"Το Δωμάτιο της Ναόμι", Jonathan Aycliffe

"Το Δωμάτιο της Ναόμι", Jonathan Aycliffe

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΚΔΟΣΗΣ
Τίτλος: Το Δωμάτιο της Ναόμι
Συ
γγραφέας: Jonathan Aycliffe
Εκδόσεις: ΟΞΥ
Ημ. έκδοσης: 1/5/2020
Σελίδες: 240

ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Δεν είναι μια κλασική ιστορία με φαντάσματα. ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΗΣ ΝΑΟΜΙ, από τη σειρά ΟΞΥ- ΚΟΛΑΣΗ, βρίθει από τρόμο και φρίκη και συγκλονίζει μέχρι την τελευταία παράγραφο.

Ο Τσαρλς και η Λόρα είναι νέοι, έχουν έναν ευτυχισμένο γάμο και κατοικούν στον προνομιούχο ακαδημαϊκό κόσμο του Κέιμπριτζ. Μια παραμονή Χριστουγέννων, ο Τσαρλς ξεκινάει γεμάτος ενθουσιασμό με την κόρη του, Ναόμι, για ψώνια στο Λονδίνο. Όμως στο τέλος της ημέρας το μόνο που απομένει στον Τσαρλς και τη σύζυγό του είναι μερικά φλιτζάνια τσάι και η συμπόνια των αστυνομικών. Επειδή η Ναόμι, το όμορφο αγγελούδι και μοναχοπαίδι τους, έχει εξαφανιστεί. Και λίγες μέρες αργότερα βρίσκεται το δολοφονημένο πτώμα της.

Είναι όμως στ' αλήθεια νεκρή;

Με μια ζοφερή εξιστόρηση μιας παρελθοντικής και τωρινής κόλασης, το ανατριχιαστικό ψυχολογικό αριστούργημα του Τζόναθαν Έικλιφ εγγυάται πως θα σας κάνει να βυθιστείτε σε ανείπωτα βάθη εφιαλτικού τρόμου.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ λατρεύω όταν ένα βιβλίο καταφέρνει να μου προκαλεί ανατριχίλα στο σβέρκο. Το Δωμάτιο της Ναόμι του Jonathan Aycliffe (το αληθινό όνομα του συγγραφέα είναι Denis MacEoin) υπόσχεται να κάνει ακριβώς αυτό. Κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1991 και τώρα το έχουμε μεταφρασμένο από την σειρά Κόλαση των εκδόσεων ΟΞΥ.

[Το άρθρο δεν περιέχει spoiler, πέρα από κάποιες μικρές αναφορές που είναι αναγκαίες για την κριτική του βιβλίου].

Ο Τσαρλς και η Λόρα χάνουν την μικρή κόρη τους την παραμονή των Χριστουγέννων. Μερικές μέρες μετά η αστυνομία ανακαλύπτει το πτώμα της, άγρια δολοφονημένο. Την θλίψη και το σοκ, υποδέχεται σταδιακά ο τρόμος, όταν περίεργα και ανησυχητικά συμβάντα αρχίζουν να συμβαίνουν στο σπίτι τους. Παιδικές κραυγές σχίζουν τη νύχτα, μυστήριοι θόρυβοι ακούγονται από την σοφίτα, ενώ ένας ρεπόρτερ τους δείχνει φωτογραφίες του σπιτιού τους - στα παράθυρα του οποίου απεικονίζονται άγνωστες μορφές.

Ο Jonathan Aycliffe με αυτό το βιβλίο του αποδεικνύεται μάστορας στο χτίσιμο ατμόσφαιρας. Σε αυτό βοηθά η αφήγηση πρώτου προσώπου (από τον πατέρα) που δίνει μια αμεσότητα στον αναγνώστη. Η γραφή του είναι απλή, μα αποτελεσματική! Καταφέρνει να σε ανατριχιάσει με μικρές προτάσεις, χωρίς περιττούς φανφαρισμούς και ατελείωτες παρομοιώσεις. Είναι μια, σχεδόν, ημερολογιακή αφήγηση ενός συντετριμμένου γονιού που βιώνει κάτι ασυνήθιστο και τρομαχτικό. Το στοίχειωμα αυξάνεται, ενώ μέσα από την έρευνα ο αφηγητής προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει, μέχρι τη δυνατή κλιμάκωση στο τρίτο μέρος του βιβλίου.

Καταρχάς να πούμε πως η απώλεια ενός παιδιού και με τόσο φριχτό τρόπο αποτελεί από μόνο του πηγή τρόμου. Η διάθεση του βιβλίου δεν είναι απλά σκοτεινή, είναι βαριά, ασήκωτη και πεσιμιστική, δίχως ίχνος φωτός. Ο συγγραφέας σκιαγραφεί σε βάθος την ψυχοσύνθεση του ήρωα του, το δράμα του, τις ενοχές του και την "ολοκλήρωση" του ως το φινάλε. Όπως είπαμε όμως, με συγγραφική μαεστρία καταφέρνει να κρατήσει τα πράγματα απλά, δίχως να κουράζει. Προς το τέλος, το βιβλίο φτάνει σε σημείο που μπορεί να ενοχλήσει κάποιους αναγνώστες, και όταν γυρίσετε και την τελευταία σελίδα του, θα αισθάνεστε μουδιασμένοι και – γιατί όχι – στοιχειωμένοι.

"Το Δωμάτιο Της Ναόμι" δεν ξεφεύγει από το κοινότοπο είδος της ιστορίας φαντασμάτων. Έχει νεκρά παιδιά, ήχους μέσα στη νύχτα, ψιθύρους και οπτασίες. Μάλιστα σε σημεία μου θύμισε βιβλία όπως το The Amityville Horror (Jay Anson) και το Η Λάμψη (Stephen King). Δεν κάνει δηλαδή κάτι διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει, ωστόσο είναι άψογα εκτελεσμένο και καταφέρνει όχι μόνο να τρομάξει, αλλά και να σοκάρει. Έχω μία ένσταση σχετικά με την ακραία αλλαγή ενός χαρακτήρα η οποία κατά την γνώμη μου δεν δικαιολογείται, αλλά δεν θα πω περισσότερα για να μην δώσω spoiler.

Και μια που ανέφερα τα spoilers να αναφέρω και κάτι που το θεωρώ κακή επιλογή από την μεριά της εκδοτικής εταιρείας. Στην περίληψη του βιβλίου, στο οπισθόφυλλο, γράφει με μεγάλα γράμματα πως η ιστορία "..συγκλονίζει μέχρι την τελευταία παράγραφο" (το είδα να φιγουράρει και σε διάφορα posts). Σαν αναγνώστης θεωρώ πως μια τέτοια πληροφορία μπορεί μεν να αυξάνει την προσμονή, αλλά στο τέλος λειτουργεί σαν μπούμερανγκ. Αυτό διότι κατά την ανάγνωση του βιβλίου, και ειδικά φτάνοντας προς το τέλος, το μυαλό μου είχε κρατήσει αυτή την πληροφορία και έφτιαχνε σενάρια - σε ένα από τα οποία μάλιστα έπεσε μέσα! Αλλά ακόμα και αν δεν το βρεις, θα έχεις γεμίσει με προσδοκίες, θα έχεις ανεβάσει τον πήχη, έτσι ώστε όταν τελικά διαβάσεις την επίμαχη παράγραφο να μην σε εντυπωσιάσει τόσο. Ακριβώς επειδή το περιμένεις.

Παρομοίως συμβαίνει και στις ταινίες. Αν, πριν δεις μια ταινία, έχεις ενημερωθεί πως για παράδειγμα τα τελευταία δέκα λεπτά είναι συγκλονιστικά, αυτόματα σου αφαιρεί τον παράγοντα σοκ και δέους, ακριβώς επειδή ξέρεις λίγο-πολύ ότι μια αποκάλυψη πρόκειται να έρθει. Καταλαβαίνω γιατί το έγραψαν αυτό στο οπισθόφυλλο -αλίμονο- απλά κατά την ταπεινή μου γνώμη, προτιμώ πάντα να ξέρω όσο δυνατόν λιγότερα.

Συνοψίζοντας, Το Δωμάτιο Της Ναόμι είναι ένα καλογραμμένο ψυχολογικό θρίλερ, με ένα εφιαλτικό κεντρικό σενάριο, το οποίο γίνεται σταδιακά εφιαλτικότερο. Είναι σκληρό σε σημεία και αρκετά ζοφερό. Η ελληνική έκδοση έχει ένα ενδιαφέρον εξώφυλλο που θεωρώ πως ταιριάζει με την ιστορία του βιβλίου. Έχω δει καλά εξώφυλλα στις ξενόγλωσσες εκδόσεις, αλλά έχω δει και πολύ χειρότερα από το δικό μας (γενικά με τα εξώφυλλα έχω ένα θέμα – διάβασε το άρθρο "Που πήγαν τα τρομακτικά εξώφυλλα της λογοτεχνίας τρόμου;").

Ειδικά οι λάτρεις των ιστοριών με φαντάσματα και στοιχειώματα μην το χάσετε! Η ιστορία θα σας μαγνητίσει και θα σας ρίξει στα σκοτεινά βάθη της. Πολλά μπράβο στις εκδόσεις ΟΞΥ που προχώρησαν στην έκδοση του. Δεν γνώριζα τον συγκεκριμένο συγγραφέα και πολύ χαίρομαι που μου τον "σύστησαν". Ελπίζω στο μέλλον να δούμε μεταφρασμένες και άλλες δουλειές του...

 Ο Jonathan Aycliffe είναι συγγραφέας βιβλίων τρόμου, ανάμεσά τους τα The Matrix, The Lost, A shadow on the wall, The silence of ghosts. Γεννήθηκε στο Μπέλφαστ το 1949, σπούδασε στα πανεπιστήμια του Δουβλίνου, του Εδιμβούργου και του Κέιμπριτζ και τώρα ζει στη βόρεια Αγγλία μαζί με τη σύζυγό του.