Βιβλιοκριτική | John Killian - Αγριότοπος

Βιβλιοκριτική | John Killian - Αγριότοπος

Πληροφορίες

Τίτλος: Αγριότοπος (Στα Άκρα #2)
Συγγραφέας: John Killian
Εκδόσεις: Bell
Ημ. έκδοσης: 7 / 2020
ISBN:
978-960-507-139-4
Σελίδες: 408

Περίληψη

Ο Ντέμιαν Τζόουνς δεν είχε ξαναβρεθεί στον Αγριότοπο των Εκατό Μιλίων του Μέιν, μία από τις πιο γοητευτικές και ταυτόχρονα πιο δύσκολες και απαιτητικές διαδρομές σε βουνό. Όμως είχε πια πάρει την απόφαση να κάνει αυτό το δεκαήμερο ταξίδι, μαζί με τη γοητευτική και χαρισματική Άμπερ και τους άλλους πέντε, όσο επικίνδυνο κι αν ήταν.

Δε σκέφτηκε δεύτερη φορά την τρομερή κούραση που θα αντιμετώπιζε, τον παράξενο καιρό που άλλαζε από στιγμή σε στιγμή πάνω στο βουνό, τις επίπονες αναρριχήσεις πάνω σε κοφτερούς βράχους, τους ορμητικούς χειμάρρους, τα θανάσιμα τσιμπούρια, ή τις αρκούδες που παραμόνευαν πίσω από τα δέντρα του πυκνού δάσους. Ήξερε καλά από κινδύνους.

Αυτό που δεν μπορούσε να υπολογίσει ήταν οι άνθρωποι-πουλιά. Οπλισμένοι με τόξα, βαλλίστρες και ματσέτες, η ομάδα των αδίστακτων ορεσίβιων είναι εκεί για έναν και μοναδικό λόγο: για να σκοτώσουν, και μάλιστα με άσπλαχνους, φρικτούς τρόπους –με τρόπους που θα σε κάνουν να ουρλιάξεις με όλη σου τη δύναμη.

Μόνο που εκεί πάνω, στον Αγριότοπο, δεν υπάρχει κανείς για να σε ακούσει. Αν θέλεις να σωθείς, πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Πρέπει να φτάσεις στα άκρα.

Κριτική

Κλείνοντας την κριτική των Θηραμάτων είχα ανακοινώσει πως οι εκδόσεις Bell είχαν βγάλει ένα καινούργιο βιβλίο με παρόμοια θεματολογία (δολοφόνοι στις ερημιές που κυνηγούν από σπορ) το οποίο θα διάβαζα αμέσως μετά. Είναι ένα βιβλίο που χρησιμοποιεί ακριβώς το ίδιο μοτίβο (τρελοί χωριάτες που σκοτώνουν – hillbilly horror) σε διαφορετική όμως τοποθεσία και με πιο δουλεμένο σενάριο. Διαβάστε παρακάτω αν αξίζει όλο αυτό το... κυνηγητό ή όχι.

***

Ο συγγραφέας είναι γνωστός Έλληνας ο οποίος χρησιμοποιεί ψευδώνυμο. Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζατε, πάντως αυτή ήταν η πρώτη ευχάριστη έκπληξη του βιβλίου. Η αμέσως επόμενη ήταν όταν, στην εισαγωγή του βιβλίου, αναφέρεται κάποιο quote από την ταινία Αίμα στους Λόφους (και μάλιστα από το ριμέικ του 2006, που είναι εξαιρετικό). Ήξερα τότε ότι βρίσκομαι στο σωστό δρόμο. Πως ο συγγραφέας αγαπά τα b-movies και, πιθανότατα, επιχειρεί κάτι αντίστοιχο, έτσι έκανα μακροβούτι στο βιβλίο και ξεκίνησα να διαβάζω. Στα Θηράματα είχα αναφέρει πως η γραφή του συγγραφέα ήταν σχεδόν πεζή, μια και ο ίδιος ασχολείται με θεατρικά σενάρια, και πως έμοιαζε να γράφει την ιστορία σαν ταινία. Όπως το υποψιαζόμουν, εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η αφήγηση είναι πρώτου προσώπου έτσι μαθαίνουμε και βιώνουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή, με πλούσιες περιγραφές και ανέλπιστα ωραίο λεξιλόγιο.

Ο συγγραφέας πολύ σωστά δίνει μεγάλη βάση στην γεωγραφία του Αγριότοπου. Είναι απαραίτητο για την δράση να γνωρίζει ο αναγνώστης το περιβάλλον, μιας και από μόνο του αποτελεί ένα "χαρακτήρα" για την ιστορία που διηγείται. Υπάρχει η απαραίτητη προ-οικονομία για το τι πρόκειται να συναντήσουν οι χαρακτήρες όταν μπουν στην διαδρομή, κάτι που πάντα λειτουργεί, ενώ η δράση δεν αργεί να ξεσπάσει με την εμφάνιση των ανθρώπων-πουλιών.

Αλήτες, πουλιά

Το να βρίσκεσαι μέσα σε ένα τεράστιο δάσος, απομονωμένος και να βλέπεις πέρα μακριά ανθρώπους με τεράστιες μάσκες πουλιών το βρήκα αρκετά ανατριχιαστικό (πόσο μάλλον όταν κρατάνε και βαλλίστρες), οπότε μπράβο στον συγγραφέα για το εύρημα.

Εμφανίστηκαν ξαφνικά και άρχισαν να καταδιώκουν τους ήρωες, ξεπαστρεύοντας τους. Από εκείνο το σημείο και έπειτα ξεκινά ένας αγώνας δρόμου για επιβίωση. Παραδόξως από την στιγμή που ο εχθρός κάνει την εμφάνιση του, αργεί αρκετά να φανεί πάλι κάτι που μου φάνηκε περίεργο και με έβγαλε λίγο από την ένταση.

Ας πάμε λίγο στους χαρακτήρες. Δεν έδωσα δεκάρα για κανένα πέρα από τον πρωταγωνιστή. Αυτό ταιριάζει με το ύφος της ιστορίας (επίσης και σε αντίστοιχες ταινίες οι δεύτεροι χαρακτήρες είναι απλά εκεί για την... μηχανή του κιμά!), οπότε δεν με ενόχλησε ιδιαίτερα, αλλά ομολογώ ότι θα ήθελα λίγο παραπάνω ανάπτυξη. Υπάρχει μία ανατροπή (στην οποία θα επανέλθω) που δικαιολογεί ως ένα σημείο αυτό το γεγονός, ωστόσο χάνεται η ευκαιρία να νοιαστεί ο αναγνώστης για κάποιον από δαύτους.

Επίσης πολλά από τα (σύντομα σε έκταση) κεφάλαια του βιβλίου κλείνουν με τον ίδιο τρόπο: με τον πρωταγωνιστή να μεμψιμοιρεί για το πόσο αδυσώπητοι είναι οι διώκτες τους και ότι το κάνουν χωρίς λόγο, πως δε θα σταματήσουν, πως είναι απάνθρωποι κλπ. Δεν είναι δυνατόν, από την πρώτη εμφάνιση των εχθρών, να ήταν βέβαιος για όλα αυτά, και ένιωσα πως εδώ μου μιλάει ο συγγραφέας και όχι η ιστορία.

Στην αρχή του βιβλίου, προτού ξεκινήσει το κυνηγητό, η παρέα κάθεται το βράδυ και η συζήτηση φτάνει στις ταινίες. Και όχι σε οποιεσδήποτε ταινίες, αλλά σε αυτές από τις οποίες έχει εμπνευστεί ο συγγραφέας (είναι και δικές μου αγαπημένες).

Πάντα εκτιμώ κινηματογραφικές αναφορές που κλείνουν το μάτι στον αναγνώστη. Το θέμα όμως είναι πως εδώ τραβάει αρκετά. Οι χαρακτήρες μιλάνε αρκετά και δίνουν λεπτομέρειες που μόνο ένας φανατικός θεατής θα τις γνώριζε – και όχι ένα ετερόκλητο μείγμα χαρακτήρων. Το επάγγελμα του πρωταγωνιστή είναι σκηνοθέτης οπότε είναι λογικό να γνωρίζει κινηματογραφικές πληροφορίες, όμως εδώ, οι περισσότεροι από την παρέα όχι μόνο ήξεραν τις ταινίες αλλά μπορούσαν να δώσουν και trivia για αυτές.

Όπως είπα, το εκτιμώ όταν γίνονται αναφορές. Σε αυτή την περίπτωση όμως με έβγαλε από την ατμόσφαιρα και ένιωσα πως μου μιλάει πάλι ο συγγραφέας. Εν μέρει μπορεί να δικαιολογηθεί από ένα twist που γίνεται αργότερα (χωρίς να είμαι σίγουρος ότι έγινε για αυτό το λόγο), μα με τη σειρά του δημιουργεί  νέα ερωτήματα.

Κάτι άλλο που μου φάνηκε υπερβολικό είναι το γεγονός πως σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες κουβαλάνε όπλα, μερικοί και από δύο. Δεν ξέρω αν ήταν ένα σχόλιο του συγγραφέα σχετικά με την οπλοφορία στην Αμερική, πάντως εμένα δεν μου δούλεψε, ειδικά για αυτό το τσούρμο ανθρώπων. Ξαναλέω, πως η μετέπειτα πλοκή μπορεί να δικαιολογήσει, σχετικά, όλες αυτές τις υπερβολές, όμως είναι υπό συζήτηση. Κάποιους μπορεί να ξενίσει, άλλους όχι.

Όταν οι άνθρωποι πουλιά κάνουν πάλι την εμφάνιση τους τα πράγματα αρχίζουν να κλιμακώνονται και τα κορμιά να πέφτουν. Πολύ καλά ο συγγραφέας χειρίζεται το αφιλόξενο περιβάλλον, με βδέλλες, αρκουδοπαγίδες κλπ να κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Κάπου εδώ φτάνουμε στο τέλος και το μεγάλο φινάλε...

Angry birds

Το ομολογώ με ενθουσιασμό: δεν περίμενα αυτό το τέλος. Είχα σκεφτεί διάφορα κατά την ανάγνωση (με είχε προϊδεάσει και η αναφορά μιας συγκεκριμένης ταινίας) όμως και πάλι δεν περίμενα αυτό που έγινε. Τα θερμά μου συγχαρητήρια. Το καταχάρηκα, όχι απλά επειδή με έπιασε απροετοίμαστο, αλλά επειδή η γραφή του συγγραφέα στο τέλος απογειώνεται και μοιάζει να γράφει σε μία ανάσα. Σαν να μην έφτανε αυτό καταφέρνει - από το πουθενά μα με καλό λόγο - να σε ανατριχιάσει.

Όλα δένουν στο τέλος. Κάποια πράγματα, αν τα πολυσκεφτείς, μπορεί να κοντράρονται με την λογική, μα δεν με πείραξε καθόλου. Όπως και στις αντίστοιχες ταινίες, το θέμα είναι να απολαύσεις την διαδρομή και όχι να μελετήσεις τα "μαθηματικά" της.

Κλείνοντας το βιβλίο αισθάνθηκα απόλυτα ικανοποιημένος με αυτό που διάβασα και το θεωρώ ανώτερο από τα Θηράματα. Χαίρομαι που έχουμε τέτοιους συγγραφείς στην Ελλάδα, αν και δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο χρησιμοποίησε ψευδώνυμο. Το Αγριότοπος αποτελεί το δεύτερο βιβλίο της σειράς Στα Άκρα με το προηγούμενο του να τιτλοφορείται Νεκρή Πόλη.

Ο Αγριότοπος είναι ένα love letter για εκείνες τις nasty ταινίες με τις οποίες μεγαλώσαμε και υπηρετεί πιστά το συγκεκριμένο είδος. Έχει τρομακτικούς εχθρούς, σκοτωμούς, κυνηγητά και ένα σεναριακό εύρημα που σφιχτοδένει την πλοκή και την ανεβάζει ψηλά. Τα αρνητικά που βρήκα δεν μου χάλασαν την εμπειρία και είμαι σίγουρος πως δεν θα την χαλάσουν και σε όποιον ασχοληθεί.