"Κοράκι σε άλικο φόντο", Ελευθέριος Κεραμίδας

Πληροφορίες έκδοσης
Τίτλος: Κοράκι σε άλικο φόντο
Συγγραφέας: Ελευθέριος Κεραμίδας
Εκδόσεις: Mamaya/Άρπη
Χρονολογία έκδοσης: 2017
Σελίδες: 480

Περίληψη
Μια πανίσχυρη αυτοκρατορία σε παρακμή.
Τρεις άντρες που ακολουθούν τον δικό τους, μοναχικό δρόμο δίχως καν να γνωρίζονται. Ο ένας μεγαλώνει μέσα σ’ ένα μοναστήρι, αποκλεισμένος από τον έξω κόσμο αλλά κι από την αληθινή του φύση. Ο δεύτερος μεγαλουργεί στα πεδία των μαχών, με όνομα άλλο από το αληθινό του. Ο τρίτος συνωμοτεί για τα δικά του συμφέροντα στη διεφθαρμένη Αυλή.Για να σωθεί η αυτοκρατορία, πρέπει κι οι τρεις να πετύχουν τους στόχους τους.
Ταυτόχρονα…

Ένα στιβαρό μυθιστόρημα επικής φαντασίας που θα συνεπάρει τους φανατικούς του είδους – και όχι μόνο.
«Όταν οι δίκαιοι παίρνουν μια ανάσα, οι φαύλοι παίρνουν μύριες».

Κριτική
Αρχικά, ας ξεκινήσουμε με τις συστάσεις: Το "Κοράκι σε άλικο φόντο" είναι ίσως το πιο πετυχημένο μυθιστόρημα φαντασίας που έχει να επιδείξει η σκηνή του ελληνικού φανταστικού, τόσο εμπορικά όσο και από άποψης ποιότητας. Χαίρει υψηλής εκτίμησης από τους κριτικούς, αλλά και από τους λάτρεις του είδους. Είχε κυκλοφορήσει αρχικά το 2010 από τις εκδόσεις Πατάκη κι εν συνεχεία επανακυκλοφόρησε το 2017 από τις εκδόσεις Mamaya (και τη στέγη της συγγραφικής ομάδας Άρπη), αναθεωρημένο και βελτιωμένο σε όλους τους τομείς.

Θα είμαι ευθύς: Το πρώτο μέρος της τριλογίας είναι απ’ αυτά τα βιβλία που κατακτούν αβίαστα τον τίτλο "έργο λογοτεχνίας". Που μπορείς άνετα να το προτείνεις σε κάποιον ενδιαφερόμενο, όχι γιατί είσαι σίγουρος πως εκείνος θα το αγαπήσει (τα γούστα των ανθρώπων διαφέρουν, πώς να το κάνουμε) αλλά γιατί γνωρίζεις εκ των προτέρων πως προτείνεις κάτι ποιοτικό, ένα σφιχτοδεμένο σύγγραμμα που αποτελεί προϊόν κόπου ενός ταλαντούχου ανθρώπου, ενός καλλιτέχνη που δούλεψε επί σειρά ετών πάνω στο δημιούργημά του.

Είναι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο μυθιστόρημα, που βρίθει από πλούσιο λεξιλόγιο και όμορφες ιδέες. Οι μυημένοι στη συγγραφή θα διακρίνουν εύκολα την τρομακτική δουλειά που έχει πέσει στο βιβλίο. Οι απλοί αναγνώστες θα διαισθανθούν το βάθος του κόσμου που τόσο περίτεχνα έχει πλέξει ο συγγραφέας. Σίγουρα είναι ένα βιβλίο που δεν πρόκειται να σε απογοητεύσει αν του δώσεις την ευκαιρία. Η διήγηση ακολουθεί σε παράλληλους συρμούς την οπτική τριών (τουλάχιστον) πρωταγωνιστών, με διαδοχικές εναλλαγές κατά την αφήγηση, γεγονός που ίσως δυσκολέψει ορισμένους αναγνώστες στις πρώτες ώρες της ανάγνωσης, όσον αφορά την αφομοίωση της κοσμοπλασίας, το στήσιμο και την εξέλιξη της γενικής πλοκής, αλλά και την ταύτιση με τους χαρακτήρες. Όμως, μόλις βυθιστεί κανείς στον κόσμο του βιβλίου, εκείνο θα τον ανταμείψει και με το παραπάνω.

Γενικά το βιβλίο θυμίζει αμυδρά Game of Thrones, σ’ έναν κόσμο που προσιδιάζει με το Βυζάντιο. Ίντριγκες, δολοπλοκίες, έριδες, μάχες, εκστρατείες, σκοτεινή μαγεία, πλειάδα χαρακτήρων, μια απόμακρη απειλή στο υπόβαθρο: αυτά τα χαρακτηριστικά συναντά κανείς κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης, χωρίς να υπάρχει όμως η ροπή προς το σεξ και τη βία που χαρακτηρίζει το έργο του Μάρτιν.

Όσοι αποθαρρύνονται από το εναλλακτικό του πράγματος, μην πτοούνται: το Κοράκι είναι ένα τίμιο βιβλίο. Μέσα στις σελίδες του θα βρουν όλα όσα αγαπούν στα μυθιστορήματα φαντασίας· ταυτόχρονα, όμως, θα διαβάσουν κι ένα έργο που θυμίζει κλασσική λογοτεχνία.

Βασικά προτερήματα του βιβλίου είναι το πλούσιο λεξιλόγιο και η όμορφη, στρωτή γραφή με τις σύντομες περιγραφές και τον ακριβή χειρισμό της γλώσσας. Της λείπει ίσως το λυρικό/συναισθηματικό στοιχείο, όμως αυτό το πιο ψυχρό και σοβαρό στυλ ομολογώ πως ταιριάζει γάντι στο ύφος του έργου. Έχει ωραίες ιδέες, επίσης. Όχι εξαιρετικά πρωτότυπες, σίγουρα όμως υφασμένες με μεράκι και φροντίδα. Και σε σωστές δόσεις. Επιπρόσθετα βρήκα τις σκηνές μάχης ολοζώντανες. Η προσγειωμένη πλοκή αποτελεί επίσης ατού, όπως και οι καλοστημένοι χαρακτήρες. Αυτό το στοιχείο όμως που αγάπησα στο βιβλίο ήταν ορισμένες προτάσεις που ανύψωσαν τη λογοτεχνική αξία του, πάντα σύμφωνα με τα δικά μου γούστα, όπως για παράδειγμα η ατάκα που διαβάζει κανείς στο οπισθόφυλλο:

Εκτός του γεγονότος πως αυτά τα λεκτικά "διαμάντια" προσδίδουν λογοτεχνικότητα και τροφή για σκέψη, βοηθούν τον αναγνώστη να καταλάβει πόσο δουλεμένο είναι το βιβλίο, και αν μη τι άλλο, να εκτιμήσει τους εμβριθείς στοχασμούς του συγγραφέα.

Το στοιχείο που δεν μου άρεσε στο Κοράκι ήταν το γεγονός πως η  εξοικείωση με τους χαρακτήρες άργησε να έρθει. Όπως και η αποκάλυψη της γενικής ιδέας. Γενικώς, στις πρώτες 250 σελίδες το βιβλίο απαιτεί υπομονή. Διαβάζεις εναλλάξ για γεγονότα, πρόσωπα και καταστάσεις που δεν έχεις ιδέα πού οδηγούν (έστω και αόριστα), κάτι που είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς τον όγκο των πληροφοριών και των χαρακτήρων που διαχειρίζεται ο συγγραφέας προκειμένου να στήσει το τερέν, όμως θα ήταν άδικο να μην έλεγα πως αυτό δεν είχε αντίκτυπο στο σασπένς. Βέβαια, αυτό είναι ένα στοιχείο που περιμένει κανείς σε μια τριλογία – να θυσιαστεί χώρος στην αρχή για το στήσιμο της πλοκής και της κοσμοπλασίας – όμως εδώ είναι λίγο πιο έντονο το φαινόμενο γιατί υπάρχουν πολλές υποπλοκές και χαρακτήρες. Προβλήματα αληθοφάνειας και συνέπειας δεν υπήρξαν ή έστω, ήταν μηδαμινά. Ίσως κάποια λογικά άλματα που έγιναν όσον αφορά την ανάληψη της εξουσίας από αντίπαλες παρατάξεις. Βρήκα λίγο βολικές τις συνθήκες που τόσο ο Αργκάν όσο και ο  Χανσίκο βρέθηκαν ξαφνικά να ορίζουν τα πάντα. Τίποτα άλλο, όμως, που να υπέπεσε στην αντίληψή μου. Επίσης, το Κοράκι θυμίζει τόσο πολύ ιστορικό μυθιστόρημα, που μέχρι να έρθει η εξοικείωση με τον κόσμο του, καθετί υπερφυσικό έμοιαζε στην αρχή λίγο αταίριαστο με το υπόλοιπο σύνολο.

Σε τελική ανάλυση όμως, όπως όλα τα βιβλία εκεί έξω, έχει τις αρετές του και τις ιδιαιτερότητές του. Ωστόσο, είναι ένα έργο που πιστεύω ακράδαντα πως αξίζει να διαβάσει κανείς, πόσο μάλλον όταν είναι λάτρης του φανταστικού. Επομένως, θεωρώ πως είναι περιττό να αναφέρω ότι σκοπεύω να διαβάσω σύντομα τη συνέχεια και μάλιστα με περισσό ενδιαφέρον!

Η τριλογία συνεχίζεται με τα βιβλία:

• Βέλη και κρόκινες φλόγες (Γιοι της Στάχτης #2)
• Δρυς με φύλλα σμαραγδιά (Γιοι της Στάχτης #3)