Άρθρο | Επανατοποθετούμε τις ταινίες UNDERWORLD στο βάθρο που τους αξίζει (Μέρος 'Α)

Άρθρο | Επανατοποθετούμε τις ταινίες UNDERWORLD στο βάθρο που τους αξίζει (Μέρος 'Α)

Βρικόλακες εναντίoν Λυκανθρώπων.

Πολλές ταινίες και βιβλία βασίζονται σε μια απλή ιδέα. Άνθρωποι εναντίoν δεινόσαυρων. Εξωγήινοι σε υποβρύχιο σταθμό. Φίδια σε αεροπλάνο. Η ιδέα των Underworld κατάφερε να εκμαιεύσει πέντε ταινίες από το 2003 μέχρι το 2016 καθώς και μια animated ταινία. Παρότι υπήρξαν εισπρακτικές επιτυχίες, οι κριτικές που εισέπραξαν ήταν αρνητικές. Έκτοτε το franchise έχει ξεχαστεί σχεδόν από όλους, δεν χαίρει την ίδια εκτίμηση με άλλες σειρές ταινιών και γενικά θεωρείται απομεινάρι του παρελθόντος.

Μέγα λάθος.

Τα Underworld είναι εξαιρετικά θρίλερ δράσης με στοιχεία τρόμου και πλούσιο lore. Οι δημιουργοί τα έχουν φτιάξει με μεράκι, κάτι που φαίνεται, ενώ κάθε ταινία εξελίσσει την ιστορία.

Οφείλουμε τα Underworld σε μια δυναμική ομάδα. Στον σκηνοθέτη Len Wiseman του Live Free Or Die Hard (απαίσιος τίτλος μα ήταν το τελευταίο, ας πούμε τίμιο, Die Hard) στον σεναριογράφο και κασκαντέρ Danny McBride και στον επίσης σκηνοθέτη Patrick Tatopoulos (ο οποίος έχει μεγάλη καριέρα στα ειδικά εφέ). Η αρχική μυθολογία των ταινιών ανήκει σε αυτούς τους τύπους (αλλά και στον Kevin Grevioux) οι οποίοι είχαν σχεδιάσει από την αρχή την ιστορία ως τριλογία. Ο καθένας τους έκανε εξαιρετική δουλειά στον τομέα του. Στην σκηνοθεσία, τα εφέ και τις σκηνές δράσης. Μπορεί αργότερα να έμεινε μόνο ο Wiseman, και αυτός σαν παραγωγός, ωστόσο η μαγεία της ανεπίσημης τριλογίας (από το 2003 μέχρι το 2009) οφείλεται στην αγάπη αυτής της ομάδας.

Είναι περίεργο που ο κόσμος έχει σε μεγαλύτερη εκτίμηση τις ταινίες Resident Evil (2002-2017). Τα δυο franchise έχουν κοινούς παρονομαστές: μια δυναμική πρωταγωνίστρια που πολεμά τέρατα. Δράση, τρόμο, αίμα και μπόλικα slow motion. Γιατί όμως τα Resident – ενώ είναι ξεκάθαρα κακές ταινίες (πλην της πρώτης) – εξακολουθούν να βγαίνουν, έστω και σε animated μορφή;

Ο λόγος είναι ένας: η τεράστια παρακαταθήκη των βιντεοπαιχνιδιών. Υπάρχει ένα τεράστιο φανατικό κοινό που υποστηρίζει τα Resident Evil όλα αυτά τα χρόνια και επιθυμεί να δει τους ήρωες του στη μεγάλη οθόνη, παρά το κάκιστο μοντάζ, τις χοντροκομμένες ατάκες, τα κακά εφέ και την αδιάφορη δράση. Μην ξεχνάτε πως τα Underworld δεν βασίζονται κάπου, ενώ τα βιντεοπαιχνίδια Resident έχουν μια ολόκληρη Capcom από πίσω και συνεχίζουν να βγαίνουν δυναμικά (πρόσφατα το Νέτφλιξ ανακοίνωσε νέα animated ταινία).

Από αυτή την γωνιά του διαδικτύου λοιπόν, θα γίνω αυτόκλητος απολογητής των Underworld και θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω τον ενθουσιασμό μου και το λόγο που πρέπει να επισκεφτείτε πάλι αυτή την πενταλογία (χωρίς σπόιλερς). Δεν υποστηρίζω πως πρόκειται για αψεγάδιαστες ταινίες. Όμως στο σύνολο τους πρόκειται για ένα διασκεδαστικό και σέξι μείγμα εντυπωσιακής δράσης και τρόμου που δημιουργήθηκε με αγάπη από δημιουργούς και όχι από εταιρική λαγνεία.

you're in the middle of a war that's been raging for the better part of 1000 years.
A blood feud between Vampires and Lycans. Werewolves.

 

Underworld (2003)

Η πρώτη ταινία μας γνωρίζει την Selene (που ενσαρκώνει η εκθαμβωτική Kate Beckinsale η οποία γνωρίστηκε με τον σκηνοθέτη στα γυρίσματα και αργότερα παντρεύτηκαν) μια βρικόλακα που σκοτώνει λυκάνθρωπους με σκοπό να εκδικηθεί τον χαμό της οικογένειας της, όταν συναντά ένα άνθρωπο που για κάποιο λόγο τον κυνηγούν οι λύκοι (στην ταινία αναφέρονται ως lycans, για πιο cool). Αποφασίζει να τον φυγαδεύσει και σιγά σιγά ανακαλύπτει μια συνομωσία που είναι ικανή να ταράξει τους οίκους και των δύο παρατάξεων. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται φυσικά και αυτή είναι η αρχή μιας μυθολογίας που επεκτείνεται σε όλες τις ταινίες.

Ο κόσμος που μας συστήνεται είναι γκρίζος, βρόμικος και συννεφιασμένος. Είναι περίεργο να βλέπεις βαμπίρ και λυκάνθρωπους να χρησιμοποιούν αυτόματα όπλα σαν weapon of choice, όμως εδώ είμαστε στην μοντέρνα εποχή και πρέπει να συμβαδίσουν. Η σφαίρα είναι πιο γρήγορη από ένα λυκάνθρωπο – και αν είναι ασημένια δεν χρειάζεται καν η κοντινή επαφή. Κάποια στιγμή όμως τελειώνουν τα πυρομαχικά οπότε τα δυο πλάσματα αναμετριούνται με νύχια και δόντια όπως τους αρμόζει.

Ο οίκος τον βαμπίρ παρουσιάζεται πιο εκλεπτυσμένος και γοτθικός με πλουμιστές καμάρες, σκαλιστά, θρόνους κλπ. Οι βρικόλακες είναι όμορφοι και κλασσάτοι, ενώ οι λυκάνθρωποι είναι άγριοι με μεγάλη μυϊκή δύναμη.

Λάτρεψα το γεγονός πως οι απλοί άνθρωποι σχεδόν δεν έχουν θέση σε αυτές τις ταινίες (όπως και στα Blade του 1998). Δεν χρειάζεται να έχουν θέση, δεν έχει σημασία. Θα μπορούσαν να έχουν υπερτερήσει της ανθρωπότητας. Εδώ είμαστε για να δούμε δυο τρομαχτικά πλάσματα με πολύ εγωισμό, μα με ανθρώπινα πάθη, να μπλέκονται σε ένα αρχέγονο πόλεμο που απειλεί να καταστρέψει και τους δυο. Υπάρχουν προδοσίες, έρωτες και ένα έντονο αίσθημα τιμής και αδικίας που παρασέρνει τον θεατή.

Η πρώτη ταινία είναι διάχυτη από την μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε στην ποπ κουλτούρα μια άλλη ταινία, λίγα χρόνια πριν. Ο λόγος για το Μάτριξ (1999). Έτσι οι ήρωες του Underworld φορούν στενά δερμάτινα, μακριές καμπαρτίνες, έχουν wet look, ενώ η σκηνοθεσία βρίθει από στιλιζαρισμένες σκηνές με slow motion. Υπήρξαν ορισμένα πλάνα που θαρρείς και τα κόπιαραν από το Μάτριξ. Ευτυχώς οι επόμενες ταινίες πετάνε μερικώς από πάνω τους αυτή την κληρονομιά και κινούνται πιο αυτόνομα.

Υπάρχει αρκετό exposition, όμως η ιστορία τρέχει και δεν σε αφήνει στιγμή. Γνωρίζεις ξεκάθαρα τους χαρακτήρες και τι ζητάνε. Κάποιες σκηνές δράσης με πυροβολισμούς κρατάνε λίγο παραπάνω και μπορεί να κουράσουν. Επίσης για ταινία με άγρια πλάσματα δεν έχουμε πολύ αίμα. Για παράδειγμα, όταν οι λυκάνθρωποι επιτίθενται για να μακελέψουν κάποιον η κάμερα κόβει στο σημείο που ανοίγουν το στόμα τους. Υπάρχουν σκηνές με gore μα τις έχουν αφήσει για ειδικές περιστάσεις, όπως η εξολόθρευση ενός κεντρικού χαρακτήρα.

Ας μιλήσουμε λίγο για τους χαρακτήρες. Ενώ οι βρικόλακες αρκούνται στα σουβλερά δόντια και στους μορφασμούς, στους λυκάνθρωπους έχουμε πλήρη μεταμόρφωση (η οποία γίνεται σε δευτερόλεπτα με CGI). Μεταμορφώνονται σε κάτι μαυριδερά ντουγάνια γεμάτα μυς. Παραδόξως δεν έχουν πολύ τρίχωμα πάνω τους, όπως θα περίμενε κανείς. Ο Tatopoulos δημιούργησε λυκάνθρωπους - στρατιώτες, ενώ στα σημεία που χρησιμοποιούν ψηφιακά εφέ, έκρυψε τις ατέλειες τους στις σκιές και στα γκρίζα φίλτρα της ταινίας.

Ένα πράγμα που δεν περίμενα με τίποτα είναι να δω ήταν τον Bill Nighy στο ρόλο του αρχηγού των βρικολάκων. Ο συμπαθής Βρετανός ηθοποιός παίζει συνήθως σε κωμωδίες και τον έχετε δει στο Love Actually (2003) σαν ροκ σταρ. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αν στο Underworld έπαιρνε το ρόλο του στα σοβαρά, πάντως κάθε φορά που βλέπω την αντίδραση του στην σκηνή όπου η Selene του λέει για ένα λυκάνθρωπο (στο 1:35) σκάω στα γέλια.

Φτάνουμε στον καλύτερο ηθοποιό που έχουν να επιδείξουν τα Underworld. Ο Michael Sheen προέρχεται από θεατρικό background. Εδώ είναι ο αρχηγός των βρικολάκων και δίνει το φλέγμα, αλλά και ένα ανέλπιστο συναισθηματικό βάθος στον χαρακτήρα του. Ειδικά στην τρίτη ταινία, που πρωταγωνιστεί κιόλας, μεγαλούργησε, αλλά θα τα πούμε μετά.

Αυτό λοιπόν είναι το Underworld του 2003. Μια στιλάτη περιπέτεια με πλάσματα από την μυθολογία τρόμου, που μάχονται μεταξύ τους. Αν νομίζατε όμως πως είναι απλά μια ανεγκέφαλη μάχη 2 ωρών κάνετε λάθος. Η ταινία δίνει αρκετό χρόνο στους χαρακτήρες ώστε να τους συμπαθήσεις και μπόλικη τροφή στην ιστορία (ακόμα και με ένα σεξπιρικό τρόπο) ώστε να εμβαθύνεις σε μια μυθολογία που τώρα ξεκινά και έχει να δώσει πολλά. Ποιος να το περίμενε πως το σίκουελ θα ήταν ακόμα καλύτερο.

 

-What will I become?
-The future.

 

Underworld: Evolution (2006)

Το σίκουελ ξεκινά με μια απίστευτη εισαγωγή, με μια σύγκρουση βρικολάκων και λυκάνθρωπων σε ένα χωριό κατά τον μεσαίωνα. Έχουμε βαρύ, χιονισμένο τοπίο, σε ένα περιβάλλον που θυμίζει ταινία τρόμου, ενώ από την πρώτη αυτή σκηνή η ταινία μας κάνει γνωστό πως αυτή τη φορά o πήχης έχει ανέβει σε κάθε επίπεδο.

Η πλοκή μας γυρνά στο origin όπου αποκαλύπτεται πλήρως πως δημιουργήθηκαν τα πλάσματα. Η Selene εξακολουθεί να φοράει το δερμάτινο, εξακολουθεί να είναι πανέμορφη και εξακολουθεί να είναι με τον άνθρωπο από την πρώτη ταινία (ο οποίος έχει μετεξελιχτεί), με τον οποίο πλέον είναι ζευγάρι. Σε αυτή την ταινία οι πρωταγωνιστές δεν έχουν μόνο τους λυκάνθρωπους να τους κυνηγούν, αλλά και ένα πανίσχυρο γηραιό βαμπίρ το οποίο ξυπνά και αρχίζει να τους καταδιώκει. Είμαι αρκετά φειδωλός με την πλοκή για να μην αποκαλύψω διάφορα που συμβαίνουν.

Το Evolution είναι η ταινία που ουσιαστικά ‘κλείνει’ την ιστορία των οίκων, παρά το ότι ακολουθούν πρίκουελ και σίκουελ. Η πλοκή ολοκληρώνεται με κεντρικούς χαρακτήρες να πεθαίνουν και δεν αφήνεται τίποτα για μετά. Ότι καλό έκανε η πρώτη ταινία εδώ το κάνει δυο φορές καλύτερα.

Η φωτογραφία είναι καλύτερη (παρά το ψυχρό μπλε φίλτρο), οι σκηνές δράσης είναι καλύτερες, οι λυκάνθρωποι είναι επιτέλους καλυμμένοι με τρίχωμα και δείχνουν απίστευτα τρομαχτικοί – ακόμα και η σκηνοθεσία είναι πιο βελτιωμένη, με ενδιαφέρουσες γωνίες λήψης και καλύτερη κινηματογράφηση, σε σημείο που κάποιος μπορεί να μπερδευτεί και να νομίσει πως πρόκειται για διαφορετικό σκηνοθέτη.

Όπως φαίνεται οι δημιουργοί αποφάσισαν να τα πάνε όλα ένα βήμα παραπάνω και το μεράκι στη συγκεκριμένη ταινία βρίσκεται όπου και να κοιτάξετε: στους ακόμα πιο λεπτομερείς και τρομαχτικούς λυκάνθρωπους, στις καλά χορογραφημένες σκηνές δράσης, στα μέικ-απ εφέ. Υπάρχει μια σκηνή όπου οι ήρωες έχουν πάρει ένα φορτηγό ενώ τους καταδιώκει ένα φτερωτό τέρας η οποία είναι stand-alone από μόνη της. Έχουμε κυνηγητά και μονομαχίες.

Και επιτέλους έχουμε λουτρό αίματος όπως αρμόζει σε μια τέτοια ταινία. Κεφάλια ξεριζώνονται και τα fatalities δεν σταματούν. Το budget φαίνεται πως είναι μεγαλύτερο, μέσα από εντυπωσιακές σκηνές – ειδικά στην κλιμάκωση όπου έχουμε και ένα από τα καλύτερα villain kill που έχω δει. Ω, ναι. Δεν συμβαίνει συχνά, μα το σίκουελ είναι καλύτερο από την πρώτη ταινία.

Έχουμε σωστό ρυθμό, δράση που διασκεδάζει, εξέλιξη και κλείσιμο της πλοκής. Η ταινία αγκαλιάζει ακόμα και την σεξουαλικότητα των ηρώων, κάτι που άλλα franchise (γκουχ, γκουχ, Μάρβελ..) είναι ευνουχισμένα. Είπαμε, μπορεί να πρόκειται για άγρια πλάσματα, μα στον πυρήνα τους παραμένουν άνθρωποι με πάθη και αδυναμίες.

Η ιστορία λοιπόν ολοκληρώνεται εδώ. Κάποιος δηλαδή μπορεί να δει αυτή την διλογία και να είναι ικανοποιημένος. Για λόγους που θα εξηγήσω στις επόμενες ταινίες όμως, αξίζει να βουτήξουμε περαιτέρω στην μυθολογία των Underworld. Η επόμενη ταινία θα μας πάει στο μακρινό παρελθόν και θα μας δείξει κρίσιμα γεγονότα τα οποία αγγίζονται επιφανειακά στην πρώτη ταινία, ενώ τα δυο επόμενα σίκουελ έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στο μέλλον.

Θα ήθελα να μας πείτε την γνώμη σας. Τα θυμάστε τα Underworld; Σας άρεσαν; Τι ‘γεύση’ σας έχουν αφήσει; Θα θέλατε να δείτε μια πιθανή συνέχεια;

-Το αφιέρωμα θα ολοκληρωθεί στο 'Β μέρος-