“Αιθέριον: Η Αιώνια Φωτιά” του Κωνσταντίνου Πάτρα

•

“Λίγες στιγμές θέλει ο άνθρωπος για να λησμονήσει το φως,όμως μπορεί να το ξεχάσει ποτέ του πραγματικά;
Τη μέρα της Αφύπνισης, η μαγεία επέστρεψε στην Ιόλια και η Αυτοκρατορία κυριάρχησε σε κάθε επικράτεια. Μαζί της, η αρρώστια κατέκλυσε τον κόσμο. Από τότε η ελπίδα έσβησε και το μεγαλείο του παρελθόντος μετατράπηκε σε ένα ατέλειωτο σκοτάδι. Σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα κάποιοι επιλέγουν να αντισταθούν. Όταν το σημαντικότερο επαναστατικό καράβι φτάσει στη Σεράνια, το ιστορικό νησί του Νότου, δύο άνθρωποι ικανοί να αλλάξουν τον κόσμο θα συναντηθούν. Ο Έρεν, ένας νεαρός μάγος που θα κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να σώσει τη μητέρα του από την Πληγή που μαστίζει την ανθρωπότητα. Η Ιλέιν, μια πολεμίστρια που θα χαράξει τη δική της πορεία, ενάντια στο μέλλον που είχε προδιαγραφεί για εκείνη. Μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι μέχρι το τέλος του κόσμου, κυνηγώντας το αδύνατο. Τα Αιθέριον θα τους αποκαλύψουν έναν νέο δρόμο, που θα είναι ικανός να σώσει ή να καταστρέψει τον κόσμο όπως τον γνωρίζουν”

Τα τελευταία χρόνια, που διαβάζω περισσότερο ελληνικά έργα της λογοτεχνίας του φανταστικού, λίγες είναι οι φορές που πραγματικά νιώθω πως αυτά που διαβάζω σφύζουν από ψυχή. Είχε συμβεί για πρώτη φορά πριν δύο χρόνια με Το χρονικό της Λανιακέα, του Σπύρου Κιορσάββα, και τώρα συνέβη ξανά με το ντεμπούτο του Κωνσταντίνου Πάτρα, ονόματι Αιθέριον: Η Αιώνια Φωτιά. Πάμε να δούμε αναλυτικά γιατί κατέληξα σ’ αυτήν την άποψη.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι το πρώτο από μια σειρά αυτοτελών βιβλίων επικής φαντασίας που θα κυκλοφορήσουν για τον κόσμο της Ιόλια. Είναι, όπως έχει αναφέρει και ο ίδιος ο συγγραφέας, ένα βιβλίο αφιερωμένο στην έννοια της επανάστασης, τόσο σε ατομική αλλά και συνολική κλίμακα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η ιστορία μας περιστρέφεται κυρίως γύρω από δύο πρωταγωνιστές: Τον Έρεν και την Ιλέην.

Όταν γνωρίζουμε τον Έρεν, δεν είναι παρά ένα νεαρό αγόρι εγκλωβισμένο στα όρια μίας μικρής πόλης, η οποία, όπως και πολλές άλλες στην Ιόλια, μαστίζεται από την Πληγή, μια ανίατη αρρώστια που οδηγεί –αργά ή γρήγορα– στον θάνατο. Η μητέρα του Έρεν πάσχει από αυτήν την ασθένεια και ο ίδιος, μιας και ο πατέρας του είναι νεκρός και η αδερφή του μικρή σε ηλικία, έχει αναλάβει τη φροντίδα της. Αυτό που κρύβει, όμως, ο Έρεν, είναι πως είναι μάγος‧ μάγος σε έναν κόσμο όπου μονάχα πριν είκοσι χρόνια επανήλθε η μαγεία.

Όταν βλέπουμε, αντίθετα, για πρώτη φορά την Ιλέην, είναι μια φτασμένη πολεμίστρια. “Η κόρη του ξίφους”, “η ψυχή της επανάστασης” και άλλα τέτοια προσωνύμια κοσμούν το όνομα της ιδιοκτήτριας της Αργυρής Σελήνης, του ξίφους που χωρίς έλεος έχει φέρνει τον θάνατο σε όσους στέκονται στο πέρασμά της.

Δύο τέτοιοι εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες δε θα μπορούσαν να συναντηθούν παρά μόνο με την επέμβαση του πεπρωμένου‧ ενός πεπρωμένου που ξεκινά να εκτυλίσσεται όταν ο Έρεν τρυπώνει στη Φωτιά του Ασράι, το πλοίο των επαναστατών, και καταλήγει να πλέει στις θάλασσες της Ιόλια αναζητώντας κάτι παρατημένο στη λήθη του χρόνου. Η ερώτηση, όμως, είναι αν θα προλάβει να το βρει πριν να είναι πολύ αργά - τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους υπόλοιπους.

Είναι γεγονός πως με το συγκεκριμένο βιβλίο ο Κωνσταντίνος Πάτρας αποπειράται να μας εισάγει στον κόσμο που έχει δημιουργήσει, ο οποίος μονάχα θα επεκτείνεται με κάθε προσθήκη στη σειρά. Ο κόσμος της Ιόλια είναι ζωντανός, έχει ιστορία στον χρόνο, στις ψυχές των ανθρώπων του, έχει γνωρίσει αλλά και ξεχάσει τη μαγεία. Είναι ένας καλοδουλεμένος κόσμος, πράγμα που ο συγγραφέας δε μας αφήνει να ξεχάσουμε. Οι περιγραφές των σύγχρονων ανθρώπινων πόλεων, των αιώνια αδάμαστων θαλασσών και των χαμένων στον χρόνο λειψάνων της παρουσίας των ξωτικών, αποτελούν δείγματα της προσεκτικής και λεπτομερούς δουλειάς που έχει κάνει ο Κωνσταντίνος Πάτρας. Το ταξίδι με τους πρωταγωνιστές μάς βοηθά στην εξερεύνηση αυτού του κόσμου και απαντά σε κάποιες κοινές μας απορίες, δίνοντας λεπτομέρεια και μέσα από το ίδιο το κείμενο.

Και, μιας και αναφέρθηκα στους πρωταγωνιστές, θα ήθελα να κάνω λόγο γι’ αυτούς. Ο Έρεν και η Ιλέην είναι, για μένα, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο ένας είναι ταγμένος στο πεπρωμένο, η άλλη αποφασισμένη να το ξεπεράσει. Ο Έρεν νοιάζεται για τους κοντινούς του ανθρώπους και κάνει τα πάντα γι’ αυτούς ενώ η Ιλέην δε διστάζει να θυσιαστεί για τον σκοπό της Επανάστασης. Είναι ταυτόχρονα όμοιοι αλλά και διαφορετικοί, κάτι που δίνει μία ποικιλία στο βιβλίο, όταν περνάμε από την οπτική γωνία του ενός σ’ εκείνη της άλλης.

Προσωπικά συμπάθησα περισσότερο την Ιλέην, καθώς θεωρώ πως δόθηκε από τον συγγραφέα καλύτερα η δική της οπτική, ή τουλάχιστον δόθηκε με έναν τρόπο που ταίριαζε καλύτερα σ’ εμένα. Η κόρη του ξίφους δε δίστασε μπροστά σε καμία πρόκληση και, ακόμα κι αν χρειάστηκε πολλές φορές να έρθει αντιμέτωπη με το ίδιο της το παρελθόν, παρέμεινε όρθια απέναντι στη λαίλαπα συμφορών που δεχόταν.

Όσον αφορά την πλοκή του βιβλίου, έχουμε ένα κλασικό Hero’s Journey. Οι πρωταγωνιστές μας ξεκινούν από ένα σημείο και καταλήγουν να επιστρέφουν σ’ αυτό, όντες ωστόσο αλλαγμένοι σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η αλλαγή ήταν ολοφάνερη στο συγκεκριμένο βιβλίο και αυτό ήταν κάτι που εκτίμησα πολύ. Υπήρχαν υποσχέσεις, ανταποδόσεις, συνέπειες, έπαθλα και απώλειες. Όλα αυτά, υπό το πρίσμα των πρωταγωνιστών μας, είναι που κάνουν το Αιθέριον ένα βιβλίο με ψυχή. Υποσχέσεις κάτω από τα μάτια των θεών, ανταποδόσεις με την απόλυτη τιμιότητα, συνέπειες δίκαιες ή άδικες, έπαθλα πολυαναμενόμενα και ταιριαστά και απώλειες που θα λύγιζαν και το σκληρότερο ατσάλι. Αυτά περιμένω να διαβάσω σε ένα βιβλίο επικής φαντασίας, αυτά με κέρδισαν και εδώ.  

Οι ιστορίες που αφηγείται ο συγγραφέας είναι όμορφες, είναι συγκινητικές, μαγικές και, αν μη τι άλλο, στο τέλος τους πότε σε αφήνουν με μία άσβεστη γλυκύτητα στο στόμα και πότε με μια μαχαιριά στην καρδιά, με μια πληγή που μόνο εύκολα δεν επουλώνεται.

Όπως και σε όλα τα βιβλία, έτσι κι εδώ, εφόσον μιλάμε και για συγγραφικό ντεμπούτο φυσικά, υπάρχουν ατέλειες. Κατά την άποψή μου υπήρχε ένα θέμα στον ρυθμό του βιβλίου‧ δεν ήταν σε καμία περίπτωση αργός, ωστόσο σε μερικά σημεία που δεν έπρεπε ήταν πολύ γρήγορος για εμένα. Ήθελα να αναπτυχθούν κάποια πράγματα περισσότερο και, κυρίως, να υπάρχουν “κεφάλαια ανάπαυσης” μετά από ένα σημαντικό γεγονός, για να το αφομοιώσω κι εγώ σαν αναγνώστης όσο καλύτερα γίνεται, αλλά και για να φανεί καθαρότερα η εξέλιξη των πρωταγωνιστών μέσα από τη συνειδητοποίησή του. Κάτι άλλο που θα ήθελα διαφορετικό είναι η φωνή του Έρεν και η οπτική του γενικότερα, η οποία μοιάζει να υστερεί κάπως σε ρεαλισμό και πειστικότητα, ειδικότερα όταν στέκεται απέναντι σε εκείνην της Ιλέην, που έχει δουλευτεί με πολύ ωραίο τρόπο – αν και κάτι τέτοιο ίσως να εξηγείται από το γεγονός πως ο Έρεν είναι αρχάριος σε όλα του ενώ η Ιλέην φτασμένη σε όλα της.

Το Αιθέριον: Η Αιώνια Φλόγα είναι ένα απολαυστικό πρώτο βιβλίο μίας σύγχρονης σειράς επικής φαντασίας. Έχει γρήγορο ρυθμό, βαθύ κόσμο, προσιτούς χαρακτήρες, τίμια πλοκή, δουλεμένες σκηνές δράσης και ένα ανατρεπτικό τέλος. Είναι ένα μυθιστόρημα που, αν μη τι άλλο, σε κάνει να ανυπομονείς για να διαβάσεις περισσότερα από τον Κωνσταντίνο Πάτρα. Ελπίζω, λοιπόν, και εύχομαι η συνέχεια να είναι ακόμα καλύτερη!

Ο Κωνσταντίνος Πάτρας γεννήθηκε το 1993 στην Πρέβεζα. Σπούδασε στο Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, έλαβε μεταπτυχιακή ειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση από τα Πανεπιστήμια Πατρών – Λευκωσίας και σήμερα εργάζεται ως καθηγητής. Η ενεργή ενασχόλησή του με τον χώρο της λογοτεχνίας του φανταστικού στην Ελλάδα ξεκίνησε το 2015 και από τότε έχει συμμετάσχει σε αρκετές ανθολογίες διηγημάτων, καθώς και στη συλλογική συγγραφή του μυθιστορήματος “Τα Χρονικά της Καταραμένης Γης: Η πτώση της ανθρωπότητας” (εκδ. Συμπαντικές Διαδρομές). Το 2016 ξεκίνησε το προσωπικό του blog, manwestories.com, το οποίο είναι πλέον ένα από τα πιο ενεργά ελληνικά διαδικτυακά στέκια που ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τη φαντασία, την επιστημονική φαντασία και τον τρόμο, με χιλιάδες ακολούθους στα social media.