν αριστοτεχνικό πρωτοπρόσωπο αφηγητή. Οι χαρακτήρες αποδίδονται λιτά αλλά αποτελεσματικά και οι σκηνές δράσης πειστικές και καλοδουλεμένες.


Συνολικά, πέρα από κάποιες απροσεξίες, μιλάμε για μια καλαίσθητη και όμορφη συλλογή, που αξίζει να διαβαστεί. Ιδιαίτερη μνεία για το υπέροχο εξώφυλλο, που φιλοτέχνησε ο Δημήτρης Μίλησης. Τέτοιες δουλειές αποδεικνύουν ότι υπάρχει μέλλον στον ελληνικό χώρο της φαντασίας κι ότι ακόμα υπάρχουν αυτοί που σέβονται τους δημιουργούς.