Προτάσεις | Misery, του Στίβεν Κινγκ

Προτάσεις | Misery, του Στίβεν Κινγκ


Ήμουν λίγο πριν τα δεκαπέντε όταν έπεσα τυχαία στις βιβλιοπροτάσεις ενός περιοδικού ευρείας κυκλοφορίας και είδα να παρουσιάζεται το συγκεκριμένο έργο του King ως η νέα εξαιρετική δουλειά του άρχοντα του τρόμου. Αυτό ήταν αρκετό να με ξεσηκώσει εφόσον μέχρι τότε στα επαρχιακά βιβλιοπωλεία ο τρόμος ήταν ένα είδος παντελώς άγνωστο. Μέχρι τότε αναζητούσαμε ανατριχίλες στα θρίλερ που νοικιάζαμε σωρηδόν στα βιντεοκλάμπ και η προοπτική να είμαστε σε θέση να τα διαβάσουμε άνοιξε για πολλούς από εμάς μία νέα σελίδα.

Ευρισκόμενη μια ωραία πρωία στο τοπικό κέντρο τύπου, είδα το «Μίζερι» (α’ έκδοση – 1994) στο σταντ της Bell και ήξερα από την πρώτη στιγμή ότι το βιβλίο αυτό έπρεπε να γίνει δικό μου. Τσέκαρα την τιμή (1200 δραχμές),  μέτρησα το πενιχρό κομπόδεμα και έφυγα ξανά σφαίρα να το αγοράσω. Ευτυχώς μέσα στην ώρα που μεσολάβησε δεν με πρόλαβε άλλος. Ξεκίνησα άμεσα την ανάγνωση. Το εξώφυλλο επίσης ήταν η τέλεια κάλυψη – ποιος θα γκρίνιαζε αν το παιδί του διάβαζε κάτι το εξώφυλλό του οποίου απεικόνιζε ένα σπιτάκι με αναμμένο φως, σε ένα χιονισμένο τοπίο;

Παραξενεύτηκα στις πρώτες σελίδες. Το ύφος γραφής ήταν πολύ διαφορετικό σε αυτά που είχα συνηθίσει και τα χρόνια αυτά δεν με έλεγες και δεινή αναγνώστρια… Οι ήχοι και οι περιγραφές των οσμών μου φαίνονταν πότε αστείες και πότε ενοχλητικές αλλά η παράξενη αίσθηση αποχώρησε διακριτικά μετά τις πρώτες έξι – επτά σελίδες ανάγνωσης. Τότε δεν ήξερα τι θα διαβάσω κι αν θα μου έβγαινε σε καλό, τώρα όλοι γνωρίζουν την υπόθεση του βιβλίου και οι περισσότεροι έχουν ήδη δει την ταινία. Ωστόσο αν ρωτήσετε τους αναγνώστες αν τους άρεσε η ταινία θα αρχίσουν να γελούν και αυτό γιατί πολλές σκηνές που κρίθηκαν ακραίες σκόπιμα απουσίασαν. Έδωσα στην ταινία δύο τρεις ευκαιρίες και κατέληξα στο γεγονός ότι δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Η αλήθεια είναι πως δεν εντυπωσιάζομαι με ταινίες slasher και άφθονο gore, ωστόσο περίμενα κάτι περισσότερο, κάτι εντονότερο που να παίζει με το μυαλό του θεατή και να του προκαλέσει δυσφορία.

Γιατί το «Μίζερι» άρεσε τόσο πολύ στους αναγνώστες; Γιατί το βιβλίο αυτό μοιάζει με ξαφνικό ισχυρό χαστούκι στο μάγουλο που μας υπενθυμίζει πως ο τρόμος βρίσκεται παντού. Δίπλα μας, στη γειτονιά μας, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι ή σε ένα αναπόφευκτο αυτοκινητιστικό ατύχημα μέσα στη χιονοθύελλα το οποίο μπορεί να αποδειχτεί η αρχή μόνο του εφιάλτη μας. Μας πετά κατάμουτρα με απλά λόγια πόσο αναλώσιμοι είμαστε. Ο Πολ Σέλντον άσκησε απλώς το δικαίωμα του συγγραφέα να σκοτώσει την Μίζερι, την ηρωίδα των γλυκανάλατων ρομάντζων που γεννούσε το μυαλό του και ήταν η αιτία του πλούτου και της επιτυχίας του. Έπειτα, μέσα στο φτωχικό της Άννι Γουίλκς, η Μίζερι έγινε η αιτία της καταστροφής του. Όλο το βιβλίο είναι ένας πολύ επιτυχημένος συμβολισμός. Από τη μια ο συγγραφέας ως Δημιουργός, από την άλλη οι αγκυλώσεις του, οι εμμονές και ο εθισμός του.

Ποιος είναι ο Πολ Σέλντον; Ο Κινγκ. Ποια είναι η Άννι Γουίλκς; Και πάλι ο Κινγκ. Δύο ήρωες που συγκρούονται μοιραία – δύο θανάσιμοι εχθροί. Με ποιον καλούμαστε να ταχθούμε; Μα φυσικά με τον καθηλωμένο στο αναπηρικό καροτσάκι συγγραφέα που καλείται να αναμετρηθεί με την κατακερματισμένη λογική της Άννι και να κερδίσει στιγμές ζωής. Γύρω του όλα μοιάζουν απειλητικά. Η  μεγαλόσωμη Άννι Γουίλκς με τα όπλα της, το μαχαίρι, το τσεκούρι, τη μηχανή του γκαζόν, το περίστροφο και το δίκαννο, τα ηρεμιστικά και το ποντικοφάρμακο – και εκείνος άοπλος, μισερός και ανίσχυρος. Κάποτε εγκαταλείπει και περιμένει το τελειωτικό χτύπημα που θα του φέρει τη λύτρωση.

Αρκεί να σκεφτούμε ότι το βιβλίο εκδόθηκε το 1987 από τη Viking Press ενώ ο King είχε παραδεχτεί ότι πάλευε τα δύο τελευταία χρόνια με τον εθισμό του στο αλκοόλ, στα αναβολικά και στην κοκαϊνη. Η παραδοχή του τον βοήθησε να παλέψει με το θηρίο και να προχωρήσει, εξού και το πλήθος τέτοιων αναφορών στο βιβλίο του.

«Κάπου δέκα μέρες, αφού βγήκε από το μαύρο σύννεφο έκανε ταυτόχρονα τρεις ανακαλύψεις. Η πρώτη ήταν ότι η Άννι Γουίλκς διέθετε άφθονο Νοβρίλ (κι ένα σωρό άλλα φάρμακα. Η δεύτερη ήταν ότι ο ίδιος είχε εθιστεί στο Νοβρίλ. Η Τρίτη ήταν ότι η Άννι Γουίλκς ήταν επικίνδυνα τρελή»…

«Τέσσερις ώρες αργότερα βρισκόταν ξανά ξαπλωμένος στο κρεβάτι και θα έκαιγε όλα του τα βιβλία για ένα και μόνο Νοβρίλ»…

Κάπου έτυχε να διαβάσω ότι το Μίζερι γράφτηκε όσο εκείνος ήταν καθηλωμένος από το ατύχημα που είχε όταν παρασύρθηκε πεζός από το φορτηγάκι ενός μεθυσμένου σαρανταδυάχρονου. Λάθος, το ατύχημα που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή συνέβη δώδεκα χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου. Επίσης, κάπου είδα να αναφέρεται η Μίζερι (!!!) ως  η παρανοϊκή νοσοκόμα που τον κρατούσε έγκλειστο παρά τη θέλησή του…


Ο Στίβεν Κινγκ το 1999 (αναρρώνοντας από το ατύχημα)

Ανακεφαλαιώνοντας, σας προτείνω να αναζητήσετε το βιβλίο, θα ανταμείψει στο έπακρον τη δίψα σας για αγωνία. H Bell προχώρησε κάποτε στη δεύτερη έκδοσή του, ωστόσο είναι πλέον εξαντλημένο. Ίσως σε κάποιο site με μεταχειρισμένα να το ανακαλύψετε αλλιώς περιμένετε την επανέκδοσή του μέσα στο τρέχον έτος από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του εκδοτικού.

Θα το διαβάσετε με κομμένη της ανάσα, σφιγμένες γροθιές και εκείνη την απαράμιλλη αίσθηση που συναντάμε μόνο στα εξαιρετικά ψυχολογικά θρίλερ, να φρίττεις και να θέλεις να το πετάξεις μακριά αλλά να αδυνατείς να πάρεις τα μάτια σου από τις σελίδες. Για μένα, για συναισθηματικούς λόγους (και όχι μόνο) είναι ένα αδιαπραγμάτευτο δεκάρι!

…«Είναι έτοιμο, Άννι. Και είναι καλό. Είχες δίκιο. Τώρα θα κάνω ένα κολπάκι. Είναι θαυμάσιο κόλπο. Από σένα το έμαθα!»…

Μέχρι την επόμενη φορά, εύχομαι όμορφα αναγνωστικά ταξίδια!