Βιβλιοκριτική | Στα Όνειρά Της Φαντασίας - "Πολεμικές Ιαχές"

Το πρώτο μέρος μιας σειράς ελληνικής ανθολογίας διηγημάτων του φανταστικού που ήρθε να μας καταπλήξει!

Βιβλιοκριτική | Στα Όνειρά Της Φαντασίας - "Πολεμικές Ιαχές"

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

Τίτλος: Πολεμικές Ιαχές (Σειρά  "Στα Όνειρα της Φαντασίας")
Συγγραφείς: Συλλογικό εργο
Εκδόσεις: Allbooks
Ημ. έκδοσης: 28/5/2020
ISBN: 9786188373310
Σελίδες: 240

ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Πολεμικές Ιαχές. Κραυγές και αλαλαγμοί πολεμιστών που σκοπό έχουν να τρομάξουν τους εχθρούς τους και να εμψυχώσουν ή να καλέσουν τους συντρόφους τους στη μάχη. Κι εμείς ακούσαμε το κάλεσμα των Ελλήνων συγγραφέων. Δε θέλαμε να τους απογοητεύσουμε. Δέκα διαφορετικοί συγγραφείς, δέκα διαφορετικοί πολεμιστές. Όλοι έτοιμοι να υπερασπιστούν αυτά που πιστεύουν. Ή να πεθάνουν προσπαθώντας…

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

Ανήκω ενδεχομένως στην μειοψηφία των αναγνωστών που προτιμώ σύντομες ιστορίες.  Παρόλα αυτά πάντα βλέπω με επιφύλαξη τις ανθολογίες διηγημάτων και αυτό γιατί συνήθως υπάρχουν ένα, βαριά δύο διηγήματα της προκοπής. Από κει και πέρα τα υπόλοιπα είναι κάτω του μετρίου.  Για αυτό το λόγο σπάνια αποφασίζω να αγοράσω ανθολογίες διηγημάτων. Μετά χαράς όμως, διαβάζω για πρώτη φορά μία ανθολογία διηγημάτων, που η κάθε ιστορία  είναι πραγματικά εξαιρετική. Οι λόγοι για αυτή την επιτυχία μπορεί να είναι πολλοί: ίσως οι συγγραφείς που συμμετέχουν, ίσως η κριτική επιτροπή που τα επέλεξε, ίσως η θεματική που είναι συγκεκριμένη και όλα τα διηγήματά δένουν, ίσως όλα τα παραπάνω. Το θέμα είναι πως το αποτέλεσμα σε αποζημιώνει και όλα τα διηγήματά ήταν από ικανοποιητικά έως εξαιρετικά, γεγονός το οποίο με έκανε να "ρουφήξω" όλο το βιβλίο γρήγορα. 

Στα ουδέτερα σχόλια θα αναφέρω πως:
Υπάρχουν κάποια μικρά λάθη στην επιμέλεια τα οποία έχω συνηθίσει να τα βλέπω σε ελληνικούς εκδοτικούς οίκους, αλλά δεν χαλάνε την εμπειρία διαβάσματος στο ελάχιστο. Μου άρεσε που πριν από το κάθε διήγημα ο Χρήστος Κεσκίνης προλόγιζε και έλεγε δυο λόγια για το κάθε διήγημα και τον συγγραφέα.  Κατά κάποιο τρόπο αυτό ήταν και σαν μια μίνι κριτική με το τι να περιμένω να διαβάσω, καθώς και ο λόγος που επιλέχθηκε από την επιτροπή.

Πραγματικά δεν μπορώ να βρω κάτι το αξιόμεμπτο που θα μπορούσα να αναφέρω στα αρνητικά σχόλια. Στο σύνολο πρόκειται για μια φιλότιμη προσπάθεια και πραγματικά  εύχομαι να βγουν  περισσότερες ανθολογίες φαντασίας αυτής της ποιότητας. 

 Ας μπούμε λοιπόν τώρα το ζουμί της υπόθεσης βλέποντας το κάθε διήγημα ξεχωριστά!

Δάμτσιος Γιώργος - "Ντάλγκραθ (Περιπέτειες του Τάλικ #1)"
 Αρκετά δυναμική εισαγωγή, αλλά το μέσα-έξω με μπέρδεψε μέχρι να καταλάβω τι γίνεται.  Μόλις κατάλαβα όμως την λογική της αφήγησης, το απόλαυσα πραγματικά. Καλή πλοκή και ανάπτυξη του χαρακτήρα καθώς και τι ήθελε να πετύχει.

Δεσποτάκη Ε. Ευθυμία - "Λόγχη από Κόκαλο, Λόγχη από Κεντρί"
Πρώτη φορά διαβάζω  ιστορία φαντασίας με tribal στοιχεία και με πρωταγωνιστές ινδιάνους.  Είναι αρκετά πρωτότυπη και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται η αφήγηση είναι καθηλωτικός. Πιστεύω πως αν το έγραφε οποιοσδήποτε άλλος, δύσκολα θα μπορούσε να φέρει αυτό το αποτέλεσμα. Η Eυθυμία με κάποιον τρόπο το κατάφερε όμως!

Δημακόπουλος Γρηγόρης - "Ερήμωση"
Δεν ξέρω αν έχει σχέση με το κεντρικό του βιβλίο μιας και δεν έχω προλάβει να το διαβάσω ακόμη, αλλά είναι από τις λίγες φορές που παρουσιάζεται η σχέση μεταξύ πατέρα γιου. Λίγο μπερδεύτηκα στην αρχή με το τότε, το τώρα και το ύστερα, αλλά  μετά από λίγο είναι αυτές οι αναδρομές που απογειώνουν το διήγημα και σε κάνουν να ριγήσεις. Προβάλλεται η ανδρεία, το κουράγιο και ο πόνος. Μου άρεσε το στοιχείο του προσωπικού άθλου του πρωταγωνιστή. 

Δημητριάδης Μάριος - "Οι Στοές του Τέλμορ"
Όταν άρχισα να το διαβάζω, μου θύμισε κλασικό D'n'D σενάριο. Αρκετά καλές και επικές μάχες, αλλά δεν μου λειτούργησε τόσο καλά η σύνδεσή των χαρακτήρων, ούτε και ο λόγος που ο κακός της υπόθεσης τους έφερε εκεί. Τουλάχιστον το τέλος έσωσε τα πράγματα.

Ζαμποπούλου Χριστίνα (Christina Lucas) - "Σε Μαρμαρένια Αλώνια"
Μου αρέσει πάρα πολύ όταν Έλληνες συγγραφείς  χρησιμοποιούν με τέτοιο τρόπο στοιχεία της ελληνικής μυθοπλασίας.  Δυστυχώς δεν συναντούμε και τόσα πολλά, ούτε στον ελληνικό χώρο, ούτε και έξω.  Σε αυτό το διήγημα η Χριστίνα έδεσε με μοναδικό τρόπο την ελληνική  μυθοπλασία με αυτό το ψευδοβυζαντινό στοιχείο. Ήταν η ιστορία που με συγκλόνισε και με συγκίνησε περισσότερο από όλες. Με μία πρόταση: θα ήθελα να ξαναδιαβάσω περισσότερες τέτοιες ιστορίες στα ελληνικά.

Ζαφείρκος Κωνσταντίνος - "Ιστορίες της Φωτιάς"
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα στο μυαλό μου είναι: μια από τα ίδια θα ξαναδιαβάσω πάλι, μέχρι τη στιγμή που το twist ξεδιπλώνεται, καταλαβαίνεις τι γίνεται και μένεις με το στόμα ανοιχτό!  Δεν θα πω περισσότερα, αλλά το τέλος σε αφήνει άναυδο. Δεν ξέρω αν θα έβαζα αυτό το διήγημα ή της Χριστίνας, πρώτο στα αγαπημένα μου.

Κεραμίδας Ελευθέριος - "Εστεμμένος"
Πλούσιο λεξιλόγιο, ψευδο-βυζαντινό στοιχείο όπως και τα περισσότερα βιβλία του Eλευθέριου, ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις το διάβασα. Ευχάριστη ιστορία με κύριους άξονες την πίστη και την ανδρεία. Ο ανταγωνιστής της ιστορίας μας έρχεται λίγο βεβιασμένα και σαν από μηχανής θεός για να προχωρήσει την υπόθεση. Δεν με χάλασε το τέλος, αλλά θα περίμενα κάποια καλύτερη σύνδεση της μαγείας με την κοσμοπλασία και τον σφετεριστή.

Μπελαούρης Γιώργος - "Για την Λώρελαϊ"
Δεν έχω ξαναδιαβάσει άλλη φορά ιστορία του Γιώργου Μπελαούρη και είναι η πρώτη μου επαφή. Μου άρεσε πώς παρουσιάζεται η φρικαλεότητα του πολέμου και επικεντρώνεται περισσότερο εκεί. Πρόκειται για μία συγκινητική ιστορία που σε κρατάει και σε κάνει να γυρνάς την μία σελίδα μετά την άλλη για να δεις τι θα γίνει. Μου έκατσε βέβαια κάπως περίεργα η κοσμοπλασία. Ίσως ένα διαφορετικό setting να λειτουργούσε καλύτερα (τουλάχιστον, για εμένα!)  

Τσιάρας Ηλίας - "Οπτίωνας"
Ωραίες εικόνες, καλή αφήγηση και μία διαφορετική προσέγγιση της φρικαλεότητας που φέρνει ο πόλεμος. Θυμίζει περισσότερο ιστορικό διήγημα.

Χατζιγιώργης Ντίνος - "Κόκκινο Αίμα"
Όλο το διήγημα επικεντρώνεται στην τελική μάχη του πρωταγωνιστή, ο οποίος δοκιμάζεται σε όλα τα επίπεδα. Λίγο το όλο ύφος μου θύμισε Dark Souls. Αρκετά καλό κλείσιμο το τέλος της ιστορίας. Το αδύναμο κομμάτι για εμένα είναι πως δεν αναπτύσσεται σχεδόν καθόλου η κοσμοπλασία, μιας και όλο το διήγημα είναι μία σκηνή.

Κλείνοντας με όλα τα παραπάνω, θα χαρακτήριζα αυτή την ανθολογία  “η ελληνική φαντασία στα καλύτερά της” και ελπίζω το δεύτερο βιβλίο της σειράς να είναι επάξιο με το πρώτο. Προσωπικά το περιμένω πώς και πώς και μακάρι να παραμείνει ο θεματικός χαρακτήρας και σε όλες τις επόμενες.