TV series | 'The Expanse', season one

TV series | 'The Expanse', season one

Φανταστείτε ένα μέλλον στο οποίο η ανθρωπότητα έχει αποικίσει το μεγαλύτερο μέρος του ηλιακού μας συστήματος. Ένα μέλλον που, παρά τα κατορθώματά μας, οι μικροπρέπειες και οι διαπληκτισμοί μας δεν έχουν εξαλειφθεί. Η Γη, πρωτεύουσα και πάλαι ποτέ επίκεντρο του ηλιακού συστήματος, είναι αποξενωμένη σε ό,τι αφορά τις ανάγκες των αποικιών της. Απομυζεί απλά τα κέρδη που της επιφέρουν και μετατρέποντάς την σε ένα άπιαστο όνειρο για τους διαπλανητικούς άποικους. Παράλληλα, οι αντίξοες συνθήκες στον Άρη και οι αποτυχημένες απόπειρες γεωμορφοποίησης του πλανήτη, οδήγησαν στην αυτονομία της παλιάς αποικίας και στη μετατροπή της σε μια άκρως επικίνδυνη στρατιωτική δύναμη. Και, ενώ οι δυο κυρίαρχοι πλανήτες επιδίδονται σε έναν ψυχρό πόλεμο, οι εξωτερικές ζώνες του ηλιακού συστήματος δεινοπαθούν ως αποτέλεσμα, με τους αποίκους να προσπαθούν να βρουν δικαίωση σε ένα σύστημα το οποίο τους μεταχειρίζεται σαν ένα αναλώσιμο είδος, καταφεύγοντας έτσι στη δημιουργία του ριζοσπαστικού κινήματος του Outer Planet Alliance (OPA). Αυτό το ζοφερό, μα αρκετά ρεαλιστικό στην προσέγγισή του, μέλλον είναι ο κόσμος του The Expanse.

Το The Expanse είναι μια σειρά επιστημονικής φαντασίας, η οποία προβλήθηκε πρώτη από το κανάλι  SyFy μέχρι την ακύρωσή της το 2018, όταν και οι παραγωγοί βρήκαν σπίτι για αυτήν στο Amazon Prime το 2019. Βασισμένη στη δημοφιλή σειρά βιβλίων των συγγραφέων Daniel Abraham και Ty Franck, υπό το ψευδώνυμο James S. A. Corey, η οποία ξεκίνησε με το πρώτο βιβλίο Leviathan Wakes το 2011. Ο πρώτος κύκλος, με τον οποίο θα ασχοληθώ και σήμερα, είναι βασισμένος στο βιβλίο αυτό.

Η σειρά μας δείχνει τρεις παράλληλες ιστορίες που επικεντρώνονται σε διαφορετικά μέρη του ηλιακού συστήματος. Στην Εξωτερική Ζώνη, ο ντετέκτιβ Joe Miller (γιατί εννοείται πως όταν είσαι ντετέκτιβ στην άλλη άκρη του ηλιακού συστήματος το όνομα σου θα είναι Miller) καλείται να βρει τη χαμένη κόρη ενός Γήινου μεγιστάνα, η οποία κατέφυγε στο πληττόμενο αυτό μέρος σαν επανάσταση προς τα ιδεώδη που αντιπροσωπεύει ο πατέρας της και, κατά προέκταση, η ίδια η Γη. Παράλληλα, η εκπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών Chrisjen Avasarala (εξαιρετικός γλωσσοδέτης), προσπαθεί να ανακαλύψει πώς κατέληξαν σχέδια για διαστημόπλοια προηγμένης stealth τεχνολογίας στα χέρια της εξτρεμιστικής OPA. Φαινομενικός συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δυο μυστήρια φαίνεται να είναι ένα μυστηριώδες σήμα SOS, που καλείται να απαντήσει το πλήρωμα του φορτηγού διαστημοπλοίου Canterbury, πάνω στο οποίο επιβαίνει και ο... 'Ξανθόπουλος' του διαστήματος, James Holden.

Η υπόθεση της σειράς είναι δομημένη και χτισμένη στα πρότυπα ενός καλού μυστηρίου, συνδυάζοντας τα στοιχεία ενός detective story με αυτό του πολιτικού/ψυχροπολεμικού θρίλερ και ντύνοντάς τα με μια γερή στρώση επιστημονικής φαντασίας, με έμφαση στο επιστημονικό κομμάτι. Δημιουργεί έτσι ένα πρωτότυπο έργο, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η Star Trek εκδοχή ενός βιβλίου του Tom Clancy. Το σενάριο είναι αρκετά γεροδεμένο και δίνει αρκετό χρόνο στους χαρακτήρες να αναπτυχθούν σωστά. Η ροή της πλοκής εξελίσσεται ταχύτατα, χωρίς όμως να θυσιάζει την ακεραιότητά της για χάρη του «έλα, μην το σκέφτεσαι, πάμε παρακάτω», όπως κάνουν πολλά έργα τα τελευταία χρόνια (*γκουχ* Rise of Skywalker *γκουχ*). Τα επεισόδια είναι γεμάτα, με το καθένα να δίνει νέες πληροφορίες στον θεατή, αφήνοντάς του όμως και αρκετό χώρο να προσπαθήσει να συνδυάσει τα στοιχεία και να λύσει την υπόθεση μόνος του. Εξάλλου, η αίγλη των υποθέσεων μυστηρίου είναι να νιώθει ο θεατής/αναγνώστης και ο ίδιος ντετέκτιβ.

Αυτό που πραγματικά με κέρδισε στο The Expanse, όμως, ήταν το καλοδουλεμένο, λεπτομερές και ρεαλιστικό world building του. Η σειρά καταφέρνει να σου δώσει τις απαραίτητες πληροφορίες που χρειάζεσαι χωρίς να καταφεύγει –ως επί των πλείστον – σε μακροσκελείς μονολόγους info dumping και ο θεατής καλείται να κατανοήσει τον κόσμο μέσα από τα συμφραζόμενα, τις εικόνες και τα πάθη των χαρακτήρων. Δεδομένα όπως το γεγονός ότι οι άποικοι της Εξωτερικής Ζώνης έχουν μεταλλαγμένη σκελετική δομή και δεν αντέχουν στη βαρύτητα της γης, που χρησιμοποιείται ως βασανιστήριο κατά των πρακτόρων της OPA, είναι λεπτομέρειες που διαφοροποιούν το The Expanse από αντίστοιχα έργα του είδους, τα οποία δεν μπαίνουν καν στον κόπο να καλύψουν τα βασικά. Η διαμάχη ανάμεσα στις τρεις κυρίαρχες δυνάμεις, οι επιπτώσεις της εκμετάλλευσης και η κατάληξη των αποικιών, που αντικατοπτρίζουν, δίχως να γίνεται αισθητό σαν απλή απομίμηση, την ιστορική περίοδο της αποικιοκρατίας της ανθρωπότητας, ενώ τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που θέτει ο κόσμος του The Expanse, δημιουργούν έναν κόσμο πιστευτό και βαθύ, με βαρύτητα στην ιστορία του.

(Πηγή εικόνας: wallhaven.cc)

Ναι, ένα βαψιματάκι το θέλει. Αλλά, το νοίκι δεν παίζεται.

Όπως κάθε πράγμα, όμως, έτσι και εδώ υπάρχουν αρνητικά σημεία τα οποία πρέπει να θιχτούν. Το γεγονός ότι η παραγωγή, τουλάχιστον των πρώτων τριών κύκλων, έχει γίνει από το SyFy, ενός καναλιού που δε φημίζεται ιδιαίτερα για τις βαθιές του τσέπες, κάνει τη σειρά να χάνει στο τμήμα τόσο των οπτικών εφέ, αλλά και της σκηνογραφίας. Δυστυχώς, η έλλειψη πλουσιοπάροχης χρηματοδότησης γίνεται αισθητή σε πολλά σημεία. Τα πλάνα τις περισσότερες φορές είναι επίπεδα, τα σκηνικά έχουν την αίσθηση του πλαστικού, ενώ στα ψηφιακά εφέ φαίνεται η απουσία «βαρύτητας» ας πούμε, ειδικά όταν γίνεται σύγκριση με σειρές που πλέον προβάλλονται (βλ. το διασκεδαστικό μεν, υποδεέστερο δε Mandalorian), οι οποίες πλέον μοιάζουν όλες με ταινίες Α επιπέδου.

Η «φτήνια» αυτή διαχέεται και στους ηθοποιούς, δυστυχώς. Παρότι βετεράνοι, όπως ο πάντα συμπαθής Thomas Jane, ο Jared Harris και η Shohreh Aghdashloo, δίνουν πολύ καλές ερμηνείες και έναν αέρα σοβαρότητας, οι πιο νέοι της παρέας υστερούν με κυριότερο τον Steven Strait που υποδύεται και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του James Holden. Δε λέω, καλό παιδί, μα είναι αρκετά ξύλινη η ερμηνεία των διαλόγων, ενώ, τόσο το μόνιμα μπερδεμένο του ύφος, αλλά και η γενικότερη εμφάνισή του (no shaming) τον καθιστά απλά ως τον διαστημικό Jon Snow από τα Lidl.

(Πηγή εικόνας: www.scifixtreme.com)

 Ένα "Mah Queen" του λείπει και έτοιμος ο Τζόνης ο Χιόνης

Ωστόσο, η δυνατή και καλογραμμένη πλοκή, το βάθος του κόσμου και των χαρακτήρων, αλλά και το πρωτότυπο της σειράς κάνουν το The Expanse να εξυψωθεί από την απλή μετριότητα και να ξεπεράσει τα οποιαδήποτε τεχνικά και χρηματοδοτικά της προβλήματα. Είναι αυτό που ματαίως προσπαθεί να γίνει το νέο Star Trek, και δεν καταφεύγει ούτε σε φτηνή βία, σοκ, μελόδραμα και ανούσια πολύπλοκα storylines που οδηγούν σε σεναριακά κενά στο μέγεθος μαύρης τρύπας.

Παρότι έχω δει μόνο τον πρώτο κύκλο, με έχει κερδίσει πάρα πολύ και είναι μια σειρά που θα προτείνω σε όλους να δώσουν μια ευκαιρία, ακόμα και αν δεν είστε φαν του είδους. Ανυπομονώ να τη συνεχίσω και, προφανώς, με έπεισε να ξεκινήσω και τα βιβλία.