"2071", μέρος ΙΙΙ

Ο Νικ όλο και απομακρυνόταν και το μυαλό του Τζακ προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο για να ξεφύγει από τη Σάρα. Η κατάλληλη ευκαιρία δεν είχε έρθει ακόμα, αλλά σκεφτόταν ότι έπρεπε να φύγει πριν τελειώσουν το φαγητό τους. Το γεύμα της Σάρα ολοκληρώνονταν και οι σφυγμοί του Τζακ άρχισαν να ανεβαίνουν. O χρόνος άρχισε να ρέει πιο αργά για τον ίδιο. Ένιωθε ότι η ευκαιρία χανόταν μέσα από τα χέρια του. Τότε του ήρθε η ιδέα της διαφυγής του. Χωρίς να χάσει χρόνο άρπαξε το ποτήρι με το νερό και έριξε με τρόπο το μισό πάνω της. Η Σάρα ξαφνιάστηκε καθώς ήταν με σκυφτό το κεφάλι της, μην έχοντας αντιληφθεί τις κινήσεις του Τζακ.

"Πρόσεχε λίγο Τζακ", του είπε αλαφιασμένη
"Συγνώμη, κατά λάθος", της απάντησε φανερά λυπημένος
"Άντε τώρα να στεγνώσω, έτσι χάλια που με έκανες", είπε και σηκώθηκε να πάει προς την τουαλέτα, πετώντας στο τραπέζι τα μαχαιροπίρουνα της

Η σερβιτόρα αμέσως κίνησε προς τη Σάρα να της προσφέρει χαρτοπετσέτες.

"Κυρία..", πρόλαβε μόνο να πει, όταν η Σάρα την έσπρωξε από τα νεύρα της και συνέχισε την πορεία της προς την τουαλέτα.

Αυτή ήταν η ευκαιρία του! Τώρα που η Σάρα δεν βρίσκονταν στον χώρο, σηκώθηκε ανενόχλητος και έφυγε από το μαγαζί. Περπατούσε αργά για να μη τραβήξει τα βλέμματα, όταν από το μαγαζί βγήκε ο ταμίας φωνάζοντας, "Γύρνα πίσω".

Ο Τζακ άρχισε να τρέχει. Ήξερε ότι δεν θα τον κυνηγούσε πολύ ακόμα ο ταμίας, γιατί δεν μπορούσε να αφήσει το μαγαζί. Έτρεχε όσο πιο γρήγορα μπορούσε, προς το σπίτι του Νικ, ελπίζοντας ότι ο ταμίας θα τα έχει παρατήσει μέχρι τότε. Έπρεπε να σταθεί τυχερός, τόσο στο να ξεφύγει από τον ταμία, όσο και να μην συναντήσει στο διάβα του κάποιον αστυνομικό. Λίγα λεπτά αργότερα, ο ταμίας έκατσε λαχανιασμένος σε ένα παγκάκι, ενώ ο Τζακ δεν είχε κουραστεί στο ελάχιστο, επιτρέποντας του να συνεχίσει να απομακρύνεται τρέχοντας. Είχε βγει πια από τη μικρή επαρχιακή πόλη και μπορούσε να περπατήσει κανονικά, ώστε να μη τραβήξει περαιτέρω υποψίες.

Το τοπίο θύμιζε φανερά το όνειρό του, μιας και γύρω γύρω υπήρχαν ατέλειωτα λιβάδια, δέντρα και λουλούδια. 'Ολα έδεναν τέλεια με το ήλιο, που είχε πάρει το δρόμο προς την δύση του και άφηνε ένα υπέροχο πορτοκαλί χρώμα στον ουρανό. Ήταν απίστευτο, σκέφτηκε. Μπορούσε να το κοιτάει για πάντα. Για μια στιγμή ένιωσε ελεύθερος και πήρε μια βαθιά ανάσα. Μια ευτυχία τον κυρίευσε καθώς ξεφυσούσε. Ήξερε ότι έπρεπε να συνεχίσει για το σπίτι του Νικ, που ήταν λίγο πιο κάτω, αλλά μέσα του ήθελε να περιμένει μέχρι να βραδιάσει. Ένιωσε τα πόδια του παγωμένα, από το μαγευτικό τοπίο της εξοχής, ανήμπορα να περπατήσουν άλλο. Με βαριά καρδιά κίνησε προς το ραντεβού του. Το ραντεβού της αλήθειας. Στάθηκε μπροστά στην εξώπορτα και χτύπησε το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε αμέσως και δειλά δειλά ο Νικ εμφανίστηκε, μισός κρυμμένος πίσω από την πόρτα.

"Μπες μέσα γρήγορα", του είπε και τον τράβηξε από το χέρι μέσα στο σπίτι.
"Δεν νομίζω να ξέρει κανείς ότι είσαι εδώ;", συνέχισε
"Όχι, μη φοβάσαι", του απάντησε κοφτά και με σιγουριά ο Τζακ
"Για το καλό και των δύο μας, ελπίζω να έχεις δίκαιο. Ακολούθησε με", του είπε και προχώρησε μπροστά

Ο Νικ,οδήγησε τον Τζακ σε ένα δωμάτιο γεμάτο βιβλία, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο και στη μέση δύο ξύλινες καρέκλες.

"Κάθισε Τζακ", είπε ο Νικ και έτεινε το χέρι του προς την μία από τις δύο καρέκλες.

Ο Τζακ έκατσε. Απέναντι του, έκατσε ο Νικ. Για μερικά δευτερόλεπτα κοιτάχτηκαν στα μάτια και κανείς τους δεν μιλούσε. Ήταν άβολο και για τους δύο τους, όμως ο Τζακ μέσα του έβραζε από την ανυπομονησία και την αγωνία. Ήθελε να μάθει τα πάντα μήπως και αυτό τον κάνει να θυμηθεί.

"Λοιπόν;", ρώτησε ο Τζακ σπάζοντας τη σιωπή
"Ποια είναι η πραγματική σου άποψη για το κόμμα Τζακ;", τον ρώτησε κατευθείαν ο Νικ, κοιτάζοντας τον έντονα μέσα στα μάτια
"Δεν ξέρω ακριβώς τον ρόλο του, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου ως τώρα οτιδήποτε μαθαίνω για αυτό"
"Μου αρέσει ο ενθουσιασμός σου Τζακ, αλλά τι φαντάζεσαι ότι είναι πραγματικά το κόμμα;", επανέλαβε επίμονα ο Νικ
"Δεν ξέρω", απάντησε ο Τζακ κοφτά και με μια δόση απογοήτευσης στην φωνή του

Ο Νικ δεν παραξενεύτηκε διόλου και συνέχισε να κοιτάει επίμονα τον Τζακ στα μάτια.

"Ο κόσμος γύρω σου, πως σου φαίνεται;", τον ρώτησε με το ίδιο επίμονο βλέμμα ο Νικ
"Τον απεχθάνομαι! Όλοι μου φαίνονται ίδιοι. Ίδιο πρόσωπο, ίδιο βλέμμα, ίδια συμπεριφορά. Λες και είναι μηχανές... όλοι τους! Κανείς δεν γελάει, κανείς δεν νιώθει, μόνο βιάζονται και τρέχουν για να προλάβουν τις δουλειές τους, χωρίς να νοιάζονται για κανέναν γύρω τους", απάντησε με θυμό ο Τζακ
"Ο κόσμος, γύρω σου Τζακ, είναι τεχνητός. Δεν ήταν πάντοτε έτσι, αλλά εντελώς το αντίθετο. Εγώ έζησα στα ερείπια του παλιού κόσμου και έχω ακόμα αναμνήσεις και μαζί με αυτές έχω και την αλήθεια. Μια αλήθεια που πλέον δεν υπάρχει, παρά μόνο στα βιβλία της παλιάς εποχής".

Στη σκέψη αυτής της εποχής, ένα χαμόγελο διαγράφτηκε στο πρόσωπο του Νικ και το βλέμμα του, τα μάτια του, πήραν μια έκφραση εμφανώς νοσταλγική.

"Πες μου για τότε", είπε ο Τζακ επαναφέροντας τον στο τώρα
"Ο κόσμος παλιά ήταν πολύ διχασμένος. Άλλα κράτη, άλλες φυλές, άλλες γλώσσες, άλλες θρησκείες. Ήμασταν όμως ευτυχισμένοι κατά μια έννοια. Δεν ζούσαμε σε έναν μικρόκοσμο που επαναλαμβανόταν κάθε μέρα, όπως σήμερα, χωρίς επιλογές και χωρίς προβλήματα"
"Ναι, αλλά πως κατάφερε το κόμμα και ένωσε όλα αυτά;"
"Με έμμεση επιβολή"
"Δηλαδή;", ρώτησε ο Τζακ απορημένος
"Τους έπεισε ότι η πηγή των προβλημάτων τους ήταν η διαφορετικότητα. Αν υπήρχε ένα κράτος, μία φυλή, μία γλώσσα, μία θρησκεία, δεν θα είχε κανείς να χωρίσει το οτιδήποτε με κάποιον άλλο. Φυσικά, όλο αυτό φαινόταν σωστό στη μεγάλη πλειοψηφία του απλού ανθρώπου, αλλά όσοι διαφωνούσαν με αυτό, χαρακτηρίστηκαν ως αντιενωτικοί και τους ταύτισαν με το πρόσωπο του αιώνιου εχθρού της ανθρωπότητας, την διαφορετικότητα! Οπότε, το κόμμα δεν χρειαζόταν να ασχοληθεί με αυτούς, αλλά άφησε το φανατισμένο κοινό του, να τους βγάλει από τη μέση. Όλο αυτό οδήγησε σε ανοιχτό εμφύλιο πόλεμο, μεταξύ όλων των ανθρώπων, ανά τη γη. Όλοι πολεμούσαν τις παλιές κυβερνήσεις και όποιον διαφωνούσε με το κόμμα, δηλαδή την υποτιθέμενη βούληση του λαού. Έτσι, όταν ο πόλεμος νικήθηκε, έμεινε μόνο το κόμμα ανέπαφο"
"Και τι απέμεινε από εκείνο τον κόσμο;", ρώτησε ο Τζακ γεμάτος απορία
"Τίποτα! Το κόμμα κατέστρεψε ότι δεν μπόρεσε να αφανίσει ο πόλεμος. Κατέστρεψε την ίδια την ιστορία. Έσπασε αγάλματα, αρχαία μνημεία, έκαψε βιβλία και οτιδήποτε υπήρχε που θα μπορούσε να τους αντισταθεί", του απάντησε με θλίψη
"Ώστε τα βιβλία σου, είναι ότι απέμεινε από τότε;"
"Ναι, από αυτά μπορείς να μάθεις τα πάντα, γιατί το κόμμα έγραψε την ιστορία από την αρχή, όπως αυτό ήθελε. Έμαθε τον κόσμο να ζει με το ψέμα τους, για να μπορεί να τους ελέγχει"

Ο Τζακ είχε εκπλαγεί και δεν μπορούσε να δεχτεί ότι κάποτε ίσως λάτρευε το κόμμα. Αν η Σάρα του έλεγε αλήθεια, ότι κάποτε ήθελε να γίνει ένας φύλακας πόλεων, δηλαδή ένα σκυλάκι τους, τι θα γινόταν αν έβρισκε τη μνήμη του; Ξαφνικά θα του άρεσε το κόμμα;

"Νικ, γιατί η πόλη είναι τόσο διαφορετική από εδώ;"
"Τι εννοείς;"
"Ο ουρανός εδώ δεν είναι κόκκινος, ούτε είναι γεμάτος με σύννεφα και μπορείς να δεις τον ήλιο", του λέει ο Τζακ
"Εδώ δεν υπάρχουν εργοστάσια και βιομηχανίες για να γεμίζουν τον ουρανό σύννεφα και βρώμα. Εδώ όλοι είμαστε αγρότες και καλλιεργούμε τα τρόφιμα που χρειάζονται οι μάζες στην πόλη. Δεν τρώμε πια κρέας, γιατί είναι πιο αποδοτικό να είμαστε χορτοφάγοι και δεν πηγαίνει χαμένη γη για την εκτροφή ζώων", του εξηγεί ο Νικ
"Στην ουσία είστε οι δούλοι των μεγαλουπόλεων"
"Μπορείς να το πεις και έτσι..."
"Παρατήρησα ότι εδώ οι άνθρωποι είναι πιο χαρούμενοι από την πόλη, παρ' όλα αυτά", επισήμανε ξανά ο Τζακ στην κουβέντα του με τον Νικ.
"Ναι, γιατί εδώ δεν βιαζόμαστε για τίποτα. Ούτε είμαστε ξένοι μεταξύ μας, όλοι γνωριζόμαστε. Εμπιστευόμαστε και συνεργαζόμαστε, για να τα βγάλουμε πέρα και αυτό μας έχει φέρει πιο κοντά. Μας έχει δέσει, όχι μόνο σαν ανθρώπους, αλλά και σαν κοινότητα".