"Πίντζεον Σαφλάουερ: Το κυνήγι του θησαυρού ενός νεκρού" του Χριστόφορου Γεωργίου

•

Περιγραφή

Όλα κυλούσαν ομαλά στην παράξενη πόλη Σούγκαρ Τάουν, ώσπου ο επιφανής πολίτης Πίντζεον Σαφλάουερ βρίσκεται κρεμασμένος στην έπαυλή του. Μέσα στην παλάμη του υπάρχει μόνο ένα μήνυμα: Αφήνω το περιεχόμενο του χρηματοκιβωτίου μου σε όποιον καταφέρει να το ανοίξει. Ο Μπάτζερ Πάιν μαζί με την αδερφή του και τον πιστό του φίλο ξεκινούν ένα τρελό κυνήγι θησαυρού για να μαζέψουν όλα τα στοιχεία που έχει αφήσει ο Σαφλάουερ. Από έναν βιβλιοθηκάριο που αυτοχαστουκίζεται, μια καθαρίστρια με ένα μυστικό, μέχρι έναν σεσημασμένο δήμαρχο, όλοι φαίνονται να είναι εναντίον τους. Ο Πίντζεον μας αφηγείται τα γεγονότα με τον δικό του μοναδικό τρόπο από τον άλλο κόσμο. Ακολουθεί πιστά τους τρεις καιροσκόπους και βάζει τις δικές του πινελιές στην πλοκή. Είναι ένας μηχανορράφος με ένα μεγάλο μυστικό και μια ανεξίτηλη αγάπη για τη γυναίκα του, την οποία δεν ξεχνά στιγμή να μας θυμίζει.

Γράφει ο Ευάγγελος Ιωσηφίδης

Καλούμαι να γράψω ένα άρθρο για έναν φίλο, κάτι που πάντα είναι περίεργο. Θα μπορέσω να είμαι αντικειμενικός; Τι κάνω αν δε μου αρέσει το βιβλίο; Αυτές οι ερωτήσεις γνωρίζω πως απασχολούν οποιονδήποτε ασχολείται με την αρθρογραφία και με την ελληνική λογοτεχνία. Στην περίπτωση του βιβλίου αυτού, ευτυχώς το αποτέλεσμα ήταν υπεράνω των προσδοκιών μου, οπότε δε χρειάστηκε να ανησυχήσω για τίποτα. Θα τα πω όλα ως έχουν.

Αυτό το άρθρο έχει μια ιδιαιτερότητα. Ότι έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Βλέπετε, και το βιβλίο που διάβασα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Οπότε είπα να παραμείνω στο κλίμα, που είναι πάντα παιχνιδιάρικο, παρά το μακάβριο κλίμα που επικρατεί στα βασικά του σημεία. Πολλά πράγματα εντός ίσως παραξενέψουν τον αναγνώστη, αλλά αυτό ακριβώς υπόσχεται το έργο από την εισαγωγή κιόλας.

Ρομαντικός συγγραφέας αυτός ο Χριστόφορος Γεωργίου. Νέος, ενθουσιώδης δημιουργός, με ιδέες που θεωρώ φρέσκιες. Έχει γράψει ένα βιβλίο στο είδος της φαντασίας (έχουμε μιλήσει ήδη γι' αυτό), και τώρα παρουσιάζει ένα βιβλίο που είναι... μυστηρίου; Κοινωνικό; Τρόμου; Μαύρη κωμωδία; Είναι λίγο απ’ όλα. Δε νομίζω πως και ο ίδιος ήθελε να δώσει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Απλώς είχε μια κεντρική ιδέα, έναν εκκεντρικό αφηγητή και πάθος για την πλοκή.

Δυνατό στοιχείο είναι τα σχόλια στην αρχή κάθε κεφαλαίου. Ο αφηγητής δεν ξεχνάει ποτέ να μας υπενθυμίζει παντοιοτρόπως πως είναι νεκρός, με κάθε δυνατή ευκαιρία. Μάλιστα, οι τρόποι αυτοί είναι ευφάνταστοι, και κάθε φορά κάνει μία αναφορά στο παρελθόν, όταν ήταν ζωντανός, και μια στο παρόν και στη μακάβρια κατάσταση στην οποία βρίσκεται. Μιας και η αφήγηση είναι κατά βάση πρωτοπρόσωπη, το πράγμα γίνεται διασκεδαστικό πολύ σύντομα.

Ουσιαστικά, έχουμε έναν παντογνώστη αφηγητή που μας τυραννάει με τις ιδιοτροπίες του. Αυτό είναι, θα έλεγα, και το πιο δυνατό σημείο του βιβλίου. Είναι παράξενος, αναξιόπιστος και δε βιάζεται να απαντήσει στα ερωτήματα που έχει θέσει εξαρχής. Εκεί έγκειται και το μυστήριο. Γιατί δε ζει πια; Γιατί υπάρχει μια δοκιμασία; Γιατί...;

Υψηλά νοήματα μάλλον δε θα βρει ο αναγνώστης εντός του βιβλίου. Αναφορές ναι, όπως και υπαινιγμούς ή περιγραφές. Πίστευω πως ο Χριστόφορος ήθελε απλώς να πει μια ωραία ιστορία, με πινελιές από κάθε χρώμα. Έχει αναμεμειγμένα το ροζ του αθώου πάθους, το κόκκινο του έντονου και το μωβ του χαμένου. Έχει το πράσινο της φύσης (οι χαρακτήρες έχουν ονόματα ζώων/φυτών, κάτι που δίνει μια οικολογική εσάνς), το πορτοκαλί της νεανικής περιπέτειας, το γκρίζο της ουδετερότητας και το μαύρο της κακίας. Πάνω απ' όλα όμως, το λευκό και το χρυσό της άδολης αγάπης.

Έπειτα, είναι και οι ζωντανοί χαρακτήρες του έργου. Ο καθένας με τις ιδιαιτερότητές του, ο καθένας με τη δική του μοναδική χροιά και τα ευτράπελά του. Σε πολλά σημεία η συμπεριφορά και οι περιπέτειές τους θυμίζουν κόμικ ή καρτούν, σε άλλες αποπνέουν σοβαρότητα και επίπεδο. Ο ίδιος ο γρίφος που τους απασχολεί, τους οδηγεί σε μια ανάπτυξη αναπάντεχη, όπου ο καθένας αφήνει το άνθος του να ανθίσει στο δικό του χρώμα και τα ένστικτά του να τον οδηγήσουν σε άλλους δρόμους.

Λίγη σημασία έχει το μέγεθος του βιβλίου. Είναι μικρό, όμως με γρήγορη ροή και συνεχή δράση. Το χιούμορ είναι ένα πολύ δυνατό στοιχείο, ειδικά σε σημεία που δεν καταλάβαινα καν γιατί υπάρχει. Είπαμε, μαύρη κωμωδία. Μαύρη, αλλά κωμωδία το δίχως άλλο. Συνολικά ένα ανάλαφρο έργο, που θα μπορούσε να διαβαστεί μέσα σε ένα απόγευμα (αν και όταν είσαι νεκρός, οι ώρες της ημέρας δεν έχουν σημασία).

Ιδιαίτερος είναι ο κόσμος του. Μοιάζει να είναι φανταστικός, με αναφορές όμως σε πραγματικές πόλεις και καταστάσεις. Θα έλεγα πως πήρε τον πραγματικό κόσμο και τον έφερε στα μέτρα του. Οι ίντριγκες, οι σκευωρίες, τα μυστικά, όλα προσιδιάζουν σε μια πραγματικότητα οικεία, ενώ ταυτόχρονα πολλές αποφάσεις των χαρακτήρων έχουν κάτι το διαφορετικό, που τραβάει το χαλάκι του αναγνώστη κάτω απ' τα πόδια του, που λέμε.

Στο τέλος όμως, όλα βγάζουν νόημα. Όσο αλλοπρόσαλλες κι αν μοιάζουν αρκετές σκηνές, κάτι έχουν να πουν. Δε θα περίμενε όμως κανείς τίποτα διαφορετικό από έναν συγγραφέα που ασχολείται με το κυνήγι θησαυρού ενός νεκρού. Που είναι αρκετά μακάβριος ώστε να χλευάζει τον θάνατο κι αρκετά παιχνιδιάρης, ώστε να στήνει παιχνίδια κατά τη διάρκεια της πλοκής. Δεν ξέρω αν το είπα, αλλά κι εμένα μου αρέσουν πολύ τα κυνήγια θησαυρού!

Συμμετέχει ο Μιχάλης Δαγκλής

Έχω ένα soft spot στην καρδιά μου για τα κυνήγια θησαυρών. Μου θύμιζουν παλιές, ανέμελες εποχές, γεμάτες περιπέτεια. Είναι σαν παιχνίδι για ενήλικες. Έχουν κάτι το ρομαντικό, δεν μπορείτε να το αρνηθείτε.

Στο “Πίντζεον Σαφλάουερ” οι τυχοδιώκτες κυνηγούν διάσπαρτα στοιχεία προκειμένου να ανοίξουν το χρηματοκιβώτιο ενός νεκρού. Μου έκανε παράξενο πως η αφήγηση είναι από τον ίδιο τον νεκρό, μια και δεν έχεις να ανησυχήσεις για τίποτα. Είναι νεκρός, τελείωσε η ιστορία του. Όμως αυτή είναι εν μέρει η δική του ιστορία και εν μέρει των κυνηγών.

Ο τρόπος αφήγησης δίνει κάποιες ξεχωριστές δυνατότητες στον αφηγητή, όπως το να μπαίνει στα μυαλά των άλλων, ή να θυμώνει από κάποια θύμηση και να παραδίδει την αφήγηση σε άλλο χαρακτήρα. Όλα αυτά δίνουν χρώμα και ένα παιχνιδιάρικο αέρα στο βιβλίο. Σε αυτό βοηθά η χιουμοριστική προσέγγιση του συγγραφέα και το σπιρτόζικο μεράκι του, με αποτέλεσμα να δημιουργεί μερικές ξεκαρδιστικές καταστάσεις.

Εκεί που υστερεί είναι στην εμβάθυνση των χαρακτήρων, μιας και δεν γίνεται κάποια απόπειρα ώστε να τους γνωρίσουμε καλύτερα και να νοιαστούμε για αυτούς. Ωστόσο το βιβλίο είναι διασκεδαστικό και γρήγορο. Μια light ιστορία που σκοπό έχει να σε κάνει να περάσεις καλά - και στο τέλος, το καταφέρνει.

Χριστόφορος Γεωργίου

Ο Χριστόφορος Γεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1992. Τον Οκτώβριο του 2019 είδε να δημοσιεύεται το πρώτο του διήγημα στο συλλογικό βιβλίο «Οδός 19:00» από τις εκδόσεις Έναστρον. Με το μυθιστόρημα «Κροένια» από τις εκδόσεις Λυκόφως έκανε το ντεμπούντο του στο χώρο της  φανταστικής λογοτεχνίας το καλοκαίρι του 2020. Το 2021 συμπεριλήφθηκε το διήγημα του «Ο Στρογγυλός Θεός» στη συλλογή φαντασίας «Παιάνες από Ατσάλι» από την Allbooks. Ζει στο Χαιδάρι και εργάζεται στον ιδιωτικό τομέα. Λατρεύει τις ταινίες και τα βιβλία φαντασίας καθώς και τα ταξίδια που του δίνουν έμπνευση. Η νουβέλα φαντασίας «Πίντζεον Σαφλάουερ» είναι το δεύτερο βιβλίο του.