Διαβάσαμε μέσα στο 2024! Οι αναγνωστικές προτάσεις της συντακτικής ομάδας.

Καλή χρονιά σε όλους! Σας υποδεχόμαστε, αρθρογραφικά, στη νέα χρονιά, με ένα συλλογικό άρθρο από την συντακτική ομάδα της ΛΕ.ΦΑ.ΛΟ.Κ. Όπως γίνεται συνήθως, η ιδέα έπεσε στο τραπέζι, την συζητήσαμε και συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε στην δημιουργία του άρθρου. Έτσι λοιπόν, το άρθρο που θα διαβάσετε παρακάτω, αποτελείται από 18 βιβλιοπροτάσεις που ξεχωρίσαμε μέσα στο 2024. Δεν πρόκειται αποκλειστικά για βιβλία που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2024, αλλά είναι μια επιλογή βιβλίων που διαβάστηκαν μέσα στο 2024, ανεξάρτητα από την ημερομηνία κυκλοφορίας τους. Βιβλία τα οποία μας ενθουσίασαν, βιβλία που είχαν κάτι ιδιαίτερο να πουν στον καθένα μας προσωπικά, που μας άγγιξαν λιγάκι παραπάνω, το καθένα από αυτά για διαφορετικούς λόγους. Βιβλία που ενδεχομένως περίμεναν το πλήρωμα του χρόνου για να διαβαστούν από κάποια από τα μέλη της συντακτικής μας ομάδας! Οποιοσδήποτε και αν είναι ο λόγος, επιλέξαμε ο καθένας μας από ένα βιβλίο, τα συγκεντρώσαμε στο συλλογικό άρθρο που ακολουθεί και σας τα παρουσιάζουμε.

Ελπίζουμε να το απολαύσετε, να σας δώσει ιδέες για τις δικές σας αναγνωστικές επιλογές, να σας παρακινήσει να διαβάσετε κάποιο (ή κάποια) απ’ αυτά και γιατί όχι, να αναζητήσετε πληροφορίες για την βιβλιογραφία των συγγραφέων που σας παρουσιάζουμε.

Να έχετε όλοι σας μια υπέροχη αναγνωστική νέα χρονιά!

Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν εξαντλημένο για πολλά χρόνια, όμως επανεκδόθηκε πρόσφατα. Πρόκειται για το Κρασί του Θέρους του Ray Bradbury. Θεμελιωτής της επιστημονικής φαντασίας και του τρόμου, ξεδιπλώνει εδώ αλλιώτικες, διαφορετικές πτυχές του, ταξιδεύοντας μας στα καλοκαίρια της παιδικής του ηλικίας, σε μια μικρή πόλη των Μεσοδυτικών Πολιτειών. Το βιβλίο αυτό είναι μια συγκομιδή πικραλίδων από τα χρόνια της αθωότητας, μια αναζήτηση του κρυμμένου αγοριού μέσα στον άνδρα, που εξακολουθεί να παίζει στα χορτάρια ενός καταπράσινου, μακρινού Αυγούστου. Τα στοιχεία του φανταστικού λειτουργούν καταλυτικά, απογειώνοντας αβίαστα την ονειρική αφήγηση και το συναισθηματικό τοπίο. Ένα εύθραυστο, λυρικό, γλυκόπικρο, νοσταλγικό ταξίδι, γραμμένο από έναν πραγματικά μεγάλο συγγραφέα.

Το βιβλίο που με κέρδισε περισσότερο απ’ όλα φέτος ήταν Ο Δράκος της Αυτού Μεγαλειότητας της Ναόμι Νόβικ, το πρώτο βιβλίο της σειράς “Temeraire”. Πρόκειται για μια απολαυστική συγχώνευση ιστορικού μυθιστορήματος και φαντασίας. Τοποθετημένο κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, επαναπροσδιορίζει την εποχή με την προσθήκη ενός σώματος αεροπορίας που αποτελείται από δράκους! Παρακολουθούμε την πορεία του λοχαγού Will Laurence, του οποίου η ζωή αλλάζει όταν γίνεται ο αναβάτης του δράκου Temeraire. Η Novik δημιουργεί μια συναρπαστική ιστορία φιλίας, πίστης και περιπέτειας, ενώ συνδυάζει ιστορικές λεπτομέρειες με το καλύτερο φανταστικό πλάσμα. Με έκανε να θέλω να διαβάσω και τα υπόλοιπα 8 βιβλία της σειράς που έχουν βγει. Είναι ένα απαραίτητο διάβασμα για τους λάτρεις της εναλλακτικής ιστορίας και όσους αναζητούν μια νέα αντίληψη για την ιστορία των δράκων!

Διάβασα το Αιθέριον: Η Αιώνια Φωτιά του Κωνσταντίνου Πάτρα, μια επική περιπέτεια φαντασίας με πολλή μαγεία και δράση. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος γραφής και η ανάπτυξη κόσμου και θα την πρότεινα σε όποιον θέλει να ταξιδέψει στην Ιόλια, έναν κόσμο που δύο νέοι, ο Έρεν και η Ιλέιν, προσπαθούν να αλλάξουν και να σώσουν. Στην προσπάθειά τους αυτή, θα περπατήσουν έναν νέο δρόμο που θα τους αποκαλύψουν τα Αιθέριον. Πολύ όμορφη τόσο η αφήγηση όσο και οι στιχομυθίες. Διαβάστε το!

Όταν διάβασα το πρώτο βιβλίο της σειράς “Η Γενιά του Ανέμου”, ο Σκληρόκαρδος Πρίγκιπας, ενώ δε με απογοήτευσε, δεν ήμουν και πολύ ενθουσιασμένη με το να διαβάσω τη συνέχεια. Το δεύτερο βιβλίο, όμως, Ο Μοχθηρός Βασιλιάς, ανέτρεψε τις μέτριες αντιδράσεις και με έκανε να αναθεωρήσω. Δεν είναι ένα απλό βιβλίο φαντασίας με μάχες και δράση, αλλά ένα βιβλίο με πολιτικά παιχνίδια που κινούνται υπογείως, με προδοσίες, χειραγώγηση και ένα μεγάλο ερωτηματικό για το ποιον μπορείς να εμπιστευτείς και ποιον όχι. Παιχνίδια συνωμοσίας, ανατροπές, μαγεία, ένα slow burn romance που σου κόβει την ανάσα και ένα ανατρεπτικό φινάλε είναι λίγα μόνο από τα στοιχεία που κάνουν αυτό το βιβλίο εθιστικό. Τα μηνύματα της ιστορίας είναι πολύ δυνατά, ο λόγος εξίσου καθηλωτικός, με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση να γίνεται όχι απλώς μέσο εξιστόρησης, αλλά  ενδοσκόπησης  και επαφής με τον ίδιο σου τον εαυτό σου, αφού τα συναισθήματα και οι σκέψεις περιγράφονται τόσο έντονα που αναπόφευκτα έρχεσαι αντιμέτωπος με τους δικούς σου φόβους και τις δικές σου μάχες.

 Ο τρόμος έχει πολλές πτυχές, και το βιβλίο Ο άλιωτος και άλλες ιστορίες με βρυκόλακες καταπιάνεται με την πιο αυθεντική μορφή του. Εδώ, δεν υπάρχει χώρος για ρομαντικές ιστορίες, για απέθαντους όπου τις νύχτες αναζητούν αίμα για να επιβιώσουν και ό,τι άλλο έχει ξεπηδήσει ως παραλλαγή από την μεγάλη οθόνη τα τελευταία χρόνια. Δεκατρία διηγήματα από το 1852 έως το 1939, συνθέτουν αυτή την ανθολογία λαογραφικού τρόμου. Όλα βγαλμένα από διάφορα σημεία της ελληνικής υπαίθρου, παρουσιάζοντας τον βρυκόλακα σε μια διαφορετική πτυχή του μύθου όπως ευρύτερα τον γνωρίζουμε. Τον άλιωτο. Παρίας στη ζωή, καταραμένος και στο θάνατο, που απλώνει το πέπλο του φόβου στην κοινότητα, απλά και μόνο με την παρουσία του, ή με την υπόνοια αυτής.

Είναι αλήθεια πως έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για την χιουμοριστική φανταστική λογοτεχνία, βλέπετε είμαι die-hard fan του τεράστιου Douglas Adams! Έτσι λοιπόν, αν και μέσα στο 2024 διάβασα πολλά και αξιόλογα βιβλία, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο Ουφ! Να τελειώνουμε με αυτούς του Αλέξανδρου Ζάκκα! Η Γη είναι εξοστρακισμένη στις “σκουπιδογειτονιές” του διαστήματος. Αν και η ανησυχητική εκπομπή βαρεονίων και σε άλλα τμήματα του υπόλοιπου Λογικού Σύμπαντος είναι εμφανής, στην Γη κάτι συμβαίνει και οι κάτοικοι της δεν βαριούνται, δεν αυτοκτονούν (τουλάχιστον για τους λόγους που αναμένονται). Φυσικά, κάπου μέσα σε όλο αυτόν τον διαγαλαξιακό παραλογισμό οι πράκτορες μας, στην προσπάθεια τους να διελευκάνουν τι συμβαίνει, θα καταλήξουν στην Ελλάδα. Που αλλού θα μπορούσαν, άλλωστε; Γρήγορο, χιουμοριστικό (υπερβολικά θα ομολογούσα, σε σημεία), ανατρεπτικό και έξυπνο. Θα περάσεις πολύ καλά διαβάζοντας το, θα γελάσεις (στο εγγυώμαι!) αλλά θα σε προβληματίσει παράλληλα. Παίρνει το μεγάλο ερώτημα για το αν είμαστε, τελικά, μόνοι μας στο Σύμπαν, το αποδομεί αριστοτεχνικά και το “σερβίρει” μέσα από το πρίσμα της κωμικής υπερβολής που του ταιριάζει! Αν ΔΕΝ αντέχετε το εξωγήινο χιούμορ, ΔΕΝ πρέπει να διαβάσετε αυτό το γήινο βιβλίο, όπως αναγράφει και ο συγγραφέας στο οπισθόφυλλο του βιβλίου…

Στο βιβλίο Η Τελευταία Νύχτα της Αδέρας του Μιχάλη Δαγκλή, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί το κλασσικό πρότυπο της απρόσμενης επίσκεψης ενός παρείσακτου σε μια απομονωμένη, μυστική κοινωνία. Βασίζει το αφήγημά του σε πραγματικά γεγονότα και φαίνεται ολοκάθαρα η έρευνα που έκανε για να καλύψει τόσο πειστικά το θέμα. Οι έξυπνες παρομοιώσεις που χρησιμοποιεί ξεφεύγουν από τις κακοτοπιές του τετριμμένου. Οι ήρωές του είναι ζωντανοί και τόσο τσαλακωμένοι που σε πείθουν αμέσως.
Ο Δαγκλής δεν τους λυπάται, οδηγώντας τους μέχρι το έσχατο σημείο του μαρτυρίου και του πόνου, δημιουργώντας ένα ψυχοσωματικό, αναγνωστικό slasher. Υπάρχουν έντονες αναφορές και κριτικές ως προς την έννοια του δόγματος, χωρίς όμως να είναι απαραίτητα δηκτικές, μιας και μέσω των συγκεκριμένων αναφορών εκφράζονται οι προσωπικές ανησυχίες του συγγραφέα. Η αλήθεια είναι ότι γράφουμε αναθεματισμένα καλό, εγχώριο τρόμο!  Δεν εντυπωσιάζομαι εύκολα από βιβλία του είδους, αλλά το συγκεκριμένο, όπως και το «Βασίλειο των Σκιών» του Γ. Κωστόπουλου,  με άφησαν με το στόμα ανοιχτό.

Τα σημεία που με έλκυσαν να διαβάσω το μυθιστόρημα Ο Γιος του Οντιν,  της σειράς “Βίκινγκ” του Tim Severin είναι η αναφορά του συγγραφέα στο φανταστικό κόσμο της Βινλανδίας, ένα δημιούργημα της Maria Orsic που πολλοί την συνδέουν με το διάβολο καθώς και το ό,τι μας μεταφέρει στα 999 μ.Χ., έτος γέννησης του Θόργκιλς Λάιφσον, γιος του Λάιφ του Τυχερού και της Θόργκουνας, η οποία έχει ευγενική καταγωγή και είναι προικισμένη με ενορατικές ικανότητες. Επίσης, με σαγήνεψε το γεγονός, ότι ο Θόργκιλς προειδοποιείται απ’ τους μέντορες του για την είσοδο του «Λευκού Χριστού» στη γη των «Παλαιών Θεών», σηματοδοτώντας τις απαρχές της επικράτησης του χριστιανισμού στις περιοχές αυτές. Επιπλέον μου προκάλεσε ενδιαφέρον το ό,τι ο Θόργκιλς στη Βινλανδία γίνεται μάρτυρας μιας τρομακτικής σφαγής, η οποία ισοπεδώνει τον οικισμό των Βίκινγκ. Και όμως δεν πρόκειται αυτή η καταστροφή για το τελικό Ράγκναροκ.

Το βιβλίο που ξεχώρισα φέτος είναι το Edelweiss – Ιστορίες της Ερήμου του Νίκου Θεοχαρίδη. Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα, όπου ο ορισμός «το ταξίδι είναι πιο σημαντικό από τον προορισμό» δικαιώνεται απόλυτα. Ομολογώ, πως προτού συνειδητοποιήσω το παραπάνω αμφιταλαντευόμουν. Δεν ήμουν σίγουρος για την κατεύθυνση και ανησυχούσα για το τέλος. Μόλις, όμως, αποφάσισα ν’ αφεθώ, η ιστορία άρχισε να με κερδίζει ολοένα και περισσότερο. Μέσα από τις σελίδες του Edelweiss, ακολουθούμε την περιπλάνηση ενός αυτόχειρα σε έναν μεταφυσικό κόσμο. Ένα καθαρτήριο, υπό την μορφή Ερήμου, βρίσκεται εκεί για να θέσει μεταφυσικά και κοινωνικά ερωτήματα, στα οποία ο αναγνώστης καλείται να δώσει τις απαντήσεις.

Το 2024 σημαδεύτηκε αναγνωστικά από την επαφή μου με τον Brandon Sanderson και την εισαγωγή στο Cosmere με την τριλογία “Mistborn”. Το δεύτερο βιβλίο με τίτλο Well of Ascension αποτελεί προσωπικά το αγαπημένο της σειράς. Πρόκειται για ένα αργό και ογκώδες ανάγνωσμα που αναπτύσσει κατά πολύ την ιστορία, το σύμπαν, και τους χαρακτήρες που εδραιώθηκαν από το πρώτο βιβλίο. Διαδραματιζόμενο σε έναν κόσμο που συνεχώς βυθίζεται στο χάος και κάθε επιλογή μπορεί να αποβεί μοιραία η ένταση δε σταματάει ποτέ και οι σελίδες φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις. Ένα ανάγνωσμα που σου κόβει την ανάσα και η ευρηματικότητα του οριακά σε τρομάζει!

Αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στο Όνειρο του Μισισιπή και στο Κοράκι (The Stand) για το καλύτερο βιβλίο που διάβασα το 2024. Φέτος ήταν η χρονιά του Stephen King για μένα (διάβασα 7 βιβλία του), οπότε κατέληξα στο μνημειώδες post-apocalyptic/dystopian έργο του. Πρόκειται για μια ιστορία σκοτεινού χριστιανισμού, σε ένα επιβλητικό post-apocalyptic σκηνικό. Η αρχετυπική μάχη ανάμεσα στο καλό και στο κακό, με έπαθλο ολόκληρο τον κόσμο. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη. Στο πρώτο (συγκλονιστικό) μέρος ξεσπάει η πανδημία και η ανθρωπότητα αφανίζεται. Στο δεύτερο μέρος (με το ομολογουμένως αργό built up) οι επιζώντες ανασυντάσσονται, και στο τρίτο μέρος έχουμε την κλιμάκωση ανάμεσα στις δυνάμεις της λευκής μαγείας (του Θεού) και της σκοτεινής μαγείας (των πονηρών δυνάμεων -στο σύμπαν του Στίβεν Κίνγκ τον ρόλο του Σατανά ενσαρκώνει μια μοχθηρή οντότητα που λέγεται Πορφυρός Βασιλιάς, με τον σκοτεινό άντρα να είναι σύμμαχός του). Τα σκηνικά που περιγράφονται στην πανδημία της σούπερ γρίπης με είχαν αφήσει άναυδο και ο σκοτεινός άντρας είχε εξάψει την περιέργειά μου. Πάνω απ’ όλα, όμως, στο Κοράκι δέθηκα με τους χαρακτήρες. Αγωνιούσα για την τύχη τους και ήθελα να δω ποια θα ήταν η κατάληξη τους. Νομίζω πως είναι ασφαλές να πω πως αυτές οι 1430 σελίδες ήταν άκρως συναρπαστικές!

Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα φέτος ήταν το Σάλεμς Λοτ του Στίβεν Κίνγκ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπιασα το συγκεκριμένο βιβλίο στα χέρια αλλά πριν δύο χρόνια δεν είχα την διάθεση που χρειαζόταν. Γιατί το Σάλεμς Λοτ είναι ένα βιβλίο που σε απορροφάει αμέσως στον κόσμο του. Οπότε, σαν αναγνώστης, πρέπει να είσαι ψυχολογικά έτοιμος για αυτό που ακολουθεί. Φέτος, λοιπόν, ήθελα να διαβάσω κάτι σκοτεινό και ατμοσφαιρικό. Το Σάλεμς Λοτ είναι ακριβώς αυτό. Ο Κινγκ καταφέρνει, όπως πάντα, να ανταποκριθεί σε όλες τις προσδοκίες. Οι χαρακτήρες του βιβλίου έχουν βάθος και έντονη προσωπικότητα, η περιγραφή του τόπου αλλά και των βρικολάκων είναι συγκλονιστική και φυσικά οι σκηνές δράσης σε κρατάνε προσηλωμένο στο βιβλίο. Τολμώ να πω πως είναι ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία από τον βασιλιά του τρόμου!

Το βιβλίο Το Τέλος του Θανάτου, του Κινέζου Λιου Σισίν, είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας επιστημονικής φαντασίας “Το Πρόβλημα των Τριών Σωμάτων”. Σε κάθε βιβλίο της σειράς οι ιδέες εξελίσσονται ραγδαία, οδηγώντας με γεωμετρική πρόοδο σε κοσμικού (και εξωκοσμικού) επιπέδου εικόνες. Το βιβλίο, αλλά και γενικά η σειρά, έχει κριτικαριστεί σοβαρά για την απουσία σοβαρών και δυναμικών χαρακτήρων, ωστόσο η ζωηρότατη φαντασία και οι αδιανόητα πρωτοφανείς περιγραφές είναι ικανοποιητικό αντίβαρο, ειδικά σε ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που εξερευνάται η ύπαρξη σε κάθε μήκος και πλάτος του σύμπαντος. Σε κάθε βιβλίο υπάρχει το στοιχείο της έκπληξης, αλλά στο τρίτο βιβλίο τα όρια της ανθρώπινης σκέψης σπάνε ξανά και ξανά.

Αν όχι το καλύτερο έργο του λεγόμενου κοσμικού τρόμου τότε σίγουρα ένα από τα κορυφαία. Δεν θα βαρεθούμε ποτέ να διαβάζουμε Το Κάλεσμα Του Κθούλου του συγγραφέα Χάουαρντ Φ. Λάβκραφτ. Το 2024 κυκλοφόρησε σε μάνγκα μορφή από τον μάστερ του τρόμου Gou Tanabe και τις εκδόσεις Dark Horse. Ο Tanabe σέβεται απόλυτα την κληρονομιά του Λάβκραφτ και κατανοεί το έργο που έχει στα χέρια του. Σχεδιάζει με ανατριχιαστική λεπτομέρεια ενώ πολλές φορές αφιερώνει ολόκληρες σελίδες για ένα και μόνο, εντυπωσιακό, πάνελ. Η μορφή του μάνγκα ταιριάζει άψογα στο έργο. Η χρήση του φωτός και της σκιάς αρκετές φορές παραπέμπει στον εξπρεσιονισμό, ενώ ο πολυσέλιδος τόμος δίνει τον απαραίτητο χώρο ώστε να αναπνεύσει η αφήγηση και να χτιστεί η πλοκή δίχως βιασύνη. Πέρα από την παρούσα ιστορία, ο Tanabe έχει σχεδιάσει τα κυριότερα έργα του Λάβκραφτ τα οποία επίσης αξίζει να αναζητήσετε.

Ο Dan Simmons κλείνει τη διλογία του Υπερίωνα με επικότητα γαλαξιακών διαστάσεων, σε ένα μίγμα space opera, cyberpunk και 5-6 άλλα genres που παίζει στα δάχτυλα και συνδυάζει άψογα. Η ποίηση του John Keats δένει με τις χωροχρονικές ανωμαλίες, οι συμπαντικές μάχες με μελαγχολικές οντότητες ΑΙ, η θρησκευτικότητα με την οικολογία, και ο Simmons μας παραδίδει ένα πολυεπίπεδο αριστούργημα που για μένα τον εκτόξευσε στην κορυφή των αγαπημένων μου sci-fi συγγραφέων. Πάνω από όλα, η Πτώση του Υπερίωνα, όπως και ο Υπερίωνας, ξεχωρίζει γιατί έχει ψυχή, και αντί για ατελείωτη μιζερολογία και μηδενισμό, παίρνει θέσεις και καταθέτει σημαντικά μηνύματα.

Για μένα, το 2024 ήταν μια δύσκολη αναγνωστική χρόνια. Διάβασα λιγότερα βιβλία από όσα θα ήθελα, και χωρίς ιδιαίτερο ρυθμό. Παρ' όλα αυτά, ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τον κόσμο της J. K. Rowling, διαβάζοντας το πρώτο βιβλίο της σειράς του Χάρι Πότερ, Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος. Ναι, ξέρω, λίγο αργά το θυμήθηκα, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, όπως λέει και ο λαός. Το συγκεκριμένο αποτελεί ένα πραγματικά ευχάριστο ανάγνωσμα, με τις σελίδες του να φεύγουν νερό καθώς σε εισάγει σε έναν μαγικό ρεαλισμό που προσφέρει διάχυτα τα μαγικά στοιχεία με τρόπο όμορφο και ταιριαστό στο συνολικό ύφος. Έπιασα τον εαυτό μου πολλές φορές να γελά και να θαυμάζει την ικανότητα της συγγραφέως, μιας και όντως δεν είναι κάποια τυχαία σε αυτό που κάνει. Τέλος, το γεγονός πως δεν έχω δει ούτε τις ταινίες με βοήθησε να απολαύσω με έναν ανόθευτη τρόπο τη μαγεία που έχουν να προσφέρουν τα βιβλία αυτά σε μικρούς και μεγάλους.

Το 2024 ήταν μια ακόμη χρονιά κατατρεγμένη από την πλέον γνώριμη των τύψεών μου: δεν κατόρθωσα να βρω χρόνο για όση λογοτεχνία του φανταστικού όσο στα αλήθεια λαχταράει η ψυχή μου. Εντούτοις, κάτι κατάφερα εν τέλει. Από τα πενιχρά λάφυρα, λοιπόν, της καταδικασμένης μου εκστρατείας ενάντια στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, ξεχώρισα το μυθιστόρημα Secta Nocturna: Η Σκιά του Θανάτου του Αριστείδη Νάστου. Μια ιστορία που ακροβατεί μεταξύ ιστορίας και φαντασίας. Με βρικόλακες. Δύσκολη συνταγή για να πετύχει δίχως να ξεπέσει σε κλισέ και γραφικότητες. Όμως η «Secta Nocturna» κατορθώνει να δώσει με άψογη ροή λόγου και ενάργεια νοερών εικόνων που εγγίζουν το κινηματογραφικό (το 90ιζ, το ορθόδοξο, το action movie) ένα αφήγημα συναρπαστικό, γεμάτο δράση αλλά και γερά ριζωμένο στην ιστορική πραγματικότητα των βασιλείων της Ισπανίας κατά τα μέσα του 14ου αιώνα. Τα Στριγκόι, οι μεσαιωνικοί βρικόλακες του Αριστείδη, αναδύονται μέσα από γλαφυρές μα και ωμές περιγραφές που στάζουν αίμα, έντερα και κάθε λογής σωματικά υγρά δίχως την παραμικρή διάθεση απολογητικότητας ή αυτολογοκρισίας. Ταυτόχρονα, ένας διάχυτος ερωτισμός, πολλές φορές ταιριαστά κατασκότεινος (και διόλου vanilla) ωθεί το αφήγημα εμπρός συγκεράζοντας το ενδεχόμενο ενός βιαιότατου θανάτου με αυτό του ζωώδους μα και αχαλίνωτου έρωτα σε κάθε σελίδα. Προσωπικά απόλαυσα τη «Secta Nocturna» ως ένα μυθιστόρημα που σέβεται τον αναγνώστη και δικαιώνει το ελληνόφωνο «βαμπιρολoγικό» ιδίωμα της λογοτεχνίας του φανταστικού αποφεύγοντας τις μελό γραφικότητες ενώ ταυτόχρονα εκπληρώνει όλες τις κλασσικές προσδοκίες του αναγνώστη.

Σε μια χρονιά ρεκόρ, για τα δικά μου δεδομένα έως τώρα και έχοντας διαβάσει 28 βιβλία μέσα στο 2024, έχω ξεχωρίσει ένα από αυτά το οποίο το επέλεξα μέσα από συζητήσεις και προτάσεις φίλων στο Facebook! Μιλάω για το A Promise of Blood του Brian McClelland. Είναι το πρώτο της σειράς “Powder Mage” μιας σειράς που θα ολοκληρώσω οπωσδήποτε! Χωρίς να γνωρίζω σχεδόν τίποτα για το συγκεκριμένο βιβλίο, το διάβασα και τελικά αποδείχθηκε διαμάντι! Γιατί όχι άλλωστε, αφού μιλάμε για ένα αμάλγαμα που συνδυάζει έναν κόσμο της βικτωριανής περιόδου, έντονους χαρακτήρες, απόλυτα κινηματογραφικές σκηνές μάχης, υπέροχο σύστημα μαγείας, θεούς και πανίσχυρους μάγους, δεμένα όλα μαζί σε μια δυνατή πλοκή με την πολιτική και την στρατηγική να συναντά την μαγεία! Όσοι δεν έχετε δοκιμάσει το συγκεκριμένο υποείδος φανταστικής λογοτεχνίας, το gunpowder fantasy, το A Promise of Blood, είναι μια εξαιρετική αρχή!