"Η Κοιλάδα του Πράσινου Κρυστάλλου", Χρύσα Αναστασίου

Πληροφορίες έκδοσης
Τίτλος - Η Κοιλάδα του Πράσινου Κρυστάλλου
Συγγραφέας - Χρύσα Αναστασίου
Εκδόσεις - Πηγή
Χρονολογία Έκδοσης - 2018
Σελίδες - 532

Περίληψη
Η δεκαεξάχρονη Isabel Castleton ζει σε έναν κόσμο που βρίθει παράξενων κατασκευών και μαγείας. Ορφανή από μητέρα λόγω της ματαιοδοξίας του παππού της –και ξακουστού μηχανικού– Charles, μελετάει για να περάσει στην Ακαδημία των Μηχανικών. Καθώς το όνειρό της γίνεται πραγματικότητα, αρχίζει να μαθαίνει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή του Charles. Καταλήγει να ονειρεύεται να ακολουθήσει τα χνάρια του στην εύρεση ενός μαγικού κρυστάλλου με απίστευτες δυνάμεις. Η Isabel βρίσκεται μπροστά σε ένα καίριο δίλημμα. Θα συνεχίσει την ήρεμη ζωή που τόσο κόπιασε να αποκτήσει ή θα ακολουθήσει μια διαφορετική πορεία στην προσπάθειά της να αλλάξει το παρελθόν; Με τη βοήθεια δυο καλών της φίλων, της Μάγισσας Nora και του Μηχανικού Daniel, θα βάλει τα δυνατά της ώστε να φέρει ξανά τον κόσμο της σε ισορροπία. «Η Κοιλάδα του πράσινου κρυστάλλου» είναι μια περιπέτεια φαντασίας γεμάτη αερόπλοια και μαγικά πλάσματα. Θα κάνει η Isabel το πρώτο βήμα για τη διάσωση του κόσμου της, παρά τα συναισθήματα απληστίας και εγωισμού που θα συναντήσει στο δρόμο της; Δεν έχετε παρά να την ακολουθήσετε στις αναζητήσεις της!

Κριτική
Η "Κοιλάδα του Πράσινου Κρυστάλλου" είναι ένα βιβλίο που μου είχε τραβήξει το βλέμμα εδώ και αρκετό καιρό, εξαιτίας του ευφάνταστου εξωφύλλου που διαθέτει αλλά και του γεγονότος πως είναι γραμμένο από μια νεαρή συγγραφέα για την οποία μόνο καλά λόγια είχα ακούσει. Η αλήθεια είναι πως με συγκινεί να διαβάζω ιστορίες από νεαρούς δημιουργούς, το έργο των οποίων ξεχειλίζει ταλέντο και μεράκι. Με συγκινεί η προοπτική που κρύβει το αύριο· η κρυφή αυτή ελπίδα. Το πείσμα και η επιμονή τους. Ίσως γιατί εγώ στην ηλικία τους δεν είχα καταφέρει να ανταποκριθώ στις ανάγκες της συγγραφής ενός έργου, παρουσιάζοντας αξιόλογα αποτελέσματα, δαμάζοντας το αίσθημα κόπωσης, σφυρηλατώντας την απαιτούμενη θέληση και παρουσιάζοντας προσήλωση στον στόχο, έχοντας σαφώς λιγότερα εφόδια και εμπειρίες από τη ζωή σε σχέση μ’ έναν μεγαλύτερο σε ηλικία συγγραφέα, προτάσσοντας ως αντίβαρο την καθαρότητα της αντίληψης και τον νεανικό τρόπο σκέψης (που προσωπικά με γεμίζει με θέρμη και ελπίδα για το μέλλον). Η Χρύσα Αναστασίου είναι ακριβώς μια τέτοια δημιουργός.

Η γραφή της με εντυπωσίασε. Συγκροτημένη και στιβαρή, σε σημείο που αναρωτιέσαι πώς τα καταφέρνει. Ο χειρισμός της γλώσσας είναι ακριβής. Εκφραστικός, με έμφαση στη λεπτομέρεια, με λεκτικό πλούτο και συγκροτημένο αφηγηματικό ύφος. Τεχνικά προσεγγίζει την αρτιότητα· διαθέτει ένα στυλ ξεκάθαρο, χωρίς εκτεταμένη χρήση σχημάτων λόγου, γεγονός που ταιριάζει στο συγκεκριμένο είδος του βιβλίου. Υπάρχουν σημεία που λεπτολογεί υπέρ του δέοντος, όμως σε κανένα δεν φλυαρεί. Όλες οι σκηνές έχουν έναν σκοπό ύπαρξης, κάποιο στοιχείο, κάποιο λόγο που βρίσκονται εκεί. Είτε για να ενισχύσουν τα κίνητρα των χαρακτήρων, είτε για να εξηγήσουν τον τρόπο σκέψης τους, είτε για να αναδείξουν τα συναισθήματά τους.

Το βιβλίο ξεκάθαρα επενδύει στους χαρακτήρες. Αποπνέουν μια γλυκύτητα οι μεταξύ τους σχέσεις. Ήταν ένα στοιχείο που προσωπικά βρήκα κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενο. Κατ' αρχάς είναι όλοι τους αξιομνημόνευτοι· παρουσιάζουν βάθος και αληθοφάνεια, σε σημείο που δεν θα εκπλησσόμουν αν μάθαινα πως αποτελούν προβολές αληθινών ανθρώπων, όπως είμαι σίγουρος πως το αντίστοιχο συμβαίνει και με τα Αυτόματα (ως κατοικίδια, φυσικά). Αποτελεί σίγουρα σπουδαίο επίτευγμα της δημιουργού πως καταφέρνει να κάνει τον αναγνώστη να νοιαστεί για όλους χαρακτήρες: την  Izabel και τη γιαγιά της την Eileen, τη Nora και τον Daniel, τα αυτόματα Lucian & Iron. Ακόμα περισσότερο εντυπωσιάζει το γεγονός πως η εξέλιξη τους και η ανάπτυξη των σχέσεων που προανέφερα γίνεται με αργό και φυσιολογικό ρυθμό, κάτι που υποδηλώνει ωριμότητα και συγκροτημένο τρόπο σκέψης. Η μοναδική στιγμή που ένιωσα πως κάτι δεν λειτουργούσε σωστά ήταν όταν η πρωταγωνίστρια ένιωσε τα αισθήματά της να αλλάζουν σχετικά με τον κ. Riley. Όμως ακόμα κι εδώ ήταν δικαιολογημένη αυτή η (εσωτερική) αντίδραση, οπότε εύκολα δέχθηκα την αλληλεπίδραση μεταξύ τους και εν συνεχεία την εξέλιξη της ιστορίας.  

Γενικά το βιβλίο φαίνεται να έχει δουλευτεί πολύ στα σημεία. Η πρώτη σπίθα έμπνευσης ίσως πηγάζει από τα εφηβικά χρόνια της συγγραφέως – η έλλειψη ανεπτυγμένης κοσμοπλασίας αυτό καταμαρτυρεί θεωρώ – όμως θα ήταν σφάλμα να χαρακτηρίσει κανείς το βιβλίο ανάλαφρο ή παιδικό. Ήταν πραγματολογικά συνεπές σε πολύ μεγάλο βαθμό, λεπτοδουλεμένο όσον αφορά τις σκέψεις των πρωταγωνιστών και τις επιμέρους αντιδράσεις τους. Αποτελεί μια πραγματικά αξιόλογη πρώτη συγγραφική προσπάθεια. Απευθύνεται σε εκείνους τους αναγνώστες που αγαπούν τα Χάρι Πότερ, μα θέλουν να διαβάσουν και κάτι διαφορετικό. Ο κόσμος θυμίζει κάτι από Final Fantasy: μαγικοί κρύσταλλοι, αερόπλοια, ακαδημίες, πειρατές, μαγεία, Αυτόματα (μηχανικά γκόλεμ), ευφυείς μηχανικοί αλά Cid, μηχανικά θηρία κτλ.

Στα αρνητικά, θα έλεγα πως το στήσιμο της πλοκής επιδεχόταν βελτιώσεις. Άργησε να ξεκινήσει η κυρίως περιπέτεια. Αναφέρομαι στο κυνήγι του Πράσινου Κρυστάλλου, το βασικό κομμάτι του βιβλίου. Λείπει γενικά ένα γεγονός που θα πρόσθετε ισχυρές δόσεις σασπένς στο μείγμα, πέρα από την εξέλιξη των χαρακτήρων και το ενδιαφέρον που βρίσκει εκεί ένας αναγνώστης. Επίσης έχω τη γνώμη πως χρειαζόταν να δαπανηθεί περισσότερος χώρος στο τέλος του βιβλίου. Αν ισχύει η διαίσθηση που έχω πως το αρχικό κείμενο γράφτηκε νωρίς, και εν συνεχεία βελτιώθηκε και εμπλουτίστηκε, δικαιολογεί εν μέρει αυτό το γεγονός. Επίσης, όπως προανέφερα, η κοσμοπλασία είναι βασική. Μαθαίνουμε ελάχιστα για τον κόσμο, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια διάχυτη αίσθηση απομόνωσης που δεν βοηθάει ώστε να νιώσουμε το setting στιβαρό. Υπάρχουν, εννοείται, κάποια διάσπαρτα στοιχεία που εξάπτουν τη φαντασία, όπως οι γέφυρες μεταξύ των πύργων, το φράγμα (που με ενθουσίασε ως ιδέα), το δάσος και η κοιλάδα, οι Ακαδημίες, η Ανηφόρα, η Αποβάθρα και η Κατηφόρα, τα Αυτόματα, μα κατά τα άλλα μαθαίνουμε ελάχιστα πράγματα, ακόμα πχ και για την προέλευση του ίδιου του κρυστάλλου ή το παρελθόν ενός πολύ συγκεκριμένου ατόμου, άρρηκτα συνδεδεμένου με τη μοίρα του εν λόγω μαγικού αντικειμένου.  Επίσης, ομολογώ πως η χρήση λατινικών γραμμάτων στα (ευφάνταστα) ονόματα με αποσυντόνιζε σε μεγάλο βαθμό κατά τις πρώτες εκατό σελίδες. Νομίζω πως ήταν εσφαλμένη η χρήση τους.

Συνοψίζοντας, η "Κοιλάδα του Πράσινου Κρυστάλλου" είναι ένα βιβλίο που θα πρότεινα με κλειστά μάτια σε αναγνώστες που απολαμβάνουν να διαβάζουν βιβλία φαντασίας, σε ένα στυλ που ακολουθεί διακριτικά αυτό της Ρόουλινγκ, τη δημιουργό του Χάρι Πότερ. Δέθηκα με τους χαρακτήρες, ταξίδεψα με τις σκέψεις της Izzy, παρακολουθούσα με ενδιαφέρον τις μεταξύ τους σχέσεις, χαμογέλασα ουκ ολίγες φορές με τις αντιδράσεις τους, ήμουν εκεί, μαζί τους, όταν διέσχισαν για πρώτη φορά τη μαγική κοιλάδα. Είναι μια αξιόλογη ιστορία, ένα τίμιο και καλοδουλεμένο βιβλίο, ιδανικό ώστε να προσελκύσει το ευρύ κοινό. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν τέτοια βιβλία φτάνουν στα χέρια μου διότι με γεμίζουν με ελπίδα για το μέλλον, καθώς αναλογίζομαι τις προοπτικές εξέλιξης που μια δημιουργός σαν τη Χρύσα Αναστασίου διαθέτει, όταν στα εικοσιπέντε της χρόνια εκδίδει ένα βιβλίο σαν την Κοιλάδα του Πράσινου Κρυστάλλου.