Άρθρο | Επανατοποθετούμε τις ταινίες UNDERWORLD στο βάθρο που τους αξίζει (Μέρος Β')

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στην σειρά ταινιών Underworld, ένα franchise που δεν πήρε καλές κριτικές, ωστόσο μια μερίδα του κοινού τα αγάπησε. Συνεχίζω να είμαι ο απολογητής τους και παρακάτω θα δούμε τις επόμενες τρεις ταινίες που κλείνουν το saga. Η πρώτη είναι πρίκουελ και κλείνει μια άτυπη τριλογία, προτού το franchise περάσει σε άλλα χέρια με τις δύο τελευταίες ταινίες. Λιμάρετε τα νύχια, ακονίστε τα δόντια και πάμε...

We are not animals! Is this want you want?
We can be slaves, or we can be... LYCANS!
 

Με ποιον τρόπο μπορείς να ακολουθήσεις ένα τέλειο σίκουελ; Απάντηση: δεν μπορείς. Για αυτό το λόγο οι δημιουργοί επιστρέφουν στο παρελθόν, με ένα πρίκουελ, το Underworld: Rise of the Lycans (2009) για να ρίξουν φως σε κάποια δραματικά γεγονότα που καθόρισαν τον κόσμο των δύο άσπονδων εχθρών.

Αυτή τη φορά έχουμε μια καθαρόαιμη γοτθική ταινία επικής δράσης και τρόμου, με την έννοια ότι διαδραματίζεται κατά τον μεσαίωνα σε ένα κάστρο και δεν υπάρχει τίποτα μοντέρνο. Τα όπλα και τα γκατζετάκια των προηγούμενων ταινιών απουσιάζουν. Έχουμε ωμή δύναμη, πολλά μουγκρητά, αχανή σκοτάδια και σφαγή.

Στη θέση της Selene έχουμε την επίσης εκθαμβωτική Rhona Mitra. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν αυτή η πρωταγωνίστρια της σειράς. Είναι δυναμική, έχει ένα μυστικό το οποίο όταν αποκαλυφθεί θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για μετέπειτα γεγονότα - είναι και πανέμορφη, σας το είπα αυτό;

Οι βρικόλακες χρησιμοποιούν σαν σκλάβους τους λυκάνθρωπους. Τους κακομεταχειρίζονται, τους μαστιγώνουν και γενικά τους κάνουν μπούλινγκ. Όταν η αδικία φτάσει σε κρίσιμο σημείο, ο αρχηγός των λύκων θα τους ξεσηκώσει για να επαναστατήσουν στους αφέντες τους. Υπάρχει μια φρενήρη απόδραση από το κάστρο και υπάρχει και η τελική μάχη, μια μεγάλης έκτασης πολιορκία όπου λυκάνθρωποι τα βάζουν με αρματοφορεμένους βρικόλακες.

Η ταινία έχει κάτι από Σπάρτακο. Οι ξεσηκωμένοι σκλάβοι που είπαν 'ως εδώ' και στράφηκαν ενάντια στους τυράννους τους. Τέτοια concept βρίσκουν πάντα θετική επίδραση στον θεατή, γιατί είναι ικανοποιητικό να βλέπεις τον αδύναμο να αντιστέκεται επιτέλους στον βασανιστή του. Κάτι τολμηρό που κάνει η ταινία και διαφοροποιείται από τις άλλες είναι πως βλέπουμε την οπτική των λυκάνθρωπων, ενώ οι βρικόλακες παρουσιάζονται σαν οι κακοί της ιστορίας. Και ποιος καλύτερος να τους ξεσηκώσει από τον Michael Sheen. Ο ηθοποιός αυτός είναι ότι καλύτερο έχει να επιδείξει η ταινία. Μια μεστή, δυνατή ερμηνεία που σε παρασέρνει με το πάθος της. Ειλικρινά ευχαριστιέσαι να τον βλέπεις.

Η ταινία έχει μπόλικες μάχες μα, ευτυχώς, κινείται πάντα από την πλοκή και τους χαρακτήρες. Όσοι θυμούνται το μυστικό που ανακάλυψε η Selene στην πρώτη ταινία για το παρελθόν του Viktor θα ξέρουν τι να περιμένουν, μα είναι ευχάριστο να βλέπεις τους λόγους οι οποίοι διαμόρφωσαν τους κόσμους τους. Λειτουργεί άψογα σαν πρίκουελ και εξηγεί πλήρως τις καταστάσεις.

Προσωπική εκτίμηση: καλύτερα να δει κάποιος την πρώτη ταινία, έπειτα το πρίκουελ (μια και τα γεγονότα συνδέονται άμεσα) και μετά το σίκουελ, όπου κλείνει το κεφάλαιο.

Στη σκηνοθεσία έχουμε τον Patrick Tatopoulos στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο και τα πάει περίφημα. Έβαλε όλο του το μεράκι στα πλάσματα και έχει δημιουργήσει μερικούς τρομερά ογκώδεις και τρομαχτικούς λυκάνθρωπους. Θα ήθελα να τους δω και σε άλλες ταινίες. Πχ. σε μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου θα λειτουργούσαν μια χαρά. Η ταινία είναι σκοτεινή, παιδιά. Πολύ σκοτεινή. Θα έλεγες πως δεν ξημερώνει ποτέ σε αυτό τον τόπο. Οπότε αν αποφασίσετε να την δείτε φροντίστε να είναι νύχτα και να έχετε κλειστά φώτα.

For 12 years, I was held captive by the humans.
The world I once knew has changed. Vampires and Lycans are now the hunted.

Φτάνουμε στη 4η ταινία η οποία τιτλοφορείται Underworld: Awakening (2012). Η σκηνοθεσία δίνεται στους Σουηδούς Måns Mårlind και Björn Stein που έχουν απασχοληθεί κυρίως στην τηλεόραση, ενώ στα ονόματα των σεναριογράφων βλέπουμε και αυτό του γνωστού κομίστα J. Michael Straczynski. Οι δημιουργοί αποφάσισαν να πάνε την υπόθεση στο μέλλον και να μας δείξουν ένα κόσμο όπου οι άνθρωποι – επιτέλους – έχουν αντιληφθεί την ύπαρξη βρικολάκων και λυκανθρώπων (κάλλιο αργά..) και τα κυνηγάνε με βαναυσότητα. Είναι ένας κόσμος που βρίσκεται στα όρια του χάους και όπου τα πλάσματα είναι πλέον οι κυνηγημένοι.

Βρήκα ενδιαφέρον που έβαλαν στο παιχνίδι τους ανθρώπους, μια και οι προηγούμενες ταινίες τους αγνοούσαν. Το θέμα είναι πως το χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα για να καταλήξουμε και πάλι στον πόλεμο μεταξύ των πλασμάτων. Η ταινία χρησιμοποιεί καλούς ηθοποιούς, όπως ο Stephen Rea, που δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην ταινία, όμως τους ξεπετάει εύκολα γιατί η ταινία δεν ενδιαφέρεται τόσο για το σενάριο όσο για τη δράση. Δεν με ενοχλεί τόσο (μιας και ότι ήθελα από υπόθεση, με κάλυψαν οι προηγούμενες), είμαι action junkie, ωστόσο θα προτιμούσα μια ισορροπία μεταξύ δράσης και πλοκής.
 

Για πρώτη φορά μας συστήνεται ένα νέο υβρίδιο που αποτελεί την κόρη της Selene και του Michael και η οποία είναι το μήλον της έριδος της ταινίας. Υπάρχουν κυνηγητά, ωραία fatalities, στυλιζαρισμένη δράση και ένας λυκάνθρωπος-Χαλκ για την τελική μάχη. Τα εφέ των λυκανθρώπων (όπου δεν χρησιμοποιούνται puppets) χρίζουν βελτίωσης, αλλά σε αυτό το σημείο απλά πηγαίνω με το ρεύμα. Είναι η μικρότερη ταινία της σειράς σε διάρκεια, κάτι που φαίνεται, γιατί παρά την δράση νιώθεις κάπως ανολοκλήρωτος στο τέλος. Α, και βγήκε την εποχή που το 3D βαστούσε καλά ακόμα στην μόδα, οπότε θα δείτε σκηνές γυρισμένες για να πετάγονται πράγματα στον θεατή, όχι τόσα όμως ώστε να ενοχλήσει.

Το Awaking παρά τις ατέλειες του καταφέρνει να εισάγει νέα πράγματα, όπως τους ανθρώπους (η Selene σκοτώνει μπόλικους, αλλά θέλουν το κακό της οπότε οκ... φαντάζομαι) και την κόρη της. Σέβεται τα προηγούμενα και πατάει πάνω τους, ενώ έχει όλα τα φόντα να κάνει κάτι διαφορετικό, μα στο τέλος επαναπαύεται. Για την ιστορία, να αναφέρω πως έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια (160 εκατομμύρια με μπάτζετ στα 70) από τις υπόλοιπες ταινίες.
 

There is no beginning, there is no end. There is only becoming

Κάπου εδώ καταλήγουμε στη 5η και τελευταία προσθήκη της σειράς, στο Underworld: Blood Wars (2016). Το σκηνοθετικό τιμόνι παίρνει κάποια Anna Foerster με σεναριογράφο τον Cory Goodman, ο οποίος έχει γράψει παρόμοιου ύφους ταινίες (Priest [2011], The Last Witch Hunter [2015]), όλες αποτυχημένες. Ίσως λοιπόν δεν είναι τυχαίο που η τελευταία ταινία της σειράς είναι και η πιο αδύναμη. Δεν προσθέτει κάτι καινούργιο και κάνει πισωγύρισμα.

Έχουμε πάλι φατρίες βρικολάκων, πάλι κακούς λυκάνθρωπους, πάλι ίντριγκες. Εδώ όλοι κυνηγάνε την πρωταγωνίστρια για να μην βρει την κόρη της (που λάμπει δια της απουσίας της) η οποία αποτελεί απειλή λόγω της μεγάλης της δύναμης. Ο αρχηγός των λυκανθρώπων όμως είναι ο βασικός αντίζηλος. Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα μάχη στο χιόνι και η ταινία έχει δράση, μα το μοντάζ δεν είναι καλό και δεν κάνει κάτι που να ξεχωρίζει. Ειλικρινά το μόνο που αλλάζει είναι πως η Selene φοράει τώρα μια λευκή γούνα. Θα έλεγα πως το Blood Wars ξεχνιέται εύκολα και θα το πρότεινα μόνο στους σκληροπυρηνικούς της σειράς.

Η ταινία έκοψε τα λιγότερα εισιτήρια από όλες τις προηγούμενες, όμως ακόμα και έτσι αποτέλεσε εισπρακτική επιτυχία. Ίσως, για αυτό το 2017, ο Wiseman δήλωσε πως θα υπάρξει και 6η ταινία, χωρίς όμως τη Beckinsale καθώς όπως είπε 'Δε θα επιστρέψω. Έκανα μπόλικες από δαύτες'.

Έχει συζητηθεί να υπάρξει μια crossover ταινία με το σύμπαν του Resident Evil ή με αυτό του Blade, αλλά παραμένει φήμη και δεν το βλέπω να γίνεται, ούτε και το θέλω.

Προσωπικά δεν θα ήθελα να δω άλλη μια ταινία Underworld, αλλά ένα νέο franchise στο είδος του action horror, το οποίω νιώθω τόσο πολύ να λείπει. Η ανακοίνωση του νέου Blade ή του Morbius δεν με χαροποιεί καθώς πρόκειται για τις Marvel/Disney και γνωρίζω ότι αυτές οι εταιρείες - ειδικά στους καιρούς που ζούμε – είναι ευνουχισμένες από κινηματογραφική βία, ερωτισμό και τολμηρές ιδέες.