Arcane: Η εξέλιξη που χρειαζόταν το φανταστικό;

Προσοχή, spoiler!

Σε ένα παρακμιακό μπαρ της κάτω πόλης συναντηθήκαμε με το φίλο Στέφανο. “The Last Drop” ήταν το όνομα του και κάποτε μέσα του γίνανε όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, μία οικογένειά και δύο πόλεις. Πλέον, το μοναδικό που υπάρχει γύρω μας είναι συντρίμμια από φιλοδοξίες πολύ μεγάλες ή πολύ ουτοπικές γι’ αυτόν τον κόσμο.

“There is no prize to perfection, only an end of pursuit.”

Για λίγη ώρα δεν μιλάμε και απλώς αφήνουμε τη σιωπή να πει «τι είδαμε μόλις».

Κοσμάς: Συναισθήματα, Στέφανε; 

Στέφανος: Oυφ! Απο που να ξεκινήσω;! Το Arcane είναι μια σειρά που θα θυμάμαι για πολλά χρόνια. Από την πρώτη κιόλας σκηνή, ήξερα ότι είχα να κάνω με κάτι ξεχωριστό, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο πολύ θα με ξετρέλανε. Και οι δύο σεζόν του Arcane είναι αρι-στουρ-γή-μα-τα, και όντας κάποιος που δεν βλέπει άνιμε ή αντίστοιχα amimation, εξεπλάγην από όσα κατάφερε να μου περάσει αυτή η σειρά.

Κοσμάς: Το ίδιο έκπληκτος νιώθω και εγώ παρόλο που είμαι οπαδός των άνιμε και του animation. Κυρίως γιατί παρά τις τεράστιες δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα βλέπω μια ανακύκλωση ιδεών που με κάνει να πιστεύω ότι το fantasy βρίσκεται σε κρίση. Επίσης όντας παίχτης του League of Legends για περίπου 10 χρόνια (δεν είμαι και ιδιαίτερα περήφανος γι’ αυτό το γεγονός) γνώριζα κάποιο από το lore και πάντα πίστευα πως έχει πολλά να δώσει. Μερικές ημέρες μετά το τέλος της δεύτερης σεζόν τολμώ να πω πως το Arcane αποτελεί την ένδοξη εξέλιξη που χρειαζόταν απεγνωσμένα το fantasy!

Στέφανος: Η αλήθεια είναι πως έχω καλή επαφή με τον κόσμο του League of Legends, αλλά δεν νομίζω πως χρειάζεται κάποιος να τον γνωρίζει για να απολαύσει τη σειρά. Το Arcane σε βάζει κατευθείαν στην ιστορία του Πιλτόβερ και του Ζάουν με την απίστευτη κοσμοπλασία, τα εκπληκτικά του γραφικά και τη συγκινητική του αφήγηση.

Κοσμάς: Πράγματι δε χρειάζεται κάποια προηγούμενη επαφή με το lore έτσι ώστε κάποιος να γνωρίζει που μπλέκει και το arcane αποτελεί μια τρομερή εισαγωγή σε ένα αχανές σύμπαν. Προσωπικά, ο τρόπος με τον οποία η αφήγηση ξετυλίγεται αποτελεί ένα από τα δυνατότερα σημεία και χαίρομαι που το ανέφερες. Ο λόγος που νιώθω ότι αυτός ο κόσμος με απορρόφησε μέσα του είναι οι χαρακτήρες του αλλά και οι δυναμικές μεταξύ τους. 

Στέφανος: Οι χαρακτήρες, ρε φίλε! Η ιστορία της Βάι και της Πάουντερ (που αργότερα γίνεται Τζινξ) με επηρέασε περισσότερο από ό,τι περίμενα. Ο δεσμός τους, η αμοιβαία τους αδελφική αγάπη και ο χωρισμός τους... όλα τόσο ωμά, γνήσια και αληθινά. Συγκινήθηκα πάρα πολλές φορές. Η Βάι ήταν η χαρακτήρας που με κέρδισε τόσο με το στυλ της όσο και με τις πράξεις της, αλλά και η Τζινξ, δεν λέω, ήταν άπαικτο τυπάκι.

Βέβαια, δεν έκλεψαν μόνο οι δυο αδελφές την παράσταση. Χαρακτήρες όπως η Κέιτλιν, ο Βίκτορ και ο Σίλκο ήταν όλοι ένας και ένας, με τους δικούς τους αγώνες, πάθη και φιλοδοξίες. Ο Σίλκο, ειδικότερα, με εξέπληξε. Περίμενα έναν μονοδιάστατο κακό, αλλά αντ’ αυτού, μετατράπηκε σε κάποιον που μπόρεσε να αγαπήσει βαθιά και ειλικρινά, ακόμα κι αν οι μέθοδοί του ήταν τρομακτικές. Για τον Τζέις ούτε λόγος· μου πέρασε αδιάφορος...

Κοσμάς: Προσωπικά, μου άρεσε ο Τζέις γιατί με ελκύουν οι τραγικές οι ιστορίες των επιστημόνων με τα λαμπρά όνειρα που σιγά σιγά φθείρονται όταν μπλέκουν με την πολιτική και συνειδητοποιούν ότι ο κόσμος των ανθρώπων είναι πολύ διαφορετικός. Το δίπολο Τζέις/Βίκτορ αποτέλεσε για μένα την αγαπημένη δυναμική της σειράς με τον Βίκτορ να κλέβει την παράσταση. Η τραγική ιστορία του μαζί με τα φιλοσοφικά ερωτήματα που θέτει στο κοινό όσο και ο καταπληκτικός voice actor του τον κάνουν προσωπικά τον MVP της σειράς. 

Στέφανος: Ένα πράγμα που μου άρεσε στη δεύτερη σεζόν ήταν ότι άγγιξε θέματα ηθικής. Κανείς δεν είναι απόλυτα καλός ή κακός. Όλα εξαρτώνται από την οπτική. Ο κακός δεν θεωρεί ότι είναι κακός. Απλώς θέλει το καλύτερο για τους δικούς του. Επομένως, εξαρτάται πώς θα το δει κανείς. Αν μπούμε στη θέση του «κακού» ίσως καταλάβουμε γιατί νιώθει ό,τι νιώθει. Ακόμα και οι χαρακτήρες που δεν μου άρεσαν στην αρχή πέρασαν στιγμές και έκαναν πράξεις για τις οποίες καταλάβαινα την επιλογή τους. Η σειρά σε κάνει να αναρωτιέσαι ποιος είναι πραγματικά σωστός ή λάθος, και αυτό μου άρεσε πολύ.

Κοσμάς: Συμφωνώ απόλυτα και θα ήθελα να επεκταθώ λίγο εδώ βάζοντας τον Hegel στη συζήτηση. Ένας λόγος που για εμένα το Arcane αποτελεί την επιτομή του σύγχρονου φανταστικού είναι η αφήγηση μέσω των χαρακτήρων του. Η διαλεκτική τεχνική που χρησιμοποιείται στην ανάπτυξη μιας θέσης μέσω ενός χαρακτήρα και η αντίθεση ενός άλλου. Μεγαλώνεις με τους χαρακτήρες, μαθαίνεις τους φόβους και τις φιλοδοξίες τους. Εξελίσσεσαι μαζί τους και κατανοείς κάθε τους πράξη. Γι’ αυτό κάθε μάχη μεταξύ τους είναι τόσο προσωπική και το θέαμα δεν είναι καθόλου ρηχό. Νιώθεις κάθε χτύπημα. Σε κάθε σκηνή δράσης συγκρούονται κόσμοι και φιλοσοφίες που έχουν ως αποτέλεσμα όλοι οι χαρακτήρες να είναι και φορείς ιδεών. Ας αφήσω όμως τις φιλοσοφίες για παρακάτω. Οπτικά, πόσο όμορφο ήταν;

Στέφανος: Πραγματικά τα γραφικά ήταν απίστευτα! Κάθε καρέ έμοιαζε με πίνακα ζωγραφικής, κάθε σκηνή μάχης με έργο τέχνης. Με συνεπήρε η ανάπτυξη κόσμου, η προσοχή στη λεπτομέρεια, ο φωτισμός, οι εκφράσεις, τα πάντα. Η μουσική; Συγκλονιστική. Το “Enemy” των Imagine Dragons έπαιζε στο μυαλό μου για εβδομάδες. Όποτε το ακούω πλέον ανατριχιάζω και μου έρχεται στο μυαλό το Arcane.

Κοσμάς: Το Arcane αποτελεί οπτικοακουστικό υπερθέαμα και τολμώ να πω οτι εκεί θα έπρεπε να βρίσκεται ο πήχης. Καλλιτέχνες με μεράκι να παίρνουν όσο χρόνο χρειάζονται για να βγάλουν κάτι καλό που κάθε frame να έχει αγάπη μέσα του και κάθε ευρώ να πηγαίνει στην οθόνη. Τελικές εντυπώσεις; 

Στέφανος: Όταν τελείωσα την πρώτη σεζόν, της έδωσα βαθμολογία 10/10 χωρίς δεύτερη σκέψη. Περίμενα πως η δεύτερη σεζόν δεν θα την έφτανε. «Πόσο ακόμα να πάει;» έλεγα μέσα μου. Αλλά έκανα μεγάλο λάθος που το σκέφτηκα αυτό. Αν μη τι άλλο, πήρε όλα όσα αγάπησα στην πρώτη σεζόν και τα απογείωσε.

Η δεύτερη σεζόν αναπτύσσει ακόμα περισσότερο τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους. Ένιωσα ότι κάθε επιλογή από την πρώτη σεζόν είχε πραγματικές, απτές συνέπειες. Η ένταση μεταξύ Πιλτόβερ και Ζάουν κλιμακώθηκε και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη.

Η σχέση της Βάι και της Τζινξ συνέχισε να με καταστρέφει ψυχολογικά και να με φορτίζει συναισθηματικά. Κάθε αλληλεπίδραση μεταξύ τους ήταν τόσο συγκινητική, τόσο γεμάτη αγάπη, πόνο και λύπη. Ήταν σπαρακτικό το να βλέπεις την Τζινξ να παλεύει με τους εσωτερικούς της δαίμονες, αποζητώντας παράλληλα την αγάπη της αδελφής της. Η Βάι προσπαθούσε τόσο πολύ να διορθώσει τα πράγματα, ακόμα και με τα τόσα εμπόδια. Συγκινητικότερη σκηνή και στιγμή για εμένα; Η θυσία της Ίσα!

Για μένα, το Arcane δεν είναι απλώς μια σειρά, είναι μια εμπειρία. Είναι μια ιστορία που σε κάνει να γελάς, να κλαις, να νευριάζεις, να αγωνιάς και να σκέφτεσαι για τις επιλογές που κάνουμε και πώς μας διαμορφώνουν. Είναι σπάνιο για μια σειρά να έχει τέτοιο βάθος, και είναι ακόμα πιο σπάνιο για μια σειρά να έχει χαραχτεί μέσα μου με τον τρόπο που μου έχει χαραχτεί το Arcane.

Αν δεν την έχετε δει ακόμα, κάντε το χθες!

Κοσμάς: Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θα ήθελες να αναφέρεις; 

Στέφανος: Έχω ένα μπόνους.

Εξαιρετικό το Arcane, όμως ήταν άραγε μια χαμένη ευκαιρία να εμβαθύνουμε στην κουλτούρα της Γης των Ρούνων; Για παράδειγμα, το Πιλτόβερ και το Ζάουν θα μπορούσαν να έχουν τους δικούς τους ιδιωματισμούς και εκφράσεις. Παρατήρησα ότι χρησιμοποιήθηκαν «θρησκευτικοί», γήινοι όροι (π.χ. «τι στο διάολο»)· φράσεις που αναφέρονται στον «Θεό» ή στην «Κόλαση», παρόλο που η Γη των Ρούνων δεν έχει μια κεντρική θρησκευτική φιγούρα όπως ο Θεός των μονοθεϊστικών θρησκειών.

Συγκεκριμένα: Σεζόν 1, επεισόδιο 6, 32:14 -> What the hell is that? (Τι διάολο είναι αυτό;)

Δεν θα μπορούσε η Βάι να πει κάτι όπως:

«Τι στον λάκκο;» αναφερόμενη στα τοξικά βάθη του Ζάουν;

«Μα το Κενό!» ή «Τι στο Κενό;» ή «Μα τα Νησιά της Σκιάς!» αναφερόμενη στη μυθολογία της Γης των Ρούνων;

Αντί για «damn», δεν θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν έναν όρο που έχει τις ρίζες του στην ιστορία του Πιλτόβερ ή του Ζάουν, όπως «By Hextech!» ή «In the Gutter!».

Η χρήση ειδικών για τον κόσμο όρων όπως αυτοί θα εμπλούτιζε την εμβύθιση, ενώ παράλληλα θα μετέδιδε πιο γνήσια την έκπληξη ή την απογοήτευση των χαρακτήρων. Μικρές λεπτομέρειες όπως αυτές μπορούν να κάνουν έναν φανταστικό κόσμο να μοιάζει ακόμα πιο ζωντανός και ξεχωριστός. Όχι ότι του Arcane δεν ήταν.

Αυτός ο κόσμος του έχει πολύπλοκη μυθολογία, με διάφορους θεούς, πνεύματα και απόκοσμες οντότητες, όπως οι Ουράνιοι, το Κενό και τοπικές θεότητες σε συγκεκριμένες περιοχές. Είναι πιθανό αυτοί οι όροι να χρησιμοποιούνται με έναν πιο καθομιλούμενο τρόπο, παρόμοιο με τον τρόπο που τους χρησιμοποιούμε σήμερα.

Θα μπορούσε η εταιρεία να το είχε κάνει διαφορετικά;

Φυσικά. Θα μπορούσε να έχει στηριχθεί στην ιστορία του League of Legends για να δημιουργήσει μοναδικές εκφράσεις που θα έμοιαζαν αληθινές στην κουλτούρα της Γης των Ρούνων.

Η δημιουργία πρωτότυπων φράσεων θα έκανε τον κόσμο ακόμα πιο καθηλωτικό, αλλά η ισορροπία δεν επιτυγχάνεται εύκολα. Η επινοημένη αργκό μπορεί να αποξενώσει τους θεατές, αν είναι υπερβολική ή αν δεν εισαχθεί με συνέπεια.

Αλλά, οι δημιουργοί του Arcane πιθανόν επέλεξαν αυτές τις «γήινες» φράσεις για διάφορους λόγους όπως οι εξής:

• Ήθελαν οι θεατές να συνδεθούν συναισθηματικά με τους χαρακτήρες χωρίς να μπλοκάρουν σε άγνωστη ορολογία.
• Η εξειδικευμένη αργκό θα απαιτούσε περισσότερο χρόνο για να καθιερωθεί και να αφομοιωθεί και θα μπορούσε να διακόψει τις γρήγορες στιχομυθίες της σειράς.
• Οι σύγχρονες φράσεις αντικατοπτρίζουν την προσωπικότητα και τον τόνο του κάθε χαρακτήρα, ιδιαίτερα της Βάι και της Τζινξ, των οποίων ο διάλογος είναι σκόπιμα χαλαρός, άμεσος και εσκεμμένα προσανατολισμένος στη νέα γενιά.

Τελικά, υπάρχει «Κόλαση» στην ιστορία του League of Legends; Ναι, αλλά όχι ακριβώς με τον τρόπο που τη φανταζόμαστε εμείς οι γήινοι. Η Γη των Ρούνων, ο κόσμος όπου διαδραματίζεται το Arcane, έχει πλούσια μυθολογία. Υπάρχουν σκοτεινά βασίλεια και έννοιες που θα μπορούσαν να θεωρηθούν “κόλαση”, όπως τα Νησιά της Σκιάς, μια καταραμένη γη που βρίθει από απέθαντους, ή το Κενό, μια τρομακτική διάσταση γεμάτη με αρχαίες, κακόβουλες οντότητες. Αυτά τα μέρη δεν αναφέρονται ευθέως ως «Κόλαση», αλλά χρησιμεύουν ως τα σκοτεινά, επικίνδυνα μονοπάτια του κόσμου.

Έτσι, όταν η Βάι λέει «τι στο διάολο;», το λέει περισσότερο για να αναδειχθεί η προσωπικότητά της και ο φυσικός τρόπος έκφρασής της, παρά ως άμεση αναφορά σε μια θεολογική έννοια της ιστορίας.

Αυτά. Δείτε το και θα καταλάβετε!

Εσύ θα ήθελες να προσθέσεις κάτι άλλο, Κοσμά;

Κοσμάς: Με κάλυψες με όλα όσα είπες. Το Arcane ήταν και για μένα μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Ένα show που πραγματικά κατάφερε να με απορροφήσει με τρόπους που κάποιο οπτικό μέσο είχε να κάνει πολύ καιρό. 

Γενικα υπάρχουν δύο πράγματα που πιστεύω ακράδαντα. Πως η φιλοσοφία ανήκει σε όλους και πως ο καλύτερος τρόπος για να φιλοσοφήσουμε είναι πρώτα να φανταστούμε. Αυτός είναι και ο λόγος που πιστευω οτι το Arcane αποτελεί την εξέλιξη που χρειαζόμαστε στο φανταστικό. Θέαμα το οποίο σε βάζει να σκεφτείς ιδέες μεγαλύτερες από εσένα. Ψυχαγωγία και όχι ρηχή διασκέδαση. Τέχνη για τις μάζες χωρίς να χάνει σε βάθος ούτε να υποκρίνεται. Και ο λόγος που το πετυχαίνει είναι γιατί καταφέρνει να δέσει Χαρακτήρες, Κοσμοπλασία και Τεχνική αφήγησης. 

Όπως είπα και πριν οι χαρακτήρες και οι δυναμικές τους αποτελούν την καρδιά του Arcane. Όλοι τους ως φορείς ιδεών που συγκρούονται για να λύσουν τα προβλήματα του κόσμου τους που φυσικά δεν είναι άλλα από τα προβλήματα του δικού μας. Το Πίλτοβερ και το Ζάουν λειτουργούν ώς ο επιπλέον χαρακτήρας της σειράς. Ένας ζωντανός και συνάμα ρεαλιστικός κόσμος που έχει άμεση επιρροή στην εξέλιξη των χαρακτήρων μας. Δύο πόλεις που όπως ο σύγχρονος φιλελεύθερος κόσμος προβληματίζονται για τη φτώχεια , την αδικία, την εγκληματικότητα, το καθήκον της επιστήμης. 

Ο κόσμος του Arcane θέτει ερωτήματα στους χαρακτήρες μας και όλοι απαντούν με τον δικό τους ανθρώπινο τρόπο που δεν είναι ούτε σωστός ούτε λάθος. Και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο στοιχείο. Η σειρά δε κουνάει το δάχτυλο σε κανέναν. Θέτει προβληματισμούς μέσω της δράσης, των διαλόγων , των γραφικών που ο ίδιος θα σκεφτείς και θα απαντήσεις απο τη δική σου οπτική. Ερωτήματα που τίθενται στο πίσω μέρος του μυαλού σου χωρίς να προβάλλονται τεμπέλικα σε βαρετά exposition. 

Παίρνοντας τη νοημοσύνη σου στα σοβαρά και ερεθίζοντας τα κατάλληλα μέρη του μυαλού σου μέσω της αφήγησης και του θεάματος το Arcane καταφέρει ασυναίσθητα να σε κάνει μέρος του κόσμου του και του φιλοσοφικού του διαλόγου. Αυτό για μένα αποτελεί το καθήκον του φανταστικού! 

“Humanity, our very essence, is inescapable. Our emotions, rage, compassion, hate. Two sides of the same coin, intractably bound. That which inspires us to our greatest good is also the cause of our greatest evil.”