Διήγημα | Η Χαρούμενη Όρκα

Είναι αρχές του 1941 και η Ιαπωνική Αυτοκρατορία έχει αγγίξει το ζενίθ της δύναμής της. Πελώρια θωρηκτά πλέουν, προστατεύοντας αεροπλανοφόρα που καλύπτουν τον ήλιο με αμέτρητα μαχητικά ενώ, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, υποβρύχια κτίζουν βάσεις στα ανοικτά των αποικιών της. Στην ξηρά μυριάδες άρματα και φορτηγά διασχίζουν την Ινδοκίνα και ετοιμάζονται για εισβολή στο Βρετανικό Ραζ και την Αυστραλιανή Ασπίδα του Ειρηνικού. Η Η.Π.Α, αν και ειρηνική προς την Ιαπωνία, επί είκοσι χρόνια εκτελεί διάφορες μυστικές αποστολές σε όλη την Ασία προς όφελος των Συμμάχων. Ανάμεσα στις δεκάδες διαφορετικές αποστολές υπήρξε μία που δεν είχε να κάνει τίποτα με την έκβαση του Πολέμου, αλλά τα πάντα με την σωτηρία της ανθρωπότητας από αυτό που ερχόταν.

Βορειοανατολικά του Τοκελάου ο ουρανός είναι συννεφιασμένος και η θάλασσα αναστατωμένη. Δύο υδροπλάνα του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού κάνουν μια επικίνδυνη προσθαλάσσωση για να συναντήσουν ένα ψαροκάϊκο που τους περίμενε. Εκεί, τέσσερα κιβώτια φορτώνονται κι ένας άντρας επιβιβάζεται στα υδροπλάνα. Ένα σκοτεινό γκρίζο πέπλο καλύπτει τον ουρανό μέχρι τον ορίζοντα και σταγόνες αρχίζουν να κτυπούν τα τζάμια των πιλοτηρίων. Ο κύριος που επιβιβάστηκε δίνει τον χάρτη με τις σημειωμένες συντεταγμένες στον πιλότο και τον ενημερώνει για τις λεπτομέρειες του προορισμού. Με την χρήση προβολέα, ο πιλότος ενημερώνει το άλλο υδροπλάνο για την επικείμενη αλλαγή πορείας. Ήταν στις παρυφές του Ιαπωνικού εναέριου χώρου και διατηρούσαν σιγή ιχθύος στο ράδιο. Μετά από αρκετή ώρα πτήσης τα νέφη άρχιζαν να αραιώνουν για να εμφανίσουν έναν ήλιο που έδυε. Με το γκρίζο πέπλο πίσω τους, τα υδροπλάνα, καταλήγουν σε ένα μεγάλο νησί που από μακριά φαίνεται να κατοικείται από μια δραστήρια κοινότητα αγροτών και ψαράδων. Με την υπόδειξη του κυρίου πετούν πάνω από μια παραθαλάσσια έπαυλη και βλέποντας την προβλήτα έτοιμη για αυτούς, τελικά προσθαλασσώνονται. Ένας υπέρβαρος κύριος βγαίνει από την έπαυλη και πλησιάζει με ένα μεγάλο χαμόγελο. Φορούσε ένα λευκό κουστούμι με λευκά παπούτσια και κρατούσε μια κάνη με κεφαλή από ελεφαντόδοντο και πολύτιμους λίθους. Ένα πλούσιο καστανό μουστάκι κοσμούσε τα ελαφρώς νεανικά χαρακτηριστικά του προσώπου του, κρίνοντας από τις λίγες τρίχες που είχε στο κεφάλι του. Τους καλωσόρισε στην Σαμόα και τους προσκάλεσε στο σπίτι του. Ο πράκτορας συστήθηκε και σύστησε τους δύο πιλότους. Ήταν ο πράκτορας Ντόνοβαν, ο Λοχαγός Κορπίντσκι και ο Υπολοχαγός Ράμγουελ. Αφού έδεσαν τα υδροπλάνα στο υπόστεγο της προβλήτας, μετέφεραν τα κιβώτια μέσα στην έπαυλη όπου θα ήταν πιο ασφαλή.

Η διακόσμηση μέσα ήταν πολυτελής. Η ξυλεία της σκάλας και των θυρών προέρχονταν από το νησί, αλλά μπορούσε να διακρίνει κανείς έπιπλα από την Ευρώπη μαζί με συλλεκτικά διακοσμητικά από την Ασία. Δείγμα εξουσίας, ως κυβερνήτης του νησιού. Ο πράκτορας Ντόνοβαν θυμόταν που διάβαζε στον φάκελο σχετικά με τον οικοδεσπότη τους. Ο κυβερνήτης Γουίλστοουν, γόνος γνωστής αγγλικής εμπορικής οικογένειας, πήρε το χρίσμα του Κυβερνήτη για τα γύρω νησιά από τον Βασιλιά, αφού διαδέχτηκε τον πατέρα του στην εξουσία. Όσο οι πληρωμές προς τον θρόνο ικανοποιούνταν, μπορούσε να δρα ανενόχλητος. Δραστηριοποιούνταν σε μεταφορές και εμπόριο με εναέρια μέσα. Αν και πιστός στο Βρετανικό Στέμμα υπήρχαν υποψίες πως είχε κτίσει ένα ευρύ δίκτυο λαθρεμπορίου που έφτανε από την Μελβούρνη μέχρι το Κιότο. Το μεγάλο ενδιαφέρον του πατέρα του για τις ιπτάμενες μηχανές και μερικές σοφές επενδύσεις του, στον ακόμα καινούριο τότε κλάδο, έδωσαν την δυνατότητα στο γιο να αποκτήσει ένα εξαιρετικό δείγμα αγγλικής εφευρητικότητας, απαραίτητο για την διεκπεραίωση της αποστολής του. Μια μεσήλικη κυρία, η οικονόμος από ό,τι φαινόταν, τους ενημέρωσε πως το νερό ήταν ζεστό και μπορούσαν να αλλάξουν. Τους οδήγησαν στα δωμάτιά τους όπου τους περίμεναν καθαρά ρούχα και τους άφησαν μόνους.

Στο δείπνο, το μακρύ τραπέζι με το ακριβό τραπεζομάντηλο και τα γυαλιστερά σερβίτσια έκαναν τον Ράμγουελ να νιώθει αμήχανα. Προσπάθησε να δείξει καλή ανατροφή αλλά απέτυχε κωμικοτραγικά. Ο Κορπίντσκι ήταν λιγότερο ομιλητικός, δήλωσε παρόλα αυτά την ευγνωμοσύνη του για το γεύμα και πόσο δεν του έλειπε η ζωή στη φρεγάτα. Με αφορμή το σχόλιό του ο Κος Γουίλστοουν ρώτησε για τον Πόλεμο. Με φορτισμένο τόνο ο Κορπίντσι απάντησε. Στη φωνή του κυριαρχούσε η απογοήτευση που ένιωθαν πολλοί για την παθητικότητα του Αμερικάνικου Πολεμικού Ναυτικού στον Ειρηνικό. Φήμες κυκλοφορούσαν για Ιαπωνικά υποβρύχια να εντοπίζονται από ψαράδες στα ανοικτά της Καλιφόρνιας. Ο περισσότερος στόλος βρισκόταν ανεπτυγμένος από τον κόλπο του Μεξικού για να αποθαρρύνει αγέλες "λύκων", μέχρι την Ισλανδία για να προστατεύει τις εφοδιαστικές αλυσίδες. Μετά το φιάσκο στην Νέα Υόρκη, η Αμερική εντάχθηκε επισήμως στους συμμάχους με συνέπεια ολόκληρη η πολιτική ηγεσία να στρέψει την προσοχή της στον Ατλαντικό και την Ευρώπη. Ο κος Γουίλστοουν είπε πως αργούν να φτάσουν τα νέα σε αυτή τη γωνιά του κόσμου εξαιτίας της πειρατείας και των παρενοχλήσεων του Ιαπωνικού Ναυτικού. Η Ασπίδα του Ειρηνικού έκανε τις απαραίτητες κινήσεις, έναν επικίνδυνο χορό με τον Ιαπωνικό στόλο στο ρυθμό του πολέμου. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη ομολόγησε και έκανε έναν περιπαιχτικό υπαινιγμό προς τον πράκτορα, πως σίγουρα θα γνώριζε περισσότερα από ό,τι δημοσιεύουν.

Κατανοώντας την εύθυμη διάθεση του οικοδεσπότη τους, τους διαβεβαίωσε πως η θέση του στην υπηρεσία πληροφοριών τον αναγκάζει να ταξιδεύει συχνά σε μέρη μακρινά και απομονωμένα. Μάλιστα ακόμα και για αυτήν την αποστολή δεν γνώριζε όλες τις πληροφορίες. Ο φάκελος με το τελευταίο τμήμα της αποστολής ήταν να ανοιχτεί αφότου είχαν απογειωθεί. Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και τον παρότρυνε να τον ανοίξει στο δείπνο. Η περιέργεια τον τρέλαινε και υποσχέθηκε χαμογελαστός πως δεν θα το πει σε κανέναν αν τον άνοιγε μπροστά του, παροτρύνοντας τους υπόλοιπους να συμφωνήσουν. Παρόλα αυτά ο Ντόνοβαν δεν πτοήθηκε και αρνήθηκε ευγενικά. Ήταν τέτοια η δουλειά του που συχνά ήταν απαραίτητο να μην γνωρίζει όλες τις λεπτομέρειες από πριν. Δυστυχώς δεν μπορούσε να εξηγήσει γιατί συνέβαινε αυτό. Χωρίς να επιθυμεί να φέρει τον φιλοξενούμενό του σε δύσκολη θέση, άλλαξε το θέμα της συζήτησης σε κάτι πιο πρόσχαρο. Μίλησαν λίγο για το νησί και την ζωή εκεί πέρα και στη συνέχεια για το μεταφορικό μέσο που μίσθωσαν για την αποστολή. Με περηφάνεια ο κος Γουίλστοουν δήλωσε πως όμοιο του δεν υπάρχει στο κόσμο. Ειδική παραγγελία από μια τεχνική εταιρεία, κάπου στην Αγγλία, που έκανε ο πατέρας του λίγο πριν πεθάνει. Πραγματικό τεχνολογικό κόσμημα δήλωσε αυτάρεσκα και συνέχισε λέγοντας πως, αν δεν ήταν η γενναιόδωρη μίσθωση, δεν θα προθυμοποιούταν να το στείλει σε Ιαπωνικά ύδατα σε μια τόσο άστατη περίοδο. Θα είχαν την ευκαιρία να το θαυμάσουν και να γνωρίσουν το πλήρωμα όταν θα επέστρεφε αύριο από το τακτικό τους ταξίδι, στα διπλανά νησιά, για ανεφοδιασμό. Σε νησιώτικες κοινωνίες, σε μέρη με καλό καιρό όλο το χρόνο, αλλά επικίνδυνες θάλασσες, ένα υδροπλάνο είναι απαραίτητο για την επιβίωση του πληθυσμού με τον ανεφοδιασμό σε φάρμακα, εργαλεία και λοιπά αναλώσιμα. Όταν σε δεκάδες νησιά είσαι ο μοναδικός κάτοχος ενός τέτοιου οχήματος, έχεις κατά μία έννοια και την εξουσία, οπότε φρόντιζε να διατηρεί την αποκλειστική κατοχή.

Τελείωσαν το γεύμα τους και οι πιλότοι, αφού κάθισαν στην βεράντα να καπνίσουν πίνοντας λίγο μπράντι που τους πρόσφερε ο οικοδεσπότης τους, ξάπλωσαν να κοιμηθούν. Στο μεταξύ ο Ντόνοβαν βρήκε τον Κυβερνήτη στο αναγνωστήριο να μελετά. Ευγενικά του πρόσφερε μια ισχυρή δόση μπράντι. Ο Ντόνοβαν του έδωσε τον φάκελο με τις λεπτομέρειες της πληρωμής. Μια τέτοια υπηρεσία δεν δικαιολογούσε μόνο χρηματική ανταμοιβή. Κάτι παραπάνω, πιο δυσεύρετο και πολύτιμο υπήρχε στον φάκελο. Ο πράκτορας προσπάθησε να φανεί διακριτικός, ενόσω ο κυβερνήτης μελετούσε την εγκυρότητα των έγγραφων, δοκιμάζοντας το ποτό του. Ο κος Γουίλστοουν τον κοίταξε με ένα πλατύ χαμόγελο αναφωνώντας την ικανοποίησή του και επιδεικνύοντας ιδιαίτερη διορατικότητα, ζήτησε από τον πράκτορα να μεταφέρει τις ευχαριστίες του στον «Ασπάλακα». Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν για λίγες στιγμές και σαν να πραγματοποιήθηκε τηλεπάθεια χαμογέλασαν καταλαβαίνοντας πως και οι δύο ήταν στο κόλπο. Ύψωσε το ποτήρι για μια πρόποση.

Το πρωί ο άνεμος ήταν έντονος και στο βάθος μπορούσε κανείς να διακρίνει το πέπλο που κάλυπτε αυτό το κομμάτι του ωκεανού. Όμως ο χρονισμός ήταν υψίστης σημασίας για την ολοκλήρωση της αποστολής. Ο πράκτορας βρήκε τους πιλότους να τρώνε πρωινό στη βεράντα, ντόπια φρούτα μαζί με τον καφέ τους. Θα αναχωρούσαν σήμερα, αλλά περίμεναν να δουν αυτό το μοναδικό υδροπλάνο. Τι τους σταματούσε να κρυφτούν σε κάποιο από τα νησιά μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος, σκέφτηκε. Αν επέστρεφαν τους περίμενε ένας υγρός τάφος πιθανότατα. Συνειδητοποίησε πως ξύπνησε αρκετά απαισιόδοξος και σε μια προσπάθεια να αλλάξει το αρνητικό αυτό σκεπτικό, συμμετείχε στο πρωινό. Ας χαρούν αυτές τις λίγες στιγμές άνεσης και ξεκούρασης, εξάλλου όσον αφορά την πολεμική ηγεσία η αποστολή δεν θα αναφερόταν πουθενά. Πρέπει να ήταν μεσημέρι όταν άκουσαν τον βόμβο μηχανών να έρχεται από ψηλά. Βγήκαν στο γρασίδι ανάμεσα στην προβλήτα και την έπαυλη για να αντικρύσουν ένα πελώριο υδροπλάνο να κάνει κύκλους, προσπαθώντας να βρει τη κατάλληλη γωνία προσθαλάσσωσης. Σχεδιαστικά επρόκειτο για ένα συνηθισμένο υδροπλάνο, αλλά σημαντικά πιο ογκώδες. Κατέβηκε σταθερά και με χάρη άγγιξε τη θάλασσα, σηκώνοντας μεγάλα κύματα. Πλησίασε προσεκτικά το υπόστεγο, όπου το περίμεναν οι λιμενεργάτες, ο κυβερνήτης και οι τρεις φιλοξενούμενοι. Ο κος Γουίλστοουν γύρισε γεμάτος περηφάνεια και τους ρώτησε αν νιώθουν δέος βλέποντας αυτή τη μοναδική στον κόσμο μηχανή.

Σχεδιασμένο για μεταφορές σε αφιλόξενα μέρη, όπως νησιά κατοικημένα από άγριες φυλές, μυστικές βάσεις Γερμανών και Ιαπώνων ή πειρατικά φρούρια, ήταν κατάλληλα εξοπλισμένο με αρκετή θωράκιση σε επίμαχα σημεία. Ένα διπλό αυτόματο κανόνι προεξείχε από την μύτη, της οποίας τα παράθυρα έδιναν το σχήμα χαμόγελου και το επίθετο Χαρούμενη. Πάνω από το πιλοτήριο υψωνόταν ένας λεπτός πύργος με μηχανικά πολυβόλα μπρος και πίσω. Η άτρακτος συνέχιζε καταλήγοντας σε μια λεπτή ουρά με πυργίσκους να προεξέχουν από κάθε πλευρά. Αυτή η τεράστια μετωπική επιφάνεια θα προκαλούσε σθεναρή αντίσταση, σκέφτηκαν οι πιλότοι, αλλά για να το υπερνικήσουν υπήρχαν δυο πελώριοι κινητήρες με διπλές έλικες που πλαισίωναν τον πύργο. Το ψηλό ουραίο πηδάλιο, που άγγιζε σχεδόν το ταβάνι του υπόστεγου, είχε το σχήμα του πτερυγίου μιας όρκας, εξ ου και το όνομα, εξήγησε ο Κυβερνήτης. Οι πιλότοι έκαναν ένα ευγενικό νεύμα κατανόησης μιας και ποτέ τους δεν είχαν δει πως είναι μια Όρκα. Οι πόρτες άνοιξαν για να ξεφορτώσουν. Κατέβηκε ο καπετάνιος και οι υπόλοιποι για να τους γνωρίσουν. Ήταν ο καπετάνιος Τζόζεφ Κίλλιμαν, ο δεύτερος Σίριλ Σμιθ και το πλήρωμα, οι Φαρέζα Ασάου, Μερέκο Φααμάτε, Κάρολ Τούπου, Ισαάκ Βαβάου και Ροπάτι Άλμπερσον. Κατευθύνθηκαν προς το κιόσκι, κάθισαν και συζητώντας περίμεναν να έρθει το τσάι. Ο καπετάνιος ήταν βετεράνος από τη Μεσόγειο. Πολλοί συνάδελφοι του έμειναν εκεί για να γίνουν πειρατές, αλλά αυτός επέλεξε μια ήσυχη ζωή στον ειρηνικό. Το πλήρωμα ήταν μιγάδες και απόγονοι αποίκων από τα γύρω νησιά, ενώ ο δεύτερος ερχόταν από την Αυστραλιανή αεροπορία. Άφησε την καριέρα του, επιδιώκοντας την τύχη του στον ιδιωτικό τομέα, αν και σύμφωνα με τον φάκελο του υπήρχαν φήμες για χρέη στον υπόκοσμο. Μετά το μεσημεριανό τους θα καταπιάνονταν με την προετοιμασία του αεροπλάνου.

Θα γινόντουσαν οι απαραίτητες ετοιμασίες, για το επικίνδυνο ταξίδι που θα τους οδηγούσε βαθιά στον εναέριο χώρο της Αυτοκρατορίας. Με κανένα μέσο επικοινωνίας, σε τεράστιες αποστάσεις πάνω από ωκεανό, αν πήγαινε κάτι στραβά κανείς δεν θα το μάθαινε. Τα αεροπλάνα του Αμερικάνικου Ναυτικού θα επέστρεφαν πίσω στην Χαβάη, δεν είχαν την ικανότητα για ένα τέτοιο ταξίδι και επιπλέον οι πιλότοι δεν χρειαζόταν να δουν περισσότερα. Με επιπλέον δεξαμενές το υδροπλάνο ήταν ικανό για πάνω από δέκα ώρες συνεχόμενης πτήσης. Με απαραίτητες ρυθμίσεις στον κινητήρα, και λίγη τύχη με τον άνεμο, θα κατάφερναν να πιάσουν τις έντεκα ώρες πτήσης. Γνωρίζοντας για τον ερχομό τους, είχαν κάνει ήδη ολική συντήρηση τους κινητήρες, οπότε το πλήρωμα είχε αυτοπεποίθηση για την αξιοπιστία του αεροπλάνου. Γινόντουσαν οι εργασίες, όταν ετοιμάστηκαν ο Ράμγουελ και ο Κορπίντσκι για αναχώρηση. Έδωσαν ένα τυπικό χαιρετισμό στον Ντόνοβαν και στο πλήρωμα και ευχαρίστησαν τον κυβερνήτη για την φιλοξενία. Πλήρως ανεφοδιασμένα με καύσιμα και φορτωμένα με τροπικά αγαθά, για να γίνουν οι ερχόμενες μέρες στη φρεγάτα πιο ευχάριστες, τράβηξαν τα υδροπλάνα στην άκρη της προβλήτας. Οι προπέλες άρχισαν να περιστρέφονται και σύντομα έσχιζαν τα νερά προσπαθώντας να πάρουν ύψος.

Το βράδυ, το δείπνο ήταν πλουσιοπάροχο. Το πλήρωμα ήταν εξουθενωμένο, αλλά η Όρκα ήταν έτοιμη. Από τα λεγόμενά τους φαινόταν πως αγαπούσαν την Όρκα και την πρόσεχαν, είχε τη δικιά του προσωπικότητα έλεγαν, κάτι το ανεξήγητο που μόνο κάποιος που πετά πολλές ώρες με αυτή μπορεί να αισθανθεί. Ο Ντόνοβαν είχε διαβάσει και δει αρκετά για να υποψιαστεί περί τίνος μιλούσαν, αλλά δε τολμούσε να μιλήσει. Είχαν δικά τους σπίτια, αλλά επειδή αύριο έπρεπε να φύγουν βιαστικά θα έμεναν στην έπαυλη. Ο Κυβερνήτης, πάντα πρόσχαρος, τους ψυχαγωγούσε με ανέκδοτα και ιστορίες από τις σπουδές του στην Αγγλία. Όταν έφτασε το κύριο πιάτο έκανε μια πρόποση για την αποστολή και με βουλιμία άρχισε να το καταβροχθίζει. Ο Ντόνοβαν έπιασε κουβέντα με τον καπετάνιο που καθόταν απέναντί του.

Ο Τζόσεφ Κίλλιμαν, ένας άντρας περίπου 45 ετών, με προτεσταντική ανατροφή και αμερικανική καταγωγή σύμφωνα με τον φάκελο του. Κατατάχθηκε ως εθελοντής στην αεροπορία, συμμετέχοντας σε αψιμαχίες πάνω από την Γαλλία και στη συνέχεια σε Ιταλία και Ελλάδα. Η περιπετειώδης ζωή του στην Ιταλία έλαβε τέλος με την εκεχειρία του '19. Πολλοί συμπατριώτες του επέστρεψαν πίσω στην Αμερική, αλλά προτίμησε να απομονωθεί στον Ειρηνικό. Οι δεξιότητές του τον έκαναν πολύτιμο εδώ και πληρωνόταν αδρά. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του δεν είχε κάποιον να τον περιμένει στη πατρίδα του, αν και ο φάκελος έλεγε για μια αδερφή στο Κολοράντο. Συχνό φαινόμενο οι πληροφοριοδότες να λανθάνουν, σκέφτηκε ο πράκτορας. Ή μήπως προτιμούσε να το κρύβει για τους δικούς του λόγους; Ο Ντόνοβαν επέλεξε να αγνοήσει την ασήμαντη μυστικοπάθεια και ζήτησε να μάθει για τη ζωή στην Αδριατική και το Αιγαίο. Είπε μερικές ιστορίες από τη ζωή του στην Ιταλία, τραβώντας την προσοχή των υπολοίπων που σώπασαν για να τον ακούσουν. Ο Ντόνοβαν φαίνεται να τον συμπάθησε και επέστρεψε την καλοσύνη με μια δικιά του ιστορία. Ένα ταξίδι στην χώρα του ατέρμονου χειμώνα, την Ανταρκτική, όπου στάλθηκε για να συλλέξει τα απομεινάρια μιας εξερευνητικής αποστολής. Ο καπετάνιος με ένα ευγενικό χαμόγελο, τον ευχαρίστησε για την κουβέντα και σηκώθηκε. Χρειαζόταν να ξεκουραστεί. Ευχαρίστησε για το φαγητό, ευχήθηκε ένα ξεκούραστο βράδυ και ζητώντας τους συγνώμη, αποχώρησε.

Ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να φωτίζει τον ουρανό. Το πλήρωμα έφαγε ένα χορταστικό πρωινό, πήρε τις προμήθειες και επιβιβάστηκε. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησε όταν μπήκε ήταν μια στιβαρή μηχανή στο κέντρο της ατράκτου. Δεκάδες σωληνάρια και βάνες διαπληκτίζονταν με φιάλες και συσκευές, όλα χαραγμένα με γεωμετρικά μοτίβα και σύμβολα. Οι σωλήνες συνέχιζαν μέχρι την κορυφή και απλώνονταν σε όλη την έκταση του αεροπλάνου. Η πελώρια αυτή μηχανή ήταν ο λόγος που το αεροπλάνο είχε τέτοιο ανορθόδοξο σχήμα, εξήγησε ο Σίριλ, χωρίς να μαρτυρήσει περισσότερα. Οι διπλές έλικες άρχισαν να ωθούν δυναμικά τον αέρα πίσω κάνοντας την άτρακτο να δονείται έντονα. Με τα κιβώτια μόνο, στερεά δεμένα και καλυμμένα με καραβόπανα για να είναι ασφαλή σε περίπτωση που σφαίρες διαπεράσουν την πανοπλία, το αεροπλάνο ήταν αρκετά ελαφρύ και απογειώθηκε εύκολα. Σύντομα ήταν ψηλά στον αέρα και το νησί χανόταν στον ορίζοντα. Πλησίαζαν στον ιαπωνικό εναέριο χώρο, όταν ένα δυνατό γέλιο ακούστηκε σε όλο το αεροπλάνο. Ξαφνιασμένοι όλοι γύρισαν για να δουν τον Ντόνοβαν να γελάει πάνω από τα κιβώτια, κρατώντας τα έγγραφα της αποστολής του. Σήκωσε το βλέμμα του και χαμογελαστά ανακοίνωσε στο πλήρωμα πως μεταφέρουν... αυγά δράκων. Τα τελευταία!

Η σιγή που ακολούθησε διεκόπει από μερικά σπασμωδικά γέλια. Δεν τον πίστευαν. Γιατί να τον πιστέψουν; Ο τελευταίος μεγάλος δράκος πέθανε στον Πόλεμο της Χιλιετίας. Υπήρχαν στην Ευρώπη ακόμα πολλοί δρακίσκοι και δρακονίτες, αλλά μετέπειτα τους ώθησαν στην εξαφάνιση. Θα τον πείραξε το υψόμετρο, σκέφτηκαν και άρχισαν να τον πειράζουν. Απολιθώματα θα εννοούσε το γράμμα, είπε ο καπετάνιος και ζήτησε να μάθει τις συντεταγμένες του προορισμού τους. Κανένας εκκεντρικός συλλέκτης, που θα περίμενε τον πόλεμο να τελειώσει, σε κάποιο απομονωμένο νησί, υποψιάστηκε, με την συλλογή του εκεί. Έδωσε το φυλλάδιο με τις οδηγίες στον καπετάνιο για να το βρει στον χάρτη. Ο καπετάνιος διαβάζοντας προσεκτικά τον χάρτη της περιοχής είπε πως κάποιο λάθος θα έχει γίνει διότι δεν υπάρχει ξηρά στο σημείο που υποδεικνύει. Ο πράκτορας, προσπαθώντας να το πιστέψει κι αυτός, συνέχισε λέγοντας πως μεταφέρουν τα αυγά δράκων σε ένα αλλόκοσμο νησί του Ειρηνικού όπου υπάρχουν πρόσφυγες πολέμου. Ταξίδεψαν λαθραία, πολλά χρόνια παλαιότερα και έχουν κτίσει μια αυτάρκη αποικία. Ο μέντοράς του στην υπηρεσία πληροφοριών βοήθησε στο εγχείρημα. Εκεί απομονωμένα θα εκκολαφθούν, υπό την προστασία των κατοίκων του νησιού, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή το είδος θα ανακάμψει, συμφιλιωμένο με τους ανθρώπους.

Ο Ισαάκ έκανε να ανοίξει ένα από τα κιβώτια, αλλά μια σβέλτη κίνηση του Ντόνοβαν τον σταμάτησε. Με προσοχή άνοιξαν το καπάκι και έβγαλαν λίγα από τα προστατευτικά άχυρα για να φανερώσουν ένα πελώριο αυγό. Σαν τον Αχάτη που χρησιμοποιούν σε κοσμήματα, τα αυγά, με πολλούς τόνους έντονων χρωμάτων, προκαλούσαν τον θαυμασμό σε όποιον από το πλήρωμα τα κοίταζε και στο άγγιγμα τους ήταν θερμά, σαν μια ζεστή σόμπα. Μια μυρωδιά που αναδυόταν άρχισε να τους ενοχλεί οπότε έβαλαν στην θέση του το άχυρο και το ξανάκλεισαν ερμητικά. Αποσβολωμένοι με αυτό που είχαν μπροστά τους άρχισαν να συζητούν γιατί να το έστελναν εκεί. Αν κυνήγησαν τους δράκους, που για τόσους αιώνες δυνάστευαν τους ανθρώπους προς την εξαφάνιση, γιατί να μην πετάξουν τα αυγά στη θάλασσα και να γλυτώσουν από βέβαια αιματοχυσία; Βασικά γιατί δεν τα κατάστρεψαν όταν τα βρήκαν; Ο Ντόνοβαν, που έβλεπε τον φόβο για το άγνωστο και μαγικό, συχνά στα μυαλά των ανθρώπων, τους εξήγησε πως θα υπάρχει καλός λόγος για να θέλουν κάτι τόσο σπάνιο και δυνατό να μείνει ζωντανό και ας είναι ανίκανος ο άνθρωπος να το ελέγξει. Οι οδηγίες πιο σοφών ανθρώπων από αυτούς ήταν σαφείς και όφειλαν να τις ακολουθήσουν. Μακάρι να μπορούσε να πει περισσότερα, σκέφτηκε.

Ο καπετάνιος με τον δεύτερο συμβουλευόταν τον χάρτη και την πυξίδα με τις οδηγίες, ώστε να χαράξουν την πορεία. Γύρισε για να ενημερώσει πως τα καύσιμα θα επαρκούσαν για να φτάσουν στον προορισμό τους, αλλά ήταν αβέβαιος για την επιστροφή. Αν ήταν τυχεροί, ίσως πετύχαιναν κάποια πλωτή βάση του Αυστραλιανού στόλου. Αν όχι, υπήρχαν πολλά νησιά στα όρια της Ασπίδας που μπορούσαν να περιμένουν για βοήθεια. Η σκέψη αναστάτωσε το πλήρωμα, αλλά όποιες ενστάσεις ακούστηκαν για την διεκπεραίωση της αποστολής απορρίφθηκαν από τον καπετάνιο. Πληρωνόντουσαν αδρά για αυτή τη δουλειά και υπήρχε κάτι ανώτερο σε κίνηση πίστευε και ήταν διατεθειμένος να το υπηρετήσει. Η αποστολή μέχρι στιγμής φαινόταν να βαίνει ομαλώς, οπότε ήταν αισιόδοξος.

Λίγες ώρες αργότερα παρατήρησαν διάφορες κουκίδες στη θάλασσα μπροστά τους. Η ανησυχία έδωσε τη θέση της σε τρόμο, όταν αντίκρυσαν τον στόλο του Ιαπωνικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού. Αεροπλανοφόρα, θωρηκτά και δεκάδες μικρά και μεγάλα πλοία που τα πλαισίωναν, έπλεαν επιβλητικά στο απέραντο γαλάζιο. Αν πετούσαν στο μέγιστο ύψος, θυσιάζοντας εμβέλεια της πτήσης, με λίγη τύχη δεν θα τους έβλεπαν εγκαίρως. Ακόμα και να έκαναν τον κύκλο, το ραντάρ θα τους έπιανε, οπότε δεν είχε νόημα να χάσουν χρόνο, καλύτερα να το ριψοκινδύνευαν! Ο Φαρέζα φώναξε όταν είδε από τα κιάλια του μαχητικά να σκαρφαλώνουν γρήγορα στους αιθέρες για να τους αναχαιτίσουν. Ο Κάρολ και ο Ροπατί έφυγαν να επανδρώσουν τα πολυβόλα στον πύργο, αλλά ο Τζόσεφ τους σταμάτησε. Θα έβαζαν μπρος την μηχανή, αναφώνησε και πρόσταξε να ετοιμασθούν. Ο πράκτορας είχε μεγάλη περιέργεια να δει πως θα το κάνουν αυτό. Σίγουρος πως είχε να κάνει με τη μηχανή στο κέντρο του αεροπλάνου, παρατηρούσε το πλήρωμα που μεθοδικά άνοιγε διακόπτες. Τα σύμβολα τα αναγνώρισε μόλις τα είδε, αλλά δεν είπε κάτι για να μην φανερώσει την απόκρυφη γνώση του. Ήταν μαγεία κέλτικης καταγωγής, με αρκετούς νεοτερισμούς, σε συνεργασία με υδραυλικά και ηλεκτρικά συστήματα. Ο Ροπατί εξήγησε πως η μηχανή θα τους έκανε φαντάσματα. Εκτοπλασμικός Κινητήρας Δίδυμης Υπόστασης, ονομαζόταν. Δεν γνώριζαν πως λειτουργούσε, δεν ήταν μάγοι, μόνο να τον χειρίζονται μπορούσαν και να κάνουν συντήρηση στα συμβατικά μέρη του. Ο Ροπατί τα έλεγε αυτά γιατί έβλεπε την απορία στο πρόσωπο του Ντόνοβαν και φοβόταν μην πανικοβληθεί με αυτό που έπεται. Τον στήριξε στα πτυσσόμενα καθίσματα δένοντας την ζώνη και κάθισε με τους υπόλοιπους. Ο πιλότος έδωσε μια τελευταία προειδοποίηση και ενεργοποίησε τον μηχανισμό. Ήχοι υγρών και βαλβίδων που πιέζονται βγήκαν από την μηχανή και το αεροπλάνο άρχισε να δονείται βίαια. Όλοι ένιωσαν ένα μούδιασμα και μια θλίψη να τους κυριεύει. Ο πράκτορας άρχισε να ζαλίζεται και να βλέπει τα πάντα θολά. Στα όρια των αισθήσεων προσπαθούσε να βρει την δύναμη να αναπνεύσει, καθώς το σώμα του παρέλυε. Συνήλθε, για να βρει το πλήρωμα από πάνω του να ανακουφίζεται. Ο Κάρολ, που και αυτός περπατούσε με δυσκολία, του έδωσε μια παστιλιά να μασήσει. Το διεγερτικό θα τον βοηθούσε να σταθεί στα πόδια του, του είπε και τον σήκωσε να πάνε στο παράθυρο της μύτης μαζί με τους υπόλοιπους.

Ο ουρανός από μπλε έγινε πορτοκαλί και τα σύννεφα ένα σκούρο μωβ με μπορντό σκιές, ενώ η θάλασσα έγινε κόκκινη με χρυσές αναλαμπές εκεί που την κτυπούσε ένα μαύρος ήλιος με ένα χρυσό στεφάνι. Όλα σκοτείνιασαν γύρω του όταν το έζησε αυτό, αλλά ο Φααμάτε τον στήριξε με ένα χαμόγελο. Όλοι τους ένιωσαν έτσι την πρώτη τους φορά. Δεν έχουν φύγει από τον κόσμο τους, αυτό που βλέπουν είναι μια προβολή. Για τον κόσμο τους είναι φαντάσματα αυτή τη στιγμή, μόνο μικρές αναταραχές από τις μηχανές και ο αέρας γύρω από τα πτερύγια υποδηλώνουν την ύπαρξή τους, κατά τα άλλα απουσιάζουν. Τα σύμβολα φωσφόριζαν καθώς ο Ε.Κ.Δ.Υ αντλούσε υγρά στους αγωγούς. Με φρίκη και γοητεία συνάμα συνέχισε να παρατηρεί τον ωκεανό και το μέρος όπου έπρεπε να είναι ο στόλος. Εκεί που πριν δεν υπήρχε τίποτα μπορούσε να παρατηρήσει νησιά και περίεργα σύννεφα που πήγαιναν κόντρα με τα διπλανά τους. Έβγαλε ένα λυγμό όταν συνειδητοποίησε πως τα σύννεφα ήταν όντα που αιωρούνταν στους αιθέρες σαν τσούχτρες στο νερό με μακριά πλοκάμια να τα ακολουθούν, καθώς άλλαζαν πορεία με αργούς ελιγμούς. Ακόμα και με το τηλεσκόπιο δεν μπορούσε να διακρίνει λεπτομέρειες, μιας και ακόμα δεν είχε συνέλθει πλήρως. Αιωρούνταν τόσο κομψά και ανάλαφρα που μπορούσε κανείς να τα θαυμάζει για ώρα. Όμως το δέος και ο ενθουσιασμός που ένιωθε, αντικρύζοντας αυτή τη μορφή κοσμικής ύπαρξης, ήταν αναμειγμένος με ανησυχία. Πως ζούνε αυτά τα πλάσματα; Ζούνε καταρχάς; Πως πετά το αεροπλάνο; Υπάρχει αέρας για να σηκώνει τα φτερά και να θρέφει τις μηχανές; Κατανοώντας τις λογικές απορίες του, ο Κάρολ του είπε να μην ανησυχεί. Είναι και για αυτό τον κόσμο σαν μια σκιά που διασχίζει τον ουρανό. Ακόμα και να τους κοιτάξουν θα δουν ένα περίγραμμα του υδροπλάνου σαν θολή αντανάκλαση στο νερό. Είναι ακόμα στη γη. Τα ιαπωνικά μαχητικά είναι ακόμα από πίσω τους, απλά δεν μπορούν να τους δουν, ούτε εκείνοι αυτά. Είναι ένα φάντασμα. Τα πλάσματα αυτά τα βλέπουν συχνά όταν ενεργοποιούν τον Ε.Κ.Δ.Υ. Υπάρχει ποικιλία από δαύτα, έχουν δει μερικά να κολυμπούν σε αυτή την ξένη θάλασσα των ονείρων και της λήθης, ενώ άλλα τα έχουν δει να βοσκούν σε κοπάδια σε περίεργα νησιά. Δεν γνωρίζουν τι είναι, είπαν αλλά δεν είναι καλή ιδέα να τα πλησιάζουν. Πως δεν τους βλέπουν αφού είναι στο κόσμο τους, ρώτησε ο πράκτορας και ο Φααμάτε του έδειξε τα σύμβολα που ήταν χαραγμένα κατά μήκος του σκελετού. Αυτά τα σύμβολα βρίσκονται σε κάθε επιφάνεια του υδροπλάνου, από τις κάνες των όπλων μέχρι τα πτερύγια των προπελών, μικρά και μεγάλα, φεγγοβολούσαν παλμικά ιώδεις ανταύγειες. Αυτά τα σύμβολα τους προστατεύουν, δεν γνωρίζουν τι σημαίνουν, αλλά η εταιρία που κατασκεύασε το αεροπλάνο τους επισήμανε να μην τα πειράξουν ποτέ.

Φαίνεται πως είχαν τραβήξει την προσοχή ενός πλάσματος. Τα μακρινά του πλοκάμια ανέμιζαν καθώς πλησίαζε επιθετικά να τους αναχαιτίσει. Περίπου μισή ώρα πέρασε όταν ο πιλότος είπε πως θα απενεργοποιούσαν την μηχανή. Οι πιλότοι αποχαυνωμένοι κοιτούσαν με απορία. Σε όλα τους τα ταξίδια που ενεργοποιούσαν τον Ε.Κ.Δ.Υ ποτέ δεν έγιναν αντιληπτοί. Ήταν απλά μια αντανάκλαση που περνούσε διακριτικά πάνω από τις επιφάνειες αυτής της διάστασης, χωρίς να επηρεάζουν τον περίγυρό τους. Το πλάσμα πλησίαζε ταχύτερα και με το πελώριο μέγεθός του, αρκετές φορές μεγαλύτερο από την Όρκα, θα τους διέκοπτε την πορεία. Μέσα στην αγωνία του, ο καπετάνιος το αντιλήφθηκε. Τα αυγά. Οι δράκοι είναι μαγικά όντα, τουλάχιστον έτσι διάβαζε στα παραμύθια ως παιδί. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο πρέπει να έχουν διαφορετικό αποτύπωμα και σε αυτόν το κόσμο, συλλογίστηκε, όπως έχουν και στον δικό τους. Τα αναθεμάτισε και πρόσταξε την άμεση απενεργοποίηση της μηχανής.

Το πλάσμα τους είχε παγώσει με το βλέμμα του. Είδαν μια οπή μαύρη να ανοίγει στο κέντρο του προσώπου του, έτοιμο να τους καταβροχθίσει. Ήταν λίγα μέτρα μακριά όταν άρχισε να γίνεται διάφανο, η θολή οπτασία του να χάνεται στον αιθέρα. Καθώς η Όρκα βίωνε τις αναταράξεις μετουσίωσης πίσω στη γη ένιωσαν μια πίεση που έκανε το αίμα να παγώσει και τις σκέψεις τους να υποτροπιάσουν, καθώς το φάντασμα του πλάσματος τους διαπερνούσε. Οι αναταράξεις σταμάτησαν και το μούδιασμα πέρασε προς ικανοποίηση όλων, βλέποντας έναν υπέροχο γαλάζιο ουρανό με λευκά σύννεφα και την θάλασσα να απλώνεται από κάτω τους γεμάτη χρυσές αντανακλάσεις από τον κίτρινο ήλιο. Τα ιαπωνικά αεροπλάνα δεν φαινόντουσαν και ο στόλος ήταν μια γυαλιστερή κουκκίδα στο απέραντο μπλε του Ειρηνικού. Με τις πιο ακριβείς μετρήσεις που μπορούσαν λάβουν, ο Τζόσεφ και ο Σίριλ, γνώριζαν για την πορεία τους πως πλησίαζαν στον προορισμό τους. Αν απόκλειναν έστω και δύο μοίρες δεν θα μπορούσαν να φτάσουν στο νησί, τους προειδοποίησε ο Ντόνοβαν, επειδή η πρόσβαση σε μέρη του αλλόκοσμου είναι συνήθως αρκετά αυστηρή. Το υδροπλάνο έλαβε το κατάλληλο ύψος για την είσοδο στον εναέριο χώρο του νησιού, μιας και η είσοδος ήταν μια αόρατη σχισμή στην πραγματικότητα. Μια ανεπαίσθητη δόνηση έκανε τα παράθυρα να τρίζουν, η γυροπυξίδα περιστρεφώμενη αλλοπρόσαλα ανάγκασε στον Τζόσεφ να βασιστεί στον ένστικτό του για να κρατήσει την Όρκα στη σωστή πορεία. Το υδροπλάνο χάθηκε σε μια μικρή συστάδα νεφών, τόσο πυκνή που οι άκρες των φτερών δεν φαινόντουσαν. Πετώντας μέσα στη λευκή νεφελώδη σήραγγα, ούτε η θάλασσα φαινόταν, μήτε ο ουρανός, παρά μόνο ένα λευκό αιθέριο πέπλο στο οποίο διαχύνοταν έντονη ηλιοφάνεια. Το πλήρωμα παρατήρησε τα σύμβολα να λάμπουν αμυδρά, χωρίς τη μηχανή να λειτουργεί, αλλά δεν το σχολίασαν και αποσβολωμένοι παρακολουθούσαν αδύναμοι το πυκνό νέφος. Οι δονήσεις του υδροπλάνου άρχισαν να ελαττώνονται, και σαν να ξεπροβάλουν μέσα από ένα λευκό τοιχίο, ένα μεγάλο νησί φανερώθηκε ξαφνικά, με δεκάδες άλλα μικρά και μεγάλα να το περικλείουν, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι.

Ο πιλότος και το πλήρωμα δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτό που έβλεπαν. Τόσα χρόνια που πετούσαν σε αυτές τις θάλασσες ποτέ δεν τα παρατήρησαν. Κανείς χάρτης δεν τα είχε. Ένας αχαρτογράφητος κόσμος κρυμμένος από τον πόλεμο, εξήγησε ο πράκτορας. Αρκετοί αλλόκοσμοι μένουν αποκομμένοι με περιοδικές επαφές με τον δικό τους. Συχνά, η δίοδος μεταξύ τους είναι ανοικτή για λίγες μέρες, αν όχι ώρες, ανά μερικούς μήνες ή χρόνια, ακόμα και αν είναι αρκετά στενή, περνώντας απαρατήρητη από τον ανυποψίαστο ταξιδιώτη. Υπάρχουν δεκάδες ακόμη που δεν έχουν ανακαλυφθεί, συνέχισε, λέγοντας πως εδώ και δεκαετίες αυτά τα νησιά ήταν γη της επαγγελίας για δεκάδες πρόσφυγες που αντιμετώπιζαν τις διώξεις των τελευταίων εκατό ετών. Όρισαν πορεία προς το κεντρικό νησί κατ' υπόδειξη του πράκτορα. Εκεί που εκχύνεται ο κεντρικός ποταμός άρχιζε το μονοπάτι που οδηγούσε στον οικισμό, έλεγαν οι οδηγίες και όντως ύστερα από προσεκτική παρατήρηση βρήκαν το σάπιο ιαπωνικό ψαροκάϊκο που προσάραξε στην όχθη, το σημάδι που έψαχναν.

Η Χαρούμενη Όρκα προσθαλασσώθηκε...