"Ο θησαυρός της Δαμασκού (Το παιχνίδι των θεών)", Δανάη Ιμπραχήμ

"Ο θησαυρός της Δαμασκού (Το παιχνίδι των θεών)", Δανάη Ιμπραχήμ

Τίτλος: Ο θησαυρός της Δαμασκού (Το παιχνίδι των θεών)
Συγγραφέας: Δανάη Ιμπραχήμ
Εκδόσεις: Πηγή
Χρονολογία έκδοσης: 2019
Σελίδες: 632


Βρισκόμαστε στο έτος 674 μ.Χ. Τα πλοία του χαλίφη Μωαβία Α΄ έχουν περικυκλώσει την Κωνσταντινούπολη και απειλούν να την πολιορκήσουν. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δ΄ χρειάζεται χρήματα για να εξασφαλίσει την επιτυχημένη άμυνα της πόλης, γι’ αυτό και δίνει μια σημαντική αποστολή στον έμπιστό του, στρατιώτη Αστέριο. Εκείνος κι ο εκ γενετής μουγκός του ξάδερφος, ταξιδεύουν στην αραβοκρατούμενη, πλέον, Δαμασκό, για να επιστρέψουν στον αυτοκράτορά τους έναν θησαυρό. Σύμμαχός τους στη δύσκολη αυτή αποστολή γίνεται η κόρη του χαλίφη, Ααζίν, μια νεαρή κοπέλα με υψηλές γνώσεις και ικανότητες. Η αποστολή τους θα γίνει ακόμα πιο δύσκολη μόλις μπουν στον δρόμο τους φαντάσματα του παρελθόντος. Οι ανίδεοι Ρωμαίοι θα μάθουν με αιματηρό τρόπο την πραγματική ιστορία της δυναστείας των Ομεϋαδών και θα κληθούν να προστατέψουν τη σουλτάνα Ααζίν από θανάσιμους εχθρούς. Όλοι τους, μουσουλμάνοι και χριστιανοί, θα χρειαστεί να διασχίσουν δύσβατα μονοπάτια για να επιβιώσουν από κάθε δοκιμασία που μπαίνει στο διάβα τους. Σύντροφοί τους αξίες κι ιδανικά, αλλά και μια θεϊκή βοήθεια. Στο τέλος θα καταφέρει ο καθένας τους να βρει τον δικό του θησαυρό.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Διαβάζοντας τον Θησαυρό της Δαμασκού, το πόνημα της συγγραφέως Δανάη Ιμπραχήμ, ένιωσα πως κρατούσα στα χέρια μου ένα πολύ ιδιαίτερο έργο. Είχα την τύχη να γνωρίσω τη συγγραφέα στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια μιας εκδήλωσης που συμμετείχαμε από κοινού. Δεν το κρύβω πως εντυπωσιάστηκα από τις προθέσεις της αλλά και τον κομψό, προσγειωμένο, ειλικρινή τρόπο με τον οποίο μας μίλησε για τη σειρά βιβλίων που ετοιμάζει. Ούτως ή άλλως ο Θησαυρός μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον λόγω του ιδιαίτερου σκηνικού στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία αλλά και λόγω του – αντικειμενικά – πολύ όμορφου εξωφύλλου, όμως εκείνη τη μέρα η κ. Ιμπραχήμ με έπεισε πως αυτό ήταν ένα βιβλίο που θα ήθελα να διαβάσω. Ανέκαθεν ένιωθα μια σαγήνη για τους μύθους της Ανατολής και έτσι όταν πρωτοαντίκρισα το πόνημά της στο στάντ των εκδόσεων ένιωσα πως αυτή ιστορία ήταν ό,τι έπρεπε για μένα.

Και πράγματι, ικανοποίησε και με το παραπάνω τις προσδοκίες μου.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς διαβάζοντας την ιστορία είναι η συγκροτημένη γραφή της συγγραφέως. Στιβαρή και συνεπής, πράγμα που εκπλήσσει, αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία της. Δυνητικά άψογη αν συνεχίσει να δουλεύει με το ίδιο πάθος και μεράκι. Υπάρχει – οφείλω να σημειώσω – ετεροβαρής σχέση ανάμεσα στην αφήγηση και τον διάλογο, (δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στους διαλόγους και στους χαρακτήρες – η εξέλιξή τους οδηγεί την ιστορία, κυριολεκτικά) όμως έχω την αίσθηση πως αυτή ήταν μια επιλογή που έγινε συνειδητά, επομένως αποδέχομαι τη συγκεκριμένη μέθοδο εξιστόρησης ως μέθοδο ανάπτυξης της πλοκής.

Η σκιαγράφηση των περισσοτέρων χαρακτήρων ήταν ενδελεχής και αρκούντως ικανοποιητική. Τους συμπαθείς όλους και κατανοείς τα κίνητρά τους: Ααζίν, Σπανός, Αστέριος, Γιασίντ, Ζαχρά, Μωαβίας, Χασάν, Ιμπραχήμ. Όλοι έχουν τον ρόλο τους, όλοι σε κερδίζουν με την αληθοφάνειά τους και τη θέρμη της φωνής τους. Ειδικά η Ααζίν έκλεψε την καρδιά μου από την πρώτη στιγμή. Επίσης, θέλω να τονίσω ξανά, βρήκα εξαιρετικά ελκυστικό το σκηνικό της αραβοκρατούμενης Δαμασκού. Ενδιαφέρουσα ήταν γενικώς η ιστορία που η κ. Ιμπραχήμ διάλεξε να μας πει. Φαντάζομαι εμπνευσμένη από αληθινά ιστορικά γεγονότα, διαποτισμένη με μύθους και δικές της εμπνεύσεις.

Εκτίμησα ιδιαιτέρως την επιθυμία της να ενώσει τους δυο κόσμους και τις θρησκείες τους. Προσεγγίζει με ανοιχτό μυαλό ευαίσθητα ζητήματα και κατορθώνει να περάσει μηνύματα ανθρωπιάς. Μάλιστα η συγγραφέας επέλεξε να δώσει φωνή στον αρνητισμό, μέσω του Αστέριου, πράγμα που θεώρησα ιδιαίτερα έξυπνο ως τέχνασμα, καθώς με χάρη στην ταύτιση του αναγνώστη, ο κοινωνικός σχολιασμός γίνεται ευκολότερος και πιο εύστοχος.

Τώρα, όσον αφορά στοιχεία που θα ήθελα να δω λίγο διαφορετικά, πάντα σύμφωνα με τα δικά μου γούστα: Θα ήθελα περισσότερες εικόνες από τη Συρία, περισσότερες περιγραφές, μια πρόσθετη τόλμη και ζωηράδα στα σχήματα λόγου. Γενικώς, ήλπιζα σε ένα μυστηριακό ταξίδι στην Ανατολή. Η έμφαση που έχει δοθεί σ’ αυτό το πρώτο μέρος είναι στην πλοκή και στους χαρακτήρες, πράγμα που έκανε το βιβλίο πολύ ελκυστικό και ενδιαφέρον, όμως δεν θα παραπονιόμουν αν είχε περισσότερο σασπένς και ίντριγκα γύρω από το περίφημο μυθικό Ανατολίτικο στοιχείο. Επίσης το βιβλίο, στο μεγαλύτερο μέρος του, έτσι όπως είναι γραμμένο, άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιστορικό μυθιστόρημα. Ως εκ τούτου το υπερφυσικό έρχεται λίγο απότομα αρχικά· όμως στη συνέχεια, αφού η συγγραφέας έχει εγκαθιδρύσει τους κανόνες που διέπουν το έργο της, τα πάντα ρέουν αβίαστα.

Σε γενικές γραμμές ήταν ένα ιδιαίτερο και ενδιαφέρον μυθιστόρημα που μου κράτησε όμορφη συντροφιά το διάστημα που το διάβαζα. Η ποιότητα της γραφής υποδηλώνει πως πίσω από τις σελίδες του κρύβεται ένα άτομο με υψηλές δυνατότητες στη συγγραφή, μια δημιουργός με προοπτική. Με λίγα λόγια: περιμένω πολύ ωραία πράγματα από τη Δανάη Ιμπραχήμ στο μέλλον...