Βιβλιοκριτική | Τριλογία "Γεννημένη στις 13"

Βιβλιοκριτική | Τριλογία "Γεννημένη στις 13"

Τον τελευταίο καιρό είχα την χαρά να διαβάσω κάποια βιβλία τα οποία εκτός του ότι με άφησαν απόλυτα ικανοποιημένο με την ποιότητα τους, τολμώ να ομολογήσω ότι κατάφεραν να αναπτερώσουν και τις προσδοκίες μου για το μέλλον της λογοτεχνίας του φανταστικού στην χώρα μας. Ανάμεσα σε αυτά τα βιβλία ήταν και η τριλογία "Γεννημένη στις 13" του Χρήστου Αντώναρου η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ανάτυπο. Τα βιβλία που περιλαμβάνει η σειρά είναι τα "Κάθαρση", "Οβελάντουμ" και "Στίγματα" και αποτελούν μια καλοδουλεμένη και αξιόλογη πρόταση στην κατηγορία της σκοτεινής φαντασίας!

Η μυθοπλασία την οποία ο συγγραφέας αναπτύσσει στην σειρά των βιβλίων τοποθετείται στην σημερινή εποχή, μια εποχή εναλλακτικά δοσμένη από το πως την ξέρουμε σήμερα και η οποία χαρακτηρίζεται από μια ζοφερή και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Είναι ένας κόσμος τον οποίο εξουσιάζουν τάγματα Μαγισσών, έχοντας αναπτύξει μια οργανωτική δομή παγκοσμίως μέσα από Συνάξεις και Καθαρτήρια τα οποία έχουν τοποθετηθεί σε διάφορα σημεία του πλανήτη ώστε να μπορούν να έχουν τον έλεγχο μεγάλων περιοχών. Στην προσπάθεια τους αυτή να διοικήσουν την λεγόμενη Αυτοκρατορία τους, έχουν στο πλευρό τους ανθρώπους και πλάσματα που τους βοηθούν στην επίτευξη των στόχων τους και στην διατήρηση της τάξης και της ισορροπίας που προσπαθούν να επιβάλλουν στην ανθρωπότητα. 

Η τριλογία αποτελείται από μια κοσμοπλασία που καταφέρνει και εκτυλλίσεται καθ' όλη την σειρά των βιβλίων, δίνοντας συνεχώς στοιχεία για το πως, που, ποιοι και γιατί. Ένα από τα στοιχεία τα οποία με ενθουσίασε ήταν και η (ας μου επιτραπεί) κινηματογραφική σχεδόν απόδοση του κόσμου και του κλίματος μέσα στο οποίο λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα. Κατάφερε να με κάνει να λειτουργήσω σε παράλληλα επίπεδα ταυτοχρόνως, αναγνωστικά από την μία και "οπτικοποιώντας" καθώς διάβαζα από την άλλη, μιας και ο τρόπος γραφής του συγγραφέα, οι χαρακτήρες, οι περιοχές και τα γεγονότα αποδίδονται πολύ επιτυχημένα καταφέρνοντας να σχηματίσουν την ευρύτερη εικόνα στο μυαλό του κάθε αναγνώστη (σε μένα ομολογώ ότι λειτούργησε αβίαστα!)

Ένα ακόμα στοιχείο το οποίο με έκανε να απολαύσω την ανάγνωση των βιβλίων της σειράς του Χρήστου Αντώναρου, είναι η βασική ιδέα με την οποία πειραματίστηκε. Μέσα από την χριστιανική παράδοση, ο συγγραφέας άντλησε την έμπνευση του, μετασχηματίζοντας και αποδίδοντας τη με έναν εναλλακτικό τρόπο. Βρισκόμαστε όπως είπαμε στην σύγχρονη εποχή, χρονικά στην εποχή μας, αλλά ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος. Η τροπή των γεγονότων και της ιστορίας είναι πολύ διαφορετικά δοσμένα στον κόσμο της ιστορίας μας. Ο Χριστιανισμός δεν υφίσταται ως θρησκεία, πολύ απλά γιατί τα γεγονότα δεν οδήγησαν στο να δημιουργηθεί ποτέ. Ο ουράνιος Πατέρας οργισμένος από την βλασφημία των ανθρώπων να σταυρώσουν τον Υιό του, τον Δάσκαλο, εξαπολύει την οργή του σκορπίζοντας θάνατο και πόνο στους ανθρώπους. Μέσα σε όλον αυτόν τον σπαραγμό και το χάος που επικρατεί, εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να διοικήσουν και να υποτάξουν την ανθρωπότητα οι Μάγισσες. Ανάμεσα σε όλα αυτά, προσθέστε και τις Τιμωρίες. Ανήσυχες, βασανισμένες ψυχές οι οποίες γεννιούνται στις 13 κάθε μήνα, ενσαρκωμένες είτε σε ανθρώπους είτε σε πλάσματα, αποτελώντας την υπενθύμιση του Πατέρα προς τους ανθρώπους, για το κακό που έπραξαν και την βλασφημία στην οποία υπέπεσαν. Όλα αυτά μέσα σε ένα καταιγισμό γεγονότων προς την τελική Κάθαρση, ένα σχέδιο το οποίο προσεκτικά και μεθοδικά εκτυλλίσεται από τον Πατέρα, και το οποίο βρίσκει εφαρμοφή μέσα από ενέργειες που περιγράφονται στις σελίδες των βιβλίων.

Τρόμος και θάνατος παντού. Έτσι κυβερνάται ο κόσμος δυο χιλιάδες χρόνια μετά την σταύρωση του Δασκάλου...

Το σκηνικό που καταφέρνει να στήσει ο συγγραφέας εκτυλλίσεται ανάμεσα στον υλικό και τον άυλο κόσμο. Ανάμεσα στο γήινο και το υπερφυσικό. Παράλληλα και αυτόνομα το καθένα, με σκοπό την επίτευξη των στόχων προς το τελικό αποτέλεσμα. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο, θα γνωρίσουμε μια πλειάδα χαρακτήρων, που ο καθένας ξεχωριστά διαδραματίζει τον ρόλο του. Θα παρακολουθήσουμε τις ιστορίες αυτών των χαρακτήρων στην προσπάθεια τους να εκπληρώσουν την αποστολή τους, μέσα από προσωπικές αλλά και συλλογικές πράξεις, όπως επίσης και από αλληλοεξαρτώμενα γεγονότα. Παράλληλες ιστορίες που η καθεμία έχει το δικό της ενδιαφέρον και όλες μαζί συντελούν μια αλληλουχία γεγονότων που θα οδηγήσει στην τελική τους έκβαση. Κάποιες από αυτές είναι κύριες ιστορίες με σημαντική βαρύτητα στην εξέλιξη της ιστορίας, κάποιες άλλες πιο δευτερεύουσες, όλες όμως έχουν το ειδικό βάρος τους και την σημασία τους μέσα σε αυτή! Δυστυχώς, δεν μπορώ παρά να μιλήσω κάπως γενικόλογα, μιας και θα ήθελα να αποφύγω (ίσως και καταλάθος!) να προδώσω κάποια στοιχεία από την εξέλιξη της ιστορίας.

Σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι κατά την διάρκεια της ανάγνωσης τους, ο συγγραφέας δεν παρασύρθηκε στο να γύρει την πλάστιγγα υπέρ του ενός ή του άλλου στοιχείου. Για παράδειγμα, οι σκηνές των μαχών που εκτυλλίσονται ήταν σε ικανοποιητικό βαθμό, χωρίς να κουράζουν ή να καπελώνουν την όλη εξέλιξη. Οι διάλογοι, τα συναισθήματα, η εμβάνθυνση στην ψυχολογία των χαρακτήρων, η εξέλιξη και η τροπή των γεγονότων, ο παράγοντας της έκπληξης, ήταν όλα δοσμένα όπως έπρεπε, επιτρέποντας την ομαλή μετάβαση από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και από βιβλίο σε βιβλίο. Πολλά και διαφορετικά μέρη εμφανίζονται στις σελίδες του βιβλίου όσον αφορά το γήινο κομμάτι της εξιστόρησης (κάποια σημεία της ιστορίας λαμβάνουν χώρα και στην Ελλάδα) και φτάνοντας μέχρι διαστάσεις έξω από αυτόν τον κόσμο, προσδίδοντας ένα ενδιαφέρον στην εναλλαγή των τοποθεσιών και των παράλληλων ιστοριών που τρέχουν στην εξέλιξη της τριλογίας. Όλο αυτό το πλαίσιο σε συνδυασμό με τους χαρακτήρες τους οποίους πρωταγωνιστούν στην σειρά και που περιλαμβάνουν από ανθρώπους, βιβλικές φιγούρες, αλλά και πλάσματα και τέρατα, προσδίδουν μια ποικιλία και ένα ενδιαφέρον στο χτίσιμο της ιστορίας και του εναλλακτικού αυτού κόσμου στον οποίο εκτυλλίσονται τα γεγονότα. Το μεταφυσικό και το υπέρκοσμο είναι διάχυτο καθ' όλη την διάρκεια, άρα και η ύπαρξη πλασμάτων σε αυτόν δένει αρμονικά με το περιβάλλον και τα γεγονότα. Επίσης, καθώς κάποιος θα διαβάσει τα βιβλία, θα παρατηρήσει ότι ξεκινάνε με το χτίσιμο της ιστορίας, το οποίο αυξάνεται σταδιακά, φτάνει σε μια κλιμάκωση γεγονότων το οποίο εκτυλλίσεται μεταξύ του υλικού και του εξωδιαστατικού κόσμου και στο τέλος, παρόλο που έχουμε σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις να λαμβάνουν χώρα, βλέπουμε τον συγγραφέα να το "μαζεύει" να το οριοθετεί, χωρίς να το αφήνει να να ξεχειλώσει και να πλατιάσει, δίνοντας του ένα τέλος το οποίο θα συγκινήσει με το γλυκόπικρο συναίσθημα του...

Η τριλογία βιβλίων "Γεννημένη στις 13" αποτελεί ένα πολυσύνθετο "γαϊτανάκι" γεγονότων το οποίο ο συγγραφέας προσπαθεί να αναπτύξει μέσα από μια πολύπλοκα δοσμένη ιστορία. Πολλές φορές το storytelling είναι δομημένο και δοσμένο εξαιρετικά προς τον αναγνώστη, κάνοντας σε να αφήσεις δύσκολα το βιβλίο από τα χέρια σου, μιας και επιζητάς να διαβάσεις την εξέλιξη στις επόμενες σελίδες των βιβλίων. Κάποιες άλλες φορές, όχι ότι είναι κακό, ίσως όμως είναι ελαφρώς υπερφορτωμένο με γεγονότα τα οποία μπορεί να σε κάνουν να χρειαστείς ένα διάλλειμα, προσπαθώντας να φέρεις στο μυαλό σου σκηνικά τα οποία πέρασαν προηγουμένως, τόσο από προηγούμενο ή ακόμα και από το ίδιο το βιβλίο. Αν με ρωτάτε, όχι δεν είναι ένα ανάλαφρο ανάγνωσμα το οποίο θα καθίσεις να απολαύσεις χαλαρά! Θέλει την προσοχή του αναγνώστη, θέλει τον χρόνο του (γεγονός που προσωπικά για μένα δεν είναι αρνητικό) και αυτό είναι ίσως το οποίο στο τέλος θα σου αφήσει μια αίσθηση πληρότητας και "αποζημίωσης" για τον χρόνο που επένδυσες στο να το διαβάσεις. Ο συγγραφέας φαίνεται ότι έχει δουλέψει στο χτίσιμο της ιστορίας, μιας ιστορίας δομημένης πριν αρχίσει να γράφεται και όχι διά της μεθόδου "όπου και όπως μας βγάλει στην πορεία". Είναι όμως εμφανής και η υπερπροσπάθεια του να δημιουργήσει ένα μεγαλεπήβολο, fantasy λογοτεχνικό "οικοδόμημα"! Δεν θέλω να είμαι άδικος και δεν υπονοώ ότι τα βιβλία χωλαίνουν σε σημεία. Απλά, διαβάζοντας τα σε σύντομο χρονικό διάστημα ήταν καλύτερο για μένα να απολαύσω την εξέλιξη της ιστορίας, κάνοντας με να σκεφτώ πως αν είχε παρεμβληθεί μεγάλο χρονικό διάστημα ανάμεσα τους τότε θα ήταν πιο δύσκολο να παρακολουθήσω και να εγκλιματιστώ με τα γεγονότα.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω δυο πράγματα τα οποία προσωπικά με ενόχλησαν. Όπως έχουμε δει κατά καιρούς σε πολλά βιβλία που κυκλοφορούν, έτσι και εδώ, παρουσιάστηκαν κάποια θεματάκια (ευτυχώς όχι πολλά) όσον αφορά κάποια ορθογραφικά λάθη! Θα μου πείτε, είναι τόσο σημαντικό; Ίσως και να μην είναι σε τελική ανάλυση, απλά καμιά φορά -και νομίζω θα με καταλάβετε πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτή την στιγμη- το μάτι "ενοχλείται" όταν συναντά κραυγαλέα ορθογραφικά, τα οποία σε καμιά περίπτωση δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μέσα σε ένα κείμενο. Επίσης, κάτι ακόμα που θα ήθελα να αναφέρω, είναι τα εξώφυλλα των βιβλίων. Και πάλι θα μου πείτε, είναι τόσο σημαντικό αν η ιστορία είναι καλή; Έχετε και δεν έχετε ταυτόχρονα δίκιο. Εδώ έχουμε να κάνουμε καθαρά με το αισθητικό κομμάτι και σίγουρα ένα καλό εξώφυλλο είναι αυτό που μπορεί να τραβήξει κάποιον αναγνώστη στο να προσεγγίσει το έργο. Θεωρώ ότι το μουντό του artwork καθώς και το όλο στήσιμο των εξωφύλλων, ενδεχομένως "πνίγει" τα βιβλία χωρίς να τους δίνει τον "αέρα" και την ζωντάνια που χρειάζονται, κάνοντας τα ενδεχομένως προσπελάσιμα (κατά την άποψη μου!) από τα μάτια των υποψήφιων αναγνωστών. Όχι ότι το σχέδιο είναι απαραίτητα κακό, απλά λείπει αυτή η "πινελιά" που θα μπορούσε να αναδείξει την πρώτη εντύπωση που θα έχει κάποιος βλέποντας τα. Αυτά σαν μια γενική επισήμανση, που καλό είναι οι εκδοτικοί οίκοι να προσέχουν στις εκδόσεις τους...

Κλείνοντας, η τριλογία "Γεννημένη στις 13" είναι μια εξαιρετική συγγραφική προσπάθεια που κατάφερε να με κερδίσει με την πολύ ενδιαφέρουσα, σκοτεινή, υπερφυσική και έντονη μυθοπλασία της. Σίγουρα όσοι αρέσκονται σε αυτό το είδος θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι από την ιστορία της, μιας και καταφέρνει να συνδυάσει μια ποικιλία στοιχείων και επιρροών, εμπλουτίζοντας τον κόσμο τον οποίο ο συγγραφέας είχε χτίσει στο μυαλό του. Δεν ξέρω αν κατάφερα τελικά να δεθώ συναισθηματικά με κάποιον από τους χαρακτήρες του βιβλίου, το σίγουρο είναι όμως ότι η αλληλεπίδραση που είχαν οι προσωπικότητες και οι πράξεις τους απέναντι στα γεγονότα μου άρεσε περισσότερο, λειτουργώντας πιο συνολικά, σαν μια αλληλένδετη πράξη μέσα στο περιβάλλον των βιβλίων. Στις ευχαριστίες που υπάρχουν στην εισαγωγή του δεύτερου βιβλίου "Οβελάντουμ", ο Χρήστος Αντώναρος αναφέρει ότι κάποια συγκεκριμένα άτομα, αλλά και οι αναγνώστες, μέσα από την στήριξη και τα θετικά τους σχόλια είναι ο λόγος που γράφει ακόμα στα ελληνικά! Αγαπητέ φίλε Χρήστο Αντώναρε, συνέχισε να γράφεις στα ελληνικά, μιας και ο χώρος χρειάζεται την φαντασία, το μεράκι και την πένα των ατόμων που αγαπούν και θέλουν να προσφέρουν στο ελληνικό φανταστικό!