Νεκρωταφίο Ζώων: I don't wanna be buried in a pet sematary...

Νεκρωταφίο Ζώων (Pet Sematary) κι ένας King σε μεγάλα κέφια. Το δυνατότερό σας χειροκρότημα, παρακαλώ, για έναν εξαιρετικά τρομακτικό.. ή μήπως έναν τρομακτικά εξαιρετικό συγγραφέα;

Κάπου εκεί στα τέλη του περσινού καλοκαιριού, όταν τελείωσα τη δική του Λάμψη, ήμουν πλέον πεπεισμένη ότι αυτή είναι το καλύτερο έργο του. Τώρα, όμως, πιστεύω πως μπορώ να ανακαλέσω. Χωρίς να θέλω να ρίξω από το βάθρο τα υπόλοιπα βιβλία του που έχω αγαπήσει (Misery, Salem’s Lot, Mr. Mercedes κ.ά.), μετά την αναγνωστική μου εμπειρία με το Νεκρωταφίο Ζώων λέω πλέον με σιγουριά ότι για μένα είναι ένα από τα καλύτερά του (αν όχι το καλύτερο), με διαφορά.

Λίγα λόγια για την υπόθεση...

Ένας νεαρός γιατρός, ο Louis Creed, μετακομίζει με την τετραμελή οικογένειά του (πενταμελή για την ακρίβεια, συμπεριλαμβανομένου του γάτου Church) στην πόλη Ludlow της Νέας Αγγλίας των ΗΠΑ. Στην περιοχή τους υπάρχει ένα παλιό νεκροταφείο ζώων, το οποίο κρύβει ένα σκοτεινό μυστικό. Όταν μια ανείπωτη τραγωδία πλήττει την οικογένειά του, ο Louis ανακαλύπτει ότι το μέρος αυτό έχει μια παράξενη και τρομακτική δύναμη, η οποία κρύβεται βαθιά μέσα στα χώματα του· χώματα που όχι μόνο φυσιολογικά θα φιλοξενούσαν νεκρά πλάσματα, αλλά αποτελούν την πύλη, τον δίαυλο για κάτι άλλο, πιο ανατριχιαστικό, πιο ζοφερό! Τότε, αφού η ζωή τους παίρνει μια εφιαλτική τροπή, ο ήρωάς μας αντιμετωπίζει μια αδιανόητη επιλογή που θα αλλάξει τα πάντα.

Πιο αναλυτικά...

...το Νεκρωταφίο Ζώων είναι ένα αριστούργημα τρόμου και φρίκης που εμβαθύνει στα μύχια της ανθρώπινης ψυχής, στα οποία βρίσκεται το σκοτάδι και η παράνοια. Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και μια μελέτη της φύσης του ανθρώπου και των δυστοπικών επιλογών που κάνει όταν δεν μπορεί να αντέξει την απώλεια που βιώνει. Ο Stephen King χρησιμοποιεί μια ρεαλιστική και συγκινησιακή αφήγηση με δυνατά στοιχεία παράδοξου, για να μας δώσει μια ιστορία ψυχολογικού τρόμου και να εξερευνήσει βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα, όπως ο φόβος, η απώλεια και η απελπισία.

Απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του, το βιβλίο διαπνέεται από μια ατμόσφαιρα φρίκης, ενώ ταυτόχρονα διερευνά φιλοσοφικά ερωτήματα σχετικά με τη ζωή και το θάνατο. Το Νεκρωταφίο Ζώων χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο τρομακτικά και δυσοίωνα έργα του συγγραφέα, όχι μόνο λόγω των υπερφυσικών δυνάμεων αλλά και λόγω του βάθους που έχει προσδώσει στο ψυχογράφημα των χαρακτήρων του, χαρακτήρες πολύπλοκοι και αληθινοί μέσα στην απλότητά τους, κάτι που τους κάνει να αισθάνονται την τραγωδία ακόμα πιο οδυνηρή. Κοντολογίς, αν αναζητάτε ένα ανάγνωσμα που προκαλεί παράλληλα ανατριχίλα και αναστοχασμό σε συνδυασμό με την επιταγή της ανθρώπινης ανάγκης να αντιμετωπίσει το θάνατο, το πένθος και την αδυναμία να αποδεχθεί την απώλεια, εδώ σας έχω!

“Όταν με ρωτούν ποιο θεωρώ ότι είναι το τρομακτικότερο βιβλίο που έχω γράψει, η απάντηση μου έρχεται εύκολα και χωρίς δισταγμό: το Pet Sematary.”

“Μερικές φορές ο θάνατος είναι προτιμότερος.”

“Η αντίληψη ότι υπάρχουν όρια στη φρίκη που μπορεί να βιώσει ο ανθρώπινος νους είναι μάλλον εσφαλμένη.”

-Stephen King-

Πιο συγκεκριμένα, η γραφή του είναι καταιγιστική -όπως πάντα- και πλέον την απολαμβάνω στο έπακρο, καθώς μου χρειάζονται μόνο λίγες λέξεις για να την αναγνωρίσω ανάμεσα σε άλλα έργα του είδους. Σε αυτό το σημείο δράττομαι της ευκαιρίας να αναφέρω την «αδικία» που υφίσταται αρκετές φορές ο τρόπος έκφρασης του συγγραφέα, αφού ο μακροπερίοδος λόγος και οι αναλυτικές, εκτενείς περιγραφές του «παρεξηγούνται» από μια μερίδα αναγνωστών ως φλυαρία. Είναι μια άποψη την οποία δεν συμμερίζομαι λόγω του ότι τα παραπάνω στοιχεία αποτελούν θεμελιώδες χαρακτηριστικό της αφήγησης και προάγουν το χτίσιμο της ατμόσφαιρας, τουλάχιστον όσον αφορά το Νεκρωταφίο Ζώων.

Επιπλέον, η πλοκή του έργου κρατά τον αναγνώστη σε συνεχή ένταση μέχρι την τελευταία σελίδα. Διακρίνεται μεστή, ξεκάθαρη, απαρτιζόμενη από γεγονότα που βοηθούν στην εξέλιξή της, χωρίς να χάνουν στιγμή από το συγκινησιακό κομμάτι, μέσα στο οποίο μας «θέλει» διαρκώς ο συγγραφέας (κάτι που καταφέρνει στην πλειονότητα των βιβλίων του). Είναι κι αυτό ένα από τα χαρακτηριστικά της αφήγησης του Stephen King που έχω ξεχωρίσει στα περισσότερα πονήματά του και δεν αναφέρομαι σε άλλο από την αστείρευτη μεταδοτικότητά του σχετικά με συναισθήματα, σκέψεις (κυρίως σκοτεινές), δράσεις και αντιδράσεις των ηρώων του, μετατρέποντας τον ίδιο τον αναγνώστη σε πρωταγωνιστή. Ειδικότερα, στο βιβλίο αυτό, βιώνουμε την απώλεια, το ηθικό δίλημμα, την αγωνία, το φόβο, την έλξη για το υπερφυσικό, το θρήνο, την άνευ όρων -γονεϊκή και μη- αγάπη, τη φρίκη, την απόγνωση. Και όλα αυτά δοσμένα από τον master του είδους δημιουργώντας ένα καθηλωτικό, άγριο και ανατριχιαστικό page turner που συγκλονίζει!

Συμπερασματικά...

Δεν περίμενα να το πω αλλά, ναι... είναι ένα αληθινά, πραγματικά, γνήσια τρομακτικό βιβλίο το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει το εφαλτήριο που πολλοί αναγνώστες χρειάζονται για να γνωρίσουν και να πεισθούν από την αυθεντική dark fantasy λογοτεχνία. Εδώ, ο συγγραφέας κλείνει το μάτι στους φανατικούς θαυμαστές του William Wymark Jacobs και του διηγήματός του “Το χέρι της μαϊμούς” με ένα πανέξυπνο easter egg, αναφερόμενος στην εν λόγω ιστορία. Σαν προσωπική, αναγνωστική εμπειρία, το Νεκρωταφίο Ζώων έμεινε στο μυαλό μου για καιρό και με έκανε να το σκέφτομαι συχνά. Και τώρα ξέρω πως κάθε φορά που θα τυχαίνει να το βλέπω στη βιβλιοθήκη μου, θα μου θυμίζει πως πάντα θα απολαμβάνω και θα αναζητώ αυτή τη λογοτεχνία τρόμου.

Κλείνοντας, θα σας πω το εξής: όσοι δεν το έχετε διαβάσει και είστε λάτρεις του είδους και γενικά του θείου Stevie, διαβάστε το ΧΘΕΣ! Όσοι πάλι δεν είστε αλλά θέλετε να γνωρίσετε έναν δυνατό King, ανάψτε πρώτα όλα τα φώτα στο σπίτι κι έπειτα διαβάστε το. ΑΝ τα καταφέρετε…