Προτάσεις | 'Η Στύγα και άλλες ιστορίες λαογραφίας και φαντασίας των Καλαβρύτων'

Περιγραφή:

Έξι ιστορίες για τον οδοντωτό σιδηρόδρομο, το θρυλικό Μουτζούρη, που κλείνει φέτος 120 χρόνια λειτουργίας...
Εννέα για τον τόπο... την ιστορία... τους θρύλους... τις παραδόσεις... την ιστορική μνήμη... τους ανθρώπους... την Κατοχή... την κωμόπολη... τα Καλαβρυτοχώρια.
Ιστορίες Λαογραφίας για τη ζωή των κατοίκων, τις αφηγήσεις και τους μύθους του παρελθόντος, αλλά και σημαντικά ιστορικά γεγονότα που συντάραξαν την περιοχή...
Ιστορίες Φαντασίας, όπου το φανταστικό στοιχείο ενώνεται με το ρεαλιστικό, για να μας ταξιδέψει και να μας φέρει πιο κοντά σε ένα μαγικό τόπο, γεμάτο καλά νερά από βρύσες πολλές.
Ένα ξεχωριστό ταξίδι στις καλές βρύσες, τα Καλάβρυτα.

•

Έχετε ταξιδέψει στα Καλαβρυτοχώρια με τον οδοντωτό σιδηρόδρομο; Προσωπικά δεν είχα τη χαρά αλλά βίωσα το ταξίδι με έναν τρόπο εναλλακτικό, μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Από την εισαγωγή ήρθα σε επαφή με πληροφορίες που μέχρι τώρα αγνοούσα. Για παράδειγμα, τα Καλάβρυτα είναι γνωστά και ως «Καλά Νερά» αφού σε οποιοδήποτε σημείο σταθείς μπορείς να γευτείς καθάριο, κρυστάλλινο νερό από τις πηγές. Τα πυκνά δάση, οι δροσεροί καταρράκτες και η πλούσια χλωρίδα είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τόπου γύρω από τις επιβλητικές πλαγιές του Χελμού και του Ερύμανθου.

Το βιβλίο αποτελείται από δεκαπέντε διηγήματα μικρής έκτασης που βρίθουν από τοπία, εικόνες και μνήμες. Ο οδοντωτός περνάει από τα μέρη που κάποτε πατούσε ο θηριώδης Ηρακλής, τριγυρνώντας με το ρόπαλό του. Όταν το κατέβαζε με ορμή, έκοβε τα βουνά στα δύο.

«Τα ορμητικά χτυπήματα το χώρισαν στη μέση, σχηματίζοντας ένα φαράγγι, από όπου ξεχύθηκε ο ποταμός φτάνοντας ως κάτω στην πεδιάδα… Το μόνο σίγουρο είναι ότι το ποτάμι διατρέχει ακόμα το πέρασμα, βοηθώντας τους ανθρώπους να βρίσκουν τον δρόμο τους ενώνοντας την ακροθαλασσιά με τα βουνά».

Νεράιδες τραγουδούσαν κελαρυστά στις πηγές και σκόρπιζαν από τις φωνές των νοικοκυρών που έπλεναν στις όχθες των ποταμών και τον ήχο του κόπανου. Οι σάτυροι κατέβαιναν ζωηρά στα οροπέδια παίζοντας μελωδίες στον αυλό. Οι οπλές τους ξεχώριζαν από εκείνες των κοπαδιών που έβοσκαν παράμερα. Τόσα κι άλλα τόσα θαυμαστά έβλεπαν οι αλαφροϊσκιωτοι άνθρωποι σαν την κυρά του «Φουρνόλακα» του διηγήματος που ξεχώρισα περισσότερο από τα υπόλοιπα.

«Της έβγαλαν διάφορα παρατσούκλια – το ένα ήταν «νεκρομιλήτρα», γιατί πίστευαν ότι μιλούσε στους νεκρούς και δεν απαντούσε στους ζωντανούς. Άλλοι την έλεγαν «φουρνοδαυλίνα» γιατί έψηνε συνέχεια ψωμί στον φούρνο».

Το πέρασμα από την αρχαιότητα των νυμφών και των ημίθεων, στα πικρά γεγονότα της γερμανικής κατοχής στη μαρτυρική πόλη των Καλαβρύτων και από εκεί στη σύγχρονη εποχή της αναγεννημένης περιοχής γίνεται ομαλά με ένα πολύ όμορφο πάντρεμα παρελθόντος και παρόντος.

«Ο τόπος αυτός ζούσε ακόμα, και τα λάθη πληρώνονται, αλλά η ελπίδα δεν πεθαίνει»

Η γλώσσα και το ύφος γραφής είναι ταιριαστά με το περιεχόμενο των διηγημάτων, μάλιστα στο τέλος υπάρχει ένα σχετικό παράθεμα με τους ιδιωματισμούς της περιοχής, αν και από τα συμφραζόμενα και τις περιγραφές καταλαβαίνουμε εξαρχής τις έννοιές τους. Η «Στύγα…» είναι ένα βιβλίο που ενδεχομένως να δυσκολευτείς λιγάκι να το βρεις αλλά θα σε ανταμείψει και με το παραπάνω. Λόγω θεματολογίας και μικρής έκτασης, μόλις εκατό σελίδες, μπορείς να το ολοκληρώσεις μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Χαίρομαι που κατάφερα να το βρω και ταξίδεψα πολύ όμορφα μαζί του.